Johnson, İngiliz bir yazar ve eleştirmenti ve 18. yüzyılın en ünlü edebi figürlerinden biriydi. En tanınmış eseri ‘İngiliz Dili Sözlüğü’dür.

Samuel Johnson, 18 Eylül 1709’da Staffordshire, Lichfield’da doğdu. Babası bir kitapçı idi. Lichfield Dilbilgisi Okulu’nda eğitim gördü ve Oxford Üniversitesi’nde kısa bir süre geçirdi, ancak para eksikliği nedeniyle ayrılmak zorunda kaldı. Öğretmenlik işi bulamadığı için bir yazı kariyerine sürüklendi. 1735 yılında, 20 yıldan fazla bir süredir dul eşi Elizabeth Porter ile evlendi.

1737’de Johnson Londra’ya taşındı ve burada çok çeşitli konularda yazarak gazetecilik yoluyla kendini desteklemeye çalıştı. Yavaş yavaş edebi bir üne kavuştu ve 1747’de bir yazıcılar topluluğu ‘İngiliz Dili Sözlüğü’nü derlemesi için onu görevlendirdi. Görev sekiz yıl sürdü ve Johnson, hepsi Fleet Street’teki evinde çalışan altı asistan çalıştırdı.

Sözlük, 15 Nisan 1755’te yayınlandı. Bu tür ilk sözlük değildi, ama o zaman kesinlikle en önemlisiydi. Johnson’un yaşamı boyunca beş basım daha yayınlandı ve öldüğünde altıncı çıktı.

Johnson’un karısı 1752’de öldü ve kısa bir süre sonra Jamaika’dan eski bir köle olan Francis Barber, hizmetçi olarak Johnson’un evine katıldı. Johnson ile birlikte karısı ve çocukları gibi 30 yıldan fazla yaşadı ve Johnson’ın varisi oldu.

Johnson, sözlüğünün başarısına rağmen sürekli para sıkıntısı çekiyordu. 1762’de, devlet emekli maaşı verildiğinde mali durumu hafifletildi.

1763’te genç bir İskoç avukatı olan James Boswell ile tanıştı ve ‘Johnson of Life’ (1791’de yayınlandı) Johnson’ın adını yaymak için çok şey yaptı. 1773’te Johnson ve Boswell üç aylık İskoç Yaylaları ve Hebridler turuna çıktılar. Her ikisi de seyahatlerinin hesaplarını yazdı. Johnson, 1770’lerde Edinburgh’da hatırı sayılır bir zaman geçirdi.

Johnson şimdiye kadar Londra edebiyat dünyasının lideriydi ve Joshua Reynolds, Edmund Burke, Oliver Goldsmith ve David Garrick gibi önemli sanatçıların ve yazarların arkadaşıydı. Johnson için bir diğer önemli dostluk, zengin bir bira üreticisi ve parlamento üyesi Henry Thrale ve eşi Hester’le oldu. Johnson ailenin bir parçası oldu ve Londra evlerine ikinci ev muamelesi yaptı.

Johnson 13 Aralık 1784’te öldü ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

John, Magna Carta’yı imzaladığı için en ünlü olan İngiltere’nin kralıydı.

John, 1166 ya da 1167’de Noel’de Henry II’nin en genç ve en sevdiği oğlu Oxford’da doğdu. Babasının 1189’da ölümü üzerine kardeşi Richard kral oldu. John unvanlar, topraklar ve para aldı, ama bu yeterli değildi. Ekim 1190’da Richard yeğeni Arthur’u varisi olarak tanıdı. Üç yıl sonra, Richard Almanya’da hapsedildiğinde John kontrolü ele geçirmeye çalıştı. Başarısız oldu ve Richard 1194’ün başlarında döndüğünde sürüldü. İkisi kısa sürede uzlaştı ve Arthur 1196’da II. Philip tarafından yakalandığında Richard, John varis adını verdi.

1199’da Richard öldü ve John kral oldu. Fransa ile savaş, John’un ikinci evliliği tarafından tetiklendi. Lusignan ve Angoulâme’nin rakip aileleri arasında arabuluculuk yapması istenirken, Hugh de Lusignan’a nişanlanan Angoulâme mirasçı Isabella ile evlendi. Bir isyan patlak verdi ve Yahya’nın başkenti Fransa’dan II. Philip’ten önce görünmesi emredildi. Bunu yapmaması savaşa yol açtı.

John 1206’ya kadar Normandiya, Anjou, Maine ve Poitou’nun bir kısmını kaybetmişti. Bu başarısızlıklar prestijine zarar verici bir darbe oldu ve onları geri kazanmaya kararlıydı. Bu para gerektirdi, bu yüzden hükümeti mali yönetiminde giderek daha acımasız ve verimli oldu. Vergiler yükseldi ve feodal haklarını daha sert bir şekilde kullanmaya başladı.

