Wilde, İngiliz-İrlandalı bir romancı, oyun yazarı, şair ve eleştirmen ve 19. yüzyıl sonlarında Londra’da bir ünlüydü.

Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde 16 Ekim 1854’te Dublin’de doğdu. Babası başarılı bir cerrah ve annesi bir yazar ve edebi hostesdi. Wilde, Trinity College, Dublin ve Magdalen College, Oxford’da eğitim gördü. Oxford’dayken Wilde estetik harekete karıştı. Mezun olduktan sonra edebi bir kariyer için Londra’ya taşındı.

Çıktıları çeşitlidir. Şiirinin ilk cildi 1881’de yayınlandı ancak ayet bestelemenin yanı sıra, ‘Pall Mall Gazette’ gibi yayınlara katkıda bulundu, peri hikayeleri yazdı ve ‘Dorian Grey’nin Resmi’ (1891) adlı bir roman yayınladı. En büyük yeteneği oyun yazmaktı ve ‘Lady Windermere’s Fan’ (1892), ‘Ideal Kocası (1895)’ ve ‘Kibar Olmanın Önemi’ (1895) gibi son derece popüler komediler üretti. ‘Salomé’ 1896’da Paris’te icra edildi.

Drama ve trajedi Wilde’ın özel hayatını gölgeledi. 1884’te Constance Lloyd ile evlendi ve iki oğlu oldu, ancak 1891’de Wilde, ‘Bosie’ lakaplı Lord Alfred Douglas ile bir ilişkiye başladı. Nisan 1895’te Wilde, Marquis’ı eşcinsel olmakla suçladıktan sonra Bosie’nin babası Queensberry Markisi’ne iftira davası açtı. Wilde kaybetti ve özel hayatının ayrıntıları duruşma sırasında açıklandıktan sonra tutuklandı ve kaba ahlaksızlık için yargılandı. İki yıl ağır çalışmaya mahk wasm edildi. Hapishanedeyken ölümünden sonra ‘De Profundis’ adı altında Douglas’a uzun bir mektup yazdı. Karısı çocuklarını İsviçre’ye götürdü ve ‘Hollanda’ adını aldı. Wilde, sağlığı geri dönülmez bir şekilde hasar gördü ve itibarı yıkıldı. Hayatının geri kalanını 1898’de ‘Reading Gaol Ballad’ı’ yayımlayarak Avrupa’da geçirdi. 30 Kasım 1900’de Paris’te öldü.

Wilberforce, köle ticaretinin kaldırılmasında çok etkili olan ve sonunda İngiliz imparatorluğunda kölelik yapan çok dindar bir İngiliz parlamento ve sosyal reformcu üyesiydi.

William Wilberforce 24 Ağustos 1759’da varlıklı bir tüccarın oğlu Hull’da doğdu. Gelecekteki başbakan William Pitt the Younger ile kalıcı bir dostluk kurduğu Cambridge Üniversitesi’nde okudu. 1780’de Wilberforce, daha sonra Yorkshire’ı temsil eden Hull parlamentosu üyesi oldu. İncil yaşam tarzı, Protestan bir Hıristiyan olduğunda tamamen değişti ve 1790’da Clapham Tarikatı olarak bilinen lider bir gruba katıldı. Hristiyan inancı onu sosyal reformla, özellikle de İngiltere’deki fabrika koşullarının iyileştirilmesiyle ilgilenmeye itti.

Kaldırıcı Thomas Clarkson’un Wilberforce üzerinde muazzam bir etkisi oldu. O ve diğerleri, İngiliz gemilerinin Afrika’dan siyah köleleri, korkunç koşullarda, satın alınacak ve satılacak mallar olarak Batı Hint Adaları’na taşıdığı ticaretin sona ermesi için kampanya yürütüyorlardı. Wilberforce, köle ticaretinin kaldırılması için lobi yapmaya ikna edildi ve 18 yıl boyunca parlamentoda kölelik karşıtı hareketler başlattı. Kampanya, Clapham Tarikatı’nın birçok üyesi ve broşürler, kitaplar, mitingler ve dilekçelerle halkın nedenleri hakkında farkındalık yaratan diğer kölelik uzmanları tarafından desteklendi. 1807’de köle ticareti nihayet kaldırıldı, ama bu zaten köle olanları serbest bırakmadı. İngiliz imparatorluğundaki tüm kölelere özgürlük veren bir eylem 1833 yılına kadar geçmedi.

Wilberforce’un ‘toplumu yenileme’ konusundaki diğer çabaları 1802’de Başkan Yardımcısı’nın Teşkilatı’nın organizasyonunu da içeriyordu. Pazar günü Daha İyi Gözlemleme Derneği’nde reformcu Hannah More ile birlikte çalıştı. Amacı, tüm çocuklara okuma, kişisel hijyen ve din konularında düzenli eğitim sağlamaktı. Kraliyet, Hayvanlara Zulüm Önleme Derneği ile yakından ilgiliydi. Ayrıca Hıristiyan misyonerleri Hindistan’a gitmeye teşvik etmede de etkili oldu.

Wilberforce, 1825’te siyasetten emekli oldu ve İngiliz imparatorluğundaki özgür kölelerin Avam Kamarası’ndan geçmesi eyleminden kısa bir süre sonra 29 Temmuz 1833’te öldü. Westminster Abbey’deki arkadaşı Pitt’in yanına gömüldü.

Whittle, jet motorunun icadına büyük katkıda bulunan bir Kraliyet Hava Kuvvetleri subayıydı

Frank Whittle, 1 Haziran 1907’de tamircinin oğlu Coventry’de doğdu. RAF’a ilk girişimi, yükseklik eksikliğinden dolayı başarısız oldu, ancak üçüncü denemesinde 1923’te çırak olarak kabul edildi. 1928’de pilot subay olarak nitelendirildi.

Bir öğrenci olarak Whittle, uzun menziller ve yüksek hızlar elde etmek için uçakların hava direncinin çok daha düşük olduğu yüksek irtifalarda uçması gerektiğini savunan bir tez yazmıştı. Pistonlu motorlar ve pervaneler bu amaç için uygun değildi, bu nedenle roket tahriki veya pervaneleri çalıştıran gaz türbinlerinin gerekli olacağı sonucuna vardı. Jet itkisi bu aşamada düşüncesinde değildi. Ekim 1929’a kadar Whittle, bir uçağı yüksek irtifada itmek için hızlı bir hava akışı oluşturmak için gövdede bulunan bir fan kullanmayı düşünmüştü. Bir pistonlu motor çok fazla yakıt kullanırdı, bu yüzden bir gaz türbini kullanmayı düşündü. Hava Bakanlığı onu reddettikten sonra, fikrin kendisinin patentini aldı.

1935 yılında Whittle finansal destek sağladı ve Royal Air Force onayı ile Power Jets Ltd kuruldu. Temmuz 1936’da bir test motoru inşa etmeye başladılar, ancak sonuçsuz kaldı. Whittle, tam bir yeniden inşanın gerekli olduğu sonucuna vardı, ancak gerekli finansmana sahip değildi. Bunu Hava Bakanlığı ile uzun süren görüşmeler takip etti ve proje 1940 yılında güvence altına alındı. Nisan 1941’e kadar motor testlere hazırdı. İlk uçuş 15 Mayıs 1941’de yapıldı. Ekim ayında Amerika Birleşik Devletleri projeyi duymuş, detaylar ve bir motor istemişti. Bir Power Jets ekibi ve motor, General Electric’in incelemesi ve yapımına başlaması için Washington’a uçtu. Amerikalılar hızla çalıştı ve XP-59A Airacomet’leri Ekim 1942’de, 1944’te faaliyete geçen İngiliz Meteor’dan bir süre önce havadaydı.

Jet motoru, özellikle teknolojinin coşkuyla kucaklandığı Amerika’da bir kazanan olduğunu kanıtladı. Whittle, hava emtia sıralaması ile 1948’de RAF’tan emekli oldu. Aynı yıl şövalyeydi ve kısa bir süre sonra ABD’de çalışmaya başladı ve Annapolis’teki ABD Deniz Harp Okulu’nda araştırma profesörü oldu. Whittle 9 Ağustos 1996’da öldü.

Wedgwood yenilikçi bir tasarımcı, yüksek kaliteli seramik üreticisi ve sosyal reform kampanyacısıydı.

Josiah Wedgwood, 12 Temmuz 1730’da Staffordshire, Burslem’de bir çömlekçi ailesinde doğdu. Babasının 1739’daki ölümü, onu daha sonra çırak olacağı en büyük kardeşi Thomas’ın çanak çömlekinde ‘atıcı’ olarak çalışmaya başladı. Çiçek hastalığı saldırısı Josiah’ı ciddi şekilde zayıflattı ve 1768’de sağ bacağının kesilmesi gerekti. Bu, fırlatmayı terk etmek zorunda kaldığı anlamına geliyordu, ancak daha sonra çömlekçinin zanaatına daha geniş bir içgörü kazandı – örneğin ‘modeller’ in çalışması – ve bu onun deney sevgisini teşvik etti.

Thomas, Josiah’ı iş dünyasında bir ortaklığı reddetti, bu yüzden genç adam önce John Harrison tarafından işletilen küçük bir çömlekçiye, daha sonra da daha mutlu bir şekilde Fenton’dan Thomas Wheildon firmasına taşındı. Oradan, önce kuzeninin Ivy House’unda ve daha sonra Brick House fabrikasında kendi çalışmalarını açtı. Bu çalışmalarda Wedgwood kendisi birçok model yaptı ve ayrıca kil karışımları hazırladı. Haziran 1769’da Thomas Bentley ile ortaklaşa Stoke-on-Trent yakınlarındaki Etruria’da yeni bir fabrika açtı. Fabrikaya, Wedgwood’un işçilerinin ve ailelerinin iyi bir ortamda yaşayabileceği bir köy bağlıydı.

