Stanley, Galli doğumlu Amerikalı bir gazeteci ve kaşifti, David Livingstone’u araştırması ve Afrika’nın Avrupa sömürgesindeki rolü ile ünlü.

Henry Morton Stanley, 28 Ocak 1841’de Galler, Denbigh’de John Rowlands’da doğdu. Ailesi evli değildi ve bir iş evinde büyüdü. 1859’da New Orleans’a gitti. Orada, adını aldığı bir tüccar Henry Stanley ile arkadaş oldu. Stanley, Amerikan İç Savaşı’nda her iki tarafta da hizmet vermeye devam etti ve daha sonra denizci ve gazeteci olarak çalıştı.

1867’de Stanley, New York Herald’ın özel muhabiri oldu. İki yıl sonra, Afrika’ya gitmek ve 1866’dan beri Nil’in kaynağını aramak için yola çıktığı çok az duyulan İskoç misyoner ve kaşif David Livingstone’u aramak için gazeteden görevlendirildi. Stanley Ocak 1871’de Zanzibar’a ulaştı ve Livingstone’un bilinen son yeri olan Tanganyika Gölü’ne doğru ilerledi. Kasım 1871’de hasta kaşifini buldu ve onu ünlü sözlerle selamladı: ‘Dr Livingstone, sanırım?’ Stanley’nin keşif gezisiyle ilgili raporları adını yaptı.

Livingstone 1873’te öldüğünde Stanley, Herald ve bir İngiliz gazetesi tarafından finanse edilen bölgeyi keşfetmeye devam etmeye karar verdi. Orta Afrika’nın geniş bölgelerini keşfetti ve daha sonra ‘Karanlık Kıtada’ (1878) ‘de tanımladığı destansı bir yolculuktan sonra Ağustos 1877’de Atlantik’e ulaşarak Lualaba ve Kongo Nehirlerinin uzunluğunu aşağı doğru gitti.

Kongo bölgesini geliştirme planlarına İngiliz desteği alamayan Stanley, Afrika’nın zenginliğine dokunmak isteyen Belçika Kralı II. Leopold ile daha fazla başarı elde etti. 1879’da Leopold’un desteğiyle Stanley Afrika’ya döndü ve yolların inşasıyla alt Kongo’yu ticarete açmaya çalıştı. Zorla çalıştırmanın yaygın kullanımını içeren acımasız araçlar kullandı. Bölgedeki Fransız çıkarları ile rekabet, Avrupa güçlerinin Afrika’daki rakip sömürge iddialarını çözdüğü Berlin Konferansı’nın (1884-1885) ortaya çıkmasına yardımcı oldu. Stanley’nin çabaları, Leopold’un özel mülkiyeti olan Kongo Özgür Devletinin kurulmasına yol açtı.

1890’da, şimdi Avrupa’da, Stanley evlendi ve dünya çapında bir konferans turuna başladı. 1895-1900 yılları arasında Güney Londra’da Lambeth parlamentosu üyesi oldu. 1899’da şövalye oldu. 10 Mayıs 1904’te Londra’da öldü.

Maclean, Burgess, Philby ve Blunt, İngiltere’nin istihbarat sistemine nüfuz eden ve İkinci Dünya Savaşı sırasında ve Soğuk Savaş’ın ilk aşamalarında Sovyetlere hayati bilgi veren bir KGB casus halkasının İngiliz üyesiydi.

Yüzüğün üyeleri Donald Maclean (1913 – 1983), Guy Burgess (1911 – 1963), Harold ‘Kim’ Philby (1912 – 1988) ve Anthony Blunt (1907 – 1983) idi. John Cairncross da dahil olmak üzere diğer birkaç kişinin yüzüğe ait olduğu ileri sürüldü. Blunt 1930’ların başında komünist oldu ve Sovyet güvenlik kurumu olan NKVD (daha sonra KGB) tarafından işe alındı. Cambridge Üniversitesi’nde ders verirken Blunt, orada öğrenci olan diğer üçünü işe alma konusunda etkili oldu.

Burgess üniversiteden ayrıldıktan sonra gazeteci oldu, ancak savaş patlak verdiğinde MI6’ya katıldı. Maclean aynı dönemde Dışişleri Bakanlığı’ndaydı. 1951’de Philby tarafından şüphe altında olduklarını belirten Burgess ve Maclean, hayatlarının geri kalanını geçirdikleri Sovyetler Birliği’ne kaçtılar.

Philby de bir gazeteciydi ancak 1940 yılında SIS’e (MI6 olarak da bilinir) katıldı. Savaş bitmeden hemen önce SIS’in Sovyet karşıtı bölümünün başına atandı. Böylece Sovyetlere karşı operasyon düzenlemekle suçlanan adam bir KGB ajanıydı. Daha sonra ABD’de İngiliz istihbarat subayı oldu. Burgess ve Maclean Sovyetler Birliği’ne kaçtıktan sonra Philby şüpheye düştü ve istifaya zorlandı. 1963’te Sovyetler Birliği’ne kaçtı ve orada öldü. Blunt savaş sırasında MI5 için çalıştı. Savaştan sonra sanat tarihçisi olarak seçkin bir kariyeri vardı. Courtauld Enstitüsü’nün müdürü ve Kraliçe’nin Resimleri Surveyor’uydu. 1956’da İngiliz şövalyesi yapıldı. 1963’te İngiliz hükümeti onun bir casus olduğunu keşfetti, ancak bilgi karşılığında ona dokunulmazlık teklif etti. 1979’da hikaye çıktı ve Blunt şövalyeliğinden çıkarıldı.

Speke, bir İngiliz gezgini ve Doğu Afrika’da Victoria’nın uzun zamandır aranan kaynağı olarak doğru bir şekilde tanımladığı Victoria Gölü’ne ulaşan ilk Avrupalı ​​idi.

John Hanning Speke, 4 Mayıs 1827’de Devon’daki Bideford’da doğdu. 1844’te İngiliz ordusuna atandı ve Pencap’ta hizmet ettiği ve Himalayalar ve Tibet’te seyahat ettiği Hindistan’a gönderildi. Nisan 1855’te Richard Burton’ın Somaliland keşif gezisinin bir parçası olarak Speke, Somaliler tarafından düzenlenen bir saldırıda ağır yaralandı. Eve hükmetti, Kırım’a gönüllü oldu ve savaş sırasında bir Türk alayı ile görev yaptı.

Aralık 1856’da, Speke, Burton’ın doğu orta Afrika’daki büyük gölleri aramak ve özellikle Nyassa Gölü’nü bulmaya çalışmak için bir sefere katılma davetini kabul etti ve Nil’in kaynağı olduğu söyleniyor. Haziran 1857’de Zanzibar’dan ayrıldılar ve altı ay boyunca iç kısımdaki en iyi rotayı bulmak için Doğu Afrika kıyılarını keşfettikten sonra, Şubat 1858’de Tanganyika Gölü’ne ulaşan ilk Avrupalılar oldular. Dönüş yolculuğu sırasında, Speke rahatsız olan Burton’dan ayrıldı ve yalnız kuzeye doğru çıktı. Temmuz ayında Kraliçe Victoria onuruna adlandırdığı büyük bir göl buldu.

Speke’nin Nil Nehri’nin kaynağı olduğu teorisi Burton tarafından reddedildi. Ancak, sefere sponsor olan Kraliyet Coğrafya Derneği, Speke’yi istismarlarından ötürü onurlandırdı ve anlaşmazlığı çözmek için 1860’ta ikinci bir sefer başlattı. Speke ve Kaptan James Grant, Victoria Gölü’nün bir bölümünü haritaladılar. Temmuz 1862’de Grant’in eşlik etmediği Speke, Nil’in gölden çıkışını buldu ve buna Ripon Şelalesi adını verdi. Parti daha sonra nehrin rotasını izlemeye çalıştı, ancak aşiret savaşının patlak vermesi yollarını değiştirmelerini gerektirdi.

İngiltere’ye döndüğünde Speke coşkuyla karşılandı ve ‘Nil Kaynağının Keşfi Dergisi’ (1863) yayınlandı. Ancak Burton ve diğerleri ikna olmamıştı. 15 Eylül 1864’te, Speke ve Burton konuyu kamuoyuyla tartışmaya başlamadan kısa bir süre önce, Speke avlanırken kendi silahıyla öldürüldü. Bir kaza mı yoksa intihar mı olduğu belirsizliğini koruyor.

Roma köle ve gladyatör ve ünlü bir köle isyanının lideri. Modern bir ilham verici figür haline geldi.

Spartacus’un ilk yılları hakkında çok az şey biliniyor. Trakya’da (günümüz Balkan bölgesi) doğduğu düşünülmektedir ve Roma ordusunda olduğu ileri sürülmüştür. Köleliğe satıldı ve Napoli’nin kuzeyindeki Capua’daki gladyatör okulunda eğitim gördü.

Spartacus MÖ 73’te kaçtı ve yakındaki Vesuvius Dağı’na sığındı ve çok sayıda başka kaçmış kölenin de ona katıldığı yer. Ayaklanmaları Üçüncü Köle Savaşı veya Gladyatörler Savaşı olarak biliniyordu. 100.000 erkeğe ulaştığı tahmin edilen kaçak köleler ordusunu yöneten Spartacus, şimdi gerilla savaşı olarak adlandırılacak taktikleri kullanarak bir dizi Roma saldırısını yendi.

M.Ö. 72’de Spartacus ve ordusu Kuzeye Gaul’a (Fransa, Düşük Ülkeler ve kuzey İtalya’yı kapsayan bir bölge için Roma terimi) doğru yürüdü. Roma güçlerinden bir dizi saldırı düzenlediler, ama sonra güneye döndüler. M.Ö. 72’nin sonunda, muhtemelen Sicilya’ya gitmek isteyen Rhenium’da (şimdi Reggio di Calabria) kamp kurmuşlardı.

