Mill, 19. yüzyıl düşüncesi üzerinde büyük etkisi olan bir filozof, politik iktisatçı ve sosyal reformcuydu.

John Stuart Mill, 20 Mayıs 1806’da Londra’da doğdu. Babası, üç yaşında Yunanca eğitimi ile başlayan oğluna yoğun bir eğitim veren İskoç bir filozof James Mill’di. Babası, faydacı felsefesi Mill üzerinde büyük bir etkisi olan Jeremy Bentham ile dosttu.

1822’de Mill’e babasının da çalıştığı Doğu Hindistan Şirketi’nin muayenehanesinde bir iş verildi. Şirket tarafından 30 yıldan fazla bir süredir istihdam edildi, sonunda bölümünün başına geçti, ancak işi ona yazmak için bolca zaman verdi.

21 yaşında, Mill sinir krizi geçirdi. Teselli olmak için şiire, özellikle William Wordsworth’un şiirine döndü. Ayrıca kendi felsefi görüşlerini şekillendirmeye başladı. Mill, yazısında devletin otoritesine karşı bireysel özgürlüğü savundu. Bir eylemin, çok sayıda insanın en büyük mutluluğunu en üst düzeye çıkarması koşuluyla doğru olduğuna inanıyordu.

1851’de Mill, Harriet Taylor ile evlendi. 20 yıldır yakın arkadaştılar ama sadece ilk kocası öldüğünde evlenebiliyorlardı. Çalışmaları üzerinde, özellikle erken savunucusu olduğu kadın hakları alanında büyük bir etkiye sahipti. 1858’de öldü ve ertesi yıl, birlikte yazdıkları ve kendisine adanmış olduğu en ünlü eseri ‘On Liberty’yi yayınladı.

1858’de, Hindistan Mutiny’yi takiben, Doğu Hindistan Şirketi feshedildi ve işlevleri İngiliz hükümeti tarafından devralındı. Şimdi işsiz Mill Fransa’daki Avignon’a taşındı. 1865’te Westminster parlamentosu üyesi olarak seçildiğinde geri döndü. İrlanda’da kadınlar için eşitlik, zorunlu eğitim, doğum kontrolü ve toprak reformuna verdiği destek nedeniyle parlamentoda radikal kabul edildi.

Mill, 1868 genel seçimlerinde tekrar seçilmedi, bu yüzden Fransa’ya döndü. Zamanını Avignon ve Londra arasında paylaştı, okudu ve yazdı. 7 Mayıs 1873’te öldü.

Michelangelo ressam, heykeltıraş, mimar ve şair ve İtalyan Rönesansının en büyük sanatçılarından biriydi.

Michelangelo Buonarroti, 6 Mart 1475’te babasının yerel sulh yargıcı olduğu Floransa (İtalya) yakınlarındaki Caprese’de doğdu. Doğumundan birkaç hafta sonra aile Floransa’ya taşındı. 1488’de Michelangelo ressam Domenico Ghirlandaio’ya atandı. Daha sonra Floransa’daki sanatın önde gelen patronu Lorenzo de ‘Medici’nin evinde yaşadı.

Medici Floransa’dan kovulduktan sonra Michelangelo Bologna’ya, ardından 1496’da Roma’ya gitti. İlk eserleri bu ilk yıllarda heykeldi. ‘Pietà’ (1497) adını yaptı ve Floransa’ya ünlü bir heykeltıraş olarak döndü. Burada ‘David’i (1501-1504) üretti.

1505 yılında Papa II.Julius Michelangelo’yu Roma’ya geri çağırdı ve Julius’un kendi mezarını tasarlaması için onu görevlendirdi. Julius ve Michelangelo arasındaki kavgalar ve sanatçının zamanıyla ilgili diğer birçok talep nedeniyle, proje asla tamamlanmadı, ancak Michelangelo mezar için bir Musa heykeli üretti.

Michelangelo’nun bir sonraki büyük komisyonu Vatikan’daki Sistine Şapeli’nin tavanıydı (1508-1512). Bir zamanlar büyük bir sanat eseri olarak tanındı ve o zamandan beri Michelangelo, İtalya’nın en büyük yaşayan sanatçısı olarak kabul edildi.

Yeni papa Leo X daha sonra Floransa’daki San Lorenzo kilisesinin cephesini yeniden inşa etmek için Michelangelo’yu görevlendirdi. Program sonunda terk edildi, ancak Michelangelo’nun bir mimar olarak faaliyetinin başlangıcını işaret ediyor. Michelangelo ayrıca San Lorenzo’daki Medici Şapeli’nde Giuliano ve Lorenzo de ‘Medici’ye anıtlar tasarladı.

1534’te Michelangelo Roma’ya döndü ve burada Sistine Şapeli’nin sunak duvarında (1537-1541) ‘Son Yargı’yı boyamakla görevlendirildi. 1546’dan itibaren mimar olarak, özellikle de St Peter’ın büyük kilisesinde giderek daha aktif hale geldi. 18 Şubat 1564’te Roma’da öldü.

Melbourne, 1830’larda iki kez başbakan olan bir İngiliz devlet adamıydı.

William Lamb, 15 Mart 1779’da aristokrat bir Whig ailesinde Londra’da doğdu. Eton ve Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü ve 1805’te Lord Melbourne oldu. 1806’da Leominster parlamentosunun Whig üyesi olarak parlamentoya girdi. Bir Whig olmasına rağmen, Melbourne bir Tory hükümetinde 1827-1828 arasında İrlanda sekreteriydi, ancak daha sonra 1830-1834’ten bir Whig yönetiminde ev sekreteriydi. 1829’da babasının ölümü, unvanını devraldığı ve Lordlar Kamarası’na taşındığı anlamına geliyordu. Ev sekreteri olarak kırsal ve kentsel sendika hareketlerine, özellikle de 1834’te Tolpuddle Şehitlerinin bastırılmasına engel oldu. Aristokrat hükümete sıkı bir inanan ve orta veya işçi sınıfına yardım etmek için reformlara pek ilgi duymadı.

Melbourne 1834 ve 1835 – 1839 ve 1839 – 1841’de başbakan oldu. Güçlü bir siyasi mahkumiyet olmadan, zor ve bölünmüş bir kabine düzenledi ve Whigs, Radicals ve Irish Milletvekilleri ittifakıyla Avam Kamarası’nda destek sağladı. .

Genç Victoria, 1837’de tahta çıkınca, o ve Melbourne yakın bir ilişki geliştirdiler, başbakan hükümet ve siyasette yeni kraliçeyi eğitiyordu. Buna karşılık, kraliçe, geçmiş kararlarını ve başarısız ilk evliliğinin skandalını görmezden gelmeyi seçti – karısı Lady Caroline Lamb, Lord Byron ile rezil bir ilişki yaşadı. Kraliçenin Melbourne’a olan güveni, Melbourne’un parlamentodaki bir yenilgiden sonra istifa ettiği 1839’da siyasi bir krizle sonuçlandı. Kraliçe, Muhafazakar lider Sir Robert Peel’i bir hükümet kurmaya davet etti, ancak kraliçenin yatak odasındaki Whig hanımlarının yerini alışılmış uygulama olan Tory’larla değiştirmesi konusunda ısrar etti. Kraliçe reddetti, bu yüzden Peel bir hükümet kurmayı reddetti ve Melbourne göreve geri döndü.

Melbourne, bir dizi parlamento yenilgisinden sonra Ağustos 1841’de istifa etti. Kraliçeye sırdaş ve danışman olarak oynadığı rol, Victoria’yı yeni başbakan Peel ile uzlaşmaya yönlendiren yeni kocası Albert tarafından alındı. Melbourne bir düşüş yaşadı ve 24 Kasım 1848’de bir inmenin etkilerinden öldü.

Matilda, İngiliz kralı I. Henry’nin varisiydi, ancak Stephen tarafından iç savaşla sonuçlandı.

Matilda, İngiltere Kralı I. Henry’nin kızı 1102’de doğdu. 1114’te Kutsal Roma İmparatoru Henry V ile evlendi. 1120’de Matilda’nın erkek kardeşinin ölümü, I. Henry’yi tek meşru varisi yaptı. Kocası 1125’te öldüğünde, Henry onu İngiltere’ye hatırladı ve 1127’de soyluların onu halefi olarak kabul etmeleri konusunda ısrar etti. 1128’de üç oğlu olduğu Anjou’dan Geoffrey ile evlendi. Bir kadın hükümdar eşi görülmemiş ve Geoffrey ile olan evliliği popüler değildi. Henry 1135’te öldüğünde Matilda’nın Blois’li kuzeni Stephen hemen kendini kral taçlandırmıştı.

Kilise ve çoğu soylu Stephen’ı desteklese de, Matilda’nın üvey kardeşi Gloucester Robert ve amcası İskoçya David I tarafından onaylandı. Matilda ve Robert Eylül 1139’da Arundel’e indi ve İngiltere iç savaşa indi. Savaş, ülkenin büyük bir bölümünü anarşiye bırakarak, yerel davaların yerleşmesi için bir örtü olarak kullanıldı.

Stephen, Şubat 1141’de Lincoln’da yakalandı ve Matilda şimdi ülkeyi kontrol etti. Ancak, algılanan kibir, taraftarlarının çoğunu yabancılaştırdı ve asla taç giydirilmedi. Stephen, Gloucester Robert adına serbest bırakıldı. İç savaş devam etti, ancak 1147’de Matilda’nın en büyük destekçisi Gloucester Robert öldü. Disheartened, ertesi yıl Fransa’ya emekli oldu. Asla geri dönmedi. Mücadele Matilda’nın oğlu Henry tarafından üstlenildi, ancak Stephen’ı yenmek için kaynakları yoktu ve Normandiya’ya geri döndü.

1153’te Stephen’ın oğlu Eustace öldü ve Wallingford Antlaşması’nda Stephen, Henry’nin onu başarması gerektiğine karar verdi. 1154 yılında Henry II oldu. Matilda hayatının geri kalanını Eylül 1167’de Rouen’de ölerek Normandiya’da geçirdi.