Wedgwood, günün beceriksiz sıradan tabaklarını büyük ölçüde geliştirdi, dayanıklı, basit ve düzenli mallar getirdi. Krem rengi toprak kapları, 1762’de kraliçenin çömlekçisini atayan Kraliçe Charlotte’un ardından ‘Kraliçe Eşyası’ olarak vaftiz edildi. Diğer seçkin kullanıcılar arasında 1774’te 952 adet parça sipariş eden Rusya İmparatoriçesi II. Catherine de vardı.

Wedgwood 1773 yılında baryum sülfat (kalafat) denedi ve ondan jasper üretti. Jasperware, bir dizi süs eşyası için kullanılan, genellikle mavi olan metalik oksitleri, genellikle beyaz olan ayrı kalıplanmış kabartmalarla harmanlar. Bu tür kabartmalar John Flaxman tarafından Wedgwood için tasarlandı. Diğer mallar, Yunan vazolarını taklit etmek için sıklıkla kırmızı gibi ‘encaustic’ renkler ile zenginleştirilmiş siyah bazaltları içeriyordu.

Wedgwood, temel olarak fırın sıcaklıklarını ölçmek için pirometreyi icat etmek için 1783’te Kraliyet Cemiyeti üyesi seçildi. Etkin fabrika organizasyonuna ve hammadde nakliyesini ve Grand Trunk Kanalı gibi kanallar ve karayoluyla bitmiş malların taşınmasına da büyük ilgi gösterdi.

1780’de Wedgwood’un uzun vadeli iş ortağı öldüğünde, arkadaşı Erasmus Darwin’den yardım istedi. Darwin’in oğlu daha sonra Wedgwood’un kızıyla evlenirdi ve evrim teorisini formüle eden doğa bilimci Charles Darwin’in ebeveynleriydi. Charles da kendisi bir Wedgwood ile evlenirdi.

Wedgwood 3 Ocak 1795’te öldüğünde, çocuklarına başarılı bir iş ve servet bıraktı.

Watt, buhar motoru teknolojisindeki gelişmeleriyle ünlü bir İskoç mucidi ve makine mühendisiydi.

James Watt, 18 Ocak 1736’da Greenock’ta doğdu. Babası müreffeh bir gemi yazarıydı. Watt başlangıçta matematiksel enstrüman üreticisi olarak çalıştı, ancak kısa sürede buhar motorlarıyla ilgilenmeye başladı.

İlk çalışan buhar motoru 1698’de patentlenmişti ve Watt’ın doğumuna kadar Newcomen motorları ülkenin dört bir yanındaki madenlerden su pompalamıştı. 1764 yılında Watt’a tamir etmesi için bir model Newcomen motoru verildi. Umutsuzca verimsiz olduğunu fark etti ve tasarımı geliştirmek için çalışmaya başladı. Buhar motoru için büyük buhar kayıplarını önleyen ayrı bir yoğuşma odası tasarladı. 1769’daki ilk patenti bu cihazı ve Newcomen’in motorundaki diğer geliştirmeleri kapsıyordu.

Watt’ın ortağı ve destekçisi mucit John Roebuck’dı. 1775 yılında Roebuck’ın ilgisi Birmingham’da bir mühendislik çalışmasına sahip olan Matthew Boulton tarafından devralındı. Watt’la birlikte buhar motorları üretmeye başladı. Boulton & Watt, önemli talebi karşılayan, ülkenin en önemli mühendislik firması oldu. Başlangıçta bu, Cornish maden sahiplerinden geldi, ancak kağıt, un, pamuk ve demir fabrikalarının yanı sıra içki fabrikaları, kanallar ve su işlerine de yayıldı. 1785 yılında Watt ve Boulton Kraliyet Cemiyeti üyeleri seçildi.

1790’da Watt varlıklı bir adamdı ve 1800’de emekli oldu ve kendini tamamen araştırma çalışmalarına adadı. Motorun içindeki buhar basıncını kaydeden döner motor, çift etkili motor ve buhar göstergesi gibi diğer önemli buluşların patentini aldı.

Watt 19 Ağustos 1819’da öldü. Elektrik ve mekanik gücün bir ölçü birimi olan watt, onuruna adlandırıldı.

Crick ve Watson, Maurice Wilkins ile birlikte DNA’nın yapısını keşfettikleri için 1962 Nobel Tıp Ödülü’nü kazandılar. Bu, 20. yüzyılın en önemli bilimsel keşiflerinden biriydi.

Francis Harry Compton Crick 8 Haziran 1916’da Northampton yakınlarında doğdu. Londra Üniversitesi Koleji’nde fizik okudu ve İkinci Dünya Savaşı sırasında madenlerin gelişimi için Amirallik için çalıştı. Fizikten biyolojiye geçti ve 1947’de Cambridge Üniversitesi’nde çalışmaya başladı. 1949’da Cambridge’deki Cavendish Laboratuarında Tıbbi Araştırma Konseyi biriminde çalıştı. 1951’de Amerikalı bir öğrenci olan James Watson, birime geldi ve ikisi birlikte çalışmaya başladı.

James Dewey Watson 6 Nisan 1928’de Chicago’da doğdu ve Chicago, Indiana ve Kopenhag üniversitelerinde okudu. Daha sonra Cambridge Üniversitesi’ne taşındı. Watson ve Crick, hücreler için kalıtsal bilgileri içeren molekül olan DNA’nın (deoksiribonükleik asit) yapısını incelemek için birlikte çalıştılar.

O zamanlar Londra’daki King’s College’da çalışan Maurice Wilkins ve Rosalind Franklin, DNA çalışmak için X-ışını kırınımını kullanıyorlardı. Crick ve Watson bulgularını kendi araştırmalarında kullandılar. Nisan 1953’te, tüm bilinen özelliklerine (çift sarmal) dayanan DNA’nın moleküler bir yapısı olan keşiflerinin haberlerini yayınladılar. Onların modeli DNA’nın nasıl kopyalandığını ve kalıtsal bilgilerin nasıl kodlandığını açıklamaya hizmet etti. Bu, günümüze kadar devam eden moleküler biyolojideki hızlı ilerlemelere zemin hazırladı.

Watson, Crick ve Wilkins 1962’de Nobel Tıp Ödülü’nü paylaştı. Franklin 1958’de öldü ve kilit deneysel çalışmasına rağmen ödül ölümünden sonra alınamadı. Crick ve Watson, çalışmaları için sayısız ödül ve ödül aldı.

Francis Crick genetik alanında çalışmaya devam etti ve daha sonra beyin araştırmalarına başladı ve California’daki Salk Biyolojik Araştırmalar Enstitüsü’nde profesör oldu. 28 Temmuz 2004’te öldü.

1988’den 1992’ye kadar James Watson, Amerikan Ulusal Sağlık Enstitülerinde İnsan Genom Projesini yönetti. Proje için fon elde etmede ve hükümetler ile önde gelen bilim adamları arasında işbirliğini teşvik etmede etkili oldu.

Warhol, ABD’li bir ressam, film yapımcısı ve yazardı ve Pop Art hareketinin önde gelen isimlerinden biriydi.

Andrew Warhola Pennsylvania, Pittsburgh’da doğdu. Ailesi, şimdi Slovak Cumhuriyeti’nde bulunan Ruthenia’dan ABD’ye göç etmişti.

1945 ve 1949 yılları arasında Warhol, Carnegie Teknoloji Enstitüsü’nde okudu. 1949’da New York’a taşındı ve adını Warhol olarak değiştirdi. Dergilerde reklam sanatçısı olarak çalıştı ve ayrıca reklam ve vitrinler tasarladı.

1960’ların başında, reklamlar, gazete başlıkları ve Campbell’ın çorba tenekeleri ve Coca Cola şişeleri gibi Amerikan popüler kültüründen diğer seri üretim görüntülere dayanan reprodüksiyonları denemeye başladı. 1962’de Marilyn Monroe’nun seri portrelerine başladı. Benzer tedavi verilen diğer denekler Jackie Kennedy ve Elvis Presley’dir. Aynı yıl, Pop Art’ın ilk önemli araştırması olan New York’taki New Realists sergisine katıldı.

1963 yılında Warhol deneysel filmler yapmaya başladı. Fabrika olarak bilinen stüdyosu genç sanatçılar, aktörler, müzisyenler ve askılar için bir buluşma noktası oldu. Bunlardan biri olan Valerie Solanas, 1968’de onu vurdu ve ciddi şekilde yaraladı.

Warhol şimdi uluslararası ünlü bir sanatçı olarak kuruldu ve 1970’ler ve 1980’ler boyunca dünyadaki çalışmalarını sergiledi.

22 Şubat 1987’de Warhol, safra kesesi operasyonu sonrasında bir New York hastanesinde beklenmedik bir şekilde öldü.

Walpole, I. George ve II. George dönemlerinde siyasete hakim olan başbakanlık makamının ilk sahibi olarak kabul edilen bir İngiliz Whig devlet adamı idi.

Robert Walpole, 26 Ağustos 1676’da Norfolk, Houghton’da varlıklı bir toprak ailesine doğdu. Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü ve 1701’de babasının daha önce milletvekili olduğu Norfolk’taki Castle Rising parlamentosu üyesi oldu. Hızla yükseldi, Amirallik Kurulu üyesi, savaş sekreteri ve 1709’da donanmanın saymanı oldu. Yükselişi geçici olarak 1710’da iktidara gelen Tories tarafından durduruldu. 1712’de onu yolsuzlukla suçladılar ve kısaca hapsedildi.

