‘Kule’deki Prensler’ Edward (1470-1483) ve IV. Edward’ın oğulları Richard (1473-1483) idi. Edward, Edward V’yi taçlandırdıktan kısa bir süre sonra, o ve erkek kardeşi ortadan kayboldu ve bir daha asla canlı görmediler.

Edward 1470 yılında Londra’da doğdu. Kardeşi Richard, Duke of York, 1473 yılında Shrewsbury’de doğdu. Ebeveynleri IV. Edward ve eşi Elizabeth Woodville’di. IV.Edward, Güller Savaşı’nın bir sonucu olarak tahta çıktı ve ülkeye belirli bir istikrar getirmeyi başardı.

IV. Edward 9 Nisan 1483’te aniden öldü ve en büyük oğlu Ludlow’da Edward V olarak ilan edildi. Edward’ın amcası, babasının erkek kardeşi Gloucester Dükü Richard, koruyucu olarak adlandırıldı. Elizabeth Woodville ve destekçileri Gloucester’ın Gloucester’ın kendileri için sahip olmadığı hoşnutsuzluğun farkında olan bir naiplik Konseyi ile değiştirmeye çalıştılar. Yeni kral Edward V, Londra’ya doğru seyahat ederken, Gloucester tarafından karşılandı ve Londra Kulesi’ne yerleştirildiği başkente eşlik etti. Haziran ayında Edward’a kardeşi York Dükü katıldı.

Oğlanların gayri meşru oldukları açıklandı, çünkü babalarının Elizabeth Woodville ile evlenmeden önce başka biriyle evlenmek için sözleşmeli olduğu iddia edildi.

Temmuz 1483’te Gloucester Dükü Richard, III. Richard’ı taçlandırdı. İki oğlan bir daha hiç görülmedi. Amcalarının onları öldürdüğüne inanılıyordu.

Pol Pot, 1975-1979 arasında Kamboçya’yı yöneten ve bir milyondan fazla insanın ölümüne neden olan komünist bir rejim olan Khmer Rouge’un lideriydi.

Pol Pot, 19 Mayıs 1925’te Kamboçya’nın merkezindeki Kompong Thong eyaletinde Saloth Sar’da doğdu. Ülke daha sonra bir Fransız koruyucusuydu ve ailesi nispeten müreffeh olan Pol Pot, bir dizi Fransızca konuşan okulda eğitim gördü. 1949’da Paris’te eğitim almak için burs kazandı ve komünist siyasete karıştı.

1953’te Kamboçya’ya döndü ve bir yeraltı komünist hareketinin ‘Khmer Rouge’ liderlerinden biri oldu. 1963’te Khmer Rouge, Prens Sihanouk hükümeti ile savaşmak için ülkenin uzak bölgelerinde gerilla üsleri kurdu. 1970 yılında Sihanouk General Lon Nol tarafından devrildi. Lon Nol’un ordusu ile Khmer Rouge arasında iç savaş başladı.

Nisan 1975’te Khmer Rouge Kamboçya’nın başkenti Phnom Penh’i ele geçirdi. Pol Pot liderliğindeki takvimi ‘Sıfır Yıl’a sıfırladılar ve Kamboçya’yı komünist, kırsal bir toplum vizyonuna dönüştürmeye çalıştılar. Kamboçya şehirlerinin ve kasabalarının tüm sakinleri tarım komünlerinde çalışmak üzere sınır dışı edildi. Para, özel mülkiyet ve din kaldırıldı. Binlerce kişi özel gözaltı merkezlerinde öldürüldü ve binlerce kişi açlıktan ve aşırı çalışmalardan öldü.

Khmer Rouge tarafından sınırlarının ötesindeki baskınlardan sonra Vietnamlılar Kamboçya’yı işgal etti ve 1979’da Khmer Rouge rejimini devirdi. Pol Pot, Phnom Penh’teki Vietnam destekli hükümete karşı savaştığı Tayland ile sınır bölgesine kaçtı. Khmer Rouge, Vietnam’daki komünist rejime karşı oldukları için yurt dışından destek almaya devam etti.

1997 yılında, Khmer Rouge’daki bir güç mücadelesinden sonra, Pol Pot eski meslektaşları tarafından tutuklandı ve ev hapsinde ömür boyu hapse mahkum edildi. 15 Nisan 1998’de öldü.

Polo, Çin’i ziyaret eden ilk batılılardan biri olan Venedikli bir gezgin ve yazardı.

Marco Polo, 1254 yılında varlıklı ve kozmopolit bir Venedikli tüccar ailesinde doğdu. Polo’nun babası ve amcası Niccolò ve Maffeo Polo, mücevher tüccarlarıydı. 1260’da Venedik’i Karadeniz’e seyahat etmek için terk ettiler, Orta Asya’ya ilerlediler ve Çin’in Moğol hükümdarı Kublai Han’ın mahkemesine diplomatik bir görev kattılar. Khan, Polo kardeşlerden Avrupa’ya dönmelerini ve papayı Hristiyanlığı ona açıklamak için akademisyenler göndermeye ikna etmelerini istedi. 1269’da Venedik’e geri döndüler.

1271’de iki misyoner ve Marco eşliğinde tekrar yola çıktılar ve 1275’te Khan’ın yaz mahkemesine ulaştılar. Önümüzdeki 17 yıl boyunca Polos imparator topraklarında yaşadı. Bu yıllardan çok az şey biliniyor, ancak Marco Polo Moğol hükümdarı tarafından açıkça popülerdi ve ona Çin’in birçok bölgesini görme fırsatı veren çeşitli diplomatik görevlere gönderildi.

1292 civarında Polos, İran’daki Arghun Han’ın eşi olacak Moğol prensesine eşlik etmeyi teklif etti. Parti, Sumatra, Seylan (şimdiki Sri Lanka), güney Hindistan ve Basra Körfezi üzerinden güney Çin limanından yelken açtı. İran’da prensesi terk ettikten sonra, Polos karadan Konstantinopolis’e ve sonra Venedik’e gitti ve 1295’te eve geldi.

Polos sonunda Avrupa’ya gitti ve 1295’te Venedik’e ulaştı. Marco, Venedik ve Cenova arasındaki bir deniz çatışmasına karıştı ve 1298’de Cenevizliler tarafından ele geçirildi. Hapishanede, hikayeleri, Pisa, Rustichello’dan bir yazarın dikkatini çekti ve bunları yazmaya başladı ve onları giderken sık sık süsledi. Ortaya çıkan kitap son derece popülerdi ve ‘Milyon’ ve ‘Marco Polo’nun Seyahatleri’ de dahil olmak üzere birçok başlık altında birçok dile çevrildi.

Polo serbest bırakıldıktan sonra, hayatının geri kalanında kaldığı Venedik’e döndü. 8 Ocak 1324’te öldü.

Pliny the Younger, Roma tarihi için önemli bir kaynak olan mektuplarıyla ünlü bir Roma yetkilisi ve yazardı.

Genç Pliny olarak bilinen Gaius Plinius Caecilius Secundus, kuzey İtalya’daki Comum’dan bir toprak sahibinin oğluydu. Babasının ölümünden sonra Pliny, doğal tarih üzerine ünlü bir ansiklopedi yazarı amcası Pliny the Elder tarafından büyütüldü. MS 79’da, amcasını öldüren Vesuvius’un patlamasına tanık oldu. Bunu daha sonra arkadaşı tarihçi Tacitus’a bir mektupta anlattı.

Pliny, eğitiminin sonraki aşamaları için Roma’ya gitti ve daha sonra hukuk ve hükümet alanında başarılı bir kariyer yaptı. Senatoya MS 80’lerin sonlarında girdi ve MS 100’de konsolos olarak Panegyricus’u imparator Trajan onuruna verdi. Bu konuşmanın gözden geçirilmiş ve genişletilmiş versiyonu, Cicero tarafından olmayan ve hayatta kalan az sayıdaki Latin konuşmalarından biridir. MS 110 civarında, Pliny Roma eyaleti Bithynia-Pontusis (kuzeybatı Küçük Asya) valisi olarak atandı.

Pliny’nin arkadaşlarına ve meslektaşlarına yazdığı mektuplarının ilk dokuz kitabı, zamanların resmini vermek için yola çıkan resmi edebiyat kompozisyonlarıdır. Bunlar, senatoryal tartışmalar, seçimler ve yargılamalar gibi siyasi olayları ve sosyal ve yerel konuları kapsar ve ayrıca tavsiye, topografik açıklamalar ve hatta iş referanslarını içerir. Onuncu kitap imparator Trajan’a gelen ve çoğunlukla Pliny’nin valiliği sırasında yazılan mektuplardan oluşuyor. Yayınlanmak üzere bir gözle yazılmadılar ve muhtemelen Pliny’nin ölümünden sonra yayınlandı. Bu mektuplarda, eyaletinde ortaya çıkan konularda Trajan’dan kararlar istiyor. Bu mektuplar Roma eyalet yönetimi için önemli bir kaynaktır ve imparatorların ihtiyaç duyduğu evrak işlerine büyüleyici bir bakış sağlar.

Pliny’nin MS 112 civarında Bithynia-Pontusis’te öldüğü düşünülmektedir.

Pitt the Young, Fransız Devrimci ve Napolyon savaşlarında İngiliz başbakanıydı ve başbakanın ofisini tanımlamaya ve güçlendirmeye yardımcı oldu.

William Pitt, 28 Mayıs 1759’da, kendisi ünlü bir devlet adamı olan Chatham’ın (Yaşlı William Pitt) oğlunun oğlu Kent’te doğdu. Pitt, 17 yaşındayken mezun olan Cambridge Üniversitesi’nde okudu. 1781’in başlarında, 21 yaşında parlamentoya seçildi. 1782’de serginin şansölyesi oldu. Sonraki yıllar, III.George ile kralın nefret ettiği radikal Charles Fox arasındaki savaşla damgalandı. Fox, daha önce sadık olan Lord North ile bir ittifak kurduğunda işler kötüleşti. İki adam hükümeti yendi ve George onlardan kontrolü ele geçirmelerini istedi. Fox, Pitt’in hayat boyu süren siyasi rakibi oldu.

Aralık 1783’te III.George koalisyonlarını reddetti ve Pitt’ten bir hükümet kurmasını istedi. 24 yaşında başbakan olan en genç adamdı. Hemen parlamentoda yenildi ancak istifa etmeyi reddetti. III.George, Fox’u tekrar içeri almak yerine çekmeye hazırlandı. 1784’te parlamento, Pitt’in kazandığı genel bir seçim için feshedildi. Hükümeti, Amerikan Kurtuluş Savaşı’nın maliyetinden ve daha sonra Fransa ile yapılan savaştan ciddi biçimde gerilmiş olan kamu maliyesini geri kazanmaya çalıştı. Pitt, İngiltere’nin ilk gelir vergisi dahil olmak üzere yeni vergiler getirdi ve hem kaçakçılık hem de sahtekarlıkları azalttı. Ayrıca gümrük ve tüketim vergilerini basitleştirdi.

Diğer endişeleri emperyal ve dış politika idi. 1784 Hindistan Yasası, Doğu Hindistan Şirketi ve kontrol ettiği Hindistan’ın engin bölgelerinde artan devlet gücü olduğunu ileri sürdü. Ancak devrimci Fransa en büyük endişe olmaya devam etti ve 1793’te Fransızlar İngiltere’ye savaş ilan etti.

1798’de İrlanda’da Fransız Devrimi’nin fikirlerinden etkilenen bir isyan vardı. Pitt uzun zamandır iki ülke birliğinin gerekli olduğunu düşünüyordu ve Ocak 1801’de yürürlüğe giren Birlik Yasası’nı getirdi. Ancak İrlanda’daki Katoliklik üzerindeki kısıtlamaları kaldırma girişimine karşı şiddetli kraliyet muhalefeti 1801’de istifasını zorladı.