Roma’daki yönetim şimdi Spartacus’tan tehdidi ciddiye almaya başladı ve Romalı politikacı ve general Marcus Licinius Crassus güneye doğru bir ordu kurdu. Köleler, Crassus’un onları tuzağa düşürmek için inşa ettiği istihkâmları kırmayı başardı, ancak asi ordusunun yok edildiği Lucania’ya kadar takip edildi. Spartacus’un savaşta öldürüldüğü sanılıyor. Kaçan takipçilerinin yaklaşık 6.000’i avlandı ve çarmıha gerildi. Binlerce kişi daha sonra isyanı bastırdığı için kredi talep eden Roma generali Pompey’in ordusu tarafından öldürüldü.

Spartacus’un mücadelesi 19. yüzyıldan beri devrimciler, politikacılar ve yazarlar için ilham kaynağı olmuştur. Spartakist Lig, 1916’da Almanya’da kurulan ve 1919’da hükümeti başarısız bir şekilde devirmeye çalışan devrimci bir sosyalist gruptu.

Stanley Kubrick, 1960 yılında çıkan Spartacus filminde Kirk Douglas’ı yönetti.

Kar, 1854’te bir kolera salgınının kaynağını belirleyen çalışmaları nedeniyle epidemiyolojinin kurucularından biri olarak kabul edilen bir İngiliz doktoruydu.

John Snow, 15 Mart 1813’te York’ta bir işçinin ailesinde doğdu ve 14 yaşında bir cerraha çırak oldu. 1836’da resmi tıp eğitimine başlamak için Londra’ya taşındı. 1838’de Kraliyet Cerrahlar Koleji’ne üye oldu, 1844’te Londra Üniversitesi’nden mezun oldu ve 1850’de Kraliyet Doktorlar Koleji’ne kabul edildi.

O zaman, koleranın havadan yayıldığı varsayıldı. Ancak, Snow aslında vücuda ağızdan girdiğini savunarak bu ‘miasma’ (kötü hava) teorisini kabul etmedi. Fikirlerini 1849’da ‘Kolera’nın İletişim Biçimi’ başlıklı bir makalede yayınladı. Birkaç yıl sonra, Snow teorisini dramatik koşullarda kanıtlamayı başardı. Ağustos 1854’te Soho’da bir kolera salgını meydana geldi. Bölgenin bir haritasına kolera vakaları çizmeyi içeren dikkatli bir araştırmadan sonra, Snow, Broad (şimdi Broadwick) Caddesi’ndeki bir su pompasını hastalığın kaynağı olarak tanımlamayı başardı. Pompanın sapını çıkardı ve kolera vakaları hemen azalmaya başladı. Bununla birlikte, Snow’un ‘mikrop’ hastalık teorisi 1860’lara kadar yaygın olarak kabul edilmedi.

Kar aynı zamanda anestezik alanında da öncüydü. Kontrollü dozlarda eter ve kloroformun hayvanlar ve insanlar üzerindeki etkilerini test ederek, bu ilaçları daha güvenli ve daha etkili hale getirdi. Nisan 1853’te oğlu Leopold’un doğumunda Kraliçe Victoria’ya kloroform vermekten sorumluydu ve aynı görevi kızı Beatrice doğduğunda Nisan 1857’de gerçekleştirdi.

Kar 16 Haziran 1858’de felç geçirdi.

Sneferu da yazılan Snofru, dördüncü Hanedan’ın ilk kralıydı ve eski Mısır’da ilk gerçek piramidi inşa etmekten sorumluydu.

Snofru, Kral Huni’nin ve daha küçük eşlerinden biri olan I. Meresankh’ın halefi ve muhtemelen oğluydu.

Mısır’ın sınırlarını güvence altına almak için, özellikle güneydeki metaların önemli ticaretini korumak ve kontrol altına almak için askeri kampanyalar yürüttüğü düşünülüyor.

Saltanatı sırasında piramidin son düz kenarlı şekli mükemmelleştirildi. Snofru’nun ilki Meidum’da basamaklı bir piramitti. Snofru, saltanatının on beşinci yılında mahkemesini Dahshur’a taşıdığında, sahada yeni bir piramit üzerinde çalışmalar başladı. İlk başta yanları çok dikti ve bina büyüdükçe çatlaklar ortaya çıktı – bu yüzden inşaatın üst bölümleri için eğim açısı azaldı. Bu ona garip bir taslak verdi – dolayısıyla modern adı Bent Piramidi.

Aynı bölgede kral için başka bir piramit inşa edildi ve bu şimdi Kırmızı (veya Kuzey) Piramit olarak biliniyor. Bu Mısır’ın ilk gerçek piramidi ve Giza’daki daha ünlü yapıların dayandığı modeldi. Ayrıca Snofru’nun nihayet gömüldüğü türbe olduğu düşünülmektedir. Bunu Mısır’ın en tanınmış piramit kurucusu oğlu Khufu aldı. Etkileyici bina programı ile Snofru’nun Orta Krallık sırasında tanrılaştırılması şaşırtıcı değildir.

Smith, en çok ‘Ulusların Zenginliği’ kitabıyla tanınan, son derece etkili bir İskoç politik iktisatçı ve filozofuydu.

Adam Smith’in kesin doğum tarihi bilinmiyor, ancak 5 Haziran 1723’te vaftiz edildi. Kirkcaldy’de gümrük memuru olan babası, doğmadan önce öldü. Glasgow ve Oxford Üniversitelerinde okudu. 1746’da Kircaldy’ye döndü ve iki yıl sonra Edinburgh’da itibarını sağlayan bir dizi kamu konferansı vermesi istendi.

1751’de Smith, Glasgow Üniversitesi’nde mantık profesörü ve bir yıl sonra da ahlak felsefesi profesörü olarak atandı. David Hume, John Home, Lord Hailes ve William Robertson’ı içeren parlak bir entelektüel çemberin parçası oldu.

1764’te Smith, gelecekteki Buccleuch Dükü Henry’ye öğretmen olarak Kıta’da seyahat etmek için Glasgow’dan ayrıldı. Smith, seyahat ederken Voltaire, Rousseau ve Quesnay gibi önde gelen Avrupalı ​​aydınlarla tanıştı.

1776’da Smith Londra’ya taşındı. Teoloji, etik, politika ve hukuk konularını kapsayan, toplumun tam bir teorisinin ilk parçası olmayı amaçladığı bir cilt yayınladı. ‘Ulusların Zenginliğinin Doğasına ve Nedenleri’ne Soruşturma’ başlıklı bu cilt, politik ekonominin ilk büyük eseriydi. Smith, ticaret ve ticaretin düzenlenmesine karşı güçlü bir şekilde tartıştı ve eğer insanlar kendilerini iyileştirmek için serbest bırakıldıysa, herkes için ekonomik refah üreteceğini yazdı.

1778’de Smith Edinburgh’da gümrük komiseri olarak atandı. 1783 yılında Edinburgh Kraliyet Cemiyeti’nin kurucu üyesi oldu. 17 Temmuz 1790’da şehirde öldü.

İngiliz Romantik şairleri arasında önemli bir isim olan Shelley, alışılmadık bir hayat sürdü ve trajik bir şekilde genç öldü.

Percy Bysshe Shelley 4 Ağustos 1792’de Sussex’teki Horsham yakınlarında doğdu. Babası meclis üyesiydi. Shelley Eton’da ve Oxford Üniversitesi’nde eğitim gördü. Orada Tom Paine ve William Godwin gibi radikal yazarları okumaya başladı. 1811’de ateizmi destekleyen bir broşüre yaptığı katkıdan dolayı kovuldu.

Shelley daha sonra 16 yaşındaki Harriet Westbrook ile İskoçya’ya gitti. Ortaya çıkan skandal ailesi ile ciddi bir çatlak yarattı. Harriet ve Shelley’in iki çocuğu vardı, ama yakında ayrıldılar. 1813’te Shelley ilk ciddi eseri ‘Queen Mab’yı yayınladı.

1814’te Shelley, 16 yaşındaki yazar William Godwin (Shelley’nin arkadaşı) ve Mary Wollstonecraft’ın kızı Mary’ye aşık oldu. Çift birlikte Avrupa’da seyahat etti ve 1816 yazını Lord Byron ile Cenevre Gölü’nde geçirdi. Shelley şiir yazdı ve Mary bu fikri ‘Frankenstein’ adlı romanı için tasarladı.

1816 Aralık’ında Shelley ve Mary, Harriet’in boğulmasından sadece birkaç hafta sonra evlendi. Shelley 1818’de ailesini şehirden şehre taşındıkları İtalya’ya götürdü. Shelley’nin çocuklarından ikisi öldü ve Mary’nin kendisi sinir krizi geçirdi. Bununla birlikte, bu Shelley’nin hayatının en verimli dönemi oldu. Şiirleri arasında arkadaşı ve şair John Keats’in ölümünden esinlenilen ‘Prometheus Unbound’ (1818-19) ve ‘Adonais’ (1821) vardı.

1822 Nisan’ında Shelleys, kuzeybatı İtalya sahilindeki Lerici koyuna yerleşti. 8 Temmuz’da Shelley, teknesi devrildiğinde ve boğulduğu zaman arkadaşları Lord Byron ve James Leigh Hunt’ı ziyaret etmekten dönüyordu. Yakıldı ve külleri, Keats’in de gömüldüğü Roma’daki Protestan Mezarlığı’na yerleştirildi.

Sharp, Sierra Leone’deki ilk serbest bırakılan Afrikalı kölelerin ilk yerleşimcilerinin İngiliz kaldırıcısı ve kışkırtıcısıydı.