1714’te George tahta çıktım. George, taht hakkına karşı olduğuna inandığı Tories’e güvendi ve sonuç olarak Whigs tekrar yükselişteydi. 1715 yılında Walpole, hazinenin ilk tanrısı ve hazinesinin şansölyesi oldu. 1717’de partisindeki anlaşmazlıklardan sonra istifa etti ancak 1720’de genel müdür oldu. Güney Deniz Şirketi’nin çöküşünü çevreleyen skandaldan kaçındı ve daha sonra hazinenin ilk efendisi ve hazinenin şansölyesi olarak yeniden atandı. Bu pozisyonda, dönem o dönemde kullanılmamasına rağmen etkili bir şekilde başbakan oldu. 1742 yılına kadar bu hâkimiyet konumunda kaldı.

Walpole, Kraliyet himayesi sistemi aracılığıyla Whig gücünü pekiştirdi. Yurtdışında barış, düşük vergilendirme ve ulusal borcu azaltma politikası izledi ve parlamentoyu yanınızda tutmanın önemini biliyordu. Ayrıca iktidarı koruma çabalarında rüşvet ve yolsuzlukla suçlandı. George I’in 1727’deki ölümünden sonra Walpole, George II’nin favorisi Spencer Compton tarafından kısaca yerini aldı, ancak kısmen yeni kraliçe Caroline’in desteğiyle kendini lehine döndürmeyi başardı. 1735’te II. George, Walpole’a şu anda İngiltere başbakanının daimi ikametgahı olan 10 Downing Caddesi’nin armağanını verdi.

Sonunda Walpole’un kendi partisi içinde muhalefet gelişmeye başladı ve eleştirmenleri tarafından 1739’da Jenkins’in Kulağı Savaşı olarak bilinen savaşı ilan etmeye zorlamak için İspanya ile bir ticaret anlaşmazlığı kullanıldı. 1741’deki kötü bir genel seçim sonucu pozisyonunu daha istikrarsız hale getirdi. Bazı Whig politikacıları Walpole’un savaş yönetimine karşı çıktılar ve Şubat 1742’de istifa ettiler. Aynı yıl Orford’un kulağı olarak kuruldu ve II. George üzerinde etkisini sürdürmeye devam etti. Walpole 18 Mart 1745’te öldü.

Wallis, en ünlü tasarımı 1943’teki Dambusters Raid için geliştirilen ‘zıplayan bomba’ olan bir İngiliz havacılık mühendisiydi.

Barnes Neville Wallis, 26 Eylül 1887’de Derbyshire, Ripley’de bir doktorun oğlu olarak doğdu. Wallis ilk önce bir deniz mühendisliği firmasında çalıştı ve 1913’te Vickers’a taşındı ve burada R100 de dahil olmak üzere hava gemileri tasarladı. 1930’da Wallis uçaklarda çalışmaya geçti. Başarıları, Wellesley ve Wellington bombardıman uçaklarının geliştirilmesinde kullanılan mühendislikte jeodezik tasarımın ilk kullanımını içeriyordu. İkinci Dünya Savaşı 1939’da başladığında, Wallis Vickers’ın havacılık bölümünde baş tasarımcı yardımcısıydı.

Şubat 1943’te Wallis, Almanya’daki barajlara hava saldırısı fikrini açıkladı. Su üzerinde sıçrayan, barajın duvarını kıran ve tabanında patlayan davul şeklinde, dönen bir bomba geliştirmişti. Bomba ‘Bakım’ olarak adlandırıldı. Hava personelinin şefi, konseptten etkilenerek Wallis’e, Ruhr’un önemli Alman sanayi bölgesindeki Möhne, Eder ve Sorpe barajlarına saldırı için bomba hazırlamalarını emretti.

Operasyon Chastise, ‘Dambusters Raid’, 16 – 17 Mayıs 1943 gecesi Guy Gibson liderliğindeki özel olarak oluşturulan 617 Kraliyet Hava Kuvvetleri Filosu tarafından gerçekleştirildi. Barajlardan ikisi – Mohne ve Eder – endüstriyel üretim önemli ölçüde etkilenmese de, çevrede ciddi su baskınlarına yol açtı ve katılan 19 bombacının 8’i kayboldu. En önemli sonuç Müttefiklerin moralleri üzerindeki son derece olumlu etkiydi.

Alan bombardımanına konsantre olma kararı alındığında, Wallis ağır bombalar bırakabilecek uçakların tasarımına bakmaya başladı. Uyarlanmış Avro Lancaster, Wallis tarafından geliştirilen ve 1944’te tasarlanan ‘Tallboy’ (Alman zırhlısı ‘Tirpitz’ batırmak için kullanılır) ve ertesi yıl ‘Grand Slam’ tarafından geliştirilen iki bomba bırakabildi. Her ikisi de kuvvetle güçlendirilmiş Alman hedeflerine karşı kullanıldı.

Savaştan sonra Wallis, 1971 yılına kadar British Aircraft Corporation’da havacılık araştırma ve geliştirmesine öncülük etti. 1954’te Kraliyet Cemiyeti üyesi oldu ve 1968’de şövalye oldu. 20 Ekim 1979’da öldü.

Wallace, İskoçya I. Edward’a karşı isyanı yönetti ve Stirling Köprüsü’ndeki İngiliz ordusunda ünlü bir yenilgi yaptı. Vatansever ve ulusal bir kahraman olarak hatırlanır.

William Wallace, 1270’lerde Renfrewshire’daki Elderslie’de nazik bir ailede doğdu. İlk yılları hakkında çok az şey biliniyor ve hayatının güvenilir kaynakları olmayan önemli dönemleri var.

1296’da İngiltere’den I. Edward, İskoçya’daki bir halef krizinden yararlanmış ve kendisini bir İngiliz idaresine hükümdar olarak empoze etmiştir. Aylar içinde İskoç huzursuzluğu yaygındı.

Mayıs 1297’de Wallace, Lanark kasabasına saldırdı ve İngiliz şerifini öldürdü ve huzursuzluk hızla tam bir isyan haline geldi. Erkekler Wallace’a katılmak için akın etti ve İngilizceyi Fife ve Perthshire’dan çıkarmaya başladı. Eylül 1297’de Wallace, Stirling Köprüsü Savaşı’nda çok daha büyük bir İngiliz gücünü yendi. Bu ve bunu izleyen askeri başarılar, İngilizlerin İskoçya üzerindeki tutumunu ciddi şekilde zayıflattı. Wallace daha sonra İngiltere’ye baskınlar düzenledi. 1297’nin sonlarında veya 1298’in başında şövalye edildi ve İskoçya’nın tahtından indirilen John Balliol adına ‘krallığın koruyucusu’ olarak atandı.

Stirling’deki yenilginin şoku, İngilizleri, kuzeye bir ordu ile yürüyen Edward’ın etrafında topladı. Wallace’ın stratejisi, yüzleşmekten kaçınmak ve yavaş yavaş geri çekilmekti. Kırsal alanı yıkarken Edward’ı İskoçya’ya daha derin ve daha derin yürümeye zorladı. Temmuz 1298’de İskoç ve İngiliz orduları Falkirk yakınlarında bir araya geldi ve İskoçlar yenildi. Wallace kaçtı ve hareketleri hakkında çok az şey biliniyor, ancak bir aşamada vesayetten istifa etti ve yerine Robert Bruce ve John Comyn geçti.

Wallace daha sonra İskoç davasına destek aramak için yurtdışına, özellikle Fransa’ya gitti. 1303 yılında İskoçya’ya döndü. Robert Bruce’un yokluğunda Edward I ile ateşkes kabul etti ve 1304’te John Comyn de İngilizlerle anlaştı. Wallace bu şartların dışında bırakıldı ve İngiliz kralı onu öldüren ya da esir alan herkese büyük miktarda para teklif etti. Wallace, Ağustos 1305’te Glasgow’da veya yakınında ele geçirildi ve Londra’ya taşındı. Suçlandı ve İngiliz kralına asla sadakat yemediğini söyleyerek reddettiği ihanetle yargılandı. İnfazı, asıldığı, çekildiği ve dörde çekildiği 23 Ağustos’ta yapıldı. Başı Londra Köprüsü’ne yerleştirildi ve bacakları Newcastle, Berwick, Stirling ve Perth’de sergilendi.

Roma şairlerinin en büyüğü arasında Virgil, ‘Aeneid’in yazarıydı.

İngilizce olarak Virgil (veya bazen Vergil) olarak bilinen Publius Vergilius Maro, MÖ 70 Ekim’de İtalya’nın kuzeyindeki Mantua yakınlarında doğdu. Erken yaşamını kuzey İtalya’da geçirdi. İlk çalışması M.Ö. 30’ların ortalarında yayınlanan ‘Eclogues’ idi. Şarkı söyleyen çobanlar dünyasının (daha sonraki bir Avrupa pastoral idealinin Arcadia’sı) yapay, idealize edilmiş bir resmini veriyorlar, aynı zamanda çağdaş politik figürlere referanslarla dolu.

Virgil’in bir sonraki çalışması M.Ö. 29’da yayınlanan ‘Gürcistan’ idi ve dört kitapta çiftçilik üzerine didaktik bir şiirdi. Nihayetinde arkaik Yunan şair Hesiod’un (M.Ö.700) çalışmalarına bakmaktadır. Virgil’in hamisi olan Roma devlet adamı Gaius Maecenas’a ithaf edildi. Onun desteği Virgil’in tam zamanlı olarak çalışmaya ve yazmaya kendini adamasını sağladı. Maecenas’ın yanı sıra Virgil’in arkadaşları, M.Ö. 27’de iktidara yerleştikten sonra İmparator Augustus olan Octavian ve birçok önde gelen yazar ve şairdi.