II.James’in kızı, Mary ve Orange’dan kocası William, ‘Şanlı Devrim’den sonra İngiltere’nin yöneticileri oldular.

Mary, 30 Nisan 1662’de James, York Dükü ve ilk eşi Anne Hyde’ın en büyük kızı olarak doğdu. James, 1660’ların sonunda Katolikliğe döndü, ancak Mary ve kız kardeşi Anne Protestan olarak yetiştirildi. Kasım 1677’de Mary, Hollandalı kuzeni William Prensi William ile evlendi ve onunla yaşamak için Hollanda’ya gitti.

1685’te Mary’nin amcası Charles II öldü ve babası kral oldu. Katolik yanlısı politikaları anayasa krizini kışkırttı. Haziran 1688’de James’in ikinci karısı, tahttan başka bir Katolik hükümdarı olarak miras alacak olan bir oğlu doğurdu. James’in rakipleri William William’ı İngiltere’ye davet etti ve Kasım 1688’de bir ordu ile indi. Ertesi ay James kaçtı. Mary, William ile William’ın ortak hükümdarlar olarak yönetilmesinde ısrar etti ve Nisan 1689’da Westminster Manastırı’nda birlikte taç giydiler.

Yeni kral ve kraliçe böyle bir krizin tekrarlanamamasını sağlayacak mevzuatı kabul etti. 1689 sayılı Haklar Bildirgesi hükümetin gücünü kısıtladı, parlamentonun vergilendirme ve mevzuatı kontrol etme iddiasını yeniden teyit etti ve II. James ve diğer Stuart krallarının taahhüt ettiği güç kötüye kullanımlarına karşı garantiler verdi. Katolikler hükümdar olmaktan dışlandı. 1689’daki Hoşgörü Yasası Protestan’a konformist değil, Katoliklere ibadet özgürlüğü verdi.

William İrlanda’da (1690-1691) ve Kıta’da (1692-1694) askeri kampanyaları yönetirken, Mary naip olarak yönetti, ancak tamamen kocasının tavsiyesine güveniyordu. William’ın İngiltere’de olduğu dönemlerde isteyerek siyasetten emekli oldu.

Mary büyük popülariteye sahipti, ancak tahttan indirilen babasından yabancılaşmasıyla derinden rahatsız olmaya devam etti. 28 Aralık 1694’te çiçek hastalığından öldü ve William’ı yalnız başına yönetmeye bıraktı. Çocuksuzlukları ve Mary’nin kız kardeşi Anne’nin çocuklukları tekrar art arda sorusunu açığa çıkardı. 1701 Yerleşim Yasası, I. James’in soyundan gelen Hanover Electress Prenses Sophia’yı ve mirasçılarını İngiliz tahtının ardılları olarak aday göstererek Protestan’ın tahtına geçmesini sağlamak için tasarlanmıştır.

İngiltere’yi kendi başına yöneten ilk kraliçe, Protestanlara İngiltere’deki Katolikliği geri yükleme çabasıyla zulmü nedeniyle ‘Bloody Mary’ olarak biliniyordu.

Mary 18 Şubat 1516’da VIII. Henry ve Aragon Catherine’in hayatta kalan tek çocuğu Greenwich’te doğdu. Henry, Catherine’den Anne Boleyn ile evlenmek için boşandığında hayatı kökten değişti. Catherine’in ölü kardeşi Arthur ile evli olduğu için evliliğin ensest ve yasadışı olduğunu iddia etti. Papa, anlaşmazlığa düşerek Henry’nin Roma ile ara vermesine ve İngiltere Kilisesi’nin kurulmasına neden oldu.

Henry’nin ensest iddiaları Mary’ye etkili bir şekilde piç kurdu. Anne Boleyn, Henry’ye başka bir kızı olan Elizabeth’i doğurduktan sonra, Mary’nin ebeveynlerine erişmesi yasaklandı ve prenses unvanından çıkarıldı. Mary annesini bir daha görmedi. Anne Boleyn’in düşmesiyle, baba ve kızı arasında uzlaşma şansı vardı, ancak Mary babasını kilisenin başı olarak tanımayı reddetti. Sonunda babasına teslim etmeyi kabul etti ve Mary mahkemeye geri döndü ve pozisyonuna uygun bir hane verildi. 1537 doğumlu küçük kardeşi Edward’ın ardından tahtın varisi seçildi.

VI. Edward, 1547’de babasının yerini aldı ve Northumberland Dükü’nün himayesinde Protestanlığı gayretle destekledi. Ancak Mary dindar bir Katolik olarak kaldı. Edward’ın ölmekte olduğu anlaşıldığında, Northumberland gelini Leydi Jane Gray’in tahtını Mary’nin yerine alması için planlar yaptı.

Edward’ın 1553’teki ölümü üzerine Jane kısaca alkışlanan kraliçeydi. Ancak Mary yaygın olarak destek gördü ve birkaç gün içinde Londra’ya zafer kazandı. Kraliçe, Katolikliği tekrar dayatmaya ve İspanya’dan II. Philip ile evlenmeye kararlıydı. İki politika da popüler değildi. Philip İspanyol’du ve bu yüzden güvensizdi ve İngiltere’de birçok kişi Henry’nin manastırları çözmesinden sonra kilise toprakları ve para alan Protestan kilisesinin refahına hak kazanmıştı.

1554’te Mary, Sir Thomas Wyatt tarafından yönetilen bir isyanı ezdi. Avantajından en iyi şekilde yararlanarak Philip’le evlendi, Katolikliğin restorasyonuna baskı yaptı ve sapkınlığa karşı yasaları yeniden canlandırdı. Önümüzdeki üç yıl boyunca yüzlerce Protestan kazıkta yakıldı. Bu, Mary ile hayal kırıklığını kışkırttı, Fransa’ya karşı başarısız bir savaşla derinleşti, bu da İngiltere’nin Fransa’daki son mülkü Calais’in Ocak 1558’de kaybına yol açtı. Philip, çocuksuz, hasta ve terk edilmiş Mary 17 Kasım 1558’de öldü. Katolik İngiltere onunla birlikte öldü.

Oldukça etkili bir devrimci düşünür ve filozof olan Marx, fikirlerini kendi yaşamı boyunca gerçekleştirdiğini görmek için yaşamamıştı, ancak yazıları modern uluslararası komünizmin teorik temelini oluşturdu.

Karl Heinrich Marx 5 Mayıs 1818’de başarılı bir Yahudi avukatın oğlu olan Batı Almanya’da Trier’de doğdu. Marx, Bonn ve Berlin’de hukuk okudu, aynı zamanda Hegel ve Feuerbach’ın fikirleriyle de tanıştı. 1841’de Jena Üniversitesi’nden felsefe doktorası aldı. 1843’te, Köln’deki liberal bir gazetenin editörü olarak kısa bir büyünün ardından Marx ve eşi Jenny, radikal bir düşünce yatağı olan Paris’e taşındı. Orada devrimci bir komünist oldu ve hayat boyu süren işbirlikçisi Friedrich Engels ile arkadaş oldu. Fransa’dan ihraç edilen Marx, Engels ile ortaklığının yoğunlaştığı Brüksel’de iki yıl geçirdi. 1848’de yayınlanan ve tüm insanlık tarihinin sınıf mücadelelerine dayandığını, ancak bunların proletaryanın zaferiyle ortadan kalkacağını iddia eden ‘Komünist Manifesto’ broşürünü birlikte yazdılar.

1849’da Marx, hayatının geri kalanını geçireceği Londra’ya taşındı. Birkaç yıl boyunca ailesi yoksulluk içinde yaşıyordu, ancak daha zengin Engels onları giderek daha fazla destekleyebildi. Yavaş yavaş, Marx politik ve manevi tecritinden doğdu ve en önemli çalışma organı ‘Das Kapital’i üretti. Bu ‘işçi sınıfının incili’nin ilk cildi yaşamı boyunca yayınlanırken, geri kalan ciltler arkadaşının ölümünden sonra Engels tarafından düzenlendi.

Son yıllarında Karl Marx yaratıcı ve fiziksel bir düşüş yaşadı. Sağlık spalarında zaman geçirdi ve 1881’de karısının ve kızlarından birinin ölümünden derinden rahatsız oldu. 14 Mart 1883’te öldü ve Londra’daki Highgate Mezarlığı’na gömüldü.

Marshall, Amerika Birleşik Devletleri askeri lideri, İkinci Dünya Savaşı sırasında personel şefi ve daha sonra da Avrupa savaş sonrası yeniden yapılanmasını finanse eden politikaları Marshall Planı olarak bilinen devlet sekreteriydi.

George Catlett Marshall 31 Aralık 1880’de Uniontown, Pennsylvania’da doğdu. 1902’de Virginia Askeri Enstitüsü’nden mezun oldu ve ABD Ordusunda kariyerine başladı. Birinci Dünya Savaşı’nda, 1917’de Fransa’ya gönderilen Amerikan Sefer Kuvvetleri Komutanı General John J Pershing’in kadrosunda görev yaptı. ABD’ye dönüşünde Pershing’e yardımcı olmaya devam etti. Savaşlar arası yıllarda Çin’deki ABD Ordusu ile görev yaptı ve çeşitli ordu örgütlerinde ders verdi.

Almanya’nın Polonya’yı işgal ettiği gün, 1 Eylül 1939’da, Başkan Franklin D Roosevelt Marshall ordu genelkurmay başkanlığını atadı. Marshall bu görevi 1945 yılına kadar elinde tuttu. ABD silahlı kuvvetlerinin savaş öncesi gücü 200.000’in altındaki güçten savaş zamanı zirvesinde sekiz milyondan birine genişledi. Nihayetinde Marshall’ın görevi, ordunun hayati malzeme almasını ve stratejik bir yön vermesini sağlamaktı. Winston Churchill, Marshall’ı ‘zaferin organizatörü’ olarak adlandırdı.