Granville Sharp 10 Kasım 1735’te Durham’da doğdu. Sekiz çocuktan biriydi ve babası bir din adamıydı. 15 yaşında, Sharp bir Londra keten örtüsüne atandı ve daha sonra memur olarak çalışmaya başladı. Kendisine Yunanca ve Latince öğrettiği teoloji ve müzik de dahil olmak üzere çeşitli ilgi alanları vardı. O ve erkek kardeşleri sık sık birlikte konserler verdiler.

Köleliğe olan ilgisi 1765 yılında efendisi tarafından kötü bir şekilde dövülmüş bir köle olan Jonathan Strong ile arkadaş olduktan sonra başladı. Strong’un eski sahibi onu Karayipler’de köleliğe geri satmaya çalıştığında, Sharp lord belediye başkanına başarılı bir dava açtı ve Strong serbest bırakıldı. Sharp daha sonra zamanını, bir kölenin İngiltere’yi terk etmeye zorlanıp zorlanmayacağı konusunda kesin bir hukuki karar vermeye zorladı. Köle sahiplerinin köleleri Britanya’ya girdikten sonra yasal olarak sömürgelere dönmeye zorlayamayacakları sonucuna varacak olan Lord Şef Adalet William Mansfield tarafından ünlü 1772 kararını güvenceye almakla ilgiliydi. Bu, birçok kişi tarafından Britanya’daki köleliği etkili bir şekilde ortadan kaldıran bir şey olarak görülüyordu.

Köleliğin kaldırılmasına yönelik kampanyasının yanı sıra Sharp, parlamenter reformu ve işçiler için daha iyi ücretleri destekleyen diğer radikal siyasi görüşler de taşıdı. 1776’da İngiliz hükümetinin Amerikan sömürgecileriyle yaptığı savaşla anlaşmazlık içinde kamu hizmeti pozisyonundan istifa etti.

1780’lerin ortalarında Sharp, önce İngiltere’den sonra Kanada’dan eski köleleri batı Afrika’ya yerleşmeye teşvik eden Sierra Leone yeniden yerleşim projesinin bir destekçisi oldu. 1787’de Sharp ve arkadaşı Thomas Clarkson, Köle Ticaretinin Kaldırılması Derneği’nin oluşturulmasında etkili oldu. Sharp ve Clarkson Anglikan olmasına rağmen, diğer kurucu üyelerin çoğu Quaker’dı. Daha sonra milletvekili William Wilberforce’i mecliste sözcüsü olmaya ikna ettiler.

Köle ticareti 1807’de kaldırıldıktan sonra Sharp ve Clarkson köleliğin tamamen ortadan kaldırılması için çalışmaya devam etti. Sharp 6 Temmuz 1813’te Londra’da öldü.

Shackleton, 1914-16 yıllarındaki ‘Dayanıklılık’ seferine liderlik etmekle tanınan bir İngiliz-İrlandalı Antarktika kaşifiydi.

Ernest Henry Shackleton, 15 Şubat 1874’te County Kildare, İrlanda’da doğdu. Babası bir doktordu. Aile, Shackleton’ın eğitildiği Londra’ya taşındı. Babasının doktor olma isteğini reddederek, 16 yaşındayken ticaret donanmasına katıldı ve 1898’de usta bir denizci olarak kalifiye oldu. Geniş seyahat etti, ancak kutupları keşfetmeye hevesliydi.

1901’de Shackleton, İngiliz deniz subayı Robert Falcon Scott’un ‘Discovery’ gemisinde liderliğindeki Antarktika seferi için seçildi. Scott ve bir diğeriyle Shackleton, son derece zor koşullarda Güney Kutbuna doğru yürüdü ve Kutup’a daha önce hiç olmadığı kadar yaklaştı. Shackleton ciddi şekilde hastalandı ve eve dönmek zorunda kaldı, ancak değerli deneyimler kazandı.

İngiltere’de, Shackleton gazeteci olarak biraz zaman geçirdi ve daha sonra İskoç Kraliyet Coğrafya Derneği sekreteri seçildi. 1906’da başarısız bir şekilde Dundee’de parlamentoya aday oldu. 1908’de kendi keşfinin lideri olarak ‘Nimrod’ Antarktika’ya döndü. Keşif sırasında ekibi Erebus Dağı’na tırmandı, birçok önemli bilimsel keşif yaptı ve Güney Kutbuna eskisinden daha da yaklaşarak bir rekor kırdı. İngiltere’ye döndüğünde şövalyeydi.

1911’de Norveçli kaşif Roald Amundsen Güney Kutbuna, ardından dönüş yolculuğunda ölen Scott’a ulaştı. 1914 yılında Shackleton, Antarktika’ya üçüncü yolculuğunu ‘Endurance’ gemisi ile yaptı ve Antarktika’yı Güney Kutbu üzerinden geçmeyi planladı. 1915’in başlarında, ‘Dayanıklılık’ buzda sıkıştı ve on ay sonra battı. Shackleton’un mürettebatı yüzen buzda yaşamak için gemiyi terk etmişti. Nisan 1916’da, sonunda Fil Adasına ulaşan üç küçük teknede yola çıktılar. Beş mürettebat üyesi alan Shackleton yardım almaya gitti. Küçük bir teknede, altı adam 16 gün geçirdikten sonra 1.300 km okyanusu geçerek Güney Georgia’ya ulaştı ve daha sonra adada bir balinalama istasyonuna yürüyüş yaptı. “Dayanıklılık” dan geriye kalanlar Ağustos 1916’da kurtarıldı. Seferin hiçbir üyesi ölmedi. Shackleton’ın ‘Endurance’ keşif gezisini anlatan ‘South’ 1919’da yayınlandı.

Shackleton’ın dördüncü seferi Antarktika kıtasını dolaşmayı amaçladı, ancak 5 Ocak 1922’de Shackleton Güney Georgia’dan kalp krizinden öldü. Adaya gömüldü.

Seacole, karma ırktan bir kadın olarak çifte bir önyargının üstesinden gelen Kırım Savaşı’nın öncü bir hemşiresi ve kahramanıydı.

Mary Jane Grant 1805 yılında Kingston, Jamaika’da doğdu. Babası İskoç bir askerdi ve annesi bir Jamaikalı idi. Mary hemşirelik becerilerini, geçersiz askerler için bir yatılı ev tutan annesinden öğrendi. Teknik olarak ‘özgür’, karışık ırk olmasına rağmen, Mary ve ailesinin çok az sivil hakkı vardı – oy kullanamazlar, devlet daireleri tutamazlar veya mesleklere giremezlerdi. 1836’da Mary Edwin Seacole ile evlendi, ancak 1844’te öldüğü için evlilik kısa sürdü.

Seacole davetsiz bir gezgindi ve evlenmeden önce Küba, Haiti ve Bahamalar, Orta Amerika ve İngiltere de dahil olmak üzere Karayiplerin diğer bölgelerini ziyaret etti. Bu gezilerde geleneksel tıp bilgisini Avrupa tıbbi fikirleriyle tamamladı. 1854’te Seacole tekrar İngiltere’ye gitti ve Savaş Ofisi’ne yaklaşarak yaralı askerler için kötü tıbbi tesislerin bulunduğu Kırım’a ordu hemşiresi olarak gönderilmesini istedi. Reddedildi. Undaunted Seacole, Kırım’a kendi yolculuğunu finanse etti ve burada Balaclava yakınlarındaki İngiliz Oteli’ni kurdu ve ‘hasta ve iyileşen memurlar için bir karmaşa ve rahat mahalle’ sağladı. Ayrıca, bazen ateş altında olan yaralılara bakması için savaş alanını ziyaret etti ve ‘Mother Seacole’ olarak tanındı. Ünü Florence Nightingale ile rekabet etti.

Savaştan sonra İngiltere’ye yoksul ve sağlıksız olarak döndü. Basın onun durumunu vurguladı ve Temmuz 1857’de onun için para toplamak için binlerce insanın ilgisini çeken bir yarar festivali düzenlendi. O yılın ilerleyen saatlerinde Seacole, ‘Birçok Ülkede Bayan Seacole’un Harika Maceraları’ adlı anılarını yayınladı.

Seacole 14 Mayıs 1881’de öldü.

‘Antarktika’nın Scott’ı, Güney Kutbu’na ilk ulaşan kişi olmaya çalışırken ölen bir deniz subayı ve kaşifti.

Robert Falcon Scott, 6 Haziran 1868’de Devonport’ta doğdu. 13 yaşında deniz harbiyesi oldu ve 1880’lerde ve 1890’larda birçok Kraliyet Donanması gemisinde görev yaptı. 1901-1904 Ulusal Antarktika Seferi’ne komuta etmesi için atanan Kraliyet Coğrafya Derneği’nin dikkatini çekti. Ernest Shackleton’u içeren keşif gezisi onlardan önceki günlerden daha fazla güneye ulaştı ve Scott İngiltere’ye ulusal bir kahraman olarak döndü. Keşif hatasını yakalamış ve Güney Kutbu’na ilk ulaşan kişi olarak bir sefer planlamaya başlamıştır. Yolculuk için yıllarca para topladı.

Balina avcılığı Terra Nova Haziran 1910’da Cardiff, Galler’den ayrıldı ve keşif ertesi Ekim ayında mekanik kızakları, midillileri ve köpekleri ile üssünden yola çıktı. Ancak, kızaklar ve midilliler, korkunç hava ve gittikçe zorlu arazi koşullarıyla ve onlarsız sürdürülen keşifle baş edemediler. Aralık ayının ortalarında, köpek takımları geri döndü, gerisini Beardmore Buzulu’nun ve kutup platosunun yükselişiyle yüzleşmeye bıraktı. Ocak 1912’ye kadar sadece beş kişi kaldı: Scott, Wilson, Oates, Bowers ve Evans.