Virgil’in son çalışması, M.Ö. sekizinci yüzyılın Homer’ın iki destan şiirine ‘Odyssey’ ve ‘İlyada’ bakan 12 kitapta destansı bir şiir olan ‘Aeneid’ idi. Trojan kahramanı Aeneas’ın İtalya’ya yolculuğunu ve oraya vardığında yaptığı savaşları anlatıyor. Ancak şiir sadece Roma’nın en eski kökenlerinin bir versiyonunu vermekle kalmaz, aynı zamanda Augustus döneminde doruğa ulaşacak olan Roma tarihinin tüm seyrini ifade eder. Böylece Aeneas tutkusuyla kendini öldürmeye çalışan Kartaca’nın kraliçesi Dido trajedisi, Roma’nın Batı Akdeniz’in kontrolü için Kartaca’ya karşı daha sonraki savaşları olan Punic Savaşlarının nihai kökenidir. Benzer şekilde, Aeneas’ın halkı için bir şehir bulmaya çalışırken verdiği mücadele, bazı açılardan Augustus’un Roma’yı yeniden kurmasında da ön plana çıkmaktadır.

Virgil, MÖ 19’da ateşten öldü. Ölüm döşeğinde ‘Aeneid’in imha edilmesini emretmesi gerekiyordu, ancak Augustus’un emirlerinde yayınlandı.

Vespasian, Roma’nın dokuzuncu imparatoruydu ve bir iç savaş döneminden sonra barışı ve istikrarı sağlamayı başardı. Flavian imparator hanedanını kurdu.

Vespasian olarak bilinen Titus Flavius ​​Vespasianus, MS 9’da Roma’nın kuzeyindeki Reate’de (Rieti) doğdu. Başarılı bir askeri kariyeri vardı, MS 43’te Britanya’nın işgalinde ikinci lejyona komuta etti ve İngiltere’nin güney batısında fethetti. Daha sonra MS 51’de konsolosluk yapmak için senatoda yükseldi ve on yıl sonra Afrika valisi oldu. İmparator Nero’nun güvenilir bir yardımcısı oldu ve Yahudi İsyanının bastırılmasından sorumlu tutuldu (MS 66 – MS 70). MS 68 yılına kadar, Kudüs alınmaya devam etmesine rağmen, Judaea’nın çoğu kurtarıldı.

MS 68’de Nero’nun ölümünden sonra imparatorların hızlı dönüşü sırasında Vespasian kendi güç teklifini hazırladı. Mısır, Judaea, Suriye ve daha sonra Tuna lejyonları onun için ilan etti ve komutanı Primus’u İtalya adına onun adına güvence altına almak için ileri gönderdi. Cremona’da büyük ve kanlı bir zafer elde edildi ve Primus MS 69 Aralık’ta Roma’yı aldı. Senato, Vespasian’da imparatorun yetkilerini veren bir yasa çıkardı ve MS 70’in sonlarında Roma’ya geldi ve büyük oğlu Titus’u Judaea’da görevden aldı. Kudüs MS 70 Ağustos’ta alındı ​​ve Yahudi tapınağı yıkıldı.

Vespasian’ın saltanatı sırasında başlıca hedefleri, Nero’nun savurgan saltanatından sonra Roma’nın maliyesini geri kazanmak, iç savaşlardan sonra ordudaki disiplini geri kazanmak ve oğlu Titus’un yerine geçmesini sağlamaktı. Üçünde de başarılı oldu. Nero’nun Yunanlılara vermiş olduğu vergiden muafiyet iptal edildi ve Kolezyum, Kudüs’ün fethinden gelen ganimetlerle Roma’da başladı.

Vespasian’ın senato ile ilişkileri genel olarak mükemmeldi ve nispeten basit bir hayat yaşayarak örnek oldu. Roma tarihçi Tacitus, imparator olduktan sonra iyileşen ilk kişi olduğunu gözlemledi.

Vespasian MS 79’da öldü.

Vesalius Flaman doğumlu bir anatomistti ve insan vücudunun diseksiyonu eski zamanlardan kalma yanılgıları düzeltmeye yardımcı oldu.

Andreas Vesalius 31 Aralık 1514’te Belçika’nın Brüksel kentinde, daha sonra Kutsal Roma İmparatorluğu’nun bir parçası olarak doğdu. Bir doktor ailesinden geldi ve babası ve dedesi kutsal Roma imparatoruna hizmet etmişti. Vesalius Paris’te tıp okudu, ancak Kutsal Roma İmparatorluğu Fransa’ya savaş ilan ettiğinde derecesini tamamlamadan ayrılmak zorunda kaldı. Daha sonra Louvain Üniversitesi’nde okudu ve doktorasını okumak için Padua’ya taşındı. 1537’de tamamlanması üzerine hemen cerrahi ve anatomi koltuğu önerildi.

Ameliyat ve anatomi daha sonra diğer tıbbın dalları ile karşılaştırıldığında çok az öneme sahipti. Ancak Vesalius, ameliyatın anatomiye dayandırılması gerektiğine inanıyordu. Alışılmadık şekilde, her zaman diseksiyonlar yaptı ve öğrencileri için yaygın olarak kopyalanan referans bir yardım olarak kan ve sinir sistemlerinin anatomik grafiklerini üretti.

Aynı yıl Vesalius, çeşitli hastalıklar için popüler bir tedavi olan kan alma üzerine bir kitapçık yazdı. Vücudun kanın nereden alınması gerektiği konusunda tartışma vardı. Vesalius’un broşürü, kan sistemi bilgisi ile desteklendi ve spekülasyonu test etmek için anatomik diseksiyonun nasıl kullanılabileceğini açıkça gösterdi ve vücudun tıptaki yapısının anlaşılmasının öneminin altını çizdi.

1539’da, bir Paduan hakimi Vesalius’un çalışmasıyla ilgilenmeye başlayınca diseksiyon materyali arzı arttı ve idam suçluların cesetlerini onun için kullanılabilir hale getirdi. Vesalius artık insanların tekrarlanan ve karşılaştırmalı diseksiyonlarını yapabiliyordu. Bu, dini nedenlerle, çoğunlukla maymunlarla hayvanlarla sınırlı olan anatomi standart otoritesi Galen ile belirgin bir tezat oluşturuyordu. Vesalius, Galen’in ve kendi gözlemlerinin farklı olduğunu ve insanların maymunlarla aynı anatomiyi paylaşmadığını fark etti.

1543’te Vesalius ‘De Humani Corporis Fabrica’yı yayınladı. Kitap büyük ölçüde insan diseksiyonuna dayanıyordu ve anatomiyi doğrudan insan diseksiyonlarından alınan gözlemlere dayanan bir özneye dönüştürdü. Vesalius şimdi tıbbi uygulamaya başlamak için anatomik araştırmalardan ayrıldı. Emperyal hizmet geleneğini sürdürerek İmparator V. Charles imparatorluk mahkemesine doktor oldu ve 1555’te Charles’ın oğlu İspanya’nın 2. Philip’i ile hizmet verdi.

1564’te Kutsal Topraklar’a bir gezi için ayrıldı, ancak 15 Ekim 1564’te eve yolculuk sırasında Yunan adası Zakynthos’ta öldü.

Van Leeuwenhoek, mikrobiyolojinin öncüsü olan Hollandalı bir tekstil tüccarıydı.

Antonie van Leeuwenhoek, 24 Ekim 1632’de Delft’te doğdu. 1648’de van Leeuwenhoek, muhtemelen ilk olarak kalite kontrol amaçları için iplik yoğunluğunu saymak için tekstil ticaretinde kullanılan büyüteçlerle karşılaştığı bir tekstil tüccarına atandı. 20 yaşında, Delft’e geri döndü ve kendini bir keten örtücü olarak kurdu. Zenginleşti ve 1660 yılında Delft şeriflerine Chamberlain atandı ve dokuz yıl sonra sörveyör oldu.

1668’de van Leeuwenhoek ilk ve tek Londra ziyaretini gerçekleştirdi, burada muhtemelen Robert Hooke’un ‘Micrographia’nın (1665) ilgisini çekecek tekstil resimlerini içeren bir kopyasını gördü. 1673 yılında ilk gözlemlerini – arı ağız parçaları ve sokmaları, bir insan biti ve bir mantar – Kraliyet Cemiyeti’ne bildirdi. 1680 yılında toplumun bir üyesine seçildi ve hayatının geri kalanında yazışma yoluyla derneğine devam etti.

1676’da, van Leeuwenhoek suyu yakından gözlemledi ve insan tarafından gözlemlenen ilk bakteri olan küçük organizmaları görmekten şaşırdı. Bu keşfi açıklayan mektubu Kraliyet Toplumunda yaygın bir şüphe yarattı, ancak Robert Hooke daha sonra deneyi tekrarladı ve keşiflerini doğrulayabildi.

Mikrobiyolojinin babası olmasının yanı sıra van Leeuwenhoek, bitki anatomisinin temellerini attı ve hayvanların üremesi konusunda uzman oldu. Kan hücrelerini ve mikroskobik nematodları keşfetti ve ahşap ve kristallerin yapısını inceledi. Ayrıca belirli nesneleri görüntülemek için 500’den fazla mikroskop yaptı.

Ayrıca, kariyerinin en önemli keşiflerinden biri olarak gördüğü spermi keşfetti ve yumuşakçalardan, balıklardan, amfibilerden, kuşlardan ve memelilerden gelen spermatozoayı, spermin yumurtaya nüfuz ettiğinde yeni bir sonuca vararak, spermleri tarif etti.

Van Leeuwenhoek 30 Ağustos 1723’te öldü.

Van Gogh, yaşamı boyunca geniş ölçüde takdir edilmemesine rağmen, günümüzde en tanınmış post-Empresyonist ressamlardan biridir.

Vincent Van Gogh 30 Mart 1853’te bir papazın oğlu olan Hollanda’nın güneyindeki Zundert’te doğdu. 1869 yılında, uluslararası bir sanat ticaret firmasının Lahey şubesinde çalışarak ilk işini üstlendi. Van Gogh’un hayatının geri kalanında devam eden bir yazışma olan küçük kardeşi Theo’ya yazmaya başladı.