Savaşın sona ermesinden sonra, Aralık 1945’te Başkan Harry Truman, orada milliyetçi ve Komünist güçler arasında bir iç savaşın gelişmesini önlemeye yönelik başarısız bir girişimde Marshall’ı Çin’e ABD’nin özel büyükelçisi olarak gönderdi. 1947’de Truman, Marshall’ı ABD dışişleri sekreteri olarak görevlendirdi. Marshall, ABD’yi savaştan tahrip olmuş Avrupa’nın ekonomik olarak canlandırılması için ABD yardımını sağlama politikasına resmen Avrupa Kurtarma Programı (ERP) adını verdi. Toplamda ERP, Avrupa’ya savaş sonrası toparlanmanın temelini atarak Avrupa’ya yaklaşık 13 milyar dolar yardım ödedi.

Marshall, 1949 yılında on iki kurucu üyesi bulunan Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’nün (NATO) kurulmasıyla sonuçlanan müzakerelerde ve planlamada da etkili oldu. Üyelerinden herhangi birine yapılan bir saldırının hepsine saldırı olarak kabul edildiği bu karşılıklı savunma ittifakı, Avrupa’nın güvenlik çıkarlarını tüm Soğuk Savaş döneminde ABD’nin çıkarlarına bağladı.

Marshall, görevinden 1949’un başında emekli oldu ve Amerikan Kızıl Haçı’nın başkanı oldu. Başkan Harry S Truman 1950’de savunma sekreterini atadığında devlet hizmetine geri çağrıldı, ancak sadece bir yıl görev yaptı. 1953’te Avrupa’nın ekonomik rehabilitasyonuna yaptığı katkılardan ötürü Nobel Barış Ödülü’ne layık görüldü. 16 Ekim 1959’da öldü.

Mao, Çinli bir komünist lider ve Çin Halk Cumhuriyeti’nin kurucusuydu. ‘İleriye Doğru Büyük Atılım’ ve ‘Kültür Devrimi’nin felaket politikalarından sorumluydu.

Mao, 26 Aralık 1893’te, Orta Çin’in Hunan eyaletindeki Shaoshan’da bir köylü ailede dünyaya geldi. Öğretmen olarak eğitim gördükten sonra Pekin’e gitti ve Üniversite Kütüphanesinde çalıştı. Bu süre zarfında Marksist edebiyatı okumaya başladı. 1921’de Çin Komünist Partisi’nin (ÇKP) kurucu üyesi oldu ve Hunan’da bir şube kurdu. 1923’te Kuomintang (KMT) milliyetçi partisi, Çin’in büyük bölümünü kontrol eden savaş ağalarını yenmek için ÇKP ile ittifak kurdu. Daha sonra 1927’de KMT lideri Chiang Kai-shek komünizm karşıtı bir tasfiye başlattı.

Mao ve diğer komünistler Çin’in güney doğusuna doğru çekildiler. 1934’te KMT onları çevreledikten sonra, Mao takipçilerini yeni bir üs kurmak için Çin’in kuzeybatısındaki 6.000 kilometrelik bir yolculuk olan ‘Uzun Mart’ta’ yönetti.

Komünistler ve KMT, Japonya ile sekiz yıllık savaş sırasında (1937-1945) tekrar geçici olarak ittifak kurdu, ancak İkinci Dünya Savaşı’nın bitiminden kısa bir süre sonra aralarında iç savaş patlak verdi. Komünistler galip geldi ve 1 Ekim 1949’da Mao, Çin Halk Cumhuriyeti’nin (ÇHC) kuruluşunu ilan etti. Chiang Kai-shek Tayvan adasına kaçtı.

Mao ve diğer Komünist liderler Çin toplumunu yeniden şekillendirmek için yola çıktılar. Sanayi devlet mülkiyetine girdi ve Çinli çiftçiler kolektif örgütlenmeye başladı. Tüm muhalefet acımasızca bastırıldı. Çinliler başlangıçta Sovyetler Birliği’nden önemli yardım aldı, ancak ilişkiler yakında soğumaya başladı.

1958’de, daha ‘Çin’ komünizm biçimini tanıtmak amacıyla Mao, ‘Büyük İleriye Doğru’ başlattı. Bu, tarımsal ve endüstriyel üretimi iyileştirmek için emeğin kitlesel seferberliğini amaçlamıştır. Sonuç, bunun yerine, zayıf hasatlarla birlikte kıtlığa ve milyonlarca insanın ölümüne yol açan tarımsal üretimde büyük bir düşüş oldu. Politika terk edildi ve Mao’nun pozisyonu zayıfladı.

Yetkisini yeniden iddia etmek için Mao, ülkeyi ‘saf olmayan’ unsurları temizlemeyi ve devrimci ruhu canlandırmayı amaçlayan 1966’da ‘Kültür Devrimi’ni başlattı. Bir buçuk milyon insan öldü ve ülkenin kültürel mirasının çoğu yıkıldı. Eylül 1967’de anarşinin eşiğinde olan birçok şehirle Mao, düzeni sağlamak için orduya gönderdi.

Mao galip geldi, ancak sağlığı kötüleşiyordu. Daha sonraki yılları Amerika Birleşik Devletleri, Japonya ve Avrupa ile köprü kurma girişimlerini gördü. 1972’de ABD Başkanı Richard Nixon Çin’i ziyaret etti ve Mao ile tanıştı.

Mao 9 Eylül 1976’da öldü.

İngiliz iktisatçı Malthus en iyi nüfus artışı üzerine son derece etkili teorileri ile tanınıyor.

Thomas Robert Malthus, Şubat 1766’da Guildford, Surrey yakınlarında doğdu. Babası müreffeh fakat alışılmadıktı ve oğlunu evde eğitti. Malthus, 1791 yılında Cambridge Üniversitesi’nde yüksek lisans derecesi alarak devam etti. 1793’te, Cambridge’deki Jesus College üyesi oldu. 1805 yılında Malthus, Doğu Hindistan Şirketi’nin Hertfordshire’daki Haileybury kolejinde ölümüne kadar kaldığı tarih ve politik ekonomi profesörü oldu.

1819’da Malthus Kraliyet Cemiyeti üyeliğine seçildi ve iki yıl sonra üyeleri David Ricardo ve James Mill’i içeren Politik Ekonomi Kulübü’ne üye oldu. 1824’te Kraliyet Edebiyat Derneği’nin 10 kraliyet ortağından biri seçildi. Malthus aynı zamanda 1834’te Londra İstatistik Derneği’nin kurucularından biriydi.

Malthus’un ‘en tanınmış eseri’ Nüfus İlkesi Üzerine Bir Deneme ‘1798’de yayınlandı, ancak’ Kira’nın Doğasına ve İlerleyişine Bir Soruşturma ‘(1815) ve’ İlkeler de dahil olmak üzere birçok broşürün ve daha uzun yolların yazarı oldu. Ekonomi Ekonomisi ”(1820). Tartışmasının ana ilkeleri, o andaki düşünceye radikal bir şekilde karşıydı. Nüfus artışlarının nihayetinde dünyanın kendini besleme yeteneğini azaltacağını savundu ve bu sonucu, popülasyonların mahsuller için yeterli arazinin gelişimini geçecek şekilde genişlediği tezine dayandırdı. Doğal seçilim teorisi Malthus’un nüfus artışı analizinden etkilenen Darwin ile ilişkili olan Malthus genellikle yanlış yorumlandı, ancak görüşlerini 20. yüzyılda Keynesyen ekonominin gelişiyle tekrar popüler hale geldi.

Malthus 23 Aralık 1834’te öldü.

Portekiz doğumlu bu gezgin, çağının büyük kaşiflerinden biriydi – Pasifik Okyanusu’nu geçen ilk Avrupalı, aynı zamanda dünyanın ilk dolaşımında da önemli bir rol oynadı.

Ferdinand Magellan, 1480’de asil bir Portekizli ailede doğdu. Ailesi hala çocukken öldü ve Lizbon’da mahkeme sayfası oldu. 1505’te, Portekizli viceroy’un Hintlilere yaptığı filoya katıldı ve sonraki yılları Hindistan ve Afrika’da bir dizi Portekiz seferine katıldı. 1511’de Malacca’yı (Malay Yarımadası’nda) fetheden filoyla birlikteydi ve böylece bölgedeki en önemli ticaret yollarının kontrolünü ele geçirdi. Ayrıca, bugünkü Endonezya adalarını Moluccas (Baharat Adaları olarak da bilinir) kadar doğuda keşfetti.

1512’de Magellan Lizbon’a döndü ve ertesi yıl Fas’a yaptığı bir seferde onu kalıcı bir gevşeklikle terk eden yaralandı. Portekiz kralı ile anlaşmazlığın ardından, 1517’de Macellan, İspanya kralının batıya doğru yelken açarak Moluccas’a ulaşma seferi için destek vermeye çalışmak için İspanya’ya gitti. İspanyollar Moluccas’ın değerli baharat ticaretinde bir pay istiyorlardı, ancak Portekizliler güney Afrika’daki doğu yolunu kontrol ettiler. Magellan başarılı oldu ve 1519 Eylül’de beş gemiden oluşan bir filoyla yola çıktı. Mutsuz bir mürettebat, sert hava, iskorbüt, umutsuz hükümler ve bilinmeyen sulara rağmen, Magellan Atlantik’i geçmeyi ve daha sonra onun adını alan Güney Amerika’nın güneyindeki boğazlarda gezinmeyi başardı.

Şimdi sadece üç gemi ile Magellan, hızla azalan malzemelerle Pasifik’e gitti ve bu da mürettebatın çoğunun açlık ve iskorbütten ölmesine neden oldu. Yaklaşık 14 hafta sonra Batı Pasifik’te bir ada, muhtemelen Guam’a ulaştılar. Daha sonra Filipinler’e doğru yola çıktılar. 27 Nisan 1521’de Magellan, iki rakip yerel şef arasında bir savaşa girdikten sonra orada öldürüldü.

Filodan bir gemi nihayet 1522 Eylül ayında İspanya’ya ulaştı ve dünyanın ilk dünya çapında seyrini tamamladı.

Macmillan, pedal bisikletinin icadı ile tanınan bir İskoç demirciydi.