17 Ocak’ta direğe ulaştılar, sadece Roald Amundsen liderliğindeki bir Norveç partisinin onları orada dövdüklerini bulmak için. 1.500 km’lik yolculuğa başladılar. Evans Şubat ortasında öldü. Oates, Mart ayına kadar şiddetli soğuk ısırmasından muzdaripti ve arkadaşlarını tuttuğunu bilerek, bir daha asla görülmeyecek donma koşullarına doğru yürüdü. Kalan üç kişi 29 Mart 1912’de çadırlarında açlık ve maruziyetten öldüler. Aslında önceden düzenlenmiş bir tedarik deposuna sadece 20 km.

Sekiz ay sonra bir arama partisi çadır, cesetler ve Scott’ın günlüğünü buldu. Cesetler çadırın altına gömülüp, yeri işaretlemek için bir buz ve kar patlamasıyla gömüldü.

Bir İngiliz savaş şairi olan Sassoon, İngiliz ülke yaşamını çağrıştırmalarından ötürü kurgusal otobiyografileriyle de tanındı.

Siegfried Sassoon 8 Eylül 1886’da Kent’te doğdu. Babası, aslen İran ve Hindistan’dan gelen Yahudi tüccar bir ailenin parçası ve sanatsal Thorneycroft ailesinin annesi bir parçasıydı. Sassoon Cambridge Üniversitesi’nde okudu, ancak bir dereceden ayrıldı. Daha sonra küçük bir şiir yayınlarken, bir ülke beyefendisinin hayatını yaşadı, avcılık ve kriket oynadı.

Mayıs 1915’te Sassoon, Kraliyet Galli Fusiliers’e dahil edildi ve Fransa’ya gitti. Ön cephedeki cesareti ile birçok kişiyi etkiledi ve intihar yakınlarına yönelik istismarları için ‘Mad Jack’ takma adı verildi. İki kez dekore edildi. Kardeşi Hamo, Kasım 1915’te Gelibolu’da öldürüldü.

1916 yazında, Sassoon ateşten kurtulmak için İngiltere’ye gönderildi. Cepheye geri döndü, ancak Nisan 1917’de yaralandı ve eve döndü. Bertrand Russell da dahil olmak üzere birçok önde gelen pasifist ile yapılan toplantılar, savaşa karşı artan hayal kırıklığını pekiştirmişti ve Haziran 1917’de, savaşta kasten ve gereksiz yere uzatıldığını söylediği Times’da yayınlanan bir mektup yazdı. Dekore edilmiş bir savaş kahramanı ve yayınlanan şair olarak, bu kamuoyunun öfkesine neden oldu. Sassoon’un mermi şoku geçirdiğine ikna ederek mahkemeyle savaşmasını engelleyen sadece arkadaşı ve şair Robert Graves’di. Tedavi için Edinburgh’daki Craiglockhart Savaş Hastanesine yollandı. Burada Wilfred Owen ile tanıştı ve büyük ölçüde etkilendi. Her iki adam da Owen’ın 1918’de öldürüldüğü cepheye geri döndü. Sassoon, Filistin’e gönderildi ve daha sonra yeniden yaralandığı Fransa’ya döndü ve İngiltere’deki savaşın geri kalanını geçirdi. Savaş şiirlerinin çoğu ‘Eski Avcı’ (1917) ve ‘Karşı Saldırı’ (1918) ‘da yayınlandı.

Savaştan sonra Sassoon, Amerika Birleşik Devletleri’ne gitmeden önce ülkenin uzunluğunu ve genişliğini bir konuşma turuna çıkmadan önce Daily Herald’ın edebi editörü olarak kısa bir süre geçirdi. Daha sonra otobiyografik olan ‘Tilki Avlayan Bir Adamın Anıları’ adlı romanını yazmaya başladı (1928). Hemen bir başarıydı ve bunu ‘Bir Piyade Subayının Anıları’ (1930) ve ‘Sherston’un İlerlemesi’ (1936) dahil diğerleri izledi. Sassoon’un bir dizi eşcinsel ilişkisi vardı, ancak 1933’te Hester Gatty ile evlenerek birçok arkadaşını şaşırttı. George’un bir oğlu vardı, ama evlilik İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra dağıldı.

Hem nesir hem de şiir yazmaya devam etti. 1957’de Katolik kilisesine alındı. 1 Eylül 1967’de öldü.

Rutherford, Yeni Zelanda doğumlu bir fizikçiydi ve nükleer fizik alanındaki öncü çalışmaları nedeniyle Nobel Kimya Ödülü’nü kazandı.

Ernest Rutherford 30 Ağustos 1871’de bir çiftçinin oğlu Yeni Zelanda’nın Nelson şehrinde doğdu. 1894’te Cambridge Üniversitesi’ne burs kazandı ve Sir Joseph Thomson yönetiminde araştırma öğrencisi olarak çalıştı. 1898’de Montreal, Kanada’daki McGill Üniversitesi’nde fizik profesörü oldu. Orada, kimyager Frederick Soddy ile birlikte, yeni keşfedilen radyoaktivite fenomenini araştırdı. Rutherford ve Soddy radyoaktivitenin atomların parçalanmasından kaynaklandığını öne sürdüler.

1907’de Rutherford, Manchester Üniversitesi’nde fizik profesörü olmak için İngiltere’ye döndü. 1908’de Nobel Kimya Ödülleri’ne layık görüldü. 1914’te şövalye oldu, ancak savaş çalışmalarına ara verdi. Denizaltı savaşının yeni tehdidi ile başa çıkmanın yanı sıra sualtı akustiğini incelemek için yöntemler geliştirmeye yardımcı oldu.

1917’de fiziğe döndü ve azot gibi bazı hafif elementlerin çekirdeklerinin, bazı radyoaktif kaynaklardan gelen enerjik alfa parçacıklarının etkisi ile ‘parçalanabileceğini’ keşfettiği uzun bir deney dizisine döndü. bu işlem hızlı protonlar yayıldı. Bu yapay olarak başlatılan ilk nükleer reaksiyondu. Rutherford, nükleer fizik alanında neredeyse yeni bir disiplin yaratmıştı.

1919’da Rutherford, deneysel fizik profesörü ve Cambridge’deki Cavendish Laboratuarı’nın direktörü oldu ve Thomson’un ardından geldi. Cavendish Laboratuvarı’ndaki öğrencilerinin çoğu öncü bilim adamları olmaya devam etti. 1925’den 1930’a kadar (1903’te seçildiği Kraliyet Derneği) başkanıydı. 1931’de bir hayat arkadaşı kazandı ve 19 Ekim 1937’de öldü. Westminster Manastırı’na gömüldü. 1997’de, bir radyoaktivite birimi olan ‘rutherford’ onuruna seçildi.

Rupert, I. Charles’ın yeğeniydi ve İngiliz İç Savaşı sırasında Kraliyet süvarilerine komuta etti.

Rupert 17 Aralık 1619’da Prag’da doğdu. Tam adı Bavyera dükü olan Ren nehrinin sayma palatini idi, ancak Ren Prensi Rupert olarak biliniyordu. Babası, seçmen palatine, Bohemya’nın kısaca hükümdarıydı, ancak 1620’de Rupert’in çocukluğunu geçirdiği Hollanda’ya kaçmak zorunda kaldı. Annesi I. Charles’ın kız kardeşi Elizabeth’ti. Rupert asker oldu ve Otuz Yıl Savaşı’nda (1618-1648) savaştı. Bu ona 1642’de İngiliz İç Savaşı’nda I. Charles’ın ordusuna katıldığında faydalı bir askeri deneyim kazandırdı.

Yakında kraliyetçi süvarilere liderlik etmek için atandı ve Ekim 1642’de Edgehill’deki savaşın ilk büyük savaşında savaştı. Süvari suçlaması parlamenterleri tamamen yönlendirdi, ancak onları kaçırdı ve onları savaş alanından çok fazla takip etti. kararlı bir yenilgi vermek. Diğer Kraliyetçi komutanlarla ilişkileri zayıf olmasına rağmen, diğer askeri başarılar ona müthiş bir ün kazandırdı. Onu kibirli düşünüyorlardı ve profesyonellik eksikliği olarak gördükleri için sabırsızdı.

1644’te Rupert, York kuşatmasının muhteşem rahatlamasına neden oldu, ancak Temmuz ayında Marston Moor’da bir parlamento ordusu tarafından yenildi, kraliyetçiler için York’u ve İngiltere’nin kuzeyini kaybetti. Haziran 1645’te, kraliyetçilerin yenildiği Naseby Savaşı’na katıldı. Rupert şimdi Charles’a meclisle anlaşma imzalamasını tavsiye etti, ancak kral hala kazanabileceğine inanıyordu. Eylül ayında Rupert, Bristol’u parlamentoya teslim etti. Buna karşılık kral aniden komisyonunu geri çekti. Rupert Hollanda’da sürgüne gitti.

1648’de İngiliz donanmasının bir kısmı, Ocak 1649’da Galler Prensi’nin Rupert komutasını verdiği Hollanda için sakatlandı ve yelken açtı. Deniz harekatı Rupert’in gemilerini önce Kinsale’ye, sonra Lizbon’a ve Kasım 1650’de İspanya’nın güneydoğusundaki Kartagena’dan İngiliz Milletler Topluluğu amiral Robert Blake’in yenmesi için aldı. Rupert kaçtı ve önümüzdeki on yılı Batı Hint Adaları’nda ve sonra Almanya’da geçirdi.

1660’ta monarşinin restorasyonundan sonra Rupert, İkinci ve Üçüncü Anglo-Hollanda Savaşlarında savaşan bir dizi İngiliz deniz komutanlığı düzenledi. 19 Kasım 1682’de öldü.

Fransız yazar ve Aydınlanma politik teorisyeni olan Rousseau’nun çalışması, Fransız Devrimi’nin liderlerine ve romantik kuşağa ilham verdi.