Van Gogh’un işi onu Londra ve Paris’e götürdü, ancak işle ilgilenmedi ve 1876’da işten çıkarıldı. Kısa bir süre önce İngiltere’de bir öğretmen oldu ve daha sonra güney Belçika’daki bir maden topluluğunda vaiz olan Hıristiyanlıkla derinden ilgilendi.

1880’de 27 yaşındayken sanatçı olmaya karar verdi. Hareket etti, kendine çizmeyi ve boyamayı öğretti ve Theo’dan mali destek aldı. 1886’da Van Gogh Paris’te Theo’ya katıldı ve arkadaş olduğu Degas, Toulouse-Lautrec, Pissarro ve Gauguin gibi birçok sanatçı ile tanıştı. Onun tarzı Empresyonizm etkisi altında önemli ölçüde değişti, daha hafif ve daha parlak hale geldi. Bu dönemde çok sayıda otoportre çizdi.

1888’de Van Gogh güney Fransa’da Provence’a taşındı ve ünlü ‘Ayçiçekleri’ serisini boyadı. Gauguin’i kendisine katılmaya davet etti, ancak kısa sürede kavga etmeye başladılar ve bir gece, Van Gogh Gauguin’i bir ustura ile tehdit etti. Sonra derinden pişmanlık duydu ve sonra kendi kulağının bir kısmını kesti.

Bu, Van Gogh’u hayatının geri kalanında etkileyen akıl sağlığı sorunlarının ilk ciddi işaretiydi. Psikiyatri hastanelerinde zaman geçirdi ve atalet dönemleri, depresyon ve inanılmaz derecede yoğun sanatsal aktivite arasında değişti, çalışmaları çevresindeki kırsalın yoğun renklerini ve güçlü ışığını yansıtıyordu.

27 Temmuz 1890’da yine depresyondan muzdarip olan Van Gogh kendini vurdu. İki gün sonra öldü.

Bilinmeyen Savaşçı, Westminster Abbey’de Birinci Dünya Savaşı’nın ölümü, özellikle bilinen mezarı olmayanlar için bir anıt olarak gömüldü.

1920’de, İngiltere’deki Birinci Dünya Savaşı’nın ölümünü anmak için düzenlenen törenlerin bir parçası olarak, bilinmeyen bir asker, denizci veya havayolunun yurtdışında işaretlenmemiş bir mezarda yatan cesedinin Westminster Abbey’de gömülmek üzere İngiltere’ye iade edilmesi önerisi vardı. Bu, ülkeleri için ölen, ancak ölüm yeri bilinmeyen veya cesedi kimliği belirsiz kalan herkesi sembolize etmekti.

Fikrin, Batı Cephesinde papaz olarak hizmet eden rahip David Railton’dan geldiği düşünülmektedir. Bilinmeyen Savaşçı seçiminin nasıl yapıldığına dair birkaç versiyon var, ancak genellikle 7 Kasım 1920 gecesi Batı Cephesi’ndeki ana İngiliz savaş alanlarının her birinden dört ila altı ceset çıkarıldığına, ve kuzey Fransa’daki St Pol’deki şapele getirildi. Her biri Union Jack ile kaplanmıştı. Fransa’daki İngiliz birliklerinin komutanı ve Flanders, Tuğgeneral LJ Wyatt bir tanesini seçti. Bu, Boulogne’ya götürülen bir tabutun içine yerleştirildi ve HMS Verdun’da Dover’a taşındı. Diğer bedenler yeniden gömüldü.

11 Kasım 1920 sabahı – Birinci Dünya Savaşı’nı sona erdiren ateşkesin ikinci yıldönümü – Bilinmeyen Savaşçının cesedi Cenotaph’a bir geçit töreninde çekildi. Edwin Lutyens tarafından tasarlanan Whitehall’daki bu yeni savaş anıtı daha sonra George V tarafından açıldı. Saat 11’de iki dakikalık bir sessizlik oldu ve daha sonra ceset Westminster Abbey’e götürüldü ve burada batı ucuna gömüldü. nef. Organizatörlerin şaşkınlığına, mezardan sonraki hafta, yaklaşık 1.250.000 kişi manastırı ziyaret etti ve yer şu anda dünyanın en çok ziyaret edilen savaş mezarlarından biri. Mezarın üzerinde yazılı olan metin İncil’den alınmıştır (2 Tarihler 24:16): ‘Onu krallar arasında gömdüler, çünkü Tanrı’ya ve evine doğru iyilik yapmıştı.’

Antik Mısır’ın 18. hanedanının 11. firavunu Tutankhamun, dikkat çekici değildi, 1922’de İngiliz arkeolog Howard Carter tarafından tamamen bozulmamış mezarını keşfetmesiyle ünlüdür.

Tutankhamun’un mumyasının keşfi, öldüğünde yaklaşık 17 yaşında olduğunu ve muhtemelen tahta sekiz veya dokuz yaşında miras almış olduğunu ortaya koydu. Akhenaten’in oğlu olduğu düşünülüyor, yaygın olarak ‘sapkın kral’ olarak biliniyor. Akhenaten, geleneksel ‘Amun’ kültünü güneş tanrısı ‘Aten’ ile değiştirdi, böylece firavun olarak yetkisini yeni bir şekilde ortaya koydu.

Tutankamon’un saltanatının en önemli belgesine göre, babasının varsayılan reformları ülkeyi kötü durumda bıraktı. Sonuç olarak, tapınaklarını harabelerde ve kültlerinin ortadan kaldırıldığını gören geleneksel tanrılar, Mısır’ı kaosa sürükledi. Tutankhamun tahta geldiğinde, yönetimi eski dini restore etti ve başkenti Akhetaten’den Memphis’teki geleneksel evine geri taşıdı. Adını Tutankhaten’den – ‘Aten [güneş tanrısı]’ nın canlı görüntüsü – Amun onuruna Tutankhamun olarak değiştirdi. Akhenaten ve Nefertiti’nin üçüncü kızı olan kraliçesi Ankhesenpaaten de Ankhesenamun’u okumak için tahtındaki adı değiştirdi.

Tutankamon’un saltanatının genellikle çok az tarihi öneme sahip olduğu düşünülse de, anıtları farklı bir hikaye anlatıyor. Akhenaten’in ikonoklastik saltanatı sırasında Amun tapınaklarına verilen zararı onarmaya başladı. Mezarını Krallar Vadisi’nde, Amenophis III’ün yanına inşa etti ve Medinet Habu’da inşa etmeye başladığı morg tapınağından hala devasa bir heykel hayatta kaldı. Ayrıca Karnak tapınağında inşaatına devam etti ve Soleb’de bir çift kırmızı granit aslanının ikincisini bitirdi.

Belirsizlik hala ölümünü kuşatıyor. Avlanırken alınan bir yaralanma sonucu suikaste uğramış veya ölmüş olabilir.

Turner, dramatik ve atmosferik ışık tedavisi ile ünlü en büyük İngiliz manzara ressamlarından biriydi.

Joseph Mallord William Turner, Nisan ayı sonunda veya Mayıs 1775’in başında Londra’nın Covent Garden şehrinde doğdu. Babası berberdi. Annesinin akıl hastalığı nedeniyle Turner, çocukluğunun bir kısmını akrabalarıyla birlikte geçirdi. Çeşitli mimarlara asistan olarak çalıştı, ancak 14 yaşında Kraliyet Akademisi Okullarında okumaya başladı.

İlk çalışmaları esas olarak çizimlerden ve suluboyalardan oluşuyordu, ancak 1796’da Turner ilk yağlı boyasını Kraliyet Akademisinde sergiledi. Daha sonra Kraliyet Akademisi’nde sergilenmeye devam ederken, resimlerinin çoğunu sergilemek için Harley Caddesi’ndeki evinde bir galeri inşa etti. 1802’de üye, 1807’de perspektif profesörü ve 1845’te başkan yardımcısı seçildi.

Turner, erken yaşlardan itibaren başarılıydı, ondan iş satın alıp devreye alan ve yurtdışı seyahatlerini finanse eden bir grup zengin patron buldu. Yirmili yaşlarının başındayken, bir çalışma modeli oluşturmuştu. Yaz aylarında seyahat eder, eskiz yapar ve ilham bulur, daha sonra kış aylarında resimlerini geliştirmek için eve dönerdi.

İngiltere’de yoğun bir şekilde seyahat etti ve 27 yaşında ilk yurtdışı seyahatini yaptı, İsviçre, Savoy ve Paris’i ziyaret etti. Napolyon Savaşları birkaç yıl boyunca yabancı seyahati engelledi, ancak 1819’da Turner ilk İtalya gezisini yapabildi. Tarihi anıtlar ve sanat eserlerinden ve ışık ve manzaradan büyük ilham aldı. İtalya’ya birkaç kez döndü, özellikle en iyi çalışmalarından bazıları için ilham kaynağı olan Venedik’i tercih etti.

1840 yılında Turner, eleştirmen John Ruskin ile tanıştı. Bu zamana kadar, Turner’ın işi iyiydi, ancak Ruskin büyük bir şampiyon oldu. Bu, Turner’ın en çarpıcı sanatsal dönemi ‘The Fighting Téméraire’ ve ‘Rain, Steam ve Speed’ gibi tablolarla yapıldı. Hayatının sonunda Turner’ın resmi neredeyse soyut olmuştu.

Turner çok özel ve sık sık eksantrik bir adamdı. Hiç evlenmedi, ama sık sık Margate’de kaldığı sahil evinin ev sahibi Bayan Booth ile uzun zamandır devam eden bir ilişkisi vardı. Turner, 19 Aralık 1851’de Chelsea’deki evinde öldü ve St Paul Katedrali’ne gömüldü. Çalışmalarının çoğunu ulusa bıraktı.