Bu artan baroniyal hoşnutsuzluk yarattı. John ve baronları arasındaki müzakereler başarısız oldu ve Mayıs 1215’te iç savaş patlak verdi. İsyancılar Londra’yı ele geçirdiğinde, John daha fazla müzakere etmek zorunda kaldı ve 19 Haziran’da Thames Nehri üzerindeki Runnymede’de Magna Carta’da yer alan baronial şartları kabul etti Kraliyet gücünü sınırlandıran, feodal hakları sağladı ve İngiliz yasalarını yeniden düzenledi. Hükümdarın halkı kadar hukukun üstünlüğü altında olduğunu ve bireylerin haklarının egemenlerin isteklerine karşı bile korunacağını belirten ilk resmi belgedir.

Bu yerleşim, John’un baskı altında imzalandığını iddia ettiğinde kısa sürede uygulanamaz hale getirildi. Papa Masum tarafını tuttu ve ardından gelen iç savaşta John kuzey ilçelerine ve İskoç sınırına çöp attı. Fransa Prensi Louis daha sonra baronların isteği üzerine istila etti. John şiddetli bir şekilde savaşa devam etti, ancak Ekim 1216’da ölümü uzlaşmacı bir barış ve oğlu Henry III’ün halefini sağladı.

Jinnah, bağımsız bir Pakistan için başarıyla kampanya yürüten ve ilk lideri olan Hintli bir politikacıydı. Orada ‘Quaid-I Azam’ veya ‘Büyük Lider’ olarak bilinir.

Muhammed Ali Jinnah, 25 Aralık 1876’da şimdi Pakistan’da bulunan Karaçi’de doğdu, ancak daha sonra İngiliz kontrolündeki Hindistan’ın bir parçasıydı. Babası müreffeh bir Müslüman tüccardı.

Jinnah, Bombay Üniversitesi’nde ve Londra’daki Lincoln’s Inn’de okudu. Daha sonra Bombay’da başarılı bir yasal uygulama yaptı. 1913’te Müslüman Birliği’ne katıldığında, İngiliz yönetiminden özerklik için çalışan Hint Ulusal Kongresi’nin bir üyesiydi. Lig, birkaç yıl önce ağırlıklı olarak Hindu ülkesindeki Hint Müslümanlarının çıkarlarını temsil etmek için kurulmuştu, 1916’da başkan seçildi.

1920 yılında, Hindistan Ulusal Kongresi İngiliz yönetiminin tüm yönlerini boykot etmek için bir işbirliği yapmama hareketi başlattı. Jinnah bu politikaya karşı çıktı ve kongreden istifa etti. Kongre ve Müslüman Birliği arasında bugüne kadar çok büyük farklılıklar vardı.

1937’deki il seçimlerinden sonra, kongre karışık alanlarda Müslüman Birliği ile koalisyon idaresi kurmayı reddetti. Hindular ve Müslümanlar arasındaki ilişkiler bozulmaya başladı. 1940 yılında, Lahor’daki bir Müslüman Ligi oturumunda, Hindistan’ın bölünmesi ve Pakistan’ın Müslüman bir devletinin kurulması için ilk resmi talep yapıldı. Jinnah her zaman Hindu-Müslüman birliğinin mümkün olduğuna inanmıştı, ancak isteksizce Hint Müslümanlarının haklarını korumak için bölünmenin gerekli olduğu görüşüne geldi.

İngiliz hükümeti ile müzakereler yoluyla bu konudaki ısrarı, Hindistan’ın bölünmesine ve 14 Ağustos 1947’de Pakistan devletinin oluşmasına neden oldu. Bu, Müslümanlar, Hindular ve Sihler arasında yaygın bir şiddet ve geniş bir hareketin zemininde ortaya çıktı. yüz binlerce insanın öldüğü Pakistan ve Hindistan’ın yeni devletleri arasındaki nüfus.

Jinnah, Pakistan’ın ilk vali oldu, ancak 11 Eylül 1948’de tüberkülozdan öldü.

Jenner çiçek doktoru aşılamasının öncüsü ve immünolojinin babası olan bir İngiliz doktordu.

Edward Jenner, 17 Mayıs 1749’da yerel papazın oğlu olan Berkeley, Gloucestershire’da doğdu. 14 yaşındayken yerel bir cerraha çırak ve daha sonra Londra’da eğitim gördü. 1772’de Berkeley’e döndü ve kariyerinin geri kalanını kendi memleketinde doktor olarak geçirdi.