Jean-Jacques Rousseau 28 Haziran 1712’de Cenevre’de doğdu. Annesi gençken öldü ve Rousseau başlangıçta bir saatçi olan babası tarafından büyütüldü. Cenevre’yi 16 yaşında bıraktı ve onu filozof haline getiren eğitimi veren Baronese Baronnesse de Warens ile tanıştığı Fransa’yı dolaştı.

Rousseau 1742’de Paris’e ulaştı ve kısa süre sonra edebi şöhret arayan başka bir taşralı olan Denis Diderot ile tanıştı. Entelektüel grubun çekirdeğini oluşturdular, ‘Felsefeler’. Popüler bir besteci olarak kolay bir hayattan kaçınarak, 1750’de ilk önemli eseri ‘Bilim ve Sanat Üzerine Bir Söylem’ yayınladı (1750). Ana teması, insanın toplum ve medeniyet tarafından bozulmuş olmasıydı. 1755 yılında ‘Eşitsizliğin Kökeni Söylemi’ kitabını yayınladı. Orijinal insanın yalnız olsa da mutlu, iyi ve özgür olduğunu iddia etti. Kıyametler, toplumların oluşumundan, karşılaştırmalar ve gururla ortaya çıkmıştır. 1762’deki ‘Sosyal Sözleşme’ insanın gelecekte özgürlüğünü nasıl kurtarabileceğini öne sürdü. Gerçek bir sosyal sözleşmeye dayanan bir devletin, erkeklere, kendi empoze ettikleri bir yasaya itaat etmeleri karşılığında gerçek özgürlük vereceğini savundu. Rousseau sivil toplumunu, zaman zaman kişisel çıkarlarla çatışırken ortak ilgiyi ilerleterek genel bir irade ile birleşmiş olarak tanımladı.

Paris’te giderek mutsuz olan Rousseau, Montmorency’ye gitti. Oradayken ‘ilemile’, eğitim üzerine bir inceleme ve ‘Yeni Eloise’ (1761) üretti. Bu roman sansürlerden kaçtı ve tüm eserlerinin en çok okunanıydı. Duygu ile özgürlüğü, romantizmi geliştirmekle uyumluydu ve ona birçok önemli hayran kazandı. Ancak yakan ve Rousseau’nun tutuklanmasını emreden Fransız yetkilileri skandalladı. İskoç filozof David Hume’un misafiri olan İngiltere’ye gitti, ancak mutsuz oldu ve gizlice Fransa’ya döndü.

Son 10 yılında, Rousseau ‘İtiraflarını’ yazdı ve kendisini rakiplerine karşı haklı çıkardı. 2 Temmuz 1778’de, ona sığınan Marquis de Girardin’in mülkü olan Ermenonville’de öldü.

Roosevelt, ABD’nin 26. cumhurbaşkanı, ABD’nin dış işlere katılımını büyük ölçüde genişleten güçlü ve güçlü bir liderdi.

Theodore Roosevelt, 27 Ekim 1858’de varlıklı bir işadamı oğlu olan New York’ta doğdu. 1876’da Harvard’a, sonra Columbia Hukuk Okulu’na gitti ve 1881’de New York Eyalet meclisinde oturmak için ayrıldı. Cumhuriyetçi seçildi ve iki kez daha yeniden seçildi ve Cumhuriyetçilere önderlik etti. 1884’te Dakota Bölgesi’nde iki yıl sığır çiftliği olarak geçirdi ve ardından Amerika’nın batıya doğru genişlemesinin dört ciltli tarihi de dahil olmak üzere bir yazar oldu (1889-1896’da yayınlandı).

1889’da, Cumhuriyet Başkanı Benjamin Harrison onu ABD Kamu Hizmeti Komisyonu üyesi olarak atadı. 1895’te Roosevelt, New York Şehri polis kurulunun başkanı oldu. Ertesi yıl, Cumhurbaşkanı William McKinley tarafından donanmaya yardımcı sekreter olarak atandı. Roosevelt, Amerika’nın dünya işlerindeki varlığını artırmanın bir aracı olarak ABD deniz gücünün genişlemesini güçlü bir şekilde destekledi. İspanyol-Amerikan Savaşı sırasında, Roosevelt, Rough Rider Alayı’nın teğmen albay olarak aktif hizmet gördü.

1898’de Roosevelt, New York valisi ve 1900’de McKinley başkan yardımcısı seçildi. Eylül 1901’de McKinley suikaste uğradı ve Roosevelt başkan oldu. 1904’te kendi başına seçildi. Başkanlığı, büyük şirketlerin güçlerini sınırlamak için tasarlanmış anti-tekelci reformları uygulamaya koymakla dikkat çekti. Buna ek olarak, Amerika’nın ilk ulusal parkını 1903’te Florida’da ve ilk ulusal anıtını 1906’da Wyoming’de kurdu.

Dış ilişkilerde Roosevelt, ABD’nin ‘yumuşak bir şekilde konuşması ve büyük bir sopa taşıması’ gerektiğini ilan etti. Diğer ülkeler ülkenin savaş tehdidiyle çıkarlarını koruyacağını bildiğinde ABD güvenliğinin artacağına inanıyordu. Monroe Doktrini’ne yaptığı sonuç, Karayipler’de yabancı üslerin kurulmasını engelledi ve Latin Amerika’da Amerika Birleşik Devletleri’ne tek müdahale hakkını savundu. Roosevelt ayrıca Panama Kanalı’nın inşasını teşvik etti. 1906’da, Rus-Japon savaşını sona erdirmedeki rolü nedeniyle Nobel Barış Ödülü’ne layık görüldü.

Roosevelt 1908’de cumhurbaşkanlığından emekli oldu. 1912 cumhurbaşkanlığı seçimlerinde, halefi William Taft’a karşı politikalarını kabul etmediği koştu. Adaylığı Cumhuriyetçi oyu böldü ve Demokrat Woodrow Wilson’un cumhurbaşkanı olmasına izin verdi. Roosevelt 6 Ocak 1919’da öldü. Takma adı ‘Teddy’ oyuncak ayı içinde yaşadı.

Roget bir İngiliz doktor, yazar ve mucitti, ancak bugün en iyi ‘eş anlamlılar’ ile biliniyor.

Peter Mark Roget 18 Ocak 1779’da İsviçreli bir din adamının oğlu Londra’da doğdu. Edinburgh Üniversitesi’nde tıp okudu ve 1798’de mezun oldu. Genç bir doktor olarak tüberküloz ve ‘gülme gazı’ olarak bilinen azot oksidin etkileri üzerine çalışmalar yaptı, sonra anestezik olarak kullandı.

Roget Bristol ve Manchester’da çalıştı ve bir süre için özel bir eğitmendi ve Avrupa’ya yaptığı suçlamalarla seyahat etti. 1808’de Londra’ya taşındı ve tıbbi konularda ders vermeye devam etti. Kraliyet Cemiyeti üyesi oldu ve 1827’den 1848’e sekreter olarak görev yaptı.

1814’te sayıların köklerini ve güçlerini hesaplamak için bir slayt kuralı icat etti. Bu, hesap makinesinin yaşına kadar okullarda ve üniversitelerde ortak para birimi olan slayt kurallarının temelini oluşturdu. Ayrıca optik ve kaleydoskopun nasıl geliştirilebileceğine dair bir yazı ile de ilgilendi. Daha sonra hayatında bir hesaplama makinesi yapmaya çalıştı. Ayrıca günün ansiklopedilerine katkıda bulunan çok çeşitli konular üzerine yazdı.

1840 yılında, Roget etkili bir şekilde tıptan emekli oldu ve hayatının geri kalanını, eşanlamlı sözlük olan ‘Roget’in İngilizce Kelimeler ve İfadeler Sözlüğü’ adlı projeye harcadı. 1805 gibi erken bir dönemde, kendi kişisel kullanımı için, üretken yazımını geliştirmek için kullandığı küçük bir endeksli kelime kataloğu derlemişti. Eşanlamlılar sözlüğü 1852’de yayınlandı ve hiç baskısı olmadı.

Roget 12 Eylül 1869’da öldü.

Robinson, tasvir ettiği karmaşık ve tuhaf icatlar için en iyi bilinen bir İngiliz karikatürist ve çizerdi, bu da isminin dile girmesine neden oldu.

William Heath Robinson 31 Mayıs 1872’de sanatçı ailesinde doğdu. 1887’den itibaren Kraliyet Akademisine geçmeden önce üç yıl Islington Sanat Okulu’nda okudu. Bir manzara ressamı olmak istiyordu, ancak bunun onu desteklemeyeceğini fark ederek, başlangıçta kitap resmine yoğunlaştı. 1899’a gelindiğinde Cervantes’in ‘Don Kişot’ ve bir diğeri de ‘Arap Geceleri’nin bir baskısını resimledi. 1900’de Edgar Allan Poe’nun şiirlerinin bir baskısını resimledi ve 1902’de ilk kitabı ‘Lubin Amca’nın Maceraları’ adlı kitabını ilk kez tam sanatsal lisans alarak yazdı. Ayrıca Rabelais’in yazılarının bir baskısı üzerinde çalıştı ve muazzam bir başarı olan başka bir ‘Bill the Minder’ kitabı yayınladı.

‘The Sketch’ ve ‘The Tatler’ düzenli olarak çalışmalarını yayınladı ve çılgın icatların karikatürleri kısa süre sonra halkın hayal gücünü yakaladı. Esasen, makinenin yaşını ve o yaşta yakalanan bazı insanların öz-önemini karikatürize ediyordu – izleyici ciddiyetle bakarken saçma bir şekilde basit sonuçlar elde eden karmaşık icatlar yarattı. ‘Heath-Robinson ihlali’ terimi 1912 yılında resmi sözlük kullanımına girdi. Bununla birlikte, sanatçı, özellikle bu kategorizasyon halkın zihninde yoğunlaştığından, sadece bir karikatürist olarak güvercin olmaktan memnun değildi – diğer çalışmalarını da ciddiye aldı ve repertuarını daha da genişletmek istedi.