Önde gelen bir Quaker hayırsever olan William Tuke, akıl hastalarını tedavi etmek için yeni, daha insancıl yöntemler geliştirdi.

William Tuke 24 Mart 1732’de York’ta lider bir Quaker ailesinde doğdu. Aile çayı ve kahve tüccarlarına erken yaşta girdi. Ticari sorumluluklarının yanı sıra, hayırseverlik arayışına çok zaman ayırabildi.

Bir Quaker, York İltica’nın korkunç ve insanlık dışı koşullarında öldüğünde, Tuke ziyaret etmeye davet edildi ve orada gördükleri tarafından dehşete düştü. 1792 ilkbaharında, Dostlar Topluluğuna (Quaker’ların da bilindiği gibi) deli muamelesinde devrim yapma çağrısında bulundu. 1796’da çılgınlığın bakımı için York Retreat’i açmak için yeterli fon topladı. Bu, İngiltere’de türünün ilk örneğiydi ve akıl hastası için yeni, daha insancıl tedavi yöntemlerine öncülük etti. Bunlar arasında, mahkumların zincirlerinin kaldırılması, hoş bir ortama yerleştirilmesi, iyi yemeklerle ve mesleki görevlerin terapötik kullanımını içeren bir programın benimsenmesi yer alıyordu. Tuke’nin çalışması, Philippe Pinel tarafından Fransa’daki benzer çığır açan çalışmalarla çağdaştı, ancak ikisi birbirinden bağımsız hareket ediyordu.

William Tuke 1822’de öldü. Ailesinin en az dört üyesi de ilgili hayırseverlik çalışmalarını sürdürdü. Oğlu Henry (1755-1814) York Retreat’in kurucularından biriydi. Henry’nin oğlu Samuel (1784 – 1857) çılgınlık durumuna karşı kendi ilgisiyle devam etti. York Retreat’in ‘Retreat’in Tanımı’ adlı 1813’te, terapötik ortamın temeli olarak kabul edilen ‘ahlaki terapi’ ilkeleri hakkında bir rapor içeren bir hesap yazdı. Babasının isteği üzerine yazılan eser, zamanın ‘tımarhanelerinde’ yaygın olarak kullanılan istismarlara odaklandı ve acil reform ihtiyacına yön verdi.

Samuel’in oğlu James Hack Tuke (1819-1896) sırayla York Retreat’in yönetimine yardım etti ve daha sonra İrlanda’ya kıtlık yardımına odaklandı. James’in kardeşi Daniel Hack Tuke (1827 – 1895), 1858’de önemli bir ‘Psikolojik Tıp El Kitabı’ yazdı ve delilik çalışmalarına adanmış önde gelen bir doktor oldu.

Truman, Japonya’nın atom bombası ve Soğuk Savaş’ın yeni zorlukları da dahil olmak üzere İkinci Dünya Savaşı’nın sonunu denetleyen ABD’nin 33. başkanı oldu.

Harry Truman 8 Mayıs 1884’te Missouri Lamar’da doğdu. Okuldan ayrıldıktan sonra bir dizi büro görevinin yanı sıra çiftçilik yaptı. 1917’de ABD Ordusuna katıldı ve Birinci Dünya Savaşı’nda savaştı. 1919’da eve döndü ve Bess Wallace ile evlendi. Bir kızları vardı.

1923 yılında, çoğunlukla idari bir pozisyon olan Jackson County’de bir yargıç olarak atandı ve boş zamanlarında Kansas City Law School’da okudu. Missouri’deki Demokrat siyasetinde aktif hale geldi ve 1934’te senatoya seçildi ve 1940’ta yeniden seçildi. 1941’de ABD savunma programında atık ve sahtekarlığı araştıran Truman Komitesi’ne başkanlık etti. Yaklaşık 15 milyar dolar tasarruf sağladığı ve Truman’ı ulusal bir figür haline getirdiği tahmin ediliyor.

Franklin Roosevelt, Truman’ı 1944’te başkan yardımcısı olarak seçti. Nisan 1945’te İkinci Dünya Savaşı’nın sona ermesiyle Roosevelt öldü ve Truman başkan oldu. Çok az hazırlıkla, savaşın son aylarında Japonya’ya karşı atom bombasının kullanılmasına izin verilmesi ve savaş sonrası dünyasının planlanması da dahil olmak üzere büyük sorumluluklarla karşılaştı. Göreve başladıktan iki ay sonra Birleşmiş Milletler Şartı’nın imzalanmasına tanık oldu.

Truman, kendi partisi içindeki muhalefet ve Cumhuriyetçi Parti’nin kongre kontrolünü yeniden kazanması nedeniyle, savaş sonrası iç hedeflerinin çoğuna ulaşamadı. Dış politikada Sovyetler Birliği’nin artan tehdidine yanıt verdi. Truman Doktrini’ni yayınladı ve ABD’nin komünizm tarafından tehdit edildiğine inandığı herhangi bir ülkeye desteği haklı çıkardı. Avrupa’yı yeniden inşa etmek için 13 milyar dolardan fazla harcayan Marshall Planını tanıttı. Sovyetler 1948 yazında Berlin’in batı kesimlerini abluka altına aldığında, Truman Sovyetler desteklenene kadar büyük bir hava ikmaline izin verdi. Komünizmin Avrupa’da yayılma korkusu, 1949’da Batı Avrupa ülkeleri, Kanada ve ABD arasında bir savunma ittifakı olan Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’nün (NATO) kurulmasına yol açtı.

Truman, sivil toplum hakları eylemleri birçok güney Demokratını yabancılaştırdığı için 1948 başkanlık seçimini kaybetmeyi umuyordu. Yine de kazandı ve dış politikası ikinci döneminde yine hakim oldu. 1950 yazında ABD’nin Kore Savaşı’na askeri müdahalesine izin verdi.

Truman 1952’de siyasetten emekli oldu ve 26 Aralık 1972’de Kansas City’de öldü.

Troçki, Rusya’daki Bolşevik iktidarı ele geçirmesinde, Sovyet komünist yönetiminin ilk aşamalarında sadece Vladimir Lenin’den sonra önemli bir figürdü. Ancak Lenin’in ölümünü takip eden güç mücadelesinde Joseph Stalin’e kaybetti ve sürgündeyken öldürüldü.

Troçki, 7 Kasım 1879’da Ukrayna’nın Yanovka kentinde Rusya’nın bir parçası olan Lev Davidovich Bronstein’da doğdu. Babası müreffeh bir Yahudi çiftçiydi. Troçki, genç olarak yeraltı faaliyetlerine katıldı. Kısa süre sonra tutuklandı, hapsedildi ve Sosyal Demokrat Parti’ye katıldığı Sibirya’ya sürgün edildi. Sonunda Sibirya’dan kaçtı ve önümüzdeki 15 yılın çoğunu Londra’da bir büyü de dahil olmak üzere yurtdışında geçirdi.

1903’te Sosyal Demokratlar ayrıldı. Lenin ‘Bolşevik’ (çoğunluk) fraksiyonunun liderliğini üstlenirken, Troçki ‘Menşevik’ (azınlık) fraksiyonunun bir üyesi oldu ve ‘kalıcı devrim’ teorisini geliştirdi. Şubat 1917’de Petrograd’da devrimin patlak vermesinden sonra Rusya’ya geri döndü. Lenin’le daha önce anlaşmazlıklara rağmen, Troçki Bolşeviklere katıldı ve aynı yıl komünist iktidarı ele geçirmede belirleyici bir rol oynadı. Yeni hükümetteki ilk görevi, Almanya ile barış koşullarını müzakere ederken bulduğu yabancı komiserdi. Daha sonra savaş komutanı oldu ve bu sıfatla, iç savaşta Beyaz Rus kuvvetlerine karşı hakim olan Kızıl Ordu’yu inşa etti. Troçki, Bolşevik rejimini canlı tutmada çok önemli bir rol oynadı. Kendisini Lenin’in varisi olarak gördü, ancak entelektüel küstahlığı onu birkaç arkadaş edinmişti ve Yahudi mirası da ona karşı çalışmış olabilir. Lenin hastalandığında ve öldüğünde, Troçki Stalin tarafından kolayca yenilebilirdi. 1927’de partiden atıldı. Bunu iç ve ardından yabancı sürgün izledi, ancak Troçki Stalin’i yazmaya ve eleştirmeye devam etti.

Troçki, 1936’da Meksika’ya yerleşti. 20 Ağustos 1940’ta, Ramon Mercader adlı bir suikastçı, Stalin’in emirlerine göre hareket etti, Troçki’yi bir buz toplamasıyla öldürdü ve ölümcül şekilde yaraladı. O ertesi gün öldü.

Trevelyan, Victoria sömürge yöneticisi ve modern İngiliz kamu hizmetinin babasıydı.

Charles Edward Trevelyan 2 Nisan 1807’de babasının bir din adamı olduğu Taunton’da doğdu. Yabancı dil öğrenme yeteneği, 1826’da Doğu Hindistan Şirketi’nin Bengal’deki kamu hizmetine yazarlık yapmasıyla sonuçlandı. Bir yıl sonra Delhi’deki İngiliz komiser yardımcılığına atandı. Önümüzdeki dört yıl boyunca, yerel ticaretin yaşam koşullarını iyileştirmek ve iç ticaretle ilgili görevleri ortadan kaldırarak ticareti modernleştirmek için özel bir çalışma yaptı.

1830’lar, bir dizi nedenden dolayı Trevelyan için önemliydi, aralarında büyük tarihçi olan Thomas Macaulay’ın kız kardeşi Hannah Moore ile evlendi ve o zamanlar Hindistan’ın yüksek konseyinin üyesi oldu. Kalküta’daki hükümet, özellikle Hintlilere Avrupa bilim ve edebiyatında eğitim vermek gibi eğitim nedenine adadı.