Kirkpatrick Macmillan 1812’de demircinin oğlu Dumfriesshire’da doğdu. 1824’te babasıyla çalışmaya başlamadan önce genç bir adam olarak çeşitli işler yaptı. O zamanlar yakındaki bir yolda bir hobi atı sürdüğünü gördü ve kendisi için bir tane yapmaya karar verdi. Tamamlandığında, ayaklarını yere koymadan itebilirse ne kadar radikal bir gelişme olacağını anladı. Demircisinde çalışırken, yeni makinesini 1839’da tamamladı.

Bu ilk pedallı bisiklet, binicinin ayaklarının pedallardaki yatay ileri geri hareketi ile tahrik edildi. Bu hareket, bağlantı çubukları ile arka tekerlek üzerindeki kranklara aktarıldı; makine son derece ağırdı ve binmek için gereken fiziksel çaba dikkate değer olmalıydı. Bununla birlikte, Macmillan hızla zorlu ülke yollarında sürme sanatında ustalaştı ve kısa bir süre sonra Dumfries’e on dört mil yolculuk yapmaya bir saatten daha kısa sürede alıştı. Bir sonraki sömürüsü, Haziran 1842’de 68 kilometreyi Glasgow’a sürmekti. Yolculuk iki gün sürdü ve yolundan geçen küçük bir kıza hafif bir yaralanmaya neden olduğu için beş şilin para cezasına çarptırıldı.

Buluşunu patentlemeyi veya bundan para kazanmaya çalışmayı hiç düşünmemişti, ancak bunu görenlerin potansiyelini gerçekleştirmek için yavaş değildi ve yakında kopyalar satışa çıkmaya başladı. Lesmahagow’dan Gavin Dalzell, makinesini 1846’da kopyaladı ve detayları o kadar çok insana aktardı ki 50 yıldan uzun bir süredir genellikle bisikletin mucidi olarak kabul edildi. Bununla birlikte, Macmillan, icadının istediği yaygarayla ilgisiz kaldı ve alıştığı sessiz ülke hayatının tadını çıkarmayı tercih etti. 26 Ocak 1878’de öldü.

Macmillan, 1957’den 1963’e kadar İngiltere’nin muhafazakâr başbakanıydı ve bir refah ve Soğuk Savaş gerginliklerinin hafifletilmesi dönemine başkanlık etti.

Harold Macmillan 10 Şubat 1894’te Londra’da doğdu. Büyükbabası Macmillan Publishers’ı kurmuştu. Macmillan, Oxford Üniversitesi’nde eğitim gördü ve Birinci Dünya Savaşı’nda seçkin bir şekilde görev yaptı. 1924’te Stockton-on-Tees Parlamentosu üyesi oldu, 1929’da koltuğunu kaybetti, ancak 1931’de yeniden kazandı. Sosyal reformu savunucusu ve Winston Churchill’in yatıştırıcılık karşıtı duruşuna verdiği destek 1930’larda birkaç ödül getirdi. Savaşın patlak vermesiyle siyasi serveti değişti. 1942 – 1945’te Akdeniz’deki müttefik merkezlerinde oturdu ve burada Genel (daha sonra Başkan) Dwight Eisenhower ile dost oldu. Macmillan, garip ve uzak bir maverick’ten parlak ve kendine güvenen bir yöneticiye dönüştürüldü. 1945’te yerini kaybetti ancak kısa süre sonra meclise Bromley Milletvekili olarak döndü.

1951 – 1954 yılları arasında Macmillan konut bakanı olarak görev yaptı ve kısa sürede savunma bakanı, dışişleri bakanı ve hazine şansölyesi oldu. 1956 Suez felaketinin sorumluluğunu üstlenmesine rağmen Macmillan, Ocak 1957’de başbakan Anthony Eden’in istifasını zorlayan krizin faydalanıcısı olduğunu kanıtladı. Macmillan yerini aldı. Süveyş’ten sonra Muhafazakar partinin servetini geri kazanmayı başardı ve 1959 genel seçimlerinde hükümetin parlamento çoğunluğunu artırdı. Ayrıca Mısır ve ABD müdahalesinden kötü bir şekilde etkilenmiş olan ABD ve ABD arasındaki ilişkileri geliştirdi.

Macmillan’ın ikinci dönemi krizlerle doluydu. İngiltere’nin Avrupa Ekonomik Topluluğuna üyelik başvurusu Muhafazakar partiyi böldü ve sonunda Fransa tarafından veto edildi. Ekonomik zorluklar da vardı. 1962’de hükümetin popülerliği Macmillan’ın altı kabine üyesini aniden ‘uzun bıçakların gecesi’ olarak bilinen bir olayı aniden reddetmesine yol açtı. 1963’te bakan John Profumo’yu çevreleyen skandalları beceriksizce ele alması ölümcül oldu ve Ekim 1963’te istifa etti. Patricisi Edward tarzı, giderek artan bir şekilde, daha modern bir siyaset biçimiyle oturdu ve Harold Wilson yönetiminde, Ertesi yıl iktidara gelmek.

Macmillan ailesinin yayın kuruluşunun başkanı oldu ve 29 Aralık 1986’da öldü.

Macdonald ilk İngiliz Çalışma başbakanıydı, ancak 1931’de koalisyon hükümeti yürütme kararı, yaratmak için çok şey yaptığı partide birçok kişi tarafından ihanet olarak kabul edildi.

James Ramsay MacDonald, 12 Ekim 1866’da bir hırsızın gayri meşru oğlu Morayshire, Lossiemouth’da doğdu. Yerel olarak öğretmen olarak çalıştı ve daha sonra katip ve sonra gazeteci olduğu Londra’ya taşındı. 1893’te Bağımsız İşçi Partisi’ne katıldı. 1895’te meclis adayı olarak başarısız bir şekilde durdu ve parti saflarında yükseldi. 1911’de Parlamento İşçi Partisi’nin (PLP) lideri oldu.

İlk PLP, yaşlanan sendikacıların büyük ölçüde yaratıcı olmayan bir grubuydu, ancak MacDonald yeni partiye ayrı bir ideoloji vermeye çalıştı ve sosyalizm ile parlamenter demokrasi arasındaki ve labourizm ile Liberal gelenek arasındaki ilişki üzerine yazdı.

1914’te MacDonald, İngiltere’nin Birinci Dünya Savaşı’na katılımına karşı olduğu için parti lideri olarak istifa etti. Resmi olarak sadece 1922’de tekrar lider oldu. Bu zamana kadar İşçi, Liberalleri ana Muhafazakâr karşıtı parti olarak değiştirmişti ve 1924’te Liberallerin desteğiyle ilk kez göreve başladı. 1924 İşçi Partisi hükümeti, basın ve muhalefet partileri tarafından üretilen çeşitli ‘kırmızı korkular’ tarafından bir yıldan az bir sürede bunalmıştı. Bununla birlikte MacDonald, İşçi’nin sorumlu ve etkili bir şekilde yönetilebileceğini gösterme hedefine ulaşmıştı.

1929’da MacDonald iktidara döndü, ancak hükümeti yakında hazırlanmadığı dünya çapında bir ekonomik durgunlukla karşı karşıya kaldı. MacDonald ve diğer önde gelen bakanlar, özellikle şansölye Philip Snowden, işsizlik ödeneği de dahil olmak üzere kamu harcamalarını azaltmaktan başka alternatifleri olmadığını düşündüler. Kabine ayrıldı ve MacDonald Muhafazakar ve bazı Liberal destekli bir Ulusal Hükümet kurdu. Bunu izleyen genel seçim İşçi Partisi’ni reddetti, ancak MacDonald’ı ve onun küçük avuç ‘Ulusal İşçi Partisi’ ni iktidarda bıraktı – Muhafazakar egemen bir yönetim için bir cephe olmaktan biraz daha fazlası.

MacDonald 1935’e kadar başbakanlık yaptı. Ancak giderek muhafazakar ve mutsuz bir figürdü, Muhafazakarlar tarafından hor görüldü ve bir zamanlar tartışmasız ve karizmatik lider olduğu parti üyeleri tarafından nefretle tedavi edildi. 9 Kasım 1937’de öldüğünde sağlığına kavuşmak amacıyla Amerika’ya giden bir gemideydi.

Macbeth, yönetimi etkili hükümet ve Hıristiyanlığın teşviki ile işaretlenmiş, ancak William Shakespeare’in trajedisinde katil ve gaspçı olarak bilinen İskoçların bir kralıydı.

Shakespeare’den Macbeth, 11. yüzyılın gerçek İskoç kralına çok az benziyor.

İngilizce olarak Macbeth olarak bilinen Mac Bethad mac Findláich, yaklaşık 1005 yılında doğdu. Babası Moray’ın Mormaer’i Finlay’dı ve annesi II. Malcolm’un ikinci kızı Donada olabilir. Bir ‘mormaer’ kelimenin tam anlamıyla İskoçya’nın eski Kelt eyaletlerinden birinin yüksek bir görevlisiydi, ancak Latince belgelerde kelime genellikle ‘gelir’ olarak çevrilir, bu da erken anlamına gelir.

1040 Ağustos’unda, Morayshire, Elgin yakınlarındaki savaşta iktidar kralı I. Duncan’ı öldürdü. Macbeth kral oldu. Kenneth III’ün torunu Gruoch ile olan evliliği, taht iddiasını güçlendirdi. 1045’te Macbeth, Dunkeld’de Duncan I’in babası Crinan’ı yendi ve öldürdü.

14 yıldır Macbeth, yasa ve düzeni empoze ederek ve Hristiyanlığı teşvik ederek eşit bir şekilde yönetiyor gibi görünüyor. 1050’de papalık yıldönümü için Roma’ya seyahat ettiği biliniyor. Aynı zamanda cesur bir liderdi ve İngiltere’nin Northumbria sınırında başarılı yemler yaptı.

1054’te Macbeth’e, Duncan’ın yeğeni olan oğlu Malcolm Canmore’u tahta geri döndürmeye çalışan Northumbria Kontu Siward tarafından meydan okundu. Ağustos 1057’de Macbeth, Malcolm Canmore (daha sonra Malcolm III) tarafından Aberdeenshire’daki Lumphanan Savaşı’nda öldürüldü.