Birinci Dünya Savaşı sırasında Heath Robinson, memurlar ve askerler arasında popüler olduğunu kanıtlayan ve beklenmedik gizli silahlar gösteren hafifçe hicivli karikatürler üretti. Ancak İkinci Dünya Savaşı, güçlerinden üç oğlunu gördü. Karikatürleri, Nazilerin nazik mizahı tarafından tasvir edilemeyecek kadar korkunç olduğunu düşündüğü için düşmanı daha az sıklıkta gösterdi. Eylül 1944’te bir keşif operasyonu için hastaneye gitti ve 13 Eylül’de öldü.

Robespierre, Fransız Devrimi’nin en etkili isimlerinden biri haline gelen bir Fransız avukat ve politikacıydı.

Maximilien Marie Isidore de Robespierre, 6 Mayıs 1758’de bir avukatın oğlu Arras’ta doğdu. Paris’te eğitim gördü ve babasıyla aynı mesleğe girdi. Mayıs 1789’da toplanan ve daha sonra Ulusal Kurucu Meclis’te görev yapan mülkler genel başkan yardımcılığına (bir parlamento biçimi, ancak gerçek güç olmadan) seçildi.

Robespierre, monarşiye yönelik saldırıları ve demokratik reformları savunması nedeniyle giderek daha popüler hale geldi. Nisan 1790’da, güçlü Jacobin siyasi kulübünün başkanı seçildi. Ağustos 1792’de monarşinin çöküşünden sonra, Robespierre Paris için ilk ulusal milletvekili seçildi. Konvansiyon monarşiyi kaldırdı, Fransa’yı bir cumhuriyet ilan etti ve kralı ihanet için yargılanıyor, tüm önlemler Robespierre tarafından şiddetle destekleniyor. Kral, Ocak 1793’te idam edildi.

Kralın infazından sonraki dönemde, sözleşmedeki gerilimler Jacobins ve daha ılımlı Girondins arasında bir güç mücadelesine yol açtı. Jacobins mafya gücünü kontrol altına almak için kullandı ve Girondin liderleri tutuklandı. Ülkenin kontrolü Robespierre’in üyesi olduğu Kamu Güvenliği Komitesine geçti. Hızla komite üzerinde baskın güç haline geldi.

Komite, ülkedeki yabancı işgal tehdidi ve artan düzensizliğin arka planına karşı, devrimin düşmanları olarak kabul edilen herkesi acımasızca ortadan kaldırarak ‘Terör Saltanatı’nı başlattı. Bunlar arasında Georges Danton gibi önde gelen devrimci figürler vardı.

Mayıs 1794’te Robespierre, Ulusal Konvansiyonun Yüce Varlığın kültü olan Fransa için yeni bir resmi din ilan etmesinde ısrar etti. Bu, Robespierre’nin tutkulu bir savunucu olduğu filozof Jean-Jacques Rousseau’nun düşüncesine dayanıyordu.

‘Terör Saltanatı’nın ve Robespierre’nin otokrasisinin yoğunlaşması onu giderek daha popüler hale getirdi. Fransız askeri başarıları bu tür acımasızlık gerekçelerini baltaladı ve Robespierre’yi devirmek için bir komplo kuruldu. 27 Temmuz 1794’te bir mücadeleden sonra tutuklandı. Ertesi gün Robespierre, bir mermiden çeneye yaralandı ve en yakın destekçilerinden 21’i giyotinde idam edildi.

Pitt Rivers, modern arkeolojinin gelişiminde oldukça etkili olan bir asker ve arkeologdu.

Augustus Henry Lane Fox, 14 Nisan 1827’de Yorkshire’daki Hope Hall’da zengin bir toprak ailesine doğdu. Büyük amcasından bir mülkü miras aldıktan sonra adını Pitt Rivers olarak değiştirdi. 1845’ten itibaren orduda bir kariyere devam etti ve 1882’de emekli olan Kırım Savaşı’nda savaştı.

1851’den itibaren Pitt Rivers, tüfeklerin tüfeklerle değiştirilmesi üzerine araştırmalarla meşgul oldu ve bu da ateşli silahların geliştirilmesine olan ilgisine yol açtı. 1869’da Acton’da bazı çakmaktaşı aletleri kurtardığı bilinmektedir, bu da onun ilgisini her türlü esere genişletmesine neden olabilir. Dünyanın dört bir yanından çok sayıda etnografik eşya topladı. Tipoloji fikrini geliştirdi – eserlerin zaman içinde gelişimini gösteren kronolojik bir sırayla sınıflandırılması. Pitt Rivers, 1861 gibi kısa bir sürede Londra Etnoloji Derneği’ne katıldı ve 1881-1882’de Antropoloji Enstitüsü başkanı olarak görev yaptı.

Hala orduda hizmet ederken kazılar yapmaya başladı, ancak büyük çapta kazı yapma şansı 1880’de, birçok arkeolojik alan içeren Dorset’teki 27.000 dönümlük Cranborne Chase mülkünü miras aldı. Kazıya titiz bir yaklaşımı vardı ve tüm bulguları – sadece en görkemli değil – belirli bir siteye ve bağlamlarına kaydetmekle ilgilendi. Tüm buluntuların ve genel olarak kazıların konumunun ayrıntılı kayıtlarını tuttu. Kazı çalışmalarının sadece uygun arkeolojik denetim altında ve uygun şekilde eğitilmiş kişilerce yapılması gerektiğini düşünüyordu.

Sir John Lubbock’un 1882 Antik Anıtlar Yasası’nı kabul ettikten sonra, Pitt Rivers’ın ülkenin ilk antik anıt müfettişi olması doğaldı. Lubbock daha sonra Pitt Rivers’ın kızıyla evlenirdi ve kendi başına önemli bir arkeologdu.

Pitt Rivers’ın halk eğitimine de yoğun ilgisi vardı. Araştırması dört ciltli ‘Cranborne Chase Kazıları’ (1887 – 1896) ‘da yayınlandı ve eserleri koleksiyonlarını ve yerel müzelerde bulunan eserlerini sergiledi. Cranborne Chase’ten kazılan malzeme Salisbury ve Güney Wiltshire Müzesi’ne aktarıldı ve etnografik koleksiyonları Oxford’daki Pitt Nehir Müzesi’nin temelini oluşturuyor.

Pitt Rivers 4 Mayıs 1900’de öldü.

1888’de Londra’nın Doğu Yakası’ndaki beş – veya muhtemelen altı – kadının katilinin kimliği bir sır olarak kaldı, ancak dava dehşete düşmeye ve büyülemeye devam etti.

Ağustos ve Kasım 1888 arasında, Londra’nın Whitechapel bölgesi beş vahşi cinayetin sahnesiydi. Katil ‘Karındeşen Jack’ olarak adlandırıldı. Öldürülen tüm kadınlar fahişeydi ve biri hariç – Elizabeth Stride – hepsi korkunç bir şekilde sakat bırakıldı.

Mary Ann Nicholls’in ilk cinayeti 31 Ağustos’ta gerçekleşti. Annie Chapman 8 Eylül’de öldürüldü. Elizabeth Stride ve Catherine Eddoweson 30 Eylül ve Mary Jane Kelly 9 Kasım’da öldürüldü. Bunlara genellikle ‘kanonik beş’ Ripper cinayetleri denir, ancak 6 Ağustos 1888’de bıçaklanarak öldürülen Martha Tabram, bazı ‘ripperologlar’ tarafından ilk kurban olarak kabul edilir.

Katilin kimliği konusunda çok fazla spekülasyon yapıldı. Silahın kanıtlarına ve meydana gelen sakatlıklara dayanarak bir insan anatomisi bilgisi gösteren bir doktor veya kasap olduğu ileri sürülmüştür. Sorumlu olabilecek bireyleri öne süren birçok teori ortaya atılmıştır. Bir teori cinayetleri Kraliçe Victoria’nın torunu Prens Albert Victor ile ilişkilendirir, ancak Clarence Dükü olarak da bilinir, ancak bunun kanıtları önemsizdir.

Fahişelere yönelik şiddet nadir değildi ve kadınların vahşileştiği pek çok örnek vardı, ancak bu cinayetlerin doğası tek bir faili öne sürüyor.

Catherine Eddowes’in cinayeti mahallinden çeyrek mil uzaklıktaki ‘Juwes [sic] hiçbir şey için suçlanamayacak erkekler değil’ ifadesi, tebeşirle bir duvara çizildi ve bu tarafından yazıldığı ileri sürüldü. katil. Bir polis memuru, büyük bir Yahudi nüfusu olan bir bölgede Yahudi karşıtı bir tepkiden korkarak sözlerin kaldırılmasını emretti. Katilin bazen bazı halk figürleriyle mektupla temas ettiği düşünülmektedir. Tebeşir mesajı gibi bu mektupların hiçbir zaman gerçek oldukları kanıtlanmamıştır ve sahte olabilirler.

Karındeşen Jack asla yakalanmadı ve Kasım 1888’den sonra tekrar öldürüldüğü düşünülmüyor.

Richard, 1377’den 1399’a kadar İngiltere’nin Plantagenet kralıydı ve IV.Henry tarafından gasp edildi.

Richard, 6 Ocak 1367’de Kara Prens Edward’ın oğlu ve III. Edward’ın torunu Bordeaux’da doğdu. Richard’ın babası 1376’da ve ertesi yıl büyükbabası öldü ve Richard 10 yaşındayken kral oldu. Ülke büyük ölçüde amcası John of Gaunt tarafından yönetildi. Richard’ın saltanatının ilk krizi 1381 Köylü İsyanı idi. Genç kral, Wat Tyler liderliğindeki isyancılarla tanışmak için cesurca yola çıktı. Tyler öldürüldü ve isyan ezildi.