1796’da şimdi ünlü denemesini sekiz yaşındaki James Phipps’de gerçekleştirdi. Jenner bir inek çiçeği püstülünden alınan irin yerleştirdi ve çocuğun kolundaki bir kesi içine soktu. Kırsal alan folklorundan çıkarılan teorisini, sığır çiçeği hastalığının hafif hastalığına yakalanan sütçü kızların, özellikle de çocuklar arasında dönemin en büyük katillerinden biri olan çiçek hastalığına yakalanmadığını test ediyordu. Jenner daha sonra da inek çiçeği Phipps ile aşılandığının çiçek hastalığına karşı bağışık olduğunu kanıtladı. 1797’de Kraliyet Cemiyeti’ne denemesini anlatan bir makale sundu, ancak fikirlerinin çok devrimci olduğu ve daha fazla kanıta ihtiyacı olduğu söylendi. Undaunted, Jenner kendi 11 aylık oğlu da dahil olmak üzere diğer birkaç çocuğu denedi. 1798’de sonuçlar nihayet yayınlandı ve Jenner inek için Latince ‘vacca’dan aşı kelimesini üretti.

Jenner çok alay konusu oldu. Eleştirmenler, özellikle din adamları, hastalıklı bir hayvandan malzeme olan birini aşılamanın itici ve güvensiz olduğunu iddia ettiler. 1802 hicivli bir karikatür, aşılanmış ineklerin kafalarını filizlendiren insanlara gösterdi. Ancak aşılamanın bariz avantajları ve sağladığı koruma kazanıldı ve aşılama kısa sürede yaygınlaştı. Jenner ünlü oldu ve şimdi zamanının çoğunu aşısındaki gelişmeleri araştırmak ve tavsiye etmek için harcadı. Jenner, diğer birçok tıp alanında araştırma yaptı ve ayrıca fosil toplama ve bahçecilik konusunda da istekliydi. 26 Ocak 1823’te öldü.

Jellicoe, Birinci Dünya Savaşı’nın en iyi bilinen İngiliz deniz komutanıydı ve 1916’da Jutland Savaşı’nda İngiliz donanmasına komuta etti.

John Jellicoe, 5 Aralık 1859’da tüccar donanması kaptanının oğlu Southampton’da doğdu. 1872’de Kraliyet Donanmasına askeri öğrenci olarak girdi ve 1882 Mısır Savaşı’nda aktif hizmet gördü, daha sonra Çin Boksör İsyanı sırasında deniz tugayını yönetti. Birinci Dünya Savaşı’na kadar geçen yıllarda, Jellicoe donanma mühimmatının direktörü (1905 – 1907) ve donanmanın (1908-1910) kontrolörü olarak görev yaptı.

1911’de Büyük Filo komutasında ikinci oldu. 1914’te savaşın Almanya ile patlak verdiği gün filo komutanlığına atandı, Winston Churchill’in gözlemlediği bir pozisyon onu ‘her iki tarafta da öğleden sonra savaşı kaybedebilecek tek adam’ yaptı. Jellicoe’nin komutanlığı, ne İngiliz ne de Alman filolarının kazananlar olmadığı Mayıs 1916’da Jutland Savaşı’nda test edildi. Jellicoe, birçoğunun umduğu Alman donanmasına karşı nakavt darbesine ulaşamaması nedeniyle ağır eleştirildi.

1916’nın sonuna doğru Jellicoe, Kraliyet Donanması’nın profesyonel başkanı olan ilk deniz efendisi oldu. Jellicoe, 1917 baharında U-tekne tehdidiyle başa çıkmak için konvoy sisteminin kullanılmasına karşı çıktı, ancak Başbakan David Lloyd George müdahale ettikten sonra başarılı bir şekilde uygulanmasından sorumluydu. Jellicoe 1917 sonunda aniden görevden alındı.

1918’de savaş sırasında yaptığı hizmetlerden dolayı Scapa’dan Viscount Jellicoe rolüyle büyüdü. 1920’de Yeni Zelanda Genel Valiliğine atandı. Yeni Zelanda’dan döndüğünde ve vali olarak hizmetlerinin tanınması üzerine Jellicoe bir earl oluşturdu. 20 Kasım 1935’te öldü.

James, 1688’de William III tarafından ‘Şanlı Devrim’de devrilen İngiltere, İskoçya ve İrlanda’nın bir Stuart kralıydı.

James, 14 Ekim 1633’te I. Charles ve Fransız karısı Henrietta Maria’da doğdu ve büyükbabası I. James ve VI. İngiliz İç Savaşı sırasında yakalandı, ancak kıtada sürgüne kaçtı. 1660’ta kardeşi II. Charles’ın Restorasyonu’nda İngiltere’ye dönen bir asker olduğunu fark etti. Kraliyet Donanmasına 1660’tan 1673’e komuta etti. 1660 yılında James, II. Charles baş şefinin kızı Anne Hyde ile evlendi ve hayatta kalan iki çocuğu oldu: Mary ve Anne. 1669’da James, Katolikliğe döndü ve 1673 Test Yasası da dahil olmak üzere bir dizi Katolik karşıtı harekete karşı tavır aldı. Bu, 1685’teki Charles’ın ölümü üzerine tahtına geçişini engellemedi.

