Yıldırım düşmesi, şiddetli gürlemek, bayılıp kendinden geçmek ve helak olmak gibi çeşitli anlamları olan Arapça bir kelimedir. Kur’an-ı Kerimde, Hz. Musa’nın Tur-ı Sina’daki bayılışı konusunda geçer: “Musa, tayin ettiğimiz vakitte (Tur-ı Sina’ya) gelip de, Rabbi onunla konuşunca, ‘Rabbim, bana (kendini) göster; Seni göreyim’ dedi. (Rabbi) ‘Sen, Beni asla göremezsin. Fakat şu dağa bak. Eğer o yerinde durabilirse, sen de Beni göreceksin! buyurdu. Rabbi o dağa tecelli edince, onu paramparça etti. Musa da baygın yere serildi. Kendine gelince dedi ki, ‘Seni noksan sıfatlardan tenzih ederim. Sana tevbe ettim ve ben inananların ilkiyim” (Araf/143). Kâşânî, sa’akı, “Zât’a ait tecellî sebebiyle Hak’ta fani olmak” diye tarif eder. Sa’ak; bayılmak, aklın gitmesi ve fânî olmayı ifade eden bir terimdir. Bunun sebebi, hakikatlerin nurlarını mütâlâa etmektir. Sa’ak bir dehşet hâlidir; sekr ise, sâdık bir kulun kalbine, Allah’ın sırlarının tecellî etmesinden kaynaklanır, bu da, müşahede hâlinde olur. Salik manevî makamları kat ederken, Rabbânî nurları müşahede etmekten dolayı kendinden geçer, buna sa’ak denir. Her halükârda, sa’ak, psikolojik olarak sufînin yaşadığı, bir tür kendinden geçme hâlidir. Olay, bu yönüyle sübjektiftir. İşte bu şekilde sa’ak insana ve âleme zahir olan bütün tecellî nurları ve ilahî tecellî pırıltılarına denir. Bir görüşe göre de, sa’ak, bir anda aşığı yakıp kül eden aşk ateşi veya kıvılcımıdır.