Üç yıl sonra, Napolyon’u tehdit eden işgalle, kral Pitt’ten bir hükümet kurmasını istedi ve Mayıs 1804’te yeniden başbakan oldu. Pitt’in çabaları sayesinde İngiltere Fransa’ya karşı Üçüncü Koalisyona katıldı (Avusturya, Rusya ve İsveç) ve 1805’te İngilizler, Trafalgar Savaşı’nda Fransız donanmasına ciddi bir yenilgi verdi. Ancak Koalisyon çöktü ve bu Pitt’in zaten zayıflamış sağlığına ciddi bir yük getirdi. 23 Ocak 1806’da öldü ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

20. yüzyılın en önemli sanatçısı olduğu kabul edilen bir İspanyol ressam. Uzun kariyerinde, özellikle ilham verici ‘Kübizm’i, çok çeşitli stilleri ve temaları denedi.

Pablo Ruiz, 25 Ekim 1881’de sanat öğretmeninin oğlu Malaga’da doğdu. Daha sonra annesinin kızlık soyadı Picasso’yu kabul etti. Barselona’da büyüdü, erken yaşlarda sanatsal yetenek gösterdi. 1900’lerin başında, 1904’te Paris’e yerleşmeden önce Fransa ve İspanya arasında taşındı. Orada bir dizi stil denedi ve ‘Mavi’ ve ‘Gül’ dönemlerine yansıyan kendi özgün stillerini üretti.

1907’de Picasso, yeni bir tarz olan ‘Kübizm’ adlı devrim niteliğinde bir eser olan ‘Les Demoiselles d’Avignon’u boyadı. Picasso, bu stilin geliştirilmesinde Fransız sanatçı Georges Braque ile yakın çalıştı. Picasso’nun 1912’deki bir sonraki büyük yeniliği, resimlerine kumaş, gazete veya reklam parçaları ekleyen ‘Kolaj’ idi.

Picasso artık stille stile geçti, resim ve heykelle denemeler yaptı ve Sürrealist hareketine dahil oldu. 1937’de İspanya İç Savaşı sırasında Alman bombardıman uçakları tarafından kuzey İspanya’daki kasabanın yok edilmesinden esinlenen bir tablo olan ‘Guernica’ yı üretti. Picasso, Cumhuriyet hükümetinin General Francisco Franco ile savaşmasına destek verdi ve Franco’nun zaferinden sonra asla İspanya’ya dönmedi.

Birçok sanatçının aksine Picasso, Alman işgali sırasında Paris’te kaldı. 1946’dan ölümüne kadar çoğunlukla Fransa’nın güneyinde yaşadı. Resim, heykel, gravür ve seramik gibi çok çeşitli işler üretmeye devam etti.

Picasso, hayatı boyunca genellikle sevgilinin yanı sıra sanatsal muses olan bir dizi kadınla karıştı. Dört çocuğu vardı. 8 Nisan 1973’te Cannes yakınlarındaki evinde kalp krizinden öldü.

Petain, Birinci Dünya Savaşı’nda Verdun’un savunmasındaki rolü için Fransa’da ulusal bir kahramandı, ancak daha sonra gözden düştü ve İkinci Dünya Savaşı’nda Vichy’deki Fransız işbirlikçi hükümet başkanı olarak ölüm cezasına çarptırıldı.

Henri Philippe Pétain 24 Nisan 1856’da kuzey Fransa’dan bir çiftçi ailede dünyaya geldi. 1876’da Fransız ordusuna katıldı.

Birinci Dünya Savaşı komutlarından sonra, 1916’da Pétain, Verdun kentine yapılan büyük Alman saldırısını durdurması emredildi. Ön hatları ve ulaşım sistemlerini yeniden organize etti ve birliklerine ilham vererek umutsuz bir durumu başarılı bir savunmaya dönüştürdü. Popüler bir kahraman oldu ve General Robert Nivelle’nin yerine Fransız ordusunun baş komutanı oldu. Pétain daha sonra bir dizi isyandan sonra disiplini askerlere niyetlerini kişisel olarak açıklayarak ve yaşam koşullarını iyileştirerek başarılı bir şekilde yeniden kurdu. Kasım 1918’de Fransa’nın bir mareşali yapıldı.

1934’te Pétain savaş bakanı, ardından da gelecek yıl dışişleri bakanı olarak atandı. 1939’da Fransa’nın İspanya Büyükelçisi olarak atandı. Mayıs 1940’ta Fransa’nın Almanya’nın saldırısı altında olduğu için Pétain’e başkan yardımcısı atandı. Haziran ayında, neredeyse mutlak güçlerin tadını çıkardığı ‘devlet şefi’ olarak atandığı bir ateşkes istedi. Mütareke, Paris’e dahil olmak üzere Almanların Fransa’nın kuzeyi ve batısı üzerinde kontrol sahibi olmasına karşın, geri kalanını başkenti Vichy’de olan Pétain yönetiminde ayrı bir rejim olarak bıraktı. Resmi olarak tarafsız olan rejim, uygulamada Almanya ile yakın işbirliği içinde çalıştı ve kendi Yahudi karşıtı mevzuatını getirdi.

Aralık 1940’ta Pétain, önde gelen Fransız-Alman işbirliği politikası nedeniyle başkan yardımcısı Pierre Laval’ı reddetti. Ancak Laval’ın halefleri Almanlar için kabul edilemezdi ve Laval restore edildi. Kasım 1942’de, Kuzey Afrika’daki müttefik inişlerine cevaben Almanlar, Fransa’nın boş bölgesini işgal etti. Vichy Fransa nominal olarak varlığını sürdürdü, ancak Pétain bir figürün ötesinde bir şey olmadı. 1944 yazında, Fransa’daki müttefiklerin inişinden sonra Pétain Almanya’ya götürüldü. Kurtuluştan sonra Fransa’ya döndü, yargılandı ve öldürüldü. Bu hemen General Charles De Gaulle tarafından ömür boyu hücre hapsine çevrildi. Pétain, 23 Temmuz 1951’de öldüğü Atlantik sahilindeki wasle d’Yeu’da hapsedildi.

Pepys, 1659-1669 yıllarını kapsayan günlükleriyle ünlüdür, aynı zamanda deniz yöneticisi ve parlamento üyesi olarak başarılı bir kariyere sahiptir.

Samuel Pepys, 23 Şubat 1633’te bir terzinin oğlu olan Londra’daki Fleet Street’in yakınında doğdu. Londra’daki St Paul Okulu ve Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü. Mezun olduktan sonra, Pepys uzak bir akraba olan Cromwellian koruması sırasında devlet meclisi üyesi olan ve daha sonra II. 1655’te Pepys, Huguenot sürgününün kızı olan 15 yaşındaki Elizabeth Marchant de Saint-Michel ile evlendi. 1658’de mesane taşının çıkarılması için tehlikeli bir operasyon geçirdi. Her yıl operasyonun yıldönümünde iyileşmesini kutladı.

Pepys günlüğüne 1 Ocak 1660’da başladı. Bir tür kestirme, isimleri uzun el ile yazılmıştır. Bu, sadakatsizliğin açığa çıkması da dahil olmak üzere – 1665 veba salgını, Londra Büyük Ateşi ve II. Charles’ın taç giyme töreni gibi – 17. Yüzyıl İngiltere’sinde olayların ayrıntılı gözlemlerine kadar özel ifadelerden ve Sir dahil olmak üzere dönemin bazı önemli figürlerine kadar uzanır. Wren ve Sir Isaac Newton. Görme yeteneğini kaybetme korkusu, Pepys’i 1669’da günlüğü yazmayı bıraktı. Asla kör olmadı.

Haziran 1660’ta, Pepys, tüm hükümet daireleri, kraliyet tersaneleri en önemlilerinden birinde önemli bir görev olan donanma kuruluna eylemlerin katibi olarak atandı. 1673’te Amirallik sekreteri oldu ve aynı yıl daha sonra Harwich’i temsil eden bir Norfolk seçim bölgesi parlamentosu üyesi oldu. Profesyonel bir deniz hizmetinin temellerini atmaya yardımcı olan bazı önemli deniz reformlarından sorumluydu. Ayrıca 1684-1686 yılları arasında Başkan olarak görev yapan Kraliyet Cemiyeti üyesiydi.

1679’da, Pepys Admiralty’den istifa etmek zorunda kaldı ve Fransızlara deniz sırları satmak suçundan hapse atıldı, ancak daha sonra suçlama düştü. 1685’te II. Charles öldü ve yerine James II olan ve Pepys’in Charles’a olduğu gibi sadık bir şekilde hizmet ettiği kardeşi geldi. 1688’de James’in devrilmesinden sonra Pepys’in kariyeri etkili bir şekilde sona erdi. 1690’da Jacobite sempatileri şüphesiyle tekrar tutuklandı, ancak serbest bırakıldı.

Pepys, 26 Mayıs 1703’te Londra’nın eteklerinde Clapham’da öldü.

Peel, iki kez İngiltere başbakanıydı ve hükümet dönemi dönemin sosyal reformlarını ve Mısır Yasalarının yürürlükten kaldırılmasını gördü.

Robert Peel 5 Şubat 1788’de Lancashire, Bury’de doğdu. Babası zengin bir pamuk fabrikası sahibiydi ve Peel, Harrow ve Oxford’da 1809’da Tory olarak parlamentoya girdi. İlk siyasi kariyerinde savaş ve koloniler için sekreter (1809) ve İrlanda baş sekreteri (1812) ). 1822’de ev sekreteri oldu ve Büyükşehir Polisi’ni yaratmanın yanı sıra çok çeşitli ceza hukuku ve hapishane reformunu tanıttı – ‘bobbies’ ve ‘peelers’ terimleri adından geliyor.

Peel’in ev sekreteri olduğu Wellington hükümeti 1830’da düştü ve Peel şimdi Earl Gray başkanlığında yeni bir yönetime karşı çıktı. Peel, Grey’in parlamenter reform önerilerine tutkuyla karşı çıktı. Bununla birlikte, 1832’de Reform Yasası kabul edildi.

Earl Grey’in Whig Hükümeti, Peel’i yeni başbakan olarak atayan William IV tarafından 1834’te görevden alındı. Tamworth Manifestosunda Peel, daha aydınlanmış bir Muhafazakârlığı benimsemesini vurgulayan bir değişim olan Reform Yasası’na verdiği desteği özetledi. İktidarda olmasına rağmen, Peel’in Tories, Avam Kamarası’nda bir azınlık olarak kaldı, Peel’in giderek daha dayanılmaz bulduğu bir durum ve 1835’te istifa etti.

1841’de Peel yine Muhafazakar bir yönetim kurdu ve bu hükümet sırasında kadın ve çocukların yeraltında istihdamını yasaklayan 1842 Maden Yasası ve 1844 Fabrika Yasası gibi önemli mevzuatın uygulanmasını denetledi. fabrikalarda çocuklar ve kadınlar için çalışma saatleri. 1845’te Peel, İngiliz tarımını korumak için getirilen Mısır Yasalarını yürürlükten kaldırmaya çalıştığında kariyerinin belirleyici zorluğuyla karşı karşıya kaldı. Bu, patates kıtlığının şiddetlendiği İrlanda için daha fazla yiyecek serbest bırakma ihtiyacıyla tetiklendi. Toprak sahipleri, çıkarlarına bir saldırı olarak algıladıkları şey Avam Kamarası’na direndiler. Peel’in Muhafazakar Partisi onu desteklemedi ve tartışma aylarca sürdü. Sonunda, Haziran 1846’da, Peruklar ve Radikallerden destek alarak Mısır Yasaları yürürlükten kaldırıldı. Aynı gün, Peel başka bir faturada yenildi ve istifa etti. Bir daha asla göreve gelmedi.

Dört yıl sonra, Peel atından düştükten sonra ağır yaralandı ve 2 Temmuz 1850’de Londra’da öldü.

Paxton, Victoria’nın saltanatı olan Kristal Saray’ın en ünlü binalarından birinin İngiliz bahçıvan, tasarımcı, yazar ve yaratıcısıydı.