1840’a gelindiğinde, Trevelyan Londra’ya geri döndü ve önümüzdeki 19 yıl boyunca Hazine sekreter yardımcısı olarak görev yaptı. Bu pozisyonda, İrlanda’daki kıtlık sırasında rahatlamadan sorumluydu (1845-1847). İngiliz hükümetinin tartışmalı minimal müdahale politikalarını temsil etmeye ve kendine güvenmeyi teşvik etmeye geldi ve İrlanda’da tartışmalı bir isim olmaya devam ediyor.

Bununla birlikte en kalıcı katkısı, 1850’lerde kendisi ve Sir Stafford Northcote’un ‘Kalıcı Kamu Hizmetinin Organizasyonu’ hakkındaki raporunun yayınlanmasıyla başladı. Rapor, kamu hizmetinin dönüşümüne yol açtı. Eğitim standartları ve rekabetçi kabul sınavları daha nitelikli bir devlet memurunun yönetici olmasını sağlamıştır.

1858’de Hindistan Mutiny’den sonra Trevelyan Madras valisi olarak Hindistan’a döndü. ‘Tüm otoritelere yıkıcı’ bir eylem olarak görülen bazı hükümet bilgilerini yayınladıktan sonra hatırlandı. 1862’den 1865’e kadar haklı çıktı ve Hindistan’a maliye bakanı olarak döndü. İngiltere’de daha sonraki yıllarında çeşitli yardım kuruluşlarında yer aldı ve ordu komisyonları ve ilerlemelerinin yanı sıra Ordu. 19 Haziran 1886’da öldü.

Titus, Roma’nın 10. imparatoruydu. Kısa saltanatı, MS 79’da Vesuvius’un patlaması ve 80’de Colosseum’un açılması için dikkat çekiciydi.

Titus Flavius ​​Vespasianus, gelecekteki İmparator Vespasian’ın büyük oğlu olan MS 30 Aralık 39’da Roma’da doğdu. İmparator Claudius’un mahkemesinde imparatorun oğlu Britannicus’un arkadaşı olarak yetiştirildi. Titus başarılı bir askeri kariyere sahipti ve MS 67 yılında Yahudi İsyanını bastırmak için babasıyla birlikte gitti. MS 69’da, Vespasian imparatorluk tahtına ilişkin iddiasını iddia etmek için Roma’ya döndü ve Titus’un kampanyaya devam etmesini sağladı. MS 70 yılında Kudüs görevden alındı, Yahudi tapınağı yıkıldı ve nüfusun çoğu öldürüldü veya dağıtıldı.

Titus Roma’ya döndüğünde, Vespasian onu güçlerini eşi benzeri görülmemiş bir şekilde paylaşarak, birbirini izledi. Titus, MS 79’da babasının yerini aldı ve politikalarına devam etti. Senato ile mükemmel ilişkiler kurdu ve giydiği gösterişli oyunlar için halk arasında popülerdi. Kolezyum, MS 80’de açıldı.

Saltanatının ardından iki ay süren Vesuvius’un patlamasından sonra ve MS 80’de Roma’da ciddi bir yangın ve vebadan sonra felaket yardımı ile cömertçe cevap verdi. Titus MS 13 Eylül 81’de, muhtemelen doğal nedenlerden dolayı öldü, ancak onu başaran Domitian’ın onu zehirlediğinden şüpheleniliyordu.

Tiberius, Roma’nın ikinci imparatoru ve kibir ve ahlaksızlık itibarı muhtemelen temelsiz olan son derece başarılı bir askerdi.

Tiberius Claudius Nero, MÖ 16 Kasım 42’de doğdu. MÖ 39’da annesi Livia babasından boşandı ve MÖ 27’de gelecekteki imparator Augustus olan Octavian ile evlendi. Tiberius parlak bir askeri kariyere sahipti ve küçük kardeşi Drusus, Roma imparatorluğunun Tuna boyunca ve günümüz Almanya’sına genişlemesine yardımcı oldu (MÖ 16 – MÖ 7, MS 4 – MS 9).

MÖ 11’de Augustus Tiberius’u eşi Vipsania’dan boşanmaya ve Augustus’un kızı Julia ile evlenmeye zorladı. MÖ 6’da Tiberius aniden Rodos’a çekildi. MS 2’de Roma’ya döndü ve MS 4’te Augustus’un torunları da öldü, Tiberius Augustus’un oğlu olarak kabul edildi. Tiberius da yeğeni Germanicus’u (Augustus’un büyük yeğeni) kabul etti. Daha sonra kuzey Almanya’da kampanyaya devam etti, sınırı korudu ve Roma’ya bir kahraman döndü.

Tiberius, Augustus’u MS 14’te başardı. Başlangıçta, kuralı olumluydu. Kamu hizmetini geliştirdi ve Roma’nın mali durumunu düzeltti. Ancak Tiberius, Augustus’un Senato ile olan doğal yakınlığından yoksundu ve giderek popülerleşmedi. Bu, beklenen halefi karizmatik Germanicus’un popülaritesiyle güçlü bir tezat oluşturuyordu. Germanicus MS 19’da öldüğünde, Tiberius’un kendi oğlu Drusus’un başarılı olması için onu zehirlediğine inanılıyordu. Ancak MS 23’te Drusus, art arda sorusunu açarak öldü.

Tiberius’un Praetorian muhafızlarının başı (emperyal korumalar) iddialı ve acımasız Sejanus’a güvenmesi, zulüm iddialarıyla sonuçlandı. MS 27’de Tiberius asla Roma’ya dönmeyen Capri’ye emekli oldu. İki yıl sonra, Sejanus’un iktidarı ele geçirmeye çalıştığını fark eden Tiberius onu idam ettirdi. MS 35’te Tiberius Gaius (Germanicus’un oğlu) ve kendi torunu Gemellus’u ortak mirasçılar yaptı.

Tiberius, MS 16 Mart 37’de öldü ve yerine Caligula olarak da bilinen Gaius geçti.

Taylor, İngiliz filozofu ve kocası filozof John Stuart Mill tarafından sık sık gölgede bırakılan kadın haklarının erken savunucusuydu.

Harriet Hardy Ekim 1807’de Londra’nın güneyindeki Walworth’da bir cerrahın kızı olarak doğdu. Evde eğitim gördü, şiir yazmayı severdi. 1826’da müreffeh bir tüccar olan John Taylor ile evlendi ve birlikte üç çocuğu oldu. Taylors, Unitarian Kilisesi’nde aktif hale geldi ve 1830’da bir Unitarian bakanı filozof John Stuart Mill’e Harriet’i tanıttı. İlişkileri 20 yıldan fazla sürecekti ve genellikle Harriet’in kocası tarafından tolere edildi. 1833’ten itibaren çift büyük ölçüde parçalandı ve Harriet’in Mill’i daha kolay görmesini sağladı. Davranışları toplumu skandalladı ve bir çift olarak sosyal olarak izole edildi. Ancak entelektüel olarak birbirlerine ilham verdiler ve sıklıkla birlikte çalıştılar.

Mills’in ‘Politik Ekonomi İlkeleri’ (1848), Harriet’e atfedilen ‘Emekçi Sınıfların Olası Geleceği Üzerine’ başlıklı bir bölüme sahiptir. sosyal olarak. En önemli eserlerinden biri olarak kabul edilen ‘Kadınların Çevrelemesi’ (1851) makalesi Mills’in adı altında yayınlandı. Deneme, kadınların erkeklerle aynı işlere erişmesine izin verilmesini ve ‘ayrı alanlarda’ yaşamak zorunda kalmamaları gerektiğini savunuyordu – Mills’in kendisinden daha radikal görüşlere.

Harriet’in kocası 1849’da öldü ve 1851’de o ve Mill sonunda evlendi. 1858 sonbaharında çift, Harriet’in tüberkülozu için iklimin daha iyi olduğu Fransa’ya gitti. 3 Kasım 1858’de Avignon’da solunum yetmezliğinden öldü. John Stuart Mills’in birlikte yazdıkları en ünlü eseri ‘On Liberty’ 1859’da yayınlandı ve Harriet’e ithaf edildi.

Suetonius, Boudicca’nın isyanını yenen Britanya’nın Roma valisi idi.

Gaius Suetonius Paulinus’un erken yaşamı hakkında çok az şey biliniyor. Kariyerinin en erken rekoru, MS 42’den, İmparator Claudius döneminde, Mauretania’da (kuzey Afrika) bir isyanı bastırdığı ve Atlas dağlarını geçen ilk Roma oldu. MS 58’de Britanya valisi olarak atandı, o zamana kadar Wash ve Severn haliç arasındaki bir hattın güney doğusundaki bölge Roma hakimiyeti altındaydı. Bunun ötesinde durum daha kararsızdı.

Suetonius Galler’deki Ordovices’e karşı savaştı ve MS 61 sezonunun başlangıcında Anglesey’deki Druidlere saldırdı. Burada muzafferdi, ancak güney doğuda, başkent Camulodunum (Colchester) çevresindeki zengin, yerleşik bölgede isyan patlak verdi. Ayaklanma sadece eyaleti değil, Paulinus’un kariyerini de tehlikeye attı.

Boudicca liderliğindeki Iceni kabilesi Romalılara karşı ayağa kalktı ve Camulodunum’u görevden aldı. Suetonius ayaklanmayı duydu ve Londonium’a (Londra) doğru yola çıktı. Ancak isyancılar önce Londra’yı sonra Verulamium’u (St Albans) kovdu. West Midlands’da – kesin yer net değil – iki ordu Watling Caddesi Savaşı’nda bir araya geldi. Sayıca fazla olsa da, Suetonius’un adamlarının profesyonel etkinliği günü kazandı ve yenilgi katliama dönüştü. Boudicca’nın kendini zehirlediği düşünülmektedir. Suetonius’un vahşeti haberi Roma’ya ulaştı ve görevinden uzaklaştırılması için bir bahane bulundu. Kariyeri çok fazla zarar görmedi – MS 66’da konsül oldu. MS 69’da, Nero’nun ölümünü takip eden iç savaş yılı boyunca, kendini kaybetme tarafında buldu, ancak affedildi. Bundan sonra ona ne olduğu bilinmiyor.