Richard hükümetin kontrolünü ele geçirmeye başladığında, bir grup popüler olmayan favori yaptı. Fransa’da savaşmak için para talebi, parlamentoyu bu favorilerin işten çıkarılmasını talep etti. Richard’ın reddetmesi parlamentoyu şansölyesi Suffolk Kont’u etkilemeye ve kralın faaliyetlerini denetlemek için bir komisyon oluşturmaya teşvik etti. Richard bu önlemlerin makul olduğunu ilan ettiğinde, parlamento ve muhalifleri 1388’de bazıları idam edilen en yakın arkadaşlarını yasaklayarak misilleme yaptılar. Richard yenildi ve beş ‘Lordlar Temyizcisi’nin taleplerine boyun eğdi.

Sekiz yıl boyunca Richard, Gaunt ve Lordlar Temyiz Eden ile açık bir uyum içinde çalıştı. Yine de intikam bekliyordu. Yavaş yavaş ikinci, daha güçlü bir kraliyetçi parti kurdu. 1397’de üç temyizciyi tutukladı ve denedi. Arundel ihanetten hüküm giydi ve idam edildi, Warwick sürgün edildi ve Gloucester hapse atıldı ve öldürüldü. Richard’a ömür boyu gelir verildi ve parlamentonun yetkileri bir komiteye devredildi.

Eylül 1398’de Gaunt’un oğlu Henry Bolingbroke ile Norfolk Dükü Thomas Mowbray arasında iki eski temyizci arasındaki kavga, krala intikam almak için başka bir fırsat verdi ve ikisini de yasakladı. Gaunt Şubat 1399’da öldüğünde, Richard Bolingbroke’a geçecek olan geniş Lancastrian mülklerine el koydu. Mayıs ayında Richard İrlanda’daki kampanyaya gitti.

Bolingbroke İngiltere’yi işgal etti ve hem asil hem de halk desteğini topladı. Ağustos ayında İngiltere’ye dönen Richard kavga etmeden teslim oldu. Eylül ayında feragat etti ve Bolingbroke tahta IV. Henry olarak yükseldi. Ekim ayında Richard, dört ay sonra öldüğü Pontefract Kalesi’nde hapsedildi.

Richard, daha sonra ‘Aslan Kalbi’ olarak bilinen ve üçüncü Haçlı Seferi’ndeki istismarlarıyla ünlü bir İngiltere kralıydı, ancak 10 yıllık saltanatı sırasında İngiltere’de sadece altı ay geçirdi.

Richard, 8 Eylül 1157’de II. Henry ve Aquitaine Eleanor’u Oxford’da doğdu. Önemli bir siyasi ve askeri yeteneğe sahipti. Bununla birlikte, kardeşleri gibi, ailesi ile birlikte savaştı ve 1173’te babalarına karşı büyük isyanlara katıldı. 1183’te kardeşi Henry öldü, Richard varisini tahta bıraktı. II. Henry, Akitanya’yı en küçük oğlu John’a vermek istedi. Richard reddetti ve 1189’da, Fransa II. Philip ile babasına karşı güçlerini birleştirdi ve onu Temmuz 1189’da erken bir ölüme mahkum etti.

Kral olarak Richard’ın başlıca hırsı, Saladin’in 1187’de Kudüs’ü ele geçirmesinin istediği Üçüncü Haçlı Seferi’ne katılmaktı. Bunu finanse etmek için şerifler ve diğer ofisler sattı ve 1190’da Kutsal Topraklar’a gitti. Mayıs ayında, Navarre kralı Berengaria ile evlendiği Kıbrıs’a ulaştı. Richard, Haziran 1191’de Kutsal Topraklar’a geldi ve ertesi ay Acre düştü. Eylül ayında Arsuf’taki zaferi haçlılara Joppa’ya sahip oldu. Yaklaşmasına rağmen, haçlı seferinin ana hedefi olan Kudüs onu kaçırdı. Dahası, Fransız, Alman ve İngiliz birliklerinde şiddetli kavgalar daha fazla sıkıntı yarattı. Bir yıl süren çıkmazdan sonra Richard, Saladin ile ateşkes yaptı ve yolculuğuna başladı.

Kötü hava onu Venedik yakınlarında karaya sürdü ve onu 150.000 marka için fidye veren Alman imparator Henry VI’ya teslim edilmeden önce Avusturya Dük Leopold’u tarafından hapsedildi. Fidye yetiştirme olağanüstü bir başarıydı. Şubat 1194’te Richard serbest bırakıldı. Bir kerede İngiltere’ye döndü ve fidye ödemesinin bağımsızlığından ödün verdiğinden korktuğu için ikinci kez taç giydi. Ancak bir ay sonra Normandiya’ya gitti, asla geri dönmedi. Son beş yılı II. Philip’e karşı aralıklı bir savaşta geçti. Fransa’nın merkezindeki Châlus kalesini kuşatırken 6 Nisan 1199’da ölümcül şekilde yaralandı ve öldü. Richard’ın yıllarca Richard’ın kendisine karşı yaptığı şemayı harcayan küçük kardeşi John tarafından başarılı oldu.

Rennie’nin kanallar, su kemerleri, köprüler ve tersaneler üzerindeki çalışmaları onu çağının en büyük mühendislerinden biri olarak işaretliyor.

Rennie, Edinburgh’un 20 kilometre doğusundaki East Linton köyü yakınlarındaki Phantassie arazisinde zengin bir çiftçinin dördüncü oğlu olan 7 Haziran 1761’de doğdu. Harman makinesinin mucidi ünlü tamirci Andrew Meikle tarafından yönetilen yerel millwright’ın atölyesinde neler olup bittiğini izlemek için okuldan okulu oynadı ve eğitimine devam ederken orada 12 yaşındayken çalışmaya başladı. Edinburgh Üniversitesi’nde okudu ve Birmingham yakınlarındaki buharlı motor üreten Boulton ve Watt için çalıştı.

1791’de Rennie Londra’ya taşındı ve kendi mühendislik işini kurdu. İlk eserleri kanallardı, özellikle Lancaster Kanalı (1792-1803), Kennet ve Avon Kanalı (1794-1810) ve Kraliyet Askeri Kanalı (1804-1909) ve ayrıca Norfolk fens’in drenajını iyileştirdi.

Bu arada Rennie, cesurca geniş kemerli köprüler üretmek için taş ve dökme demir kullanarak bir köprü tasarımcısı olarak deneyim kazandı. Bunlar arasında Lune Su Kemeri (1793 – 1797), Kelso Köprüsü (1800 – 1804), Waterloo Köprüsü (1811-1817), Southwark Köprüsü (1815-1818) ve Rennie’nin tasarımını tamamlayan Londra Köprüsü (1824-1831) vardı. ölümünden sonra oğlu George.

Rennie ayrıca Grimsby (1797 – 1800), Leith (1801 – 1817) ve London Dock (1801 – 1821) dahil olmak üzere ticari amaçlı rıhtım ve limanların geliştirilmesi üzerinde çalıştı. En büyük projeleri, Kraliyet Donanması, Sheerness Tersanesi (1813-1821) ve Plymouth’daki (1812-1821) büyük dalgakıran da dahil olmak üzere, yüzyılın dünya hakimiyeti için altyapı oluşturmaya başladığında gereken inşaat mühendisliği çalışmalarıydı. Rennie ayrıca diğer yeni deniz yapıları, özellikle buharla çalışan taraklar, dalış çanları ve ünlü Bell Rock deniz feneri hakkında tavsiyelerde bulunmak üzere görevlendirildi.

4 Ekim 1821’de Rennie öldü ve St Paul Katedrali’ne gömüldü.

Rembrandt, yaşının en büyük Hollandalı ressamıydı ve Avrupa sanatında en önemli figürlerden biri. Hayatı boyunca çizdiği birçok otoportre bize görsel bir otobiyografi sağlıyor.

Rembrandt van Rijn, 15 Temmuz 1606’da bir değirmen sahibinin oğlu Leiden’de doğdu. 1621’de yerel bir ressamla eğitime başladı ve 1624-1625’te Amsterdam’daydı, İtalya’ya giden Pieter Lastman ile çalıştı ve şimdi Rembrandt’ı uluslararası trendlerle tanıştırdı.

Rembrandt, 1631’de kalıcı olarak Amsterdam’a yerleşti ve portre ressamı olarak kuruldu. İlk büyük kamu komisyonlarından biri ‘Dr Tulp’un Anatomi Dersi’ (1632) idi. 1634 yılında iyi bağlanmış Saskia van Uylenburgh ile evlendi. Rembrandt zenginleşti, mitolojik ve dini eserleri ve portreleri boyadı ve çift iyi yaşadı.

Rembrandt’ın en tanınmış resimlerinden biri olan Amsterdam’ın milis şirketlerinden birinin bir grup portresi olan ‘The Night Watch’ 1642’de tamamlandı. Saskia, aynı yıl Rembrandt’ın işindeki zorluklarla çakıştı. Bu, savurganlığı ile birleştiğinde, 1656’da iflas ilan edilmesine neden oldu. Kendi büyük sanat eserleri koleksiyonu da dahil olmak üzere evi ve eşyaları satıldı.

Saskia’nın ölümünden sonra, Rembrandt’ın oğlunun hemşiresi ile bir ilişkisi vardı, ama kavga ettiler ve daha sonra hizmetçisi Hendrickje Stoffels ile bir ilişkiye başladı. Onun için sık sık modellik yapıyordu.

Rembrandt komisyon almaya devam etti ve bu dönemin en büyük tablolarından bazıları ‘Clothmakers Guild’in Sendikaları’ (1662) ve ‘Yahudi Gelin’ (c. 1666). Rembrandt, çizimin yanı sıra resim ve gravürle de ilgileniyordu ve gravürleri yaşamı boyunca uluslararası üne sahipti.