Joseph Paxton, 3 Ağustos 1803’te Bedfordshire’da çiftçi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. 1823’te Bahçe Bitkileri Topluluğu tarafından Devonshire Dükünden kiralanan Chiswick Bahçeleri’nde çalışmaya başlayana kadar bir dizi bahçe işleri yaptı. 1826’da yeteneklerinden etkilenen dük, Devonshire ailesinin Derbyshire’daki büyük kır evi Chatsworth House’da Paxton baş bahçıvanını atadı. Chatsworth’ta Paxton bahçeler, çeşmeler, örnek bir köy ve bir botanik bahçesi tasarladı. Ayrıca Büyük Konservatuar olarak bilinen bir konservatuar ve dev bir zambak için özel olarak bitki yapraklarına dayanan bir tasarıma sahip bir zambak evi inşa etti. Ayrıca Chatsworth hizmetçi yeğeni Sarah Bown ile evlendi.

Şöhret 1851 Büyük Sergisi ile geldi. Hyde Park’taki ana Sergi Salonu için 245 planın tamamı incelenmiş ve reddedilmişti. Paxton o zaman Londra’yı ziyaret ediyordu ve bu zorlukları duydu. Birkaç gün içinde bir tasarım yaptı – Chatsworth’daki zambak evinin büyük ölçüde büyütülmüş bir versiyonu. Ucuz, dikilmesi ve çıkarılması basitti ve hızlı bir şekilde hazır olabilirdi. Yenilikleri devrim niteliğinde, modüler, prefabrike tasarımı ve geniş cam kullanımıdır. 500 metreden uzun ve yaklaşık 140 metre genişliğinde olan ‘Kristal Saray’ı inşa etmek sekiz ay sürdü.

Basın ve halk arasındaki yaygın sinizme rağmen, Mayıs 1851’de Büyük Sergi açıldığında muazzam bir başarıydı. Ekim ayında Paxton Victoria tarafından şövalye ilan edildi. Sergi bittiğinde, Kristal Saray 1936’da yakılana kadar Güney Londra’daki Sydenham’da yeniden inşa edildi.

Paxton, Chatsworth’ta baş bahçıvanı olarak görevde kaldı, ancak halka açık parkların düzeninde çalışan, Kew’deki Kraliyet Botanik Bahçeleri için önerilen iyileştirmelere yardımcı olan ve bir kır evi tasarlayan Mentmore Towers için çok sayıda başka projeyi üstlendi. Mayer de Rothschild.

Patlayan demiryolu endüstrisinde başarılı spekülasyonlar yaparak zenginleşti ve 8 Haziran 1865’te Sydenham’da öldü.

Parnell, 1880’lerde İrlanda İçişleri Kuralına karşı mücadeleyi yöneten İrlandalı bir milliyetçi ve devlet adamıydı.

Charles Stewart Parnell 27 Haziran 1846’da Wicklow İlçesi’nde Anglo-İrlandalı Protestan toprak sahiplerinden oluşan bir ailede dünyaya geldi. Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü ve 1875 yılında İç Kurallar Birliği üyesi olarak parlamentoya seçildi (daha sonra İrlanda Parlamenter Partisi Parnell tarafından yeniden adlandırıldı). Yetenekleri yakında belli oldu. 1878’de Parnell, İrlanda kara kanunlarının aktif bir rakibi haline geldi ve reformlarının Home Rule’a giden yolda ilk adım olması gerektiğine inanıyordu.

1879’da Parnell, yeni kurulan Ulusal Kara Birliği’nin başkanlığına seçildi ve ertesi yıl hem para kazanmak hem de toprak reformu için destek almak üzere Amerika Birleşik Devletleri’ni ziyaret etti. 1880 seçimlerinde Liberal lider William Gladstone’u destekledi, ancak Gladstone’un 1881 Arazi Yasası beklentilerin altında kaldığında muhalefete katıldı. Şimdiye kadar İrlanda milliyetçi hareketinin kabul edilmiş lideri olmuştu.

Parnell artık toprak ağalarını ve toprak ajanlarını etkilemenin bir aracı olarak boykotu teşvik etti ve sonuç olarak hapse gönderildi ve Kara Ligi bastırıldı. Kilmainham hapishanesinden İrlanda köylülerini kira ödemeyi bırakmaya çağırdı. Mart 1882’de, takipçilerini şiddetten kaçınmaya çağırdığı Gladstone – Kilmainham Antlaşması ile bir anlaşma müzakere etti. Ancak bu barışçıl politika, Mayıs 1882’de Dublin’deki Phoenix Park’taki iki üst düzey İngiliz yetkilinin İrlandalı bir terörist grubunun üyeleri tarafından cinayete ciddi şekilde meydan okundu. Parnell cinayetleri kınadı.

1886’da Parnell, Lord Salisbury’nin Muhafazakar hükümetini yenmek için Liberallerle bir araya geldi. Gladstone başbakan oldu ve ilk İrlanda İçişleri Yasası Tasarısını tanıttı. Parnell kusurlu olduğuna inandı ancak oy vermeye hazır olduğunu söyledi. Tasarı Liberal Partiyi ayırdı ve Avam Kamarasında yenildi. Gladstone hükümeti kısa süre sonra düştü.

Nisan 1887’de Times, Parnell’in imzasını taşıyan ve Phoenix Park cinayetlerini mazur gören bir mektubun çoğaltılmasını yayınladı. Mektubun bir sahtecilik olduğuna dair kanıt, Parnell’i İngiliz liberallerinin gözünde bir kahramana dönüştürdü ve Avam Kamarasında ayakta alkışlandı. Kariyerinin zirvesiydi.

Kısa ömürlü bir yeniden dirilişti. Aralık 1889’da, daha önce Parnell’in en sadık destekçilerinden biri olan William O’Shea, eşi Katherine’den Parnell ile zina ettiği gerekçesiyle boşanma davası açtı. Kitty aslında Parnell’in birkaç yıldır metresi olmuştu ve Parnell üç çocuğunun babasıydı. Skandal partide bir bölünmeye neden oldu ve Parnell’in yerine lider geldi. Siyasi olarak tutuklandı ve 6 Ekim 1891’de Brighton’da öldü.

Pankhurst önde gelen bir İngiliz kadın hakları aktivisti, bu hareketi kadınların oy kullanma hakkını kazanmaya itti.

Emmeline Goulden, 14 Temmuz 1858’de radikal politika geleneğine sahip bir ailede Manchester’da doğdu. 1879’da kadın oy hakkı hareketinin avukatı ve destekçisi Richard Pankhurst ile evlendi. 1870 ve 1882 tarihli Evli Kadın Mülkiyet Yasalarının yazarıydı ve kadınların evlilikten önce ve sonra elde ettikleri kazançları veya mülkleri saklamasına izin verdi. 1898’de ölümü Emmeline için büyük bir şoktu.

Emmeline 1889’da evli kadınların yerel seçimlerde oy kullanmasına izin vermek için savaşan Kadınlar Franchise Ligi’ni kurdu. Ekim 1903’te, faaliyetleri için daha fazla ün kazandıran ve üyeleri ilk kez ‘sığınmacılara’ vaftiz edilen daha militan Kadın Sosyal ve Siyasi Birliği’nin (WSPU) kurulmasına yardımcı oldu. Emmeline’ın kızları Christabel ve Sylvia da davada aktiflerdi. İngiliz politikacılar, basın ve halk gösteriler, pencere parçalanması, kundakçılık ve sığınmacıların açlık grevlerinden şaşkına döndü. 1913’te WSPU üyesi Emily Davison, hükümetin kadınlara oy kullanma hakkı vermemesine yönelik bir protesto olarak kendini Derby’deki kralın atı altına attığında öldürüldü.

Pek çok oy kullanma hakkı gibi, Emmeline da önümüzdeki birkaç yıl boyunca birçok kez tutuklandı ve şiddetli zorla beslemeye neden olan açlık grevine başladı. 1913’te, açlık grevleri dalgasına yanıt olarak, hükümet ‘Kedi ve Fare’ Yasası olarak bilinen şeyi geçti. Açlık grev yapan mahkumlar tekrar güçlenene kadar serbest bırakıldı ve sonra tekrar tutuklandı.

Bu militanlık dönemi, Emmeline’ın enerjilerini savaş çabalarını desteklemeye dönüştürdüğü 1914’te savaşın patlak vermesiyle aniden sona erdi. 1918’de Halkın Temsili Kanunu 30 yaş üstü kadınlara oy hakkı verdi. Emmeline, kadınlara erkeklerle eşit oy hakkı tanınmasından kısa bir süre sonra (21 yaşında) 14 Haziran 1928’de öldü.

Owen, çalışmaları Batı Cephesinde hizmet sırasında yaşadığı zulüm ve savaş israfındaki öfkesi ile karakterize edilen bir İngiliz şairdi.

Wilfred Edward Salter Owen, 18 Mart 1893’te Shropshire, Oswestry’de doğdu. Okuldan sonra öğretim asistanı oldu ve 1913’te iki yıl dil öğretmeni olarak Fransa’ya gitti. Genç olarak şiir yazmaya başladı.

1915’te orduya katılmak için İngiltere’ye döndü ve Manchester Alayı’na alındı. İngiltere’de eğitimin geri kalanını Ocak 1917’nin başlarında batı cephesine bıraktı. Ağır dövüşten sonra kendisine kabuk takması teşhisi kondu. İngiltere’ye tahliye edildi ve Haziran ayında Edinburgh yakınlarındaki Craiglockhart Savaş Hastanesi’ne geldi. Orada şair olarak ün yapmış ve Owen’in görüşlerini paylaşan şair Siegfried Sassoon ile tanıştı. Sassoon, Owen’in şiirlerini incelemeyi kabul etti, ona cesaret verdi ve Robert Graves gibi edebi figürlerle tanıştırdı.

Sassoon’un şiirlerini okumak ve çalışmalarını Sassoon ile tartışmak, Owen’in tarzını ve şiir anlayışını kökten değiştirdi. Ağustos 1918’de Fransa’ya döndü ve Ekim ayında cesaret için Askeri Haç ile ödüllendirildi. 4 Kasım 1918’de adamlarını Ors’taki Sambre kanalına yönlendirmeye çalışırken öldürüldü. Ölüm haberi 11 Kasım Ateşkes Günü’nde ailesine ulaştı.

Sassoon tarafından düzenlenen ve 1920’de yayınlanan, Owen’in tek şiir hacmi, ‘Dulce et Decorum Est’ ve ‘Mahkum Gençlik Marşı’ da dahil olmak üzere Birinci Dünya Savaşı’nın en dokunaklı İngiliz şiirlerinden bazılarını içerir.

Orwell, 20. yüzyılın ‘Hayvan Çiftliği’ ve ‘Ondokuz Seksen Dört’ ün en ünlü romanlarından ikisini yazan bir İngiliz gazeteci ve yazardı.

Orwell, 25 Haziran 1903’te İngiliz sömürge memurunun oğlu olan Hindistan’ın doğusundaki Eric Arthur Blair’de doğdu. İngiltere’de eğitim gördü ve Eton’dan ayrıldıktan sonra Burma’daki Hint İmparatorluk Polisine, ardından bir İngiliz kolonisine katıldı. 1927’de istifa etti ve yazar olmaya karar verdi. 1928’de bir yazar olarak başarı eksikliğinin onu bir dizi önemli işe zorladığı Paris’e taşındı. Deneyimlerini 1933’te yayınlanan ilk kitabı ‘Paris ve Londra’da Down and Out’ da anlattı. Yayınlanmasından kısa bir süre önce George Orwell adını aldı. Bunu 1934’te ilk romanı ‘Birmanya Günleri’ izledi.