Stukeley bir İngiliz antik eseriydi ve Stonehenge’in araştırmasına öncülük eden alan arkeolojisinin kurucularından biriydi.

William Stukeley, Lincolnshire’daki Holbeach’de doğdu ve Cambridge Üniversitesi’nde tıp okudu. Halen bir öğrenci iken topografik ve mimari çizimler ile tarihi eserler çizimleri yapmaya başladı. Doktor olarak kariyerinin yanında buna devam etti ve 1724’te İngiltere’deki seyahatlerinin sonuçlarını ‘Itinerarium Curiosum’da yayınladı.

Ayrıntılı gözlem için akut gözünü veren tıbbi eğitimi olabilir – ‘Yol programı’ tarım ve sanayi devrimlerinin yıkımlarına maruz kalmadan önce anıtların, binaların ve kasabaların değerli bir kaydını yapan bir özelliktir. Anıtların yok edilmesini araştırdı ve geçmiş hakkındaki bilgileri korumanın bir yolu olarak gördüklerini doğru bir şekilde kaydetmenin önemini fark etti.

1718’de Londra Antika Eserleri Derneği’nin ilk sekreteri oldu. Sahadaki faaliyetleri Stonehenge ve Avebury’deki kazıları içeriyordu ve sonuçları 1740 ve 1743’te iki kitapta yayınlandı. Stukeley yanlışlıkla onları Druidlere atfetti. Druidler tarafından büyülendi ve uygulamalarının ve inançlarının ayrıntılı ve hayali tanımlarını geliştirdi. Ayrıca Stonehenge’in gündönümü üzerindeki hizalamasını tanıyan ilk kişi oldu ve anıtlar arasındaki daha geniş ilişkiyi keşfetmenin ve onları peyzaj bağlamlarına yerleştirmenin değerini gördü.

Gerçek Aydınlanma tarzında, Stukeley’in çıkarları genişti. Robin Hood’un hikayesi de dahil olmak üzere İngiliz tarihinin diğer yönleriyle ilgilendi, flüt için müzik yazdı ve depremler ve tıbbi konular üzerinde incelemeler yaptı. 1730’da kariyerini değiştirdi ve Lincolnshire’daki Stamford’daki All Saints Kilisesi’nin vekili olarak görevlendirildi.

Stukeley 3 Mart 1765’te Londra’da öldü.

Stopes, kadın hakları için bir kampanya yürütücü ve aile planlaması alanında öncüydü.

Marie Stopes, 15 Ekim 1880’de Edinburgh’da aynı zamanda bir de argo olan bir arkeolog baba ve bilimsel bir anne olarak dünyaya geldi. Bir paleobotanist olarak yaptığı çalışmalar onu Londra ve Münih’teki üniversitelere, sonra Manchester’a götürdü ve burada üniversitede fen fakültesinin ilk kadın üyesi oldu. 1911’de Reginald Ruggles Gates ile evlendi. İlişki hızla bozuldu ve Marie kocasının iktidarsız olduğunu ve evliliğin tüketilmediğini fark etti. 1914’te iptal edildi.

Stopes’un konuyla ilgili okuması, 1918’de yayınlanan ilk kitabı ‘Evli Aşk’ı başlattı. Kitap kiliseler, tıbbi kuruluş ve basın tarafından kınandı ancak çok popülerdi, iki hafta içinde 2.000 kopya sattı. Binlerce kadın onun tavsiyesini sormak için yazdı. Marie Stopes bir gecede ünlü oldu ve davasını ilerletmek için tanıtımı kullandı. Ardından ‘Akil Ebeveynlik’ adlı ikinci bir kitap geldi. Aynı yıl Stopes, görüşlerini çok destekleyici olan Humphrey Verdon Roe ile evlendi. 1924’te bir oğulları oldu.

1921’de Stopes, ülkenin ilk Londra’sındaki Holloway’da bir aile planlaması kliniği açtı. Evli kadınlara ücretsiz bir hizmet sundu ve kontrasepsiyon hakkında veri topladı. 1925 yılında klinik Londra’nın merkezine taşındı ve diğerleri ülke çapında açıldı. 1930’a gelindiğinde, diğer aile planlaması örgütleri kurulmuş ve Ulusal Doğum Kontrol Konseyi’ni (daha sonra Aile Planlaması Derneği) oluşturmak için Stopes ile güçlerini birleştirmişlerdir.

Katolik kilisesi Stopes’in en sert eleştirmeniydi. 1923’te Stopes, Katolik doktor Halliday Sutherland’a iftira davası açtı. Kaybetti, temyizde kazandı ve sonra Lordlar Kamarasında tekrar kaybetti, ancak dava Stopes’in görüşleri için büyük bir tanıtım yarattı.

Stopes, kadınların doğum kontrolüne daha iyi erişebilmeleri için kampanya yürütmeye devam etti, ancak hayatının son yirmi yılının çoğunu şiir yazarak geçirdi. 2 Ekim 1958’de öldü.

Stephenson öncü bir demiryolu mühendisi ve en ünlü erken demiryolu lokomotifi olan ‘Rocket’in mucidiydi.

George Stephenson, 9 Haziran 1781’de Newcastle-upon-Tyne yakınlarında doğdu. Babası kömür madeninde bir mühendisdi. Stephenson kendisi madende çalıştı ve boş zamanlarında okumayı ve yazmayı öğrendi. Madenlerde kullanılan ilkel buhar motorlarını yönetmekle ün kazandı ve İngiltere’nin kuzeydoğusunda ve İskoçya’da bir dizi farklı kömür madeninde çalıştı.

1814 yılında Stephenson, Newcastle yakınlarındaki Killingworth Colliery’de kömür taşımak için ilk lokomotifi ‘Blucher’ı inşa etti. 1815’te, ‘Geordie’ lakaplı kömür madenlerinde kullanılmak üzere bir güvenlik lambası icat etti.

1821’de Stephenson, Stockton ve Darlington demiryolu inşaatı için mühendis olarak atandı. 1825 yılında açıldı ve ilk halk demiryoluydu. Ertesi yıl Stephenson, Liverpool’dan Manchester Demiryolu’na mühendis oldu. Ekim 1829’da demiryolunun sahipleri, uzun mesafelerde ağır yükleri çekmek için en iyi lokomotifi bulmak için Rainhill’de bir yarışma düzenledi. Binlerce kişi izlemeye geldi. Stephenson’un lokomotifi ‘Rocket’ kazanarak saatte 36 mil rekor hız elde etti.

Stockton’ın Darlington demiryoluna açılması ve ‘Roket’ başarısı, demiryolu hatlarının döşenmesini ve ülkenin dört bir yanındaki lokomotiflerin inşasını teşvik etti. Stephenson bu projelerin birçoğunda mühendis oldu ve ayrıca Belçika ve İspanya’da demiryollarının geliştirilmesi konusunda danışıldı.

Stephenson 12 Ağustos 1848’de Derbyshire’daki Chesterfield’da öldü. Tek oğlu Robert aynı zamanda bir demiryolu mühendisiydi ve birçok projesinde babasıyla birlikte çalıştı.

Starr, SOE’nin en başarılı savaş zamanı ajanlarından biri olan İngiliz bir maden mühendisiydi.

George Reginald Starr 1904 yılında Shropshire’da bir Amerikan baba ve İngiliz bir anne olarak dünyaya geldi. Maden mühendisi oldu ve 1920’lerde ve 1930’larda çalışmaları onu tüm Fransa ve Belçika’nın her yerine götürdü. İkinci Dünya Savaşı’nda İngiliz Dunkirk’ten tahliye edildikten sonra Orduya katıldı ve dil becerileri kısa bir süre sonra onu Özel Harekat Yöneticisine (SOE) götürdü. Kardeşi John da bir SOE ajanıydı. Starr’a ‘Hilaire’ kod adı verildi ve Kasım 1942’de direnişe yardım etmek için Fransa’ya gönderildi. Castelnau’da bulunan ve emekli bir Belçikalı maden mühendisi olarak poz veren Starr, Güney Fransa’da Bordeaux, Toulouse ve Pireneler çevresinde son derece başarılı ‘Wheelwright’ direniş ağını kurdu.

Wheelwright ağının temel görevi Almanları D-Day’e kadar taciz etmekti. 1944 baharında, ‘Armagnac Group’ harekete geçti, demiryolu hatlarını havaya uçurdu, telefon kablolarını kesti, yakıt çöplerini sabote etti ve iletişimi bozdu. Ana kampanyaları, İkinci SS Panzer bölümü ‘Das Reich’, Normandiya savaş alanını güçlendirmek için Toulouse yakınlarındaki Montauban’dan taşınmaya çalıştığı D-Day’ın ardından geldi. Bir dizi cesur saldırıda, Starr’ın direniş savaşçıları bölümü kuzeye doğru savaşmaya zorladılar, bu yüzden sonunda dağınık hale geldiler ve Müttefik istila plajlarına saldırmak için çok geç oldular.

Eylül 1944’te Starr, Almanlar kaçarken Toulouse bölgesini, Özgür Fransız lideri Charles de Gaulle’nin tahrişine karşı etkili bir şekilde kontrol ediyordu.

Savaştan sonra Müttefikler tarafından dekore edilen Starr, Alman kömür madenciliği endüstrisinin yeniden inşasına yardımcı oldu. 1980’de öldü.