Kitchener, Birinci Dünya Savaşı’nın ilk yıllarında devlet sekreteri olarak, eşi görülmemiş bir ölçekte ordu örgütleyen bir İngiliz askeri lideri ve devlet adamıydı. Ayrıca şimdiye kadar üretilmiş en ünlü İngiliz ordusu asker toplama posteri üzerinde tasvir edildi.

Horatio Kitchener, 24 Haziran 1850’de Kerry, İrlanda’da doğdu. İsviçre’de ve Woolwich Kraliyet Askeri Akademisinde eğitim gördü. 1871’de Kraliyet Mühendisleri’ne katıldı. 1884-1885’te Hartum’daki General Charles Gordon’u rahatlatmak için başarısız operasyonda yer aldı ve 1886’da Doğu Sudan’ın genel valiliğine atandı. Altı yıl sonra Mısır ordusunun baş komutanı oldu. 1896’da Omdurman Muharebesi ile sonuçlanan El Mehdi’nin güçlerinden Sudan fethine ve 1898’de Hartum’un yeniden işgaline başladı. Kitchener daha sonra ulusal bir kahraman haline gelen Sudan valisi oldu.

1900’de Kitchener, Boer Savaşı’nda İngiliz komutanı Lord Roberts’a genelkurmay başkanı olarak atandı. Roberts İngiltere’ye döndüğünde Kitchener, Boer direnişiyle başa çıkmak için ayrıldı. Acımasız tedbirleri – sivillerin hapsedilmesi için kampların kullanılması da dahil (‘toplama kampı’ teriminin kökeni) çok eleştirildi.

1902’de İngiltere’ye döndükten sonra Viscount Kitchener (1914’te earl yapıldı) yarattı ve Hindistan’ın baş komutanlığına atandı. 1911’de 1914’e kadar orada ve Sudan’da hizmet veren Mısır’ın prokonsülü oldu. Savaş patlak verdiğinde, Kitchener isteksizce devlet sekreterinin savaş için atanmasını kabul etti. Hükümet ve ordudaki birçok kişinin aksine, yıllarca süren bir savaş öngördü ve buna göre planladı. Tamamen yeni ‘Kitchener orduları’ peş peşe için çok sayıda gönüllü yetiştirdi ve eğitti.

Ancak kabine meslektaşları Kitchener’ın kamu ibadetini paylaşmadı ve yavaş yavaş sorumluluklarından kurtuldu. Felaket Çanakkale Boğazı operasyonuna verdiği destek, 1915’teki ‘kabuk krizi’ ile birleşince itibarını daha da yıprattı. Haziran 1916’da Rusya’ya bir görevde gönderilen 5 Haziran’da, gemisi HMS Hampshire’ın Orkneys’ten bir Alman madeni tarafından batırıldığı sırada boğuldu.

Kissinger, 1960’ların ve 1970’lerin sonlarında ABD dış politikasında baskın bir rol oynayan ve ABD’nin Vietnam’a katılımının sona ermesi konusundaki görüşlerinden dolayı Nobel Barış Ödülü’nü kazanan Amerikalı bir akademisyen ve politikacıdır.

Heinz Alfred Kissinger 27 Mayıs 1923’te Almanya’nın Fuerth şehrinde Nazizm’den kaçmak için 1938’de ABD’ye göç eden Yahudi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Kissinger 1943’te ABD vatandaşı oldu. Ordudaki savaş hizmetinden sonra Kissinger Harvard Üniversitesi’ne gitti. Harvard’da öğretmenlik yapmaya devam etti ve ABD hükümetine ara sıra dış politika danışmanı olarak hizmet etmeye başladı.

1969’da ABD Başkanı Richard Nixon Kissinger’i ulusal güvenlik danışmanı olarak atadı. Yol gösterici felsefesi, dış politikanın ulusal çıkarlara hizmet etmesi gerektiğiydi – ‘realpolitik’ olarak adlandırılan pragmatik bir bakış. Kissinger, Nixon’un 1972 yılında Çin ve Sovyetler Birliği’ne yaptığı iki ünlü zirve ziyaretini düzenledi. Bu ziyaretler, ABD’nin komünist güçlerle gerginliği etkisiz hale getirmeye çalıştığı detente politikasını tanıttı.

1973’te Kissinger dışişleri bakanı oldu ve böylece ABD dışında doğan bu kişi ilk kişi oldu. Gerald Ford, Nixon’u cumhurbaşkanı olarak değiştirdiğinde devlet sekreteri olarak görevine devam etti. Kissinger, ABD’nin Vietnam Savaşı’ndaki rolüne bir son verilmesi için müzakere ettiği için 1973 Nobel Barış Ödülü’nü ve Kuzey Vietnam’dan Le Duc Tho’yu aldı. 1974’te İsrail ve Mısır arasındaki 1973 Yom Kippur Savaşı’ndan sonra Orta Doğu’daki gerilimleri hafifleten ve her iki tarafın da savaştan vazgeçmeyi kabul ettiği 1975 Sina Anlaşması’na yol açan ‘mekik diplomasisi’ ile ödüllendirildi. farklılıklarını çözme yolları. 1977’de ofisten ayrıldı ve Georgetown Üniversitesi’nde çalışmaya gitti. 1985 yılında Cumhurbaşkanı Ronald Reagan’ın Dış İstihbarat Danışma Kurulu’na seçilmesi üzerine devlet hizmetine geri döndü.

2002’de Başkan George W Bush, Kissinger’i Eylül 2001’de ABD’ye yönelik terör saldırılarına katkıda bulunan istihbarat başarısızlıklarına ilişkin bağımsız soruşturmaya başkanlık etmesi için atadı. ve siyasi danışmanlık firmasındaki kişisel hissesi. Kariyeri boyunca dış ilişkiler üzerine yazmaya ve ders vermeye devam etti ve 25 yıldır hükümetin en üst kademelerinde görev almamasına rağmen hala tartışmalara neden oluyor.

Kipling, İngiliz bir yazar ve Nobel Edebiyat Ödülü’nü kazandı. En iyi İngiliz imparatorluk yönetimi döneminde Hindistan’da şiirleri ve hikayeleri ile tanınır.

Rudyard Kipling 30 Aralık 1865’te Hindistan’ın Bombay şehrinde doğdu. Babası bir sanatçı ve öğretmendi. 1870’de Kipling, Güneydoğu’da koruyucu bir ailenin yanında kalmak ve sonra Devon’daki yatılı okula gitmek için İngiltere’ye götürüldü. 1882’de Hindistan’a döndü ve boş zamanlarında şiir ve kurgu yazarak gazeteci olarak çalıştı. ‘Tepelerden Düz Masallar’ (1888) gibi kitaplar İngiltere’de başarı kazandı ve 1889’da Kipling Londra’da yaşamaya başladı.

1892’de Kipling, Amerikalı bir arkadaşın kız kardeşi Caroline Balestier ile evlendi ve çift, ailesinin yaşadığı Amerika Birleşik Devletleri’nde Vermont’a taşındı. İki kızı orada doğdu ve Kipling ‘Orman Kitabı’ (1894) yazdı. 1896’da karısının ailesiyle olan bir kavga, Kipling’i İngiltere’ye geri dönmeye teşvik etti ve Sussex’e kendi ailesiyle yerleşti. Oğlu John 1897’de doğdu.

Şimdiye kadar Kipling çocuklar ve yetişkinler için son derece popüler bir yazar ve şair olmuştu. Kitapları arasında ‘Stalky and Co.’ (1899), ‘Kim’ (1901) ve ‘Pook’s Hill Puck’ (1906). ‘Just So Stories’ (1902) aslen altı yaşında zatürreden ölen kızı Josephine için yazılmıştır.

Kipling, şövalyelik ve şair ödülü de dahil olmak üzere yaşamı boyunca birçok onuru geri çevirdi, ancak 1907’de, bu kadar onurlandırılan ilk İngiliz yazar Nobel Edebiyat Ödülü’nü kabul etti.

1902’de Kipling, Doğu Sussex’te Bateman’ın adlı 17. yüzyıldan kalma bir evini satın aldı ve burada hayatının geri kalanında yaşadı. Ayrıca kış aylarında Güney Afrika’ya tekrarlanan geziler de dahil olmak üzere yoğun bir şekilde seyahat etti.

1915 yılında oğlu John, Birinci Dünya Savaşı sırasında Loos Muharebesi’nde İrlanda Muhafızları ile birlikte çalışırken kaybolmuştu. Kipling, oğlunun ölümünü kabul etmekte büyük zorluk çekti – kronik olarak kısa görüşlü John’un askeri hizmet için kabul edilmesinde büyük bir rol oynamıştı – daha sonra alayının ‘Büyük Savaşta İrlandalı Muhafızlar’ adlı bir hesabını yazdı. Ayrıca İmparatorluk Savaş Mezarları Komisyonu’na katıldı ve birçok İngiliz savaş anısına yazılan İncil ifadesini seçti: ‘Adları Artık Artık Yaşayacak’.

Kipling 18 Ocak 1936’da öldü ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

Kilby ve Noyce, 1950’lerin sonlarında ayrı ayrı çalışan, daha iyi mikroçip olarak bilinen entegre devreyi icat eden elektrik mühendisleriydi.

Jack St Clair Kilby, 8 Kasım 1923’te Missouri, Jefferson City’de doğdu, ancak babasının bir elektrik şirketi işlettiği Kansas’ta büyüdü. Illinois Üniversitesi’ne kaydoldu, ancak çalışmaları savaş servisi tarafından kesintiye uğradı. 1947’de elektrik mühendisliğinden mezun oldu.

1958’de Kilby, Dallas’taki Texas Instruments’ta (TI) çalıştı. Kısa süre sonra elektronik bir devrenin tüm elemanlarını tek bir silikon çip üzerine koyma fikrini buldu. 1978’den 1985’e kadar Kilby, Texas A&M Üniversitesi’nde Elektrik Mühendisliği Profesörü olarak görev yaptı. 1983 yılında TI’den resmen emekli oldu, ancak hayatının geri kalanında şirketle önemli bir ilişki sürdürdü. Kariyeri boyunca 60’tan fazla patent kaydetti ve 2000 yılında Nobel Fizik Ödülü’nü paylaştı. 20 Haziran 2005’te öldü.

