Arapça, üzüntü demektir. Hüzn, sûfiyyenin hayat ve suluklarında vasıflarındandır. Ayrılığa düşen kalbin bulunduğu kabz (tutukluk) haline, hüzün denir. Hüzn, kalbi incelterek sevinç ve neşeyi istemekten men eder. Dekkâ, kulun senelerce alamadığı yolu, hüzn ile bir ayda alacağı kanaatindedir. Haberde şöyle gelmiştir: “Allahü Tealâ her hüzünlü kalbi sever.” Sûfiyyeye göre hüzn, kulun hasenatının artmasına vesiledir. Onun her ne zaman dünya ile ilgili keder ve hüznü artarsa, âhirette de sevabı artar. Yine Selef-i Şalinin şöyle der: “Her şeyin bir zekâtı vardır. Aklın zekâtı, hüznün uzamasıdır.” Bir hadis-i şerif’de Hz. Rasulullah (s) “Eğer benim bildiklerimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız.” (Suyutî, Camiu’s-Sagir, Ebuzer rivayet etmiştir.) buyurmuştur. Ayet: “Çok ağlayınız, az gülünüz”.