1920’lerin sonunda bir anarşist, 1930’larda kendini sosyalist olarak görmeye başlamıştı. 1936’da, İngiltere’nin kuzeyindeki işsiz madenciler arasında bir yoksulluk hesabı yazması için görevlendirildi ve bu da ‘Wigan İskelesine Giden Yol’ (1937) ile sonuçlandı. 1936’nın sonlarında Orwell, Cumhuriyetçilere Franco’nun Milliyetçilerine karşı savaşmak için İspanya’ya gitti. Devrimci sosyalist muhalifleri baskılayan Sovyet destekli komünistlerden hayat korkusundan kaçmak zorunda kaldı. Deneyim onu ​​hayat boyu süren bir Stalinist karşıtı yaptı.

1941-1943 yılları arasında Orwell BBC için propaganda yaptı. 1943’te haftalık solcu bir dergi olan Tribune’un edebi editörü oldu. Şimdiye kadar üretken bir gazeteciydi, makaleler, incelemeler ve kitaplar yazıyordu.

1945’te Orwell’in ‘Hayvan Çiftliği’ yayınlandı. Bir çiftlik avlusunda kurulan siyasi bir masal, ancak Stalin’in Rus Devrimi’ne ihanetine dayanarak, Orwell’in adını yaptı ve hayatında ilk kez finansal olarak rahat olmasını sağladı. Dört yıl sonra ‘Ondokuz Seksen Dört’ yayınlandı. Hayali bir totaliter geleceğin içinde yer alan kitap, başlığı ve ‘Big Brother sizi izliyor’, ‘gazete’ ve ‘doublethink’ gibi birçok ifadeyle popüler kullanıma girerek derin bir izlenim bıraktı. Şimdiye kadar Orwell’in sağlığı kötüleşiyordu ve 21 Ocak 1950’de tüberkülozdan öldü.

O’Connor İrlanda doğumlu bir Chartist liderdi. Çizelgeler, İngiliz işçi sınıflarının çıkarlarını temsil eden bir parti kurma girişimini temsil ettiler.

Korku O’Connor 1796 yılında doğdu ve erken yaşamını ailesinin İrlanda’daki mülklerinde geçirdi. Dublin Trinity Koleji’nde okudu, avukat oldu ve 1820’de Cork’ta bir amcadan bir mülk miras aldı. 1830’ların başında reform için ajitasyon sırasında İrlanda haklarının ve demokratik siyasi reformun savunucusu olarak ortaya çıktı. 1832’de İrlanda radikallerinin lideri Daniel O’Connell’in yardımıyla Cork parlamentosu üyeliğine seçildi. Daha sonra kavga ettiler ve düşman oldular. O’Connor, Whig hükümetinin İngiltere ve İrlanda’daki politikalarını açık bir şekilde eleştiriyordu. Londra’da popüler radikallerle ittifak kurdu ve 1835’te koltuğunu kaybettikten sonra İngiliz popüler radikalizminin lideri olarak bir kariyere başladı.

O’Connor, özellikle İngiltere ve İskoçya’nın sanayi bölgelerinde siyasi reform, evrensel erkek oy hakkı ve daha iyi çalışma koşulları için kampanya yürüten ülkeyi gezdi. Karizmatik ve kışkırtıcı konuşmalarıyla tanındı ve çabaları Çartçılık için zemin hazırladı. Bu esasen, 1830’ların ve 1840’ların birçok radikal şikayet dizisini bir araya getiren bir şemsiye hareketiydi (altı puanlık bir talep şartıyla adlandırıldı). O’Connor’ın 1837’de kurduğu ‘Kuzey Yıldızı’ gazetesi, bu farklı teller arasında en etkili bağlantıyı sağladı. O’Connor, hareketin daha radikal tarafı ile özdeşleşti ve 1840 yılında iftira nedeniyle hapsedildi. Aynı yıl, Chartist hareketi birleştirmek ve Ulusal Şartlar Birliği’ne (1840) yön vermek için çok az başarılı oldu.

1840’ların başlarından beri, O’Connor’ın dikkati insanların topraktan yabancılaşmaya çalıştığına inandığı şeye kaymaya başladı. Tarım arazilerini satın almak, küçük evlere ayırmak ve bunları bireylere bırakmak için bir fikir geliştirdi. Bu, ‘Ulusal Kara Şirketi’ne (1845-1851) dönüştü. Program bir felaketti ve çok geçmeden iflas etti.

1847’de O’Connor Nottingham’ın milletvekili seçildi ve ilk ve tek Grafikçi Milletvekili oldu. Nisan 1848’de Londra’nın güneyindeki Kennington Common hakkındaki son büyük Chartist gösterisine başkanlık etti. 1848’den sonra Chartizm keskin bir düşüş yaşadı. 1851’den beri O’Connor’un davranışı, muhtemelen sifilizin bir sonucu olarak giderek irrasyonel hale geldi. 1852’de deli ilan edildi ve Chiswick’te bir sığınma evine gönderildi. 30 Ağustos 1855’te öldü.

 

Umut Güner

Ortaçağ Tarihi Okuma Listesi

 

Burada Ortçağ tarihi için konularına göre ayrılmış ve kendi tavsiyem olan okuma listesi sunulmuştur. Kaynak eserler bu listenin dışarısında bırakılmış ve sadece araştırma eserlere yer verilmiştir. Bu liste lisans ve yüksek lisans öğrencileri başta olmak üzere Ortaçağ tarihi alanına ilgi duyanlar için ideal ve gerekli okumalar düşünülerek hazırlanmıştır.

Listenin yazdırılabilir ve kaydedilebilir pdf haline ulaşmak için lütfen buraya tıklayınız.

 

İSLAM TARİHİ

Muhammed Hamidullah – Muhammed; İslam Peygamberi

Muhammed Hamidullah – İslam’a Giriş

Muhammed Hamidullah – Hz. Peygamber’in Altı Diplomatik Mektubu

Corci Zeydan – İslam Uygarlığı Tarihi I. Ve II. Cilt

Yaşar Çelikkol – İslâm Öncesi Mekke

İrfan Aycan – Saltanata Giden Yolda Muavviye B. Ebi Süfyan

Mehmet Azimli – Dört Halifeyi Farklı Okumak Serisi

Farhad Daftary – İslam’da Entelektüel Gelenekler

Ramazan Altınay – Emevîlerde Günlük Yaşam

İsrafil Balcı – İlk İslam Fetihleri

Adnan Demircan – İslam Tarihi’nin İlk Asrında İktidar Mücadelesi

Mustafa Fayda – Hulefa-i Raşidin

Şaban Öz – Siyere Giriş

Montgomery Watt – İslam’ın Ortaçağ Avrupası Üzerine Etkisi

Montgomery Watt – Hazreti Muhammed Peygamber ve Devlet Adamı

İsmail Yiğit – Emeviler

Juan Vernet – Avrupa İslam’a Neler Borçlu?

Adnan Demircan – Ali ve Muaviye Kavgası

Rıza Savaş – İslam’ın İlk Asrında Kadın

Mehmet Azimli – Cahiliyeyi Farklı Okumak

Ali Dadan – Eski Araplara Göre Türkler

Şemseddin Günaltay – İslam Öncesi Araplar ve Dinleri

Mehmet Özdemir – Endülüs

Walter E. Kaegi – Bizans ve İlk İslam Fetihleri

Thomas Walker Arnold – İslam’ın Tebliğ Tarihi

Mehmet Azimli – Siyeri Farklı Okumak

İsrafil Balcı – Peygamberlik Öncesi Hz. Muhammed

Albert Hourani – Arap Halkları Tarihi

Lapidus –  İslam Toplumları Tarihi I. Ve II. Cilt

Fatih Duman – İslam Öncsi Arap Folkloru ve Kur’an

Nahide Bozkurt  – Abbasiler

Montgomery Watt – Hz. Muhammed Medine’de

Montgomery Watt – Hz. Muhammed Mekke’de

Ziya Şen – Kuran’ın Metinleşme Süreci

Ahmet Demir – İslam’ın Anadolu’ya Gelişi

Mustafa Sabri Küçükaşçı  – Mekke ve Medine Tarihi

Hugh Goddard – Hıristiyan Müslüman İlişkileri Tarihi

Hitti, Philip K. – Siyasi ve Kültürel İslam Tarihi

Adem Apak – Ana Hatlarıyla İslam Öncesi Arap Tarihi ve Kültürü

Adaem Apak – Kur’an’ın Geliş Ortamında Arap Toplumu (Sosyal, Kültürel ve İktisadi Hayat)

Ahmet N. Özdal – Ortaçağ Ekonomisi ve Müslüman Tüccarlar

 

TÜRKLERİN İSLAMİYETİ KABULÜ

Zekeriya Kitapçı – Türkler Nasıl Müslüman Oldu?

Tufan Gündüz – Kuran ve Kılıç

Hakkı Dursun Yıldız – Türkler ve İslamiyet

Osman Karatay – Türklerin İslamı Kabulü

Bekir Biçer – Türklerin İslamlaşma Serüveni

 

TÜRK İSLAM DEVLETLERİ

Meryem Gürbüz – Harizmşahlar

Ömer Soner Hunkan -Türk Hakanlığı Karahanlılar

Muharrem Kesik – Denişmendliler

Aydın Usta – Türkler ve İslamiyet İlk Müslüman Türk Devleti Samaniler

Ramazan Şeşen  – Eyyübiler

Ekber Necef – Karahanlılar

Erdoğan Merçil – Afganistan ve Hindistan’da Bir Türk Devleti Gazneliler (Siyaset, Teşkilat, Kültür)

Yusuf Hikmet Bayur – Hindistan Tarihi I. II ve III. Cilt

 

SELÇUKLULAR

Nejat Kaymaz – Anadolu Selçuklularının İnhitatında İdare Mekanizmasının Rolü

Cihan Piyadeoğlu – Güneş Ülkesi Horasan Büyük Selçuklular Dönemi

Mustafa Alican – Doğunun ve Batının Büyük Sultanı: Alparslan

Ayşe Atıcı Arayancan – Haşhaşiler Efsaneler ve Gerçekler

Bekir Biçer – Kürtler

Sevim Can – Selçuklular Döneminde Kadın

Osman Gazi Özgüdenli – Ortaçağ’da Türkler, Moğollar, İranlılar

Mehmet Ersan – Selçuklular Zamanında Anadolu’da Ermeniler

Gordlevski – Anadolu Selçuklu Devleti

Songül Macit – Anadolu Selçukluları

Mehmet Ali Hacıgökmen – Türkiye Selçuklu Devlet Adamları

Faruk Sümer – Oğuzlar

Mehmet Ersan –  Türkiye Selçuklu Devleti’nin Dağılışı

Erdoğan Merçil – Türkiye Selçuklularında Meslekler

İbrahim Kafesoğlu –  Selçuklular ve Selçuklu Tarihi Üzerine Araştırmalar

Cihan Piyadeoğlu – Alp Arslan

Cihan Piyadeoğlu – Çağrı Bey

Pocok – Anadolu Selçuklu Tarihi

John Freely – At Üstünde Fırtına: Anadolu Selçukluları

Murat Tural – Selçuklular ve Franklar

Agacanov – Oğuzlar

Erdoğan Merçil – Selçuklularda Hükümdarlık Alametleri

Osman Turan – Türk Cihan Hakimiyeti Mefkuresi

Osman Turan – Selçuklular Zamanında Türkiye

Said Polat – Selçuklu Göçerlerinin Dünyası

Mustafa Alican – Malazgirt 1071

Ergin Ayhan  –  Oğuz İsyanı

Carole Hıllenbrand –  Malazgirt Muharebesi

Mustafa Alican – Moğollar

Mustafa Demirci – Siyah Öfke

Erkan Göksu – Türkiye Selçuklularında Ordu

Hasan Taşkıran – Selçuklu Devletlerinde Suikastlar

Mehmet Ali Hacıgökmen – Türkiye Selçuklu Başkentleri İznik ve Konya

Adem Tülüce – Bizans Tarihyazımında Öteki Selçuklu Kimliği

Ali Sevim –  Anadolu’nun Fethi Selçuklular Dönemi

A.C.S. Peacock – Selçuklu Devleti’nin Kuruluşu

Cogito – Selçuklular

Ramazan Kemal Haykıran – Moğollar Zamanında Yakındoğu

Claude Cahen – Osmanlılardan Önce Anadolu

 