Robert Noyce 12 Aralık 1927’de bir bakanın oğlu Iowa’nın Grinnell şehrinde doğdu. Grinnell Koleji ve Massachusetts Teknoloji Enstitüsü’nde (MIT) okudu. 1955 yılında, transistörün mucitlerinden William Shockley başkanlığındaki bir bilim insanı ekibine katıldı. 1957’de yedi meslektaşı bıraktı ve Fairchild Semiconductor’u kurdu. Kilby ile hemen hemen aynı zamanda, Noyce entegre devre fikrini tasarladı. 1968’de Noyce ve arkadaşı Gordon Moore, dünyanın en büyük mikroçip üreticilerinden biri olan Intel’i kurdu. Noyce 3 Haziran 1990’da öldü.

Entegre devrenin eşzamanlı buluşundan sonra, TI ve Kilby cihazlarını patentleyen ilk kişilerdi, ancak Fairchild ve Noyce’lerin seri üretilmesi daha kolaydı. Yıllarca süren davadan sonra, TI ve Fairchild cihazlarını çapraz lisanslamayı kabul etti.

Entegre devre, avuç içinde tutulabilen bir cihaza bir dizi ekipmanı dahil etmeyi mümkün kıldı. Ayrıca elektronik ekipmanların üretimi önemli ölçüde daha ucuz hale geldi. Mikroçipler artık tüm bilgisayarlar da dahil olmak üzere çoğu elektrikli cihazı kontrol ediyor.

Yunanca adı Cheops olarak da bilinen Mısır firavunu Khufu, Giza’da Büyük Piramit’i inşa etmekle ünlü Dördüncü Hanedan’ın ikinci firavunuydu.

Khufu’nun tam adı Khnum-Khufwy’di, bu da ‘[tanrı] Khnum beni koruyor’ anlamına geliyor. Sneferu ve Kraliçe Hetepheres’in oğluydu ve üç karısı olduğuna inanılıyor. Dünyanın yedi harikasından biri olan Giza’da Büyük Piramidi inşa etmekle ünlüdür, ancak bunun dışında onun hakkında çok az şey biliyoruz. Hayatta kalan tek heykeli ironik olarak, şimdiye kadar keşfedilen en küçük Mısır kraliyet heykelidir: Abydos’ta bulunan 7,5 cm (3 inç) yüksek fildişi heykeli.

Khufu, muhtemelen yirmili yaşlarında tahta çıktı ve bir kerede piramidi üzerinde çalışmaya başladı. Tüm projenin tamamlanması yaklaşık 23 yıl sürdü ve bu süre zarfında her biri ortalama 2,5 ton ağırlığında 2.300.000 yapı taşı taşındı. Yeğeni Hemiunu, Büyük Piramit’in yapım başkanı olarak atandı. Khufu, Giza’da bir piramit kuran ilk firavundu. Bu anıtın büyüklüğü, ülkesinin maddi ve insan kaynaklarına hakim olma becerilerinin kanıtıdır. Artık piramitlerin köleler yerine zorunlu emek kullanılarak inşa edildiğine inanılıyor. Khufu’nun piramidi inşa etmek için köleleri kullandığı fikri Yunan tarihçi Herodotus’tan geliyor. Ayrıca Khufu’yu para sıkıntısı çektiğinde kızını fuhuş eden acımasız ve kötü bir lider olarak tanımlıyor. Ancak Westcar Papirüs, Khufu’yu geleneksel bir oryantal hükümdar olarak tanımlıyor: iyi huylu, aşağılıklarına uygun ve insan varlığı ve büyüsünün doğasıyla ilgileniyor.

Babası kadar sevgiyle hatırlanmamasına rağmen, Khufu’nun mezar kültü hala 26. Hanedanlığında takip edildi ve Roma döneminde giderek daha popüler hale geldi.

Kruşçev, 1955’ten 1964’e kadar Sovyetler Birliği’nin lideriydi ve Joseph Stalin’in yerini aldı. Küba Füze Krizine başkanlık etti.

Nikita Sergeyevich Kruşçev, 1894’te Rusya’nın güney batısındaki Kursk yakınlarında fakir bir ailede doğdu. Çok az örgün eğitim aldı. 1918’de Bolşevik Partisine katıldı ve Rus İç Savaşı sırasında Kızıl Ordu’da görev yaptı.

1929’da Kruşçev, Stalin Endüstri Akademisi’ne katılmak için Moskova’ya taşındı. 1931’de Komünist Parti için tam zamanlı çalışmaya başladı ve 1938’de Moskova Şehir Partisi Komitesi’nin ilk sekreteri olmak için yükseldi. Ertesi yıl, en yüksek karar organı olan Politburo’nun üyesi oldu. Komünist Parti. İkinci Dünya Savaşı sırasında Kruşçev orduda siyasi bir komiser olarak çalıştı.

Stalin Mart 1953’te öldü. Kruşçev kısa bir süre sonra partinin lideri oldu, ancak tutumunu pekiştirmesi birkaç yıl aldı. Şubat 1956’da Stalin’i kınayan 20. Parti Kongresi’nde gizli bir konuşma yaptı. Kruşçev Stalinist terördeki kendi rolünden bahsetmese de Komünist Parti ve Batı’da bir sansasyon yarattı.

Konuşma bir ‘Stalinisation’ kampanyası başlattı. Kruşçev ayrıca Sovyet yaşam standartlarını iyileştirmeye ve kültürel ve entelektüel yaşamda daha fazla özgürlük sağlamaya çalıştı. 1950’lerin ortalarında, Kazak Cumhuriyeti’nde (Kazakistan) daha önce ekilmemiş arazilerde çiftçiliği teşvik etmek için ‘Virgin Lands’ kampanyasını başlattı. Sovyet uzay programına yatırım yaptı ve 1957’de dünyanın yörüngesindeki ilk uzay aracı Sputnik I’in uçuşuyla sonuçlandı.

Batı ile ilişkilerde, Kruşçev’in görev süresi bir dizi krizle işaretlendi – 1960’da bir Amerikan U2 casus uçağının Sovyetler Birliği’ne düşürülmesi, 1961’de Berlin Duvarı’nın inşası ve en önemlisi Küba Dünyayı nükleer savaşın eşiğine getiren 1962’deki Füze Krizi. Buna rağmen, Kruşçev Batı ile birlikte yaşama politikasını sürdürmeye çalıştı. Doktrindeki bu değişiklik, Kruşçev’in Stalinizmi reddetmesi ile birlikte 1960’ta Komünist Çin ile bölünmeye yol açtı.

Kruşçev, Doğu Avrupa’daki uydu devletlerinde Sovyetler Birliği’nin kavrayışını gevşetmeye hazır değildi ve 1956’da Macaristan’da Komünist iktidara karşı bir ayaklanma vahşice bastırıldı.

1964’te Kruşçev, Sovyet seçkinlerinin çoğunu yabancılaştırmıştı ve Leonid Brezhnev liderliğindeki rakipler tarafından emekli olmak zorunda kaldı. Kruşçev 11 Eylül 1971’de Moskova’da öldü.

Humeyni, 1979’da İran’ı dünyanın ilk İslam cumhuriyeti yapan İranlı bir dini ve siyasi liderdi.

Ruhollah Humeyni, İran’ın merkezinde Kohmeyn’de doğdu. Dindar bir bilim adamı oldu ve 1920’lerin başında lider bir Şii alimi için bir terim olan ‘ayatollah’ oldu.

1962’de Humeyni, Şah’ın Batı yanlısı rejimine açık sözlü muhalefeti nedeniyle shah güvenlik servisi tarafından tutuklandı. Tutuklanması onu ulusal kahraman statüsüne yükseltti. 1964’te Türkiye, Irak ve daha sonra Fransa’da yaşayan sürgün edildi ve destekçilerini şahı devirmeye çağırdı. 1970’lerin sonunda, şah derin bir şekilde popüler olmamıştı ve ülke çapında isyanlar, grevler ve kitle gösterileri yapıldı.

Ocak 1979’da, Şah Hükümeti çöktü ve ailesi ile sürgüne kaçtı. 1 Şubat’ta Humeyni zaferle İran’a döndü. Ulusal bir referandum yapıldı ve Humeyni heyelan zaferi kazandı. İslam Cumhuriyeti ilan etti ve İran’ın yaşam için siyasi ve dini lideri olarak atandı. Ülke çapında İslam hukuku getirildi. Amerikan nüfuzunu feshetmesi, militan İslami öğrencilerin Kasım 1979’da Tahran’daki ABD Büyükelçiliği’ne saldırmasına neden oldu. Amerikan rehinelerinden bazıları bir yıldan fazla bir süre esir tutuldu.

Eylül 1980’de, Shatt al-Arab suyolu üzerinde bir toprak anlaşmazlığının ardından Irak, İran’ı şaşırttı. Ortaya çıkan savaş sekiz yıl sürdü ve yarım buçuk milyon insan öldü. Her iki taraf da diğerinin rejimini devirme hedeflerine ulaşamadı. Savaş, İran’daki İslam devriminin bazı gayretlerini söndürdü ve bazı İranlıların liderlerinin yeteneklerini sorgulamasına yol açtı.

Şubat 1989’da Humeyni, Müslümanlara yazar Satanic Ayetleri adlı romanı için yazar Salman Rushdie’yi öldürmelerini emreterek ‘fetva’ düzenleyerek uluslararası tartışmayı kışkırttı.

Humeyni 4 Haziran 1989’da öldü.

Giza’nın ikinci piramidinin kurucusu Khafra belki de en iyi biliniyor çünkü yüzü mezar alanını koruyan Büyük Sfenks’in modeliydi.

Firavun Khufu’nun küçük oğullarından biri olan karısı Henutsen, Khafra üvey kardeşi Djedefra’nın (MÖ c.2566 – M.2558) Dördüncü Hanedan’ın dördüncü kralı olmayı başardı. Khafra, üvey kardeşinin şu anda güneş tanrısı Ra’nın kültünün önemini yansıtmaya başladığı ‘Ra’nın Oğlu’ (sa Ra) unvanını da kabul etti.

