Arapça, açan, açıcı mânâsına gelir. Fatiha suresine, es-Seb’u’l-Mesânî de denir. Manası, yedi çiftler demektir. Bu ifadedeki yedi; yedi nefsî sıfata işarettir ki bunlar hayat, ilim, irâde, kudret, semî, basar, kelâm’dır. Hz. Peygamber (s) bir hadis-i şerifte şöyle buyurur : “Allah, Fatiha suresini, kulları ile kendisi arasında taksim etti. ” Bu hadiste, vücûd’un Hak ile halk arasında taksim olunduğuna işaret vardır. İnsan dışı itibariyle halk, içi (bâtını) itibariyle de Hak’tır. Vücûd da, bu şekilde zahir ve bâtın olarak taksim edilmiştir. Allah’ın, Fatiha’da açtığı vücûd kilitleriyle, insana işaret vardır. Fâtiha’nın kul ile, Allah arasında taksimi, halk durumundaki insanın hakikatinin Hak olduğunu gösterir. O, ubûdiyyet özelliklerini ihtiva ettiği gibi, rubûbiyyet sıfatlarını da ihtiva etmektedir. Zira Hak, insanın hakikatidir, O, Hak ve halktır. Allah, Fatiha Sûresini, Kendisine övgü ve kulunun duası arasında bölmüştür. Kul; hikmetli, gaybî, hibe olunmuş vücûdî olgunluklar ve yaratılmış gaybî şuhûdî noksanlıklar arasında ikiye bölünmüş durumdadır, işte bu, Fatihatü’l-Kitab ve es-Seb’u’l-Mesânî’dir.