Kariyeri boyunca asistanı olarak görev yapan öğrencileri de cezbetti. Çalışmalarını bazen Rembrandt’ınkinden ayırt etmek zor olabilir.

Rembrandt 4 Ekim 1669’da öldü.

Reagan, Sovyetler Birliği’nin çöküşü ve Soğuk Savaş’ın sonunda önemli bir figür olarak görülen ABD’nin 40. Başkanı idi.

Reagan 6 Şubat 1911’de Illinois, Tampico’da doğdu. Önce yayıncılıkta çalıştı ve daha sonra bir oyuncu oldu, 1937’de Hollywood’a taşındı ve 50 filmde yer aldı. Reagan, 1942’den 1945’e kadar ABD Ordusu’nda görev yaptı, ancak zayıf görüş nedeniyle savaşmaya uygun değildi. Film kariyeri savaştan sonra devam etti ve Screen Actors Guild’in başkanıydı. Komünist bağları ya da sempati duyan aktörler hakkında Amerikan Faaliyetleri Komitesi’nin önünde ifade veren bir anti-Komünist olarak ün kazandı.

1960’ların başlarında Reagan Cumhuriyetçi Parti ile yakından ilişkiliydi ve 1966’da California valiliğini kazandı. 1970 yılında yeniden seçildi. 1980’de dört yıllık iki dönem için cumhurbaşkanı seçildi. Reagan, 1980’lerde ve Sovyetler Birliği’nin sona ermesinin başlangıcında bir ekonomik büyüme dönemine başkanlık etti. Ancak görevdeki son yılında, Sovyet lideri Mikhail Gorbaçov ile bir zirve toplantısı için Moskova’yı ziyaret etti. Reagan’ın taraftarları, Reagan’ın Sovyet karşıtı söylemlerini ve artan savunma harcamalarını Soğuk Savaş’ı sona erdirmede kilit bir faktör olarak görüyor, çünkü SSCB’yi Amerikan liderliğindeki kapitalist batı ile rekabet edemeyeceğini kabul etmeye zorladı.

Reagan popüler bir cumhurbaşkanı olarak kalmasına rağmen, Beyaz Saray merkezli Ulusal Güvenlik Konseyi’nin yardımcılarının gizli bir dış politika girişimi yürüttüğü ortaya çıktığında 1986 İran-kontra skandalından sonra eski destek seviyelerini hiçbir zaman tam olarak geri kazanamadı. kongre hukukuna aykırı olarak Komünist karşıtı ‘kontra’ Nikaragua gerillalarına askeri yardım sağlamak.

Reagan, İran destekli terörist grupların Lübnan’daki batı rehinelerinin serbest bırakılması karşılığında İran’a silah satışlarına devam etmeyi kabul etmişti. Silah satışlarından elde edilen paranın bir kısmı daha sonra kontralara yardım etmek için toplandı. Reagan doğrudan ilgili olmasa da, astların ne yaptığının farkında olmadığı izlenimi, halkla olan duruşunu bir dereceye kadar kararttı.

1989’da Reagan durdu ve yerine Reagan’ın kampanya yaptığı başkan yardımcısı George Bush (kıdemli) geçti. 1994 yılında Reagan, Alzheimer hastalığı olduğunu ve ilgili bir hastalıktan öldüğünü 5 Haziran 2004’te açıkladı.

Büyük İsimler olarak bilinen Mısır’ı 60 yıldan fazla bir süredir yönetti ve eski Mısır’ın en büyük anıtlarının çoğunu inşa etti.

Ramses, 25 yaşında 19. Hanedan’ın üçüncü kralı oldu.

Saltanatı en iyi yaptırdığı binalar ile tanınır. Saltanatının başlarında Nil deltasında yeni bir başkent Piramesse inşa etti. Abu Simbel’in kaya tapınaklarını ve Thebes’teki kendi morga tapınağını inşa etti. Baş eşi Nefertari’nin de Thebes’teki mezarı, en iyi korunmuş kraliyet mezarlarından biridir.

Rameses, Mısır’ın doğudaki Levant ve güneydeki Nubia üzerindeki kontrolünü yeniden kurdu. Saltanatının en önemli olayı, MÖ 1274’te Kadı Savaşı (şimdi Suriye’de) idi. Rameses, Mısırlıların uzun süredir düşman olan Hititlere karşı büyük bir zafer iddia etti. Artık savaşın daha çok çekildiği düşünülüyor. Belki daha da önemlisi, daha sonra Mısırlılar ve Hititler arasında imzalanan antlaşma, yabancı güçler arasındaki ilk yazılı barış antlaşması olduğuna inanılıyordu.

Bu Mısır’a Rameses’in ölümüne kadar devam eden eşi görülmemiş bir barış ve refah dönemi getirdi.

Raleigh, maceracı, navigatör, yazar ve şair Elizabeth I’in kurucusuydu.

Walter Raleigh (ayrıca Ralegh olarak da yazılmıştır) 1552 yılında Devon’daki Hayes Barton’da iyi bağlantılı bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Bir süre Oxford Üniversitesi’ne gitti, Fransa’daki Huguenots ile savaştı ve daha sonra Londra’da hukuk eğitimi aldı.

1578’de Raleigh, üvey kardeşi kaşif Sir Humphrey Gilbert ile Amerika’ya gitti. Bu keşif, orada bir koloni kurma planını teşvik etmiş olabilir. 1585 yılında Amerika’daki ilk İngiliz kolonisine Roanoke Adası’nda (şimdi Kuzey Carolina’da) sponsor oldu. Koloni başarısız oldu ve kolonileşme girişimi de 1587’de başarısız oldu. Raleigh, her ikisi de İspanyollar tarafından zaten bilinmesine rağmen, patates ve tütünün İngiltere’ye geri getirilmesiyle ödüllendirildi. Raleigh, sigarayı mahkemede popüler hale getirmeye yardımcı oldu.

Raleigh ilk olarak 1580’de Munster’deki bir ayaklanmayı bastırmak için İrlanda’ya gittiğinde Elizabeth I’in dikkatine geldi. Kısa süre sonra kraliçenin gözdesi oldu ve Kraliçe Muhafızlarının (1587) şövalyesine ve kaptanlığına atandı. 1584’te parlamentoya üye oldu ve İrlanda’da geniş mülkler aldı.

1592’de kraliçe, Raleigh’in onur hizmetçilerinden biri olan Elizabeth Throckmorton ile gizli evliliğini keşfetti. Bu keşif Elizabeth’i kıskanç bir öfke içine attı ve Raleigh ve karısı Kule’de hapsedildi. Serbest bırakıldığında, kraliçeye iyilik bulmak için Guiana’daki Orinoco nehrinin ağzının ötesinde bir yerde bulunduğu söylentisi olan ‘Altın Arazi’ olan El Dorado’yu bulmak için başarısız bir sefere çıktı. ).

Elizabeth’in halefi İngiltere’den James I ve İskoçya VI, Raleigh’i sevmedi ve 1603’te krala karşı komplo kurmakla suçlandı ve ölüm cezasına çarptırıldı. Bu ömür boyu hapis cezasına düşürüldü ve Raleigh önümüzdeki 12 yılını ‘Dünya Tarihi’nin (1614) ilk cildini yazdığı Londra Kulesi’nde geçirdi.

1616’da Raleigh, El Dorado’yu aramak için ikinci bir seferi yürütmek üzere serbest bırakıldı. Keşif bir başarısızlıktı ve Raleigh de İspanyolların saldırısına uğrayarak kralın talimatlarını reddetti. İngiltere’ye dönüşünde ölüm cezası eski haline getirildi ve Raleigh’in infazı 29 Ekim 1618’de gerçekleşti.

Pisagor etkili bir Yunan matematikçisi ve filozofuydu, en iyi adını verdiği teoriyle tanınıyordu.

Pisagor’un hayatı hakkında çok az şey biliniyor. Yunanistan’ın Samos adasında doğduğu ve Mısır ve İran’ı ziyaret ederek gençliğinde geniş çapta seyahat ettiği düşünülüyor. İtalya’nın güneyinde Crotone şehrine yerleşti. Orada öğretmenlik yapmaya başladı ve kısa süre sonra matematik temelli bir felsefe esinlenerek yapılandırılmış bir çalışma ve egzersiz hayatı yaşayan bir debriyaj öğrencisi vardı. Bu çember Pisagorlular olarak biliniyordu.

İlk Pisagorlular üst orta sınıf ve politik olarak aktiflerdi. Bir sonraki bölümde ölümsüzlük kazanmak için bu yaşamda fiziksel formlarını mükemmelleştirmeye çalışan ahlaki bir elit oluşturdular. Ruhu özgürleştirmek ve ölümsüzlüğü sağlamak için, ölümcül beden ahlaki açıdan saf ve temel doğadan uzak tutmak için titizlikle disiplin altına alınmak zorundaydı. Bu başarılabilene kadar, ruh birikmiş liyakat tarafından serbest bırakılana kadar tekrar tekrar reenkarne olur ya da ‘göç eder’.

Pisagorlular aynı zamanda tüm evrendeki bir saat düzeni ve güzellik fikrine atıfta bulunan kozmosa da inanıyorlardı. Muhtemelen klasik Yunan çoktanrıcılığına inanmakla birlikte, her şeyden önce üstün olan bir tanrısallığı korudular. Et ve fasulyeden kaçınma da dahil olmak üzere bir dizi tabuları vardı ve yaşamın tüm yönlerini yöneten bir dizi kuralla yaşadılar. Yaklaşık MÖ 500’de, Pisagorlilerin gücüne karşı bir ayaklanma olduğu görülmektedir. Pisagor kaçtı ve kısa bir süre sonra öldürüldüğü ya da öldüğü düşünülüyor.