Piramidini Abu Roash’a inşa eden Djedefra’nın aksine Khafra, babası Khufu’nunkine yakın kendi mezarını inşa etmek için Giza’ya döndü. Babasınınkinden biraz daha küçük olmasına rağmen, Khafra’nın piramidi, yükseklik farkını azaltmak için biraz daha yüksek bir zemine inşa edildi. Eski adı Khafra Büyük, her şeye kadir sahibinin durumunu yansıtır.

Khafra’nın piramit kompleksi, aynı zamanda hayatta kalan böyle bir kompleksin en eksiksiz örneğidir. Kralın piramidinin tabanındaki büyük mezar tapınağından, uzun bir geçit, vücudunun mumyalanmasının büyük olasılıkla gerçekleşeceği vadi tapınağına iner. Granit kaplı tapınak, beyaz kaymaktaşı zemini ile, bir zamanlar Nubian ocaklarından 250 km güneydeki Niorian ocaklarından elde edilen dioritten yapılmış, kralın 23 muhteşem heykeli ve şahin tanrısı Horus ile süslenmiştir.

Eşi III. Meresankh onu geride bıraktı ve kocasının piramidine yakın görkemli bir mezara gömüldü. Duvar sahneleri, kraliçeyi saçları kısa kırpılmış, ek rahip rolünü gösteren leopar deri elbiseler giyerek gösteriyor. Onun yanında güçlü annesi, çeyiz kraliçesi Hetepheres II duruyor. Her iki kraliyet hanımı da Khafra’nın mahkemesinde kadınların oynadığı önemli rolleri yansıtıyor.

Keynes bir İngiliz ekonomistiydi ve 20. yüzyılın en etkili olanlarından biriydi.

John Maynard Keynes, 5 Haziran 1883’te Cambridge’de iyi bir akademik ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Babası iktisatçı ve filozoftu, annesi kasabanın ilk kadın belediye başkanı oldu. Matematik okuduğu Cambridge Üniversitesi’nin yanı sıra Eton’da da akademik olarak mükemmelleşti. Ayrıca Bloomsbury entelektüel ve sanatçı grubunun üyeleriyle arkadaş oldu.

Mezun olduktan sonra, Keynes Hindistan Ofisinde çalışmaya gitti ve aynı zamanda King’s College’da bir burs kazandı – aynı zamanda çalışma saatleri içinde – bir tez üzerinde çalışmayı başardı. 1908’de kamu hizmetinden ayrıldı ve Cambridge’e döndü. Birinci Dünya Savaşı’nın patlak vermesinin ardından Keynes hazineye katıldı ve Versay barış anlaşmasının ardından, mağlup Almanya’dan talep edilen fahiş savaş tazminatlarını eleştirdiği ve peygamberlikle öngördüğü ‘Barış’ın Ekonomik Sonuçları’ nı yayınladı. Almanlar arasında intikam alma arzusunu besleyecekti. Bu en çok satan kitap onu dünyaca ünlü yaptı.

Savaşlar arası yıllarda, Keynes finansal piyasalardan önemli bir kişisel servet topladı ve King’s College bursarı olarak kolejin finansal pozisyonunu büyük ölçüde geliştirdi. Birçok şirketin önde gelen sanat patronu ve yönetim kurulu üyesi oldu. 1926’da Rus balerin Lydia Lopokova ile evlendi.

Keynes’in en tanınmış eseri olan ‘Genel İstihdam, Faiz ve Para Teorisi’ 1936’da yayınlandı ve gelecekteki ekonomik düşünce için bir referans haline geldi. Aynı zamanda İngiltere’nin en etkili ekonomisti konumunu da korudu ve İkinci Dünya Savaşı’nın gelişiyle hazine için tekrar çalıştı. 1942’de Lordlar Evi’ne üye oldu.

Savaş yıllarında, Keynes savaş sonrası uluslararası ekonomik düzeni şekillendirecek müzakerelerde belirleyici bir rol oynadı. 1944’te İngiliz heyetini ABD’deki Bretton Woods konferansına götürdü. Konferansta Dünya Bankası ve Uluslararası Para Fonu’nun planlanmasında önemli bir rol oynadı. 21 Nisan 1946’da öldü.

Kelvin, Kelvin sıcaklık ölçeğini geliştiren İskoç bir matematikçi ve fizikçiydi.

William Thomson 26 Haziran 1824’te Belfast’ta doğdu. Matematik profesörü olan babası tarafından öğretildi. 1832’de aile, Thomson’ın 10 yaşından itibaren üniversiteye gittiği Glasgow’a taşındı, ardından Cambridge ve Paris üniversitelerinde okudu. 1846’da Glasgow’da doğal felsefe profesörü oldu, 50 yıldan fazla bir süre boyunca tutacağı bir yazı.

Glasgow’da Thomson, İngiltere’de ilk fizik laboratuvarını kurdu. Elektromanyetizma ve termodinamik başta olmak üzere birçok farklı alanda öncüydü. Faraday ile birlikte elektromanyetik alan kavramının tanıtımından sorumluydu. Termodinamikte Thomson, konunun öncüleri Nicolas Carnot ve James Joule’nin çalışmalarını özümsedi ve geliştirdi. Çalışmasının en önemli sonuçlarından biri mutlak sıfır sıcaklık fikriydi – buna dayanan ölçek onun adını aldı.

Çalışmaları boyunca Thomson’un öncelikli hedefi bilimin pratik kullanımıydı. Günün önemli bir pratik sorunu olan denizaltı telgrafisi çalışmalarıyla ün kazandı. Kelvin, 1857-1858 ve 1865-1866’da Atlantik telgraf kablolarının döşenmesinde bilimsel bir danışman olarak çalıştı ve 1866’da şövalye edildi. Deniz meselelerine olan ilgisi aynı zamanda bir denizci pusulası geliştirmesi ve gelgit yaratması için ona ilham verdi. makine ve derinlik ölçme ekipmanı. Birçok elektrikli alet icat etti ve Glasgow’daki evi ilk elektrik ışığıyla aydınlandı.

Thomson, 1892’de Largs Baron Kelvin unvanıyla (Kelvin, Glasgow Üniversitesi’nin yakınında akan küçük bir nehirdi) ve 1890’dan 1895’e kadar Kraliyet Cemiyeti’nin başkanıydı. 17 Aralık 1907’de Ayrshire’da öldü, İskoçya ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

Keir Hardie, İngiltere’nin en önemli siyasetçileri ve ilk İşçi lideri olmak için çok mütevazi başlangıçlardan doğdu.

James Keir Hardie, 15 Ağustos 1856’da bir hizmetkâr olan Mary Keir’in gayri meşru oğlu olan Lanarkshire, İskoçya’da doğdu. Annesi daha sonra bir marangoz olan David Hardie ile evlendi. Keir Hardie, herhangi bir okula gitmeden sekiz yaşında bir fırıncı çocuk olarak çalışmaya gönderildi ve ailenin tek ücretini kazandı. 11 yaşına geldiğinde kömür madencisiydi. 17 yaşına kadar okuma yazma öğrenmişti.

Siyasetteki kariyeri, kömür ocağında bir işçi birliğinin kurulmasıyla başladı ve 1881’de Lanarkshire madencilerinin ilk grevine önderlik etti. 1892’de Keir Hardie, Doğu Londra’da West Ham için Bağımsız İşçi Partisi adayı olarak davet edildi. Kazandı ve parlamentodaki yerini aldı. Kendisini hem elbisesiyle radikal olarak nitelendirdi – parlamentonun çoğu üyesi daha resmi elbise giydiğinde tüvit kıyafeti giydi – hem de kadın hakları, ücretsiz eğitim ve emekli maaşları ve Hint özerkliği dahil savunulan konular. 1895 seçimlerinde yenilgisine katkıda bulunmuş olabilecek monarşiye saldırdığı için ağır eleştirildi.

Buna rağmen İskoç sendika yetkilileri arasında yükselmeye devam etti ve 1893’te Bağımsız İşçi Partisi’ni oluşturan grup arasında yer aldı. Açılış konferansında başkan ve lider seçildi. 1899’da, nihayetinde İşçi Partisi’ne dönüşen İşçi Temsil Heyeti kuruldu.

Başka bir koltuk kazanmak için uzun bir savaşın ardından, 1900 yılında Merthyr Tydfil’e milletvekili seçildi ve parlamentodaki sadece iki İşçi Milletvekilinden biriydi. Ancak 1906’da bu sayı 26’ya yükseldi. Keir Hardie, Avam Kamarası’nda partinin lideri seçildi, ancak iç rekabetlerle uğraşmada çok iyi değildi ve 1908’de görevinden istifa etti. İşçi Partisi’ni teşvik etmek ve özellikle kadınların oy hakkı nedeniyle eşitliği savunmak. 1910’da 40 Çalışma Milletvekili parlamentoya seçildi ve Keir Hardie parti liderliğini George Barnes’a bıraktı.

Birinci Dünya Savaşı’nın ilk yılında, Keir Hardie açık sözlü bir pasifistti. 26 Eylül 1915’te Glasgow’da öldü.

25 yaşında ölümüne rağmen, Keats en büyük İngiliz şairlerinden biridir ve Romantik hareketin kilit figürlerinden biridir. Genç, güzel, mahkum şairin özü haline geldi.

John Keats, 31 Ekim 1795’te Londra’da doğdu. Babası üniforma ahırında çalıştı, ancak 1804’te öldü. Annesi yeniden evlendi, ancak 1810’da tüberkülozdan öldü.

Keats, Enfield’daki bir okulda eğitim gördü. 16 yaşındayken bir cerraha çırak oldu. İlk şiirlerini 1814’te yazdı. 1816’da şiire konsantre olmak için tıbbı bıraktı. İlk şiir hacmi ertesi yıl yayınlandı.

1818’de Keats, kardeşi Tom’a, annelerini öldüren hastalık olan tüberkülozun son aşamalarında emzirdi. Tom Aralık ayında öldü ve Keats arkadaşı Charles Brown’un Hampstead’deki evine taşındı. Orada bir komşu olan 18 yaşındaki Fanny Brawne’ye derinden aşık oldu.