HAÇLI SEFERLERİ

Claude Cahen – Haçlı Seferleri Zamanında Doğu ve Batı

Muharrem Kesik – Selçukluların Haçlılarla İmtihanı

Steven Runcıman – Haçlı Seferleri Tarihi I. II. Ve III. Cilt

Amin Maalouf  – Araplar’ın Gözünden Haçlı Seferleri

Cüneyt Kanat ve Devrim Burçak – Sorularla Haçlı Sefrleri

 

ORTA ÇAĞ AVRUPA TARİHİ

Muammer Gül – Orta Çağ Avrupa Tarihi

H. C. Davids – Orta Çağ Avrupa Tarihi

Henri Pirene – Hz. Muhammed ve Charlemagne

Henri Pirene – Ortaçağ Avrupa’sının Ekonomik ve Sosyal Tarihi

Umberto Eco – Ortçağ I. II. III ve III. Ciltler

Chris Wickham  – Ortaçağda Avrupa

 

BİZANS TARİHİ

Ostrogorsyky – George; Bizans Devleti

Mustafa Daş – Bizans’ın Düşüşü

Yusuf Ayönü – Selçuklular ve Bizans

Casim Avcı – İslam – Bizans İlişkileri

Judith Herrin –  Bizans Bir Ortaçağ İmparatorluğunun Şaşırtıcı Yaşamı

Mehmet Murat Baskıcı – Bizans Döneminde Anadolu İktisadi ve Sosyal Yapı (900-1261)

 

BEYLİKLER DÖNEMİ VE OSMANLI ERKEN YILLAR

Feridun Emecen – İlk Osmanlılar ve Batı Anadolu Beylikler Dünyası

Haşim Şahin –  Dervişler, Fakihler, Gaziler / Erken Osmanlı Döneminde Dini Zümreler (1300-1400)

Mehmet Ersan ve Mustafa Alican – Türklerin Kayıp Yüzyılı Beylikler Devri Türkiye Tarihi

Hasan Basri Karadeniz – Anadolu’da Meşruiyet Mücadelesi

İsmail Tokalak – Bizans Osmanlı Sentezi

Cemal Kafadar – İki Cihan Aresinde

 

KÜLTÜR, MEDENİYET, FELSEFİ BİRİKİM VE SOSYAL HAYAT

Dimitri Gutas – Yunanca Düşünce Arapça Kültür

Umut Güner – Tarihte Fütüvvet ve Ahilik

Fatih M. Şeker – Selçuklu Türkleri’nin İslam Tasavvuru

A.C.S. Peacock ile Sara Nur Yıldız – Anadolu Selçukluları: Ortaçağ Anadolu’sunda Saray ve Toplum

Ahmet Ocak – Nizamiye Medreseleri

Muammer Gül – İslam’ın Batıni Çevresi

Franklin Lewis – Mevlana – Geçmiş ve Şimdi, Doğu ve Batı

Ayşe Atıcı Arayancan – Dağın Efendisi Hasan Sabbah ve Alamut

Mehmet Şeker – Anadolunun Türkleşmesi ve Kültürel Hayatı

Mikail Bayram – Fatma Bacı ve Bacıyan-ı Rum Anadolu Bacılar Teşkilatı

Mikail Bayram – Ahi Evren Hace Nasirü’d-din Mahmud ve Ahi Teşkilatının Kuruluşu

Mikail Bayram – Konya’da Dini ve Fikri Hareketler

Ahmet Ocak –  Selçukluların Dinî Siyaseti

Ramazan Şeşen – İslam Coğrafyacılarına Göre Türkler ve Türk Ülkeleri

Ahmet Yaşar Ocak – Türk Sufiliğine Bakışlar

Resul Ay –  Anadolu’da Derviş ve Toplum, 13-15. Yüzyıllar

Ahmet Yaşar Ocak – İslam’ın Ayak İzleri Selçuklu Dönemi

Ahmet Yaşar Ocak – Babailer İsyanı

Fuad Köprülü – Türk Edebiyatında İlk Mutasavvıflar

Mustaf Demirci – Beytü’l Hikme

Mehmet Şeker –  Fetihlerde Anadolu’nun Türkleşmesi ve İslamlaşması

Seyfullah Kara –  Selçuklular’ın Dini Serüveni

Ahmet Altungök – Eski İran’da Din ve Toplum

Seyfullah Kara –  Büyük Selçuklular ve Mezhep Kavgaları

T. Karamustafa – Tanrının Kural Tanımaz Kulları: İslam Dünyasında Derviş Toplulukları

Patricia Blessing – Moğol Fethinden Sonra Anadolu’nun Yeniden İnşası

 

GENEL VE DİĞER

Altan Çetin –  Ortaçağ’da Devletin İki Yüzü

Bernard Lewis – Haşaşiler

Farhad Daftary –  İsmaililer

Nizamülmülk – Siyasetname

Der: Altan Çetin – Ortçağ’da Kadın

Muammer Gül – Ortaçağ’da Doğu ve Güneydoğu Anadolu

Kolektif Selenge Yay – Türkmenler Üzerine Makaleler

Cüneyt Kanat – Ortçağ Türk Devletlerinde Suç ve Ceza

 

SEYAHATNAME

İbn Battuta – Seyahatname

İbn Fadlan  – Seyahatname

 

NOT: Bu liste Umut Güner tarafından hazırlanmıştır.

Norton’un çocuk velayeti ve boşanma koşulları konusundaki kampanyası onu kadın hakları konusunda büyük bir Victoria kampanyacısı olarak nitelendiriyor.

Caroline Sheridan, 22 Mart 1808’de Londra’da büyük ama fakir bir ailede dünyaya geldi. Oyun yazarı Richard Brinsley Sheridan’ın torunuydu. Babası sekiz yaşındayken öldü ve aileyi ciddi mali problemlerle terk etti. O zaman Guildford’un Tory milletvekili George Norton, sadece sekiz yıl sonra Caroline ile evlenmek istediğinde, Caroline’in annesi maçın başarılı olması için istekliydi. İsteklerine karşı, ancak ailesinin iyiliği için korkan Caroline kabul etti.

Evlilik son derece mutsuzdu ve Caroline düzenli ve kısır dayakların kurbanı oldu. Yazılarında teselli buldu ve ‘Rosalie’nin Kederleri’ (1829) ve ‘Ölmeyen Bir’ (1830) ayetlerinin yayınlanmasında teselli buldu. Bu atamalar ve yayınlar ile finansal bağımsızlığın tadı geldi.

1836’da nihayet kocasını terk etti, daha önce dostluğu teşvik etmesine rağmen, şimdi Caroline’in ev sekreteri Lord Melbourne ile zina ettiğini iddia etti ve Melbourne’a karısını baştan çıkarmak için dava açtı. Norton davayı kaybetti, ancak Caroline’nin itibarı yıkıldı. Norton, Caroline’ın üç çocuğuna erişimini reddetti ve sonraki protestoları 1839 tarihli Bebek Velayeti Yasası’nın kabulünde etkili oldu.

Norton daha sonra yazdığı geliri almaya çalıştı. Boşanmadan sonra kadınların desteklenmesini sağlama kampanyası, Kraliçe Victoria’ya yayınlanan güzel bir mektup içeriyordu. Caroline’nin çabaları, 1857 Evlilik ve Boşanma Yasası’nın kabulünde etkili oldu.

Ayette yazdığı, ‘Fabrikalardan Ses’ (1836) adlı çocuk işçiliğine yönelik bir saldırı içeriyor ve ayrıca bir otobiyografik roman ‘Stuart Dunleath’ (1851) yayınladı. 15 Haziran 1877’de öldü. Ölümünden birkaç ay önce 25 yıl boyunca arkadaşı olan William Stirling Maxwell ile evlendi.

Alfred Nobel, İsveçli bir kimyager ve Nobel Ödülü’nü kuran dinamitin mucidiydi.

Alfred Nobel, 21 Ekim 1833’te İsveç’in Stockholm şehrinde doğdu. Babası mühendis ve mucitti. 1842’de Nobel’in ailesi Rusya’ya taşındı ve babası Çar’ın ordularına ekipman sağlayan bir mühendislik firması açtı. 1850’de Nobel’in babası onu kimya mühendisliği okumak için yurtdışına gönderdi. İki yıl boyunca Nobel İsveç, Almanya, Fransa ve ABD’yi ziyaret etti. Aile şirketi iflas ettikten sonra 1863’te babasıyla İsveç’e döndü.

İsveç’e döndüğünde Nobel kendini patlayıcı çalışmalarına adadı. Özellikle son derece dengesiz bir patlayıcı olan nitro-gliserinin güvenli üretimi ve kullanımı ile ilgileniyordu. Nobel’in kardeşi Emil, 1864’te bir nitro-gliserin patlamasında öldürülmüştü. Nobel, nitro-gliserini eylemsiz bir madde olan silikaya dahil etti, bu da onu daha güvenli ve manipüle etmeyi kolaylaştırdı. Bu, 1867’de ‘dinamit’ adı altında patentini aldı. Dinamit Nobel’in ününü kurdu ve kısa sürede tüm dünyadaki tünellerde, kanal kesme ve demiryolları ve yol yapımında kullanıldı. Nobel bir dizi başka patlayıcı icat etti.

1870 ve 1880’lerde Nobel, patlayıcı üretimi için tüm Avrupa’da bir fabrika ağı oluşturdu. 1894’te İsveç’teki Bofors’ta tanınmış Bofors silah fabrikasının çekirdeği haline gelen bir demir fabrikası satın aldı. Paris’te yaşamasına rağmen, Nobel yaygın seyahat etti. Laboratuarında çalışmaya devam etti, bir dizi sentetik malzeme icat etti ve ölümünde 355 patent kaydetti.

Kasım 1895’te Nobel, Nobel Ödüllerinin kurulmasını sağlama iradesini imzaladı. Fizik, Kimya, Fizyoloji veya Tıp, Edebiyat ve Barış dallarında yıllık ödüller kazanmak için büyük servetinin büyük bir kısmını ayırdı. Daha sonra Ekonomi Ödülü eklendi.

Nobel 10 Aralık 1896’da İtalya’daki evinde öldü. Stockholm’e gömüldü.

Richard Nixon, Amerika Birleşik Devletleri’nin 37. başkanı ve Watergate skandalından sonra görevinden istifa eden tek kişi oldu. Cumhurbaşkanlığı da ilk aya iniş yaptı.

Richard Milhous Nixon 9 Ocak 1913’te California’da doğdu. Hukuk okudu ve kendi ülkesinde bir hukuk firmasına katıldı. 1940 yılında Patricia Ryan ile evlendi ve iki kızları oldu. İkinci Dünya Savaşı sırasında, Nixon Pasifik’teki ABD Donanması ile görev yaptı.

Nixon 1946’da Kongre’ye seçildi ve 1950’de Senato’da Kaliforniya’yı temsil eden bir koltuk kazandı.

1952’de 39 yaşında Nixon, Dwight Eisenhower tarafından Eisenhower’in başkanlık kampanyasında çalışan arkadaşı olarak seçildi. Büyük bir zafer kazandılar. Başkan yardımcısı olarak Nixon sık sık evde ve yurt dışı gezilerinde Eisenhower’a katıldı. Nixon ve Eisenhower 1956’da kolayca yeniden seçildi.

Nixon 1960 yılında cumhurbaşkanlığına aday olmak için Cumhuriyetçi aday gösterildi, ancak John F Kennedy’ye dar bir farkla kayboldu. Eski kariyerine avukat olarak döndü. 1968’de yine Cumhuriyetçi Parti adaylığını aldı ve cumhurbaşkanlığı seçimlerini kazandı.