O yılın ilerleyen saatlerinde James, II. Charles’ın gayri meşru oğlu Monmouth Dükü liderliğindeki isyanla karşılaştı. İsyan, 1685’te Sedgemoor muharebesinden sonra kolayca ezildi ve ‘Kanlı Assizes’te kötü şöhretli lord şefi Yargıç Jeffreys tarafından vahşi cezalar verildi. Monmouth’un kendisi berbat bir şekilde başı kesildi.

Bu, James’in Roma Katolik ve Protestan muhaliflerine sivil eşitlik sağlama girişimleriyle birlikte parlamentoyla çatışmaya yol açtı. 1685’te James onu protesto etti ve tek başına yönetti. Katolikliği askeri, siyasi ve akademik görevlere atayarak Katolikliği teşvik etmeye çalıştı. 1687’de, tam dini hoşgörü hedefleyen bir Hoşgörü Bildirisi yayınladı ve Anglikan din adamlarına bunu hamurlarından okuma talimatı verdi.

Haziran 1688’de James’in Modena’nın ikinci eşi Mary, bir oğlu James Francis Edward’ı doğurdu. Bir Katolik art arda güvence altına alındığından korkan bir grup Protestan soylu, James’in büyük kocası ve Protestan kızı Mary’nin Orange of William’ı çağırdı. Kasım ayında William Devon’a bir ordu ile indi. Tamamen yabancılaştığı bir ordu ve donanma tarafından terk edilen James, sinirini tamamen kaybetti ve yurt dışına kaçtı. Şubat 1689’da parlamento James’in uçuşunun bir aşağılama olduğunu ve William ve Mary’nin ortak hükümdarlar olarak taçlandırıldığını ilan etti.

1689 Mart’ında James, Fransa’nın desteğiyle bir ordu yetiştirdiği İrlanda’ya indi. William tarafından Temmuz 1690’da Boyne Savaşı’nda yenildi. James, 16 Eylül 1701’de Fransa’daki Saint-Germain’de sürgünde öldü.

Ireton bir avukat, diplomat ve askerdi ve Parlamenter ordusunda önde gelen bir kişiydi.

Henry Ireton 1611 yılında Nottinghamshire’da küçük bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Cambridge Üniversitesi’nde okudu ve 1630’da İngiliz İç Savaşı başladığında bir süvari birliği kaldırdı ve Edgehill (1642) ve Gainsborough (1643) savaşlarında Parlamenterler için savaştı. Daha sonra 1644 yazının Marston Moor kampanyasında Yorkshire’daki Manchester Earl’üne ve Ekim ayında Newbury’de genel müdürlük yaptı.

Newbury’deki Parlamenter güçlerin zayıf performansı, 1645’te Sir Thomas Fairfax altında tek bir güç olan Yeni Model Ordusu’nun kurulmasına yol açtı. Yaz kampanyası başladığında Fairfax, eski silah arkadaşı Oliver Cromwell’i at yardımcısı olarak talep etti. Naseby Muharebesi’nden önceki gece (Haziran 1645) Ireton, Kraliyet kampına baskın düzenledi ve birkaç mahkersm aldı. Cromwell onu gece komiseri atadı ve Parlamenter ordusunun sol kanadındaki süvari komutanlığına koydu. Cesurca savaştı ama Parlamenter zaferinden sonra kaçarak yaralandı ve esir alındı.

I. Charles’ın teslim olduğu 1646’da Ireton, Oliver’ın 22 yaşındaki kızı Bridget Cromwell ile evlendi. Muzaffer ordu daha sonra kısmen ücret eksikliğiyle ilgili olarak parlamento ile tartışmalara katıldı. Ireton, ordu liderliği arasında en ablam politikacılardan biri olarak ortaya çıktı. Erkeklerinin çıkarlarını korumada önemli bir rol oynamıştır, ancak anayasal monarşiyi önererek daha aşırı siyasi fikirlerini desteklemeyi reddetti. Kral ile müzakerelere katıldı, ancak Charles Wight Adası’na kaçtıktan sonra Ireton, daha fazla müzakere etmenin bir anlamı olmadığına ikna oldu. Kralın davasının organizasyonunda yer aldı ve ölüm emrini imzalayanlardan biriydi.

Ireton, Drogheda ve Wexford’un fırtınasında yer alan 1649’da İrlanda’daki kampanyasına Cromwell’e eşlik etti ve Cromwell Mayıs 1650’de İngiltere’ye döndüğünde komutayı üstlendi. İngiliz yerleşimcileri İrlanda’ya gelmeleri ve oradaki toprağa yatırım yapmaları için teşvik etti. İrlandalılara karşı daha yumuşak bir yaklaşım önerdi, ancak tavsiyesi göz ardı edildi. Ireton, 26 Kasım 1651’de Limerick kuşatmasını yönetirken öldü. Monarşinin restorasyonundan sonra, Ireton’un cesedi çıkarıldı ve bir regicide olarak görüntülendi.

Khan, Özel Operasyonlar Yöneticisi (SOE) tarafından Nazi işgali altındaki Fransa’ya gönderilen ilk kadın radyo operatörü olan Hindistan kökenli bir savaş vakti İngiliz gizli ajanıydı. Tutuklandı ve sonunda Gestapo tarafından idam edildi.

Noor Inayat Khan, Yeni Yıl Günü 1914’te Moskova’da Hintli bir baba ve Amerikalı bir anne olarak doğdu. Mysore’un 18. yüzyıl Müslüman hükümdarı Tipu Sultan’ın doğrudan soyundan geliyordu. Khan’ın babası müzisyen ve tasavvuf öğretmeniydi. Ailesini önce Londra’ya, sonra da Han’ın eğitildiği ve daha sonra çocuk hikayeleri yazmaya çalıştığı Paris’e taşındı. Khan Fransa’nın düşüşünden sonra İngiltere’ye kaçtı ve Kasım 1940’ta WAAF’a (Kadınlar Yardımcı Hava Kuvvetleri) katıldı. 1942’nin sonlarında SOE’ye radyo operatörü olarak katılması için işe alındı. Onu eğitenlerin bazıları uygunluğundan emin olmasa da, Haziran 1943’te Paris’teki ‘Prosper’ direniş ağının ‘Madeleine’ kod adıyla radyo operatörü olmak için Fransa’ya uçtu. Ağın birçok üyesi kısa bir süre sonra tutuklandı, ancak Fransa’da kalmayı seçti ve yazını bir yerden bir yere taşınarak geçirdi ve yakalanmayı önleyerek Londra’ya mesaj göndermeye çalıştı.

Ekim ayında Khan, bir Fransız kadın tarafından ihanete uğradı ve Gestapo tarafından tutuklandı. Akıllıca tüm gizli sinyallerinin kopyalarını saklamıştı ve Almanlar telsizini Londra’yı kandırmak için yeni ajanları göndermeye yönlendirdi – doğrudan bekleyen Gestapo’nun ellerine. Khan hapisten kaçtı ama birkaç saat sonra tekrar yakalandı. Kasım 1943’te, zincirlerde ve hücre hapsinde tutulduğu Almanya’daki Pforzheim hapishanesine yollandı. Tekrarlanan işkenceye rağmen, herhangi bir bilgiyi açıklamayı reddetti. Eylül 1944’te Khan ve diğer üç kadın KİT ajanı, 13 Eylül’de vuruldukları Dachau toplama kampına transfer edildi.

Cesareti nedeniyle, Noor Khan ölümünden sonra 1949’da George Cross’a layık görüldü.

Imhotep, Mısır firavunu Djoser’ın baş mimarıydı (M.Ö.2630 – 2611 dolaylarında hüküm sürdü). Dünyanın ilk bilinen anıtsal taş binasından Sakkara’daki Step Piramidi’nden sorumluydu ve ismiyle bildiğimiz ilk mimar.

Doğuştan bir halk olan Imhotep’in zekası ve kararlılığı, Djoser’in en güvenilir danışmanlarından biri ve firavun mezarının mimarı Step Piramidi olmak için saflarında yükselmesini sağladı.

Imhotep’in etkisi ölümünden sonra da yaşadı. Yeni Krallık’ta bilgelik ve eğitimi kişiselleştiren din bilginlerinin hamisi olarak saygı duyuldu. Bu dönemdeki ‘Turin Papyri’ de, Memphis’in baş tanrısı Ptah’ın oğlu olarak bilge bir konsey üyesi olarak rolünü tanımladı.

Geç Dönem boyunca, tanrısallığı deformasyona kadar genişledi ve Memphis’te yerel bir tanrı oldu ve burada doktor ve şifacı olarak yetenekleri için yüceltildi. Bitkilerden ilaç ve apandisit, gut ve artrit gibi tedavi edilen hastalıkları çıkardığı söyleniyor. Memphis’te kendi rahipliği tarafından hizmet edildi ve insanlar ve tanrılar arasında bir aracı olarak kabul edildi. İnsanların günlük yaşamlarındaki zorlukları çözmelerine ve tıbbi sorunları iyileştirmelerine yardımcı olabileceğine inanılıyordu.

Yunanlılar Mısır’ı fethettiğinde, tıp tanrıları Asclepius’un özelliklerini tanıdılar ve ona tapınaklar yapmaya devam ettiler. Ünü MS 7. yüzyılda Arapların Kuzey Afrika’yı işgaline kadar sürdü.

Japon tarihinin en önemli figürlerinden biri olan Ieyasu, bir savaşçı, devlet adamı ve Tokugawa shogun hanedanının kurucusuydu.

Tokugawa Ieyasu, 1542 yılında Mikawa eyaletinin efendisinin oğlu Matsudaira Takechiyo’da doğdu. Doğum anında Japonya iç savaş tarafından sarsıldı, neredeyse yüz yıl boyunca süren toprak lordları arasında şiddetli kavgalar vardı.

Dört yaşındayken Ieyasu, klanı ve komşu Imagawa klanı arasında ittifak sağlamak için rehin olarak gönderildi. Mahkemelerinde büyüdü ve asilza uygun bir eğitim aldı.

1567’de babasının ölümü onu Matsudaira’nın lideri olarak bırakan Ieyasu, güçlü bir komşu Oda Nobunaga ile ittifak kurdu. Bu sırada ismini Matsudaira’dan ailesinin geldiği bölgenin adı olan Tokugawa’ya değiştirdi. Ayrıca kişisel adını Ieyasu olarak değiştirdi, bu yüzden şimdi Tokugawa Ieyasu olarak biliniyordu.

Ieyasu, önümüzdeki on buçuk yıllık kampanyayı Nobunaga ile kendi etkisini ve zenginliğini genişletirken geçirdi. Şimdiye kadar hatırı sayılır bir askeri ün kazanmıştı.

Nobunaga 1582’de suikast düzenlediğinde, Ieyasu daha fazla toprak aldı ve Nobunaga’nın halefi Toyotomi Hideyoshi ile ittifak kurdu. Hideyoshi, Ieyasu’yu Japonya’nın doğusundaki toprakları yöneterek artan bağımsızlığını korumaya gönderdi. Ieyasu merkezini küçük Tokyo limanında (Tokyo’nun şu anda bulunduğu yerde) kurdu. Hideyoshi Kore’de kampanya yaparken öldüğünde, Ieyasu küçük oğlunun koruyucularından biri oldu. Japonya’nın önde gelen askeri figürleri şimdi birbirlerine karşı plan yapmaya başladı ve iç savaş yeniden başladı. Hideyoshi tarafından atanan danışmanlardan bir diğeri de Ishisa Mitsunari idi ve Ieyasu’ya karşı Batı Ordusu’nu oluşturan oydu.

1600 yılında Ieyasu, kararlı Sekigahara savaşında Batı Ordusunu yenerek Japonya’da üstünlük elde etti. 1603’te sadece isimdeki İmparator Go-Yōzei, Ieyasu’ya seçkinliğini onaylamak için tarihi shogun (askeri vali) unvanını verdi. Japonya şimdi Ieyasu’nun kontrolü altında birleşti. Japonya’ya istikrarı sağlamak için çok çalıştı ve İngiltere’den James I ve diğer Avrupalı ​​yöneticilerle hediye alışverişini içeren dış ticareti teşvik etti. Ancak daha sonra, Ieyasu’nun halefleri altında, Japonya kendisini dış temastan etkili bir şekilde izole etti.

Ieyasu 17 Nisan 1616’da öldü. Daha sonra tanrılaştırıldı ve Nikko’daki türbesi Japonya’nın en önemli türbelerinden biri oldu.

Huxley, Charles Darwin’in evrim teorisine güçlü desteği ile tanınan öncü bir biyolog ve eğitimciydi.

Thomas Henry Huxley 4 Mayıs 1825’te matematik öğretmeninin oğlu olarak Londra’da doğdu. 10 yaşındayken, Huxley’in ailesi Coventry’ye taşındı ve üç yıl sonra yerel hastanede cerrah olan amcasına çırak oldu. Daha sonra Londra’ya taşındı ve burada tıbbi çalışmalarına devam etti. Huxley, 21 yaşındayken Avustralya ve Yeni Gine çevresindeki denizleri haritalamak için görevlendirilen bir Kraliyet Donanması gemisi olan HMS Rattlesnake’de yardımcı cerrah olarak imza attı. Yolculuk sırasında deniz omurgasızlarını topladı ve okudu, evraklarını Londra’ya geri gönderdi. Döndüğünde makalelerin okunduğunu ve takdir edildiğini ve 1851’de Kraliyet Cemiyeti üyeliğine seçildiğini buldu.

1854’te Huxley, Londra’daki Maden Okulu’na profesör olarak atandı. 1856 yılında Charles Darwin ile tanıştı ve doğal seleksiyon ile evrim teorisi tarafından kazanıldı. Darwin’in ‘Türlerin Kökeni’ 1859’da yayınlandı. Hıristiyanlığın Tanrı’nın Dünya’da yaşam yarattığı inancına meydan okuduğu için tartışmalara yol açtı. Huxley’nin kitabın tekrarlanan ve tutkulu savunması ona ‘Darwin’in Bulldog’ takma adını kazandı. Haziran 1860’ta Oxford’da Huxley, Oxford Piskoposu Samuel Wilberforce ile ünlü bir halkın evrim tartışmasına katıldı. Wilberforce, Huxley’in en önemli rakibi olacak seçkin bir Victorialı bilim adamı olan Richard Owen tarafından çalıştırıldı.

Huxley, çoğunlukla insanın kökenleri konusunda konuşmaya, veri toplamaya ve yayınlamaya devam etti. 1863’te evrim üzerine kendi kitabını yayınladı, ‘İnsanın Doğadaki Yeri ile İlgili Kanıt’. Darwin’in Kökeni’nden farklı olarak, bu kitap insanın soyuna odaklandı ve kısa ve popülist bir tarzdaydı. 1880’de Huxley, Kraliyet Enstitüsü’nde ‘Türlerin Kökeni Çağının Gelmesi’ konulu konferansta tarihi Darwin ile merkezde etkili bir şekilde yeniden yazdı. 1881’den 1885’e kadar Kraliyet Cemiyeti başkanıydı ve 1892’de özel konseye atandı. 29 Haziran 1895’te öldü.

Hayırsever ve sosyal reformcu Howard, hapishane reformu ve halk sağlığı iyileştirmelerine adanmıştı.

John Howard, 1726 yılında Londra’nın doğusunda, döşemecilik işlerinden birinin oğlu olan Hackney’de doğdu. 1742’de babasının ölümü üzerine hatırı sayılır bir servet miras kaldı ve Bedfordshire’da bir mülke yerleşti.

1773’te Bedfordshire’ın yüksek şerifine atandı ve ilçe hapishanesinin denetimi sorumluluklarından biri haline geldi. Orada bulduğu koşullar karşısında şok olmuş ve durumun daha iyi olmadığı İngiltere’de başkalarını ziyaret etmiştir. Hapishaneler maaş almadı, ancak mahpusların yiyecek, yatak ve diğer tesisler için ödediği ücretlerden ödendi. Bu sistem, yoksul mahkumların korkunç koşullarda yaşadıkları anlamına geliyordu. Birçok hapishane mahkumlar serbest bırakılmadan önce ödeme talep etti, yani bazıları masum olsalar ya da cezalarına hizmet etseler bile hapiste kaldılar.

Howard’ın endişeleri iki 1774 parlamento eylemine yol açtı – biri hapishanelerin ücretlerini kaldırdı, diğeri sistemde daha iyi mahkum sağlığına yol açan iyileştirmeler yaptı. Ancak Howard, eylemlere kesinlikle uyulmadığını hissetti. 1775 yılında İskoçya, İrlanda, Fransa, Hollanda, Flanders, bazı Alman eyaletleri ve İsviçre’yi ziyaret ederek Avrupa’da hapishane turuna başladı. İki yıl sonra benzer bir rotada seyahat etti ve 1781’de Danimarka, İsveç ve Rusya’yı listeye ekledi. 1782’de İspanya ve Portekiz’i ziyaret etti. Seyahatin rahatsız edici ve sık sık tehlikeli olduğu bir dönemde, yaklaşık 80.000 kilometre seyahat etti ve ilk ikisi 1775 ve 1790 arasında yedi büyük yolculuk yaptı, bunlardan ilk ikisi ‘Hapishaneler’ İngiltere ve Galler … ve Bazı Yabancı Cezaevlerinin Hesabı.

Rus askeri hastanelerini incelerken Howard Ukrayna, Herson’da tifüs kasıp 20 Ocak 1790’da orada öldü.

1866’da onuruna Howard Ceza Reformu Birliği kuruldu.

Daha iyi Effingham’dan Lord Howard olarak bilinen Charles Howard, en iyi İspanyol Armada’sının yenilgisi ve İspanyol Cadiz kentine yaptığı saldırı ile tanınan bir Elizabethan saray ve amirandı.

Charles Howard 1536’da doğdu. İlk Effingham’dan Baron Howard, babası William Howard ile Elizabeth I ile ilgiliydi. 1559’da Howard Fransa’ya büyükelçi oldu ve duruşmada komisyon üyesi de dahil olmak üzere bir dizi başka resmi görevde bulundu İskoç Kraliçesi. Mahkemede ve hükümetteki çıkarlarının yanı sıra Howard da tiyatronun patronuydu. 1576’da Lord Howard’ın Adamları olarak bilinen bir aktörler şirketi kuruldu (daha sonra Amiral’in Adamları olarak bilinir) ve Shakespeare’in ‘Richard III’ünün ilk performanslarıyla bağlantılıdırlar.

1573 yılında Howard babasının unvanını kazandı. 1585 yılında, denizde sadece sınırlı deneyime sahip olmasına rağmen İngiltere’nin efendisi amirliğine atandı. Bu yüzden İspanyol Armada 1588’de İngiltere’ye saldırmak için yelken açtığında Kraliyet Donanması’nın emrindeydi. Komutadaki ikincisi kadar yetenekli bir denizci olmasa da, Drake’e ertelemek de dahil olmak üzere ihtiyatlı liderliği Sir Francis Drake, sonunda Armada’nın yenilgisi. 1596’da Howard ve Essex Kontu, bu kez Cadiz limanına yapılan bir saldırı ile başka bir İspanyol saldırısını önlemek için gönderildi. Girişim başarılı oldu ve Howard, hizmetlerinin tanınması için Nottingham Kontluğu kuruldu. 1599’da, İspanya hakkında daha fazla endişe duyduğu bir zamanda, Howard’a İngiltere’nin efendisi yardımcısı verildi.

1601’de Essex’in hükümeti, Howard’ın bastırmaya yardım ettiği ve asi earl’ın infazına yol açan hükümete karşı bir ayaklanma başlattı. Howard, kraliçe ile iyi şartlarda kaldı ve ölürken, ona ardılı olarak İskoçya’dan James VI adını vermesi gerekiyordu.

James’in hükümdarlığı sırasında Howard tekrar bazı resmi görevlerde bulundu. 14 Aralık 1624’te öldü.

Homer, Antik Yunan’dan kurtulan iki büyük destansı şiir olan İlyada ve Odyssey’in yazarına verilen addır. Bu iki şiir Batı edebiyatı ve kültürünün merkezindedir.

Homer’ın kişi olarak hiçbir şeyi bilmiyor. Aslında, bir kişinin hem ‘İlyada’ hem de ‘Odyssey’i yaratıp yaratmadığı konusunda bir anlaşma bile yoktur. Her iki şiir de MÖ 750 ila 650 arasında bir zamanlar oluşmuş gibi görünmektedir, ancak bunların şarkıcı şairler tarafından sözlü olarak teslim edilen eski malzemelerden şekillendirildiği düşünülmektedir. Bununla birlikte, Homer geleneksel olarak kör, sakallı bir adam olarak tasvir edilir.

‘İlyada’, Yunan kahramanı Aşil’in faaliyetlerine odaklanan Truva Savaşı’nın son yılının hikayesini anlatıyor. ‘Odyssey’, başka bir Yunan kahramanı Odysseus’un Troy’un düşüşünden sonra eve döndüğü maceralarını anlatıyor.

Hobbes, siyasi felsefesi 17. yüzyıla hakim olan ve bugün büyük bir etkiye sahip olmaya devam eden bir İngiliz filozoftur.

Thomas Hobbes, 5 Nisan 1588’de bir din adamının oğlu olan Wiltshire’daki Malmesbury’de doğdu. Babası 1604’te aileden ayrıldı ve asla geri dönmedi, bu yüzden zengin bir amca Oxford Üniversitesi’nde Hobbes’un eğitimine sponsor oldu.

1608’de Hobbes, daha sonra Devonshire’ın başlangıcı olan William Cavendish’e öğretmen oldu. Cavendish ailesi hayatı boyunca Hobbes patronları olacaktı. 1610’da Cavendish ve Hobbes birlikte Avrupa’yı ziyaret ederek Almanya, Fransa ve İtalya’yı ziyaret ettiler. Cavendish öldükten sonra Hobbes başka bir pozisyon aldı ancak daha sonra Cavendish’in oğluna öğretmen oldu. Bu yıllar boyunca iki kez daha Avrupa’ya gitti ve gökbilimci Galileo Galilei ve filozof Rene Descartes gibi önde gelen düşünürlerle tanıştı.

1640 yılında, İngiltere iç savaşın eşiğinde olan Kraliyetçi Hobiler, Uzun Parlamentonun yazısına tepkisinden korkarak Paris’e kaçtı. Sürgünde 11 yıl kaldı. 1646-1648 yılları arasında Hobbes, sürgünde olan Galler Prensi Charles’a (gelecekteki II. Charles) matematik öğretmenidir.

1651’de Hobbes’un ‘en çok bilinen eseri’ Leviathan ‘veya’ Bir Milletler Topluluğu Din ve Sivil’in Meselesi, Şekli ve Gücü ‘yayınlandı. Hobbes için, insanın kendini doğal korku ve şiddet durumundan çıkarmanın tek yolu, özgürlüğünü bırakmak ve merkezi bir otoriteyi kabul etmek için başkalarıyla sosyal bir sözleşme yapmaktı. Hobbes bir monarşinin en iyi otoriteyi sağladığını hissetti. Ayrıca egemen iktidar mutlak olduğu için egemenliğin de ulusal dinin başı olması gerektiğini savundu. Sonuç olarak Roma Katolik Kilisesi’ne düşman oldu.

Bu onu Fransız yetkililerle sevmedi ve 1651’de İngiltere’ye döndü. Yazmaya devam etti, matematik ve fizik ile felsefe üzerine çalışmalar yaptı ve akademik anlaşmazlıklarda bulundu. 1660 yılında eski öğrencisi II. Charles olarak İngiltere’ye döndü ve Hobbes’a emekli maaşı verdi.

1666’da parlamento, ateist eğilimler için ‘Leviathan