Bu, Keats’in en yaratıcı döneminin başlangıcıydı. Diğerlerinin yanı sıra ‘St Agnes Arifesi’, ‘La Belle Dame Sans Merci’, ‘Bir Bülbüle Önde’ ve ‘Sonbaharda’ yazdı. ‘Ode to a Nightingale’ içeren beş ode grubu, İngiliz dilindeki en büyük kısa şiirler arasında yer alıyor.

Eylül 1819’dan itibaren Keats biraz daha şiir üretti. Finansal zorlukları artık ağırdı. Fanny Brawne ile nişanlandı, ancak para olmadan evlenme şansları çok azdı.

1820’nin başlarında, Keats tüberküloz belirtileri göstermeye başladı. İkinci şiir hacmi Temmuz ayında yayınlandı, ancak şu anda çok hastaydı. Eylül ayında Keats ve arkadaşı Joseph Severn, Keats’in sağlığını iyileştirmek umuduyla İtalya’nın daha sıcak havasına gitti. Roma’ya vardıklarında, Keats yatağa hapsedildi. Severn ona sadık bir şekilde emzirdi, ancak Keats 23 Şubat 1821’de Roma’da öldü. Roma’daki Protestan Mezarlığı’na gömüldü.

Jones, Roma’nın klasik mimarisini ve İtalyan Rönesansını İngiltere’ye tanıtmaktan sorumlu ilk İngiliz mimardı.

Jones, bir bez işçisinin oğlu olan Londra’daki Smithfield’da vaftiz edildiği 19 Temmuz 1573’ten kısa bir süre önce doğdu. Erken hayatı veya eğitimi hakkında neredeyse hiçbir şey bilinmemektedir. Kesinlikle yüzyılın sonunda, muhtemelen bir patron pahasına yurtdışına seyahat etti ve İtalyan mimar Andrea Palladio’nun çalışmalarından çok etkilendi. 1600’lerin başında Jones, Kraliçe Anne James’in karısı tarafından mahkemede bir maske için kostümler ve ortamlar sağlamak için istihdam edildi, mimari komisyonlar almaya başladıktan sonra bile yapmaya devam etti. İlk bilinen binası, 1608 yılında Salisbury Kontu için tasarlanan Londra’daki Strand’daki Yeni Değişim idi. 1611’de Jones Galler Prensi Henry’ye eser araştırmacısı olarak atandı, ancak genç prens 1612’de öldü. 1613’te Jones, İtalya’yı tekrar ziyaret etmek için İngiltere’den ayrıldı. Döndükten bir yıl sonra, 1643 yılına kadar elinde tuttuğu bir pozisyonla krala sörveyör olarak atandı,

Sörveyör olarak ilk önemli görevi kraliçe için Greenwich’te bir konut inşa etmekti – Kraliçe’nin Evi. 1617’de başladı, ancak 1619’da ölümüyle çalışma askıya alındı ​​ve sadece 1635’te tamamlandı. 1619’da, Whitehall Sarayı’ndaki eski Ziyafet Evi yandı ve Jones yeni bir tane üzerinde çalışmaya başladı. 1622’de tamamlandı ve 1635’te tavanı için alegorik bir tablo Rubens’ten görevlendirildi. Jones ayrıca batı ucuna muhteşem bir portiko ekleyerek St Paul Katedrali’nin restorasyonu üzerinde çalıştı (tüm katedral Londra’nın Büyük Yangında kayboldu). Covent Garden’da Jones, Bedford’ın dördüncü earl tarafından geliştirilen karada Londra’nın ilk ‘meydanını’ (1630) yarattı ve Palladio’dan esinlenerek St Paul kilisesini tasarladı.

İngiliz İç Savaşı’nın patlak vermesi ve kralın mülklerinin ele geçirilmesi ile Jones’un sörveyör olarak istihdamı sona erdi. 1645’te Hampshire’daki Basing House’un Parlamenter kuvvetleri tarafından kuşatma ve yanma altındaydı. Tutuklanmış olabilir ve mülküne meclis tarafından el konulmuş ancak bir yıl sonra restore edilmiştir. Jones, 21 Haziran 1652’de öldü.

Johnson, İngiliz bir yazar ve eleştirmenti ve 18. yüzyılın en ünlü edebi figürlerinden biriydi. En tanınmış eseri ‘İngiliz Dili Sözlüğü’dür.

Samuel Johnson, 18 Eylül 1709’da Staffordshire, Lichfield’da doğdu. Babası bir kitapçı idi. Lichfield Dilbilgisi Okulu’nda eğitim gördü ve Oxford Üniversitesi’nde kısa bir süre geçirdi, ancak para eksikliği nedeniyle ayrılmak zorunda kaldı. Öğretmenlik işi bulamadığı için bir yazı kariyerine sürüklendi. 1735 yılında, 20 yıldan fazla bir süredir dul eşi Elizabeth Porter ile evlendi.

1737’de Johnson Londra’ya taşındı ve burada çok çeşitli konularda yazarak gazetecilik yoluyla kendini desteklemeye çalıştı. Yavaş yavaş edebi bir üne kavuştu ve 1747’de bir yazıcılar topluluğu ‘İngiliz Dili Sözlüğü’nü derlemesi için onu görevlendirdi. Görev sekiz yıl sürdü ve Johnson, hepsi Fleet Street’teki evinde çalışan altı asistan çalıştırdı.

Sözlük, 15 Nisan 1755’te yayınlandı. Bu tür ilk sözlük değildi, ama o zaman kesinlikle en önemlisiydi. Johnson’un yaşamı boyunca beş basım daha yayınlandı ve öldüğünde altıncı çıktı.

Johnson’un karısı 1752’de öldü ve kısa bir süre sonra Jamaika’dan eski bir köle olan Francis Barber, hizmetçi olarak Johnson’un evine katıldı. Johnson ile birlikte karısı ve çocukları gibi 30 yıldan fazla yaşadı ve Johnson’ın varisi oldu.

Johnson, sözlüğünün başarısına rağmen sürekli para sıkıntısı çekiyordu. 1762’de, devlet emekli maaşı verildiğinde mali durumu hafifletildi.

1763’te genç bir İskoç avukatı olan James Boswell ile tanıştı ve ‘Johnson of Life’ (1791’de yayınlandı) Johnson’ın adını yaymak için çok şey yaptı. 1773’te Johnson ve Boswell üç aylık İskoç Yaylaları ve Hebridler turuna çıktılar. Her ikisi de seyahatlerinin hesaplarını yazdı. Johnson, 1770’lerde Edinburgh’da hatırı sayılır bir zaman geçirdi.

Johnson şimdiye kadar Londra edebiyat dünyasının lideriydi ve Joshua Reynolds, Edmund Burke, Oliver Goldsmith ve David Garrick gibi önemli sanatçıların ve yazarların arkadaşıydı. Johnson için bir diğer önemli dostluk, zengin bir bira üreticisi ve parlamento üyesi Henry Thrale ve eşi Hester’le oldu. Johnson ailenin bir parçası oldu ve Londra evlerine ikinci ev muamelesi yaptı.

Johnson 13 Aralık 1784’te öldü ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

John, Magna Carta’yı imzaladığı için en ünlü olan İngiltere’nin kralıydı.

John, 1166 ya da 1167’de Noel’de Henry II’nin en genç ve en sevdiği oğlu Oxford’da doğdu. Babasının 1189’da ölümü üzerine kardeşi Richard kral oldu. John unvanlar, topraklar ve para aldı, ama bu yeterli değildi. Ekim 1190’da Richard yeğeni Arthur’u varisi olarak tanıdı. Üç yıl sonra, Richard Almanya’da hapsedildiğinde John kontrolü ele geçirmeye çalıştı. Başarısız oldu ve Richard 1194’ün başlarında döndüğünde sürüldü. İkisi kısa sürede uzlaştı ve Arthur 1196’da II. Philip tarafından yakalandığında Richard, John varis adını verdi.

1199’da Richard öldü ve John kral oldu. Fransa ile savaş, John’un ikinci evliliği tarafından tetiklendi. Lusignan ve Angoulâme’nin rakip aileleri arasında arabuluculuk yapması istenirken, Hugh de Lusignan’a nişanlanan Angoulâme mirasçı Isabella ile evlendi. Bir isyan patlak verdi ve Yahya’nın başkenti Fransa’dan II. Philip’ten önce görünmesi emredildi. Bunu yapmaması savaşa yol açtı.

John 1206’ya kadar Normandiya, Anjou, Maine ve Poitou’nun bir kısmını kaybetmişti. Bu başarısızlıklar prestijine zarar verici bir darbe oldu ve onları geri kazanmaya kararlıydı. Bu para gerektirdi, bu yüzden hükümeti mali yönetiminde giderek daha acımasız ve verimli oldu. Vergiler yükseldi ve feodal haklarını daha sert bir şekilde kullanmaya başladı.

Bu artan baroniyal hoşnutsuzluk yarattı. John ve baronları arasındaki müzakereler başarısız oldu ve Mayıs 1215’te iç savaş patlak verdi. İsyancılar Londra’yı ele geçirdiğinde, John daha fazla müzakere etmek zorunda kaldı ve 19 Haziran’da Thames Nehri üzerindeki Runnymede’de Magna Carta’da yer alan baronial şartları kabul etti Kraliyet gücünü sınırlandıran, feodal hakları sağladı ve İngiliz yasalarını yeniden düzenledi. Hükümdarın halkı kadar hukukun üstünlüğü altında olduğunu ve bireylerin haklarının egemenlerin isteklerine karşı bile korunacağını belirten ilk resmi belgedir.

Bu yerleşim, John’un baskı altında imzalandığını iddia ettiğinde kısa sürede uygulanamaz hale getirildi. Papa Masum tarafını tuttu ve ardından gelen iç savaşta John kuzey ilçelerine ve İskoç sınırına çöp attı. Fransa Prensi Louis daha sonra baronların isteği üzerine istila etti. John şiddetli bir şekilde savaşa devam etti, ancak Ekim 1216’da ölümü uzlaşmacı bir barış ve oğlu Henry III’ün halefini sağladı.