Nixon’un cumhurbaşkanı olduğu sırada karşılaştığı en önemli konu Vietnam’daki savaştı. Amerikan birliklerini geri çekmeye başladı, ancak Nisan 1970’te Kamboçya’nın Kuzey Vietnam birliklerini takip etmesine izin verdi. Eşzamanlı olarak Nixon, Çin ve Sovyetler Birliği ile ilişkileri geliştirme politikasını izledi ve 1972’de Pekin ve Moskova’yı ziyaret etti.

Aynı yıl, Nixon heyelan zaferi olarak yeniden başkan seçildi. Ocak 1973’te ABD ve Kuzey Vietnam arasında ateşkes imzalandı.

1972 seçim kampanyası sırasında Demokrat Parti’nin Washington DC’deki Watergate kompleksindeki ulusal karargahında bir kırılma yaşandı. Nixon’un kampanya ekibiyle bağlantılı beş kişi tutuklandı. Bir örtbas etme kanıtı yavaş yavaş ortaya çıkarıldı ve Başkan Nixon’un kendisi de dahil edildi. 8 Ağustos 1974’te, aylarca büyüyen bir skandal duygusunu takiben istifasını açıkladı. Başkan Yardımcısı Gerald Ford başkan olarak yemin etti.

Emekliliği sırasında Nixon geniş çapta seyahat etti ve yedi kitap yayınladı. 22 Nisan 1994’te felç geçirerek öldü.

II. Nicholas Rusya’nın son çarıydı. Rus Devrimi sırasında tahttan indirildi ve Bolşevikler tarafından idam edildi.

Nikolai Aleksandrovich Romanov, 18 Mayıs 1868’de Çar Alexander III’ün en büyük oğlu olan St Petersburg yakınlarında doğdu. 1894’te babasını başardığında çok az hükümet deneyimi vardı. Aynı yıl Nicholas, Hesse-Darmstadt (Almanya’da dükes) Prenses Alexandra ile evlendi. Dört kızları ve hemofili hastalığı olan bir oğlu Alexis vardı.

Alexandra ilişkilerinde baskın kişilikti ve daha zayıf Nicholas’ın otokratik eğilimlerini teşvik etti. Bakanlarının çoğuna güvenmedi ve yine de geniş Rus imparatorluğunu yönetme görevini yerine getiremedi.

Rusya’nın sömürgeci mülkler için mücadelede bırakılmaması gerektiğine karar veren Nicholas, Mançurya’da Rus genişlemesini teşvik etti. Bu 1904’te Japonya ile savaşa neden oldu. Ortaya çıkan Rus yenilgisi grevlere ve ayaklanmalara yol açtı. Ocak 1905’te ‘Kanlı Pazar’da’ St Petersburg ordusu radikal reformlar talep eden bir kalabalığa ateş etti. Çar’a muhalefet büyüdü ve Nicholas bir anayasa vermek ve bir parlamento kurmak için zorlandı Duma.

Nicholas’ın tavizleri sınırlıydı. Radikallerin seçilmesini önlemek için oylama yasalarında değişiklikler yapıldı ve gizli polis muhalefeti ezmeye devam etti. Bununla birlikte, Duma daha çok insana, özellikle orta sınıflara, hükümette bir ses verdi.

1914’te Birinci Dünya Savaşı’nın patlak vermesi, monarşiyi geçici olarak güçlendirdi. 1915’in ortalarında Nicholas, Rus ordularının doğrudan komutasının alınması konusunda feci bir karar verdi. O andan itibaren, her askeri başarısızlık doğrudan onunla ilişkilendirildi.

Nicholas sık sık uzaktayken, Alexandra hükümette daha aktif bir rol aldı. Rusya savaşta ağır kayıplar yaşıyordu, evde yüksek enflasyon ve ciddi gıda kıtlığı vardı, bu da çoğu Rus’un zaten katlandığı öğütme yoksulluğunu birleştirdi. Alman doğumlu Alexandra kısa süre sonra, 1905’ten beri mahkemede olan ve tahtın varisi Alexis’in hemofili tedavi etme yeteneği sayesinde büyük etkisi olan sırdaş, mistik Rasputin gibi hoşnutsuzluğun odağı oldu.

Aralık 1916’da Rasputin, bir grup hoşnutsuz soylu tarafından öldürüldü. Daha sonra Şubat 1917’de başkent Petrograd’da (St Petersburg’un 1914’te yeniden adlandırılması gibi) yaygın popüler gösteriler başladı. Nicholas ordunun desteğini kaybetti ve tahammül etmekten başka alternatifi yoktu. Titrek bir geçici hükümet kuruldu. Çar ve ailesi çeşitli yerlerde tutuldu, sonunda Ural Dağları’ndaki Yekaterinburg’da hapsedildi.

Ekim 1917’de Bolşevikler geçici hükümeti devirdi. Mart 1918’de Almanya ile yapılan sert barış anlaşmasının ardından Rusya iç savaşa girdi. 17 Temmuz 1918’de Bolşevikler karşıtı Yekaterinburg’a yaklaşırken Nicholas ve ailesi idam edildi. Bu neredeyse kesinlikle Bolşevik lider Vladimir Lenin’in emrindeydi.

Newcomen, mesleğe göre bir demirci idi, ancak atmosferik buhar motorunu icat etmesiyle Sanayi Devrimi’ne önemli bir katkıda bulundu.

Thomas Newcomen, 1663 yılında Devon, Dartmouth’da doğdu ve kendi memleketinde demirci olarak kurdu. En büyük müşterilerinden bazıları, mayınlar gittikçe derinleştikçe selle ilgili önemli zorluklarla karşılaşan Cornish kalay madeni sahipleridir. Suyu çıkarmak için standart yöntemler – manuel pompalama veya bir ip üzerinde kovaları taşıyan at takımları – yavaş ve pahalıdır ve bir alternatif aradılar.

Çağdaş motorlar vakum yapmak için yoğunlaştırılmış buhar kullanarak çalıştı, ancak Thomas Savery’in 1698 pompası sadece suyu çekmek için vakumu kullandı, Newcomen vakumunu bir silindir içinde yarattı ve bir pistonu aşağı çekmek için kullandı. Daha sonra kuvveti madenden aşağı inen pompa şaftına aktarmak için bir kol kullandı. Silindirde piston kullanan ilk pratik motordu. Silindirleri dökmek ve pistonları yerine oturtmak mevcut teknolojinin sınırını zorluyordu, bu nedenle Newcomen pistonu kasıtlı olarak silindirden biraz daha küçük hale getirdi ve boşluğu bir ıslak deri veya ip halkasıyla mühürledi. Savery’in patentini ihlal etmemek için Newcomen onunla ortak olmak zorunda kaldı.

İlk çalışma motoru 1712’de Staffordshire’daki Dudley Kalesi’nde bir kömür madenine kuruldu. Çapı 21 inç çapında ve yaklaşık sekiz metre uzunluğunda bir silindire sahipti ve dakikada on iki vuruşta 156 derinlikten su yükseldi. feet – yaklaşık 5.5 beygir gücü. Motorlar sağlam ve güvenilirdi ve gece gündüz çalıştı, ancak son derece verimsizdi.

Yeni gelen motorlar çok pahalıydı, ancak yine de çok başarılıydı. Newcomen 5 Ağustos 1729’da öldüğünde, İngiltere’de ve Avrupa’da motorlarından en az yüz tane vardı.

Nero beşinci Roma imparatoru ve Julio-Claudian hanedanının sonuncusuydu. Etkisiz, ihmalli ve acımasız bir lider olarak hatırlanır.

Nero MS 15 Aralık 37’de Roma yakınlarında doğdu ve Domitius olarak çocuk olarak biliniyordu. Annesi Agrippina aracılığıyla imparator Augustus’un hayatta kalan tek erkek soyundan geliyordu. MS 49’da Agrippina amcası İmparator Claudius ile evlendi ve Claudius’un kendi oğlu Britannicus’un pahasına kendi oğlunun art arda iddiasını desteklemeye başladı. Claudius’u, şimdi Nero adını alan Domitius’u oğlu olarak kabul etmeye ikna etti ve Britannicus’un tercih edeceği gibi göründüğünde Claudius’u zehirledi ve Nero imparator oldu.

Agrippina açıkça Nero’ya hükmetmek istiyordu ve portresi kısaca onunla birlikte sikkelerde ortaya çıktı. Ancak yeni imparator danışmanları Burrus ve filozof Seneca’ya daha fazla önem verdi ve sonuç beş yıllık örnek hükümet oldu. Britannicus Nero tarafından bir yıl yeni saltanatına zehirlendi ve MS 59’da annesini öldürdü. MS 62’de Burrus öldü ve Seneca emekli oldu, Nero üzerindeki anahtar kısıtlayıcı etkileri ortadan kaldırdı. Daha sonra idam edilen eşi Octavia’dan boşandı ve metresi Poppaea ile evlendi. İki yıl sonra, Roma’nın çoğu, Nero’nun suçlandığı bir yangında yok edildi, ancak bu şimdi olası görülmüyor. Nero, Hıristiyanları – sonra küçük bir dini mezhebi – yangını başlatmakla suçlayarak zulüm kampanyasına yol açarak kendisinden saptı. Yangından evsiz kalan Romalılara yardım sağladı ve şehrin yeni bir saray için geniş bir alana el koyduğu şehrin gerekli yeniden inşasını başlattı. Bu mimari ve sanatsal olarak yenilikçi ‘Altın Ev’ (Domus Aurea) idi.

Bu arada Roma imparatorluğu kargaşa içindeydi. Nero, Ermenistan’ı Parthia’ya (İran) karşı bir tampon devlet olarak kurdu, ancak ancak pahalı bir savaştan sonra. Britanya’da (MS 60 – MS 61), Boudicca liderliğindeki ve Judea (MS 66 – MS 70) isyanları vardı. MS 65 yılında, Gaius Calpurnius Piso imparatora karşı bir komplo başlattı ve onu izleyen tasfiyede, Seneca ve yeğeni destansı şair Lucan da dahil olmak üzere bir dizi önde gelen Romalı idam edildi. MS 65 yılında Nero’nun karısı Poppaea’yı öldürdüğüne inanılıyor. Bir sonraki karısı, ilk kocası Nero’nun idam ettiği Statilia Messalina idi. MS 68’de, Galyalılar ve İspanyol lejyonları, Praetorian Muhafızları ile birlikte Nero’ya karşı yükseldi ve Roma’dan kaçtı. Senato ona halk düşmanı ilan etti ve MS 9 Haziran’da intihar etti. Halefiyle ilgili anlaşmazlıklar Roma’da iç savaşa yol açtı.

Nelson, Napolyon Savaşları sırasında Fransızlara karşı deniz zaferleri ile ünlü bir İngiliz deniz komutanı ve ulusal kahramanıydı.

29 Eylül 1758’de Norfolk Burnham Thorpe’de doğan Horatio Nelson, bir din adamının 11 çocuğunun altıncısıydı. Anne amcası tarafından yönetilen bir gemide 12 yaşında donanmaya katıldı. 20 yaşında kaptan oldu ve Batı Hint Adaları, Baltık ve Kanada’da hizmet gördü. Frances Nisbet ile 1787’de Nevis’te evlendi ve önümüzdeki beş yılını yarı maaşla geçirmek için gelini ile İngiltere’ye döndü, komuta eksikliğinde hayal kırıklığına uğradı.

İngiltere 1793’te Fransız Devrim Savaşlarına girdiğinde Nelson’a Agamemnon komutası verildi. Akdeniz’de görev yaptı, Korsika’yı ele geçirmeye yardım etti ve Calvi’de (sağ gözünde görme yeteneğini kaybettiği) savaş gördü. Daha sonra 1797’de Santa Cruz de Tenerife Savaşı’nda sağ kolunu kaybedecekti.

Bir komutan olarak cesur hareketleri ve zaman zaman emirlerinden emirleri göz ardı ettiği biliniyordu. Bu meydan okuma, 1797’de Cape Vincent’taki İspanyollara karşı zafer kazandı ve dört yıl sonra Kopenhag Savaşı’nda teleskopunu kör gözüne koyarak ve geri çekilme sinyalini göremediğini iddia ederek eylemleri durdurmak için emirleri görmezden geldi. .

1798’de Nil Savaşı’nda Napolyon’un filosunu ve böylece Hindistan’a doğrudan ticaret yolu teklifini başarıyla yok etti. Nelson’ın bir sonraki yazısı onu Emma’ya aşık olan Napoli’ye götürdü. Her ne kadar kendi evliliklerinde kalsalar da, Nelson ve Emma Hamilton birbirleriyle ruh eşlerini düşündüler ve 1801’de Horatia ile birlikte bir çocuk sahibi oldular. Aynı yılın başlarında Nelson yardımcı amirale terfi etti.

1794-1805 yılları arasında Nelson’ın önderliğinde Kraliyet Donanması Fransızlara karşı üstünlüğünü kanıtladı. Cape Trafalgar’daki en ünlü nişanı, İngiltere’yi Napolyon’un işgal tehdidinden kurtardı, ancak sonuncusu olurdu. 21 Ekim 1805’teki savaştan önce, Nelson ünlü sinyali filosuna gönderdi ‘İngiltere her erkeğin görevini yapmasını bekliyor’. Birkaç saat sonra bir Fransız keskin nişancı tarafından birleştirilmiş Fransız ve İspanyol filosuna saldırı düzenledi. Vücudu brendi içinde korunmuş ve eyalet cenazesi verildiği İngiltere’ye geri taşınmıştır.

Nehru, 1947’de bağımsız Hindistan’ın ilk başbakanı olan Hintli bir milliyetçi lider ve devlet adamıydı.

Jawaharlal Nehru, ailesi aslen Keşmirli olan bir avukatın oğlu Allahabad’da doğdu. İngiltere’de, Harrow School’da ve daha sonra Cambridge Trinity College’da eğitim gördü. Londra’daki İç Tapınak’ta hukuk okudu. 1912’de Hindistan’a döndü ve birkaç yıl hukuk uyguladı. 1916’da Kamala Kaul ile evlendi ve ertesi yıl bir kızı Indira vardı.

1919’da Nehru, İngilizlerden daha fazla özerklik için mücadele eden Hint Ulusal Kongresi’ne katıldı. Örgütün lideri Mohandas Gandhi’den çok etkilendi. 1920’ler ve 1930’larda Nehru İngilizler tarafından sivil itaatsizlik nedeniyle defalarca hapsedildi. 1928’de Kongre Başkanı seçildi.

İkinci Dünya Savaşı’nın sonunda, Nehru Gandhi’nin halefi olarak kabul edildi. Hindistan’ın bağımsızlığı konusundaki görüşmelerde merkezi bir rol oynadı. Müslüman Birliği’nin Hindistan’ın din temelinde bölünmesi konusundaki ısrarına karşı çıktı. Son İngiliz yardımcısı Louis Mountbatten, bölünmeyi en hızlı ve en uygulanabilir çözüm olarak savundu ve Nehru isteksizce kabul etti.

15 Ağustos 1947’de Nehru, bağımsız Hindistan’ın ilk başbakanı oldu. 1964 yılında ölene kadar görevi sürdürdü. Orta derecede sosyalist ekonomik reformlar yaptı ve Hindistan’ı sanayileşme politikasına adadı.

Nehru Hindistan dışişleri bakanı olarak da görev yaptı. Ekim 1947’de, bağımsızlık konusunda tartışmalı olan Keşmir devleti konusunda Pakistan’la çatışma yaşadı. Nehru, Hindistan’ın iddiasını desteklemek için devlete asker gönderdi. Birleşmiş Milletler ateşkesi müzakere edildi, ancak Keşmir bugüne kadar derin dengesiz kaldı.

Soğuk Savaş’ın arka planına karşı, Nehru Hindistan için bir ‘pozitif tarafsızlık’ politikası geliştirdi. Birçoğu herhangi bir büyük güce bağımlı olmaktan kaçınmak isteyen eski sömürgeler olan Afrika ve Asya’nın uyumsuz ülkeleri için kilit sözcülerden biri oldu.

Her iki ülkenin işbirliği çabalarına rağmen, Hindistan-Çin sınır anlaşmazlıkları 1962’de savaşa tırmandı ve Hindistan kuvvetleri kararlı bir şekilde dövüldü. Bunun Nehru’nun azalan sağlığı üzerinde önemli bir etkisi oldu. 27 Mayıs 1964’te öldü.

İki yıl sonra Nehru’nun kızı Indira Gandhi başbakan oldu. Sadece üç yıl ara vererek 1984’teki suikastine kadar görevde kaldı. Oğlu Rajiv, 1984-1989 yılları arasında Hindistan’ın başbakanıydı, ama o da suikaste kurban gitti.

Mussolini, 1922-1943 yılları arasında Faşizmin kurucusu ve İtalya’nın lideriydi. İkinci Dünya Savaşı’nda İtalya’yı Nazi Almanyası ve Japonya ile ittifak etti.

Benito Amilcare Andrea Mussolini, 29 Temmuz 1883’te İtalya’nın kuzeyindeki Predappio’da doğdu. Babası bir demirciydi. Bölgedeki istihdam beklentileri zayıftı, bu yüzden 1902’de Mussolini sosyalist siyasete karıştığı İsviçre’ye taşındı. 1904’te İtalya’ya döndü ve sosyalist basında gazeteci olarak çalıştı, ancak İtalya’nın Birinci Dünya Savaşı’na girmesine verdiği destek, sosyalizmle kopmasına yol açtı. Eylül 1915’te İtalyan ordusuna alındı.

Mart 1919’da Mussolini, birçok işsiz savaş gazisinin desteğini alarak faşist partiyi kurdu. Onları Siyasi muhaliflerini dehşete düşüren Siyah Gömlek olarak bilinen silahlı birlikler halinde örgütledi. 1921’de Faşist Parti koalisyon hükümetine katılmaya davet edildi.

Ekim 1922’ye gelindiğinde, İtalya siyasi kaosa sürükleniyor gibiydi. Siyah Gömlekler Roma’ya yürüdü ve Mussolini kendisini düzeni geri getirebilen tek adam olarak sundu. Kral Victor Emmanuel, Mussolini’yi bir hükümet kurmaya davet etti. Mussolini yavaş yavaş demokratik hükümet kurumlarını parçaladı ve 1925’te ‘Il Duce’ unvanını alarak diktatör oldu. İtalya’yı büyük bir Avrupa gücü olarak yeniden kurmaya çalıştı. Rejim, güçlü devlet kontrolü ve Mussolini’nin kişilik kültüyle bir arada tutuldu.

1935’te Mussolini Habeşistan’ı (şimdi Etiyopya) işgal etti ve yeni İtalyan İmparatorluğu’na dahil etti. İspanyol İç Savaşı’nda Franco’ya askeri destek verdi. Nazi Almanyası ile artan işbirliği 1939 Çelik Paktı ile sonuçlandı. Hitler’den etkilenen Mussolini, İtalya’da Yahudi karşıtı yasalar uygulamaya başladı. Haziran 1940’ta İngiltere ve Fransa’ya savaş ilan etmesi İtalyan askeri zayıflığını ortaya çıkardı ve ardından Kuzey ve Doğu Afrika ile Balkanlar’da bir dizi yenilgi geldi.

Temmuz 1943’te Müttefik birlikleri Sicilya’ya indi. Mussolini faşist hükümetteki eski meslektaşları tarafından devrildi ve hapsedildi. Eylül ayında İtalya, Müttefikler ile ateşkes ilan etti. Alman ordusu İtalya’yı işgal etmeye başladı ve Mussolini Alman komandoları tarafından kurtarıldı. Yeni bir hükümetin lideri olarak kuruldu, ancak çok az gücü vardı. Müttefikler İtalya üzerinden kuzeye doğru ilerledikçe Mussolini İsviçre’ye doğru kaçtı. İtalyan partizanlar tarafından yakalandı ve 28 Nisan 1945’te vuruldu.

Mountbatten, İkinci Dünya Savaşı sırasında Japon saldırısının Hindistan’a karşı yenilgisini denetleyen bir İngiliz deniz subayıydı. İngiliz Hindistan’ın son başkan yardımcısı ve bağımsız Hindistan’ın ilk valisi olarak atandı.

Louis Francis Albert Victor Nicholas Mountbatten 25 Haziran 1900’de Windsor’da doğdu. Alman aristokrat, Battenberg Prensi Louis ve Hesse Prenses Victoria’nın oğlu olarak, İngiliz kraliyet ailesi ile yakın bağlantıları paylaştı (büyük büyükannesi Kraliçe Victoria idi kendisi de Prens Philip’in amcasıydı).

Mountbatten’in babası Birinci Dünya Savaşı’nın başlangıcında ilk deniz efendisiydi, ancak Alman karşıtı duygu istifasını zorladı. 1917’de aile, adını Battenberg’den daha az Cermen sesi olan Mountbatten olarak değiştirdi.

Aileye ve yakın arkadaşlara ‘Dickie’ olarak bilinen Mountbatten, 1914’e kadar Dartmouth’daki Kraliyet Donanma Koleji’ne gittiğinde evde eğitim gördü. 1916’da Kraliyet Donanmasına katıldı ve Birinci Dünya Savaşı’nda eylem gördü, daha sonra savaştan bir yıl boyunca Cambridge Üniversitesi’ne kısa bir süre katıldı.

Mountbatten, savaşlar arası dönemi, iletişim konusunda uzmanlaştığı deniz kariyerine devam ederek geçirdi. 1934’te, muhrip HMS ‘Daring’ üzerine ilk komutasını aldı. Haziran 1939’da, savaşın patlak vermesinden kısa bir süre önce, Mountbatten Akdeniz’de kayda değer bir eylem gören bir muhrip filosunun komutasını kazandı. Mayıs 1941’de HMS ‘Kelly’ adlı gemisi, Girit sahilindeki Alman dalış bombardıman uçakları tarafından mürettebatın yarısından fazlasını kaybederek batırıldı. ‘Kelly’ ve kaptanı daha sonra Noel Coward’ın ‘İçinde Hizmet Verdiğimiz’ filminde ölümsüzleştirildi.

Nisan 1942’de, Mountbatten, işgal altındaki Avrupa’nın nihai istilasının hazırlanmasından sorumlu olan birleşik operasyonlar şefi olarak atandı. Bu arada, Ağustos 1942’deki korkunç Dieppe baskını denetleyerek Avrupa’nın kıyı şeridine baskınlar düzenledi. Ekim 1943’te, 1946 yılına kadar üst düzey müttefik komutanı Güney Doğu Asya Komutanlığı (SEAC) oldu. İnce, Mountbatten, Japon saldırısının Hindistan’a yenilmesini ve Burma’nın fethini sağladı. Eylül 1945’te Singapur’a Japon teslim oldu.

Mart 1947’de Mountbatten, İngilizlerin geri çekilmesini denetleme yetkisiyle Hindistan’ın yardımcısı oldu. Önde gelen politikacılarla, özellikle Jawaharlal Nehru ile iyi ilişkiler kurdu, ancak Müslüman lider Muhammed Ali Jinnah’ı birleşik, bağımsız bir Hindistan’ın yararları konusunda ikna edemedi.

Mountbatten kısa süre sonra birleşik bir ülke umudundan vazgeçti ve 14-15 Ağustos 1947’de İngiliz Hindistan, Hindistan ve Pakistan’ın yeni eyaletlerine bölündü. Bu, özellikle Doğu Hindistan’da oturan Pencap ve Batı Pakistan’da yaygın toplumlararası şiddet ile sonuçlandı. 3,5 milyon Hindu ve Sih, Pakistan olan bölgelerden kaçarken ve yaklaşık beş milyon Müslüman Pakistan’a göç ederken büyük nüfus hareketleri oldu.

Mountbatten, Haziran 1948’e kadar Hindistan’ın geçici genel valisi olarak kaldı. 1946’da savaş ve Hindistan’daki hizmetleri için ertesi yıl Burma’dan Earl Mountbatten ve ertesi yıl Burma’dan Earl Mountbatten kuruldu.

1953’te Mountbatten Kraliyet Donanması’na döndü ve yeni bir NATO Akdeniz komutanı oldu. Daha sonra 1954’te babası tarafından 40 yıl önce tutulan bir pozisyon olan ilk deniz efendisi olarak atandı. Sonunda 1959’da savunma personelinin şefi oldu, daha sonra 1965’te donanmadan emekli oldu.

27 Ağustos 1979’da Mountbatten, IRA teröristleri teknesini Classiebawn Kalesi’ndeki aile tatil evinin yakınında İrlanda’nın Sligo sahilinde havaya uçurduklarında öldürüldü. Mountbatten’in iki ilişkisi ve 15 yaşındaki yerel bir çocuk da öldürüldü.

Mountbatten’in cenazesi Westminster Manastırı’nda gerçekleşti ve Broadlands yakınlarındaki Romsey Manastırı’na gömüldü. Hiç oğlu yoktu, yani Mountbatten’in en büyük kızı Patricia unvanını miras aldı.

Moulin, Alman işgaline karşı spontan Fransız partizan faaliyetinin dağınık unsurlarını birleştiren İkinci Dünya Savaşı’ndaki Fransız Direnişinin bir kahramanıydı.

Jean Moulin, 20 Haziran 1899’da Fransa’nın güney batısında, tarih profesörünün oğlu Beziers’de doğdu. 1918’de orduya katıldı ama hiçbir zaman harekete geçmedi. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra, Moulin kamu hizmetine katıldı ve Fransa’daki en genç ofis sahibi Chartres’in kaymakam ya da bölge yöneticisi olmak için hızla yükseldi

Moulin’in politikası aşırı soldaydı ve Haziran 1940’ta işgalci Gestapo tarafından tutuklandığı ve şüpheli bir komünist olarak işkence gördüğü zaman sürpriz değildi. Moulin kendi boğazını keserek intihar etmeye çalıştı, ancak bir gardiyan onu buldu ve iyileştiği hastaneye kaldırıldı. Kasım 1940’a kadar Vichy hükümeti seçilen tüm sol kanat yetkililere görevden alınmasını emretti. Moulin, şimdi iyileşti, kimseyi görevden almayı reddetti ve görevinden uzaklaştırıldı. O andan itibaren hayatını Almanlara direnmeye adadı. Eylül 1941’de, ‘Özgür Fransız’ lideri Charles de Gaulle ve sürgün edilmiş diğer Fransız liderlerle tanışmak için Fransa’dan Londra’ya kaçırıldı. Ocak 1942’de örgütlü bir Direniş hareketi kurmak için Fransa’ya paraşütle atıldı. Kod adı ‘Max’ti.

Mayıs 1943’te Ulusal Direniş Konseyi’ni kurduktan kısa bir süre sonra Moulin ihanete uğradı ve 21 Haziran’da yakalandı. Lyon ve Paris’te Gestapo tarafından sorguya çekildi ve işkence sonucu 8 Temmuz 1943’te onu Almanya’ya götüren bir trende öldü.

Dahası, VIII. Henry döneminde bir İngiliz avukat, bilgin, yazar, parlamento üyesi ve şansölyeydi. VIII. Henry’nin boşanmasını ve İngiliz kilisesinin Roma’ya olan aralığını tanımayı reddettiği için idam edildi.

Thomas More, 7 Şubat 1478’de başarılı bir avukatın oğlu Londra’da doğdu. Çocukken More, Canterbury Başpiskoposu John Morton’un evinde biraz zaman geçirdi. Daha sonra Oxford’da okudu ve bir keşiş olmayı düşünmesine rağmen bir avukat olarak nitelendirildi. 1510’dan 1518’e kadar Londra’nın iki şerifinden biriydi ve 1517’de kralın hizmetine girdi, Henry VIII’in en etkili ve güvenilir memurlarından biri oldu ve sekreteri, tercümanı, konuşma yazarı, baş diplomatı, danışmanı olarak görev yaptı. ve sırdaş. 1521’de şövalye oldu, 1523’te Avam Kamarası’nın konuşmacısı ve 1525’te Lancaster Dükalığı Şansölyesi oldu.

Aynı zamanda More, bir bilim adamı olarak ün yapıyordu. Radikal Katolik teolog Erasmus’a yakındı, ancak Martin Luther ve protestan reformuna karşı polemikler yazdı. 1515 civarında, kralın itibarını bir zalim olarak kuran ve İngiliz tarih yazımının ilk şaheseri olarak tanımlanan ‘Richard III’ün Tarihi’ni yazdı. 1516’da, en önemli eseri ‘Ütopya’yı yayınladı – mantıkla yönetilen ve çağdaş Avrupa siyasetinin çekişmeli gerçekliğiyle tezat oluşturmayı amaçlayan hayali bir cumhuriyetin açıklaması. Dahası, Katolik ortodoksluğunun tutkulu bir savunucusu olarak kaldı – sapkınlığa karşı broşürler yazma, alışılmadık kitapları yasaklama ve hatta sapkın sorgulama için şansölye olduğunda sorumluluk alma.

Henry, Aragon Catherine’den boşanma almaya karar vermiş gibi 1529’da Lord Şansölye görevini üstlendi. Önceki şansölye Lord Wolsey bu hedefe ulaşamamıştı. Henry, Roma Kilisesi ile kırılmaya yakındı ve sözde ‘Reform parlamentosu’ toplanmak üzereydi.

Henry kendini ‘İngiltere’deki Kilisenin yüce başkanı’ ilan ettiğinde – böylece Anglikan Kilisesi’ni kurup evliliğini bitirmesine izin verdiğinde – Daha şansölye oldu. Kralın boşanmasına ve Roma ile bölünmeye karşı tartışmaya devam etti ve 1534’te papayı reddeden ve Henry’nin evliliğinin iptalini kabul eden bir ardıl yemini yemin etmeyi reddettikten sonra tutuklandı. Westminster’da ihanet için yargılanmış ve 6 Temmuz 1535’te Tower Hill’de idam edilmiştir.

Montgomery, Kasım 1942’de El Alamein Muharebesi’ndeki zaferiyle tanınan İkinci Dünya Savaşı’nın en tanınmış İngiliz generaliydi. ‘Monty’ lakaplıydı.

Bernard Law Montgomery 17 Kasım 1887’de Londra’da doğdu. St Paul Okulu ve Kraliyet Askeri Akademisi Sandhurst’da eğitim gördü ve 1908’de Kraliyet Warwickshire Alayı’na girdi. Birinci Dünya Savaşı’nın başlarında ağır yaralandı ve savaşın geri kalanını personel memuru olarak geçirdi.

Savaşlar arasında Hindistan, Mısır ve Filistin’de görev yaptı. Nisan 1939’da, Haziran 1940’ta Fransa’nın düşüşünden önceki mücadelede yer alan İngiliz Seferi Kuvvetleri’nin bir parçası olan Üçüncü Bölümün komutasına verildi.

Hızla terfi etti. Ağustos 1942’de Sekizinci Ordu Komutanı, Batı Çölü’nde savaşan İngiliz ve İngiliz Milletler Topluluğu kuvvetleri tarafından atandı. El Alamein Muharebesi’nde Almanlar ve İtalyanlar karşısında zaferden vazgeçmiş ve yenilmiş bir kuvvete ilham verdi. Başbakan Winston Churchill, bu savaşı savaşın dönüm noktası olarak ikna etti.

Montgomery, Sicilya’daki müttefik müttefikleri ve daha sonra İtalya anakarasında Sekizinci Orduya komuta etti. Daha sonra Normandiya istilası Overlord Harekâtı planlamasında yer alması için İngiltere’ye geri çağrıldı.

Normandiya çıkarma sırasında ve sonrasında birkaç ay boyunca Montgomery, Fransa’daki tüm Müttefik birliklerine komuta etti. Eylül 1944’te, bu komuta ABD’li general Dwight Eisenhower tarafından üstlendi ve Montgomery 21. Ordu Grubu komutanlığına geri döndü. Montgomery, tazminat yoluyla alan mareşaline terfi edilmesine rağmen acı bir şekilde kızdı. Onun kibir ve başkalarıyla işbirliği yapma konusundaki isteksizliği onu özellikle Amerikalılar ile giderek daha popüler hale getirdi.

Montgomery ordu grubunu Almanya savaşında yönetti ve 4 Mayıs 1945’te Alman kuzey ordularının Lüneburg Heath’e teslim olmasını sağladı.

Savaştan sonra Montgomery, Alamein’den Garter ve Viscount Montgomery’nin bir şövalyesini yarattı. 1946’dan 1948’e kadar Ren Nehri’nin İngiliz Ordusu’na komuta etti ve 1946’dan 1948’e kadar İmparatorluk Genelkurmay Başkanlığı görevini yürüttü. 1948’den 1951’e kadar Batı Avrupa Birliği’nin kalıcı savunma örgütü başkanlığını yaptı. 1951’de yedi yıl görev yapan NATO Yüksek Karargahı komutan yardımcısı oldu. 24 Mart 1976’da öldü.

Monet bir Fransız sanatçı ve Empresyonist ressam grubunun önde gelen bir üyesiydi.

Claude-Oscar Monet Paris’te doğdu, ancak çocukluğunu babasının bir tüccar olduğu Le Havre’da geçirdi. Orada peyzaj ressamı olmaya teşvik eden yerel bir sanatçı Eugène Boudin ile tanıştı.

1859’da Monet, arkadaşlarıyla Camille Pissarro ile yakın arkadaş olduğu Académie Suisse’de okumak için Paris’e gitti. 1860-1862 yılları arasında Monet Cezayir’de askere gitti. Paris’e döndü ve Renoir, Cézanne, Whistler ve Manet gibi dönemin büyük sanatçılarının çoğuyla tanıştı.

1870 yılında Monet, oğlunu doğuran Camille Doncieux ile evlendi. Franco-Prusya savaşından kaçmak için aile Londra’ya taşındı. Fransa’ya döndükten sonra, Seine’de diğer birçok Empresyonist ressamı çeken bir tekne merkezi olan Argenteuil’e yerleştiler. Doğadan çalışmak, Empresyonist hareketin özel bir ayırt edici özelliği ve Monet’in kucakladığı, resimlerinde ışık ve hava koşullarının sürekli değişen etkisini yansıtarak.

1872’de Le Havre’yi ziyaret etti ve burada ‘Bir İzlenim, Gündoğumu’ yaptı. 1874 yılında sergilendiğinde, başlığının bir kısmı, tüm hareketi ‘İzlenimcilik’i etiketlemek için bir eleştirmen tarafından alaycı bir şekilde kullanıldı. Bu sergi şimdi İlk İzlenimci Sergi olarak biliniyor.

Monet’in karısı 1879’da öldü ve en önemli müşterilerinden birinin karısı Alice Hoschedé ve onların çocukları ile birlikte evine yerleşti. 1880’lerde Monet, çeşitli manzaralar çizerek Fransa’yı dolaştı. Yavaş yavaş daha iyi tanınmaya başladı ve hayatının son 30 yılı boyunca İzlenimcilerin en büyüğü olarak kabul edildi.

Yaklaşık 1890’dan itibaren ‘Haystacks’, ‘Rouen Katedrali’ ve ‘Waterlilies’ de dahil olmak üzere bir konunun bir dizi resmini çizmeye başladı. İkincisi, Paris’in kuzey batısında, 1883’ten beri yaşadığı Giverny’deki evinde oluşturulan ayrıntılı bahçede Monet’de boyandı. Bunları tekrar tekrar, en önemlisi Orangerie des Tuileries, Paris Müzesi.

Monet, 5 Aralık 1926’da Giverny’de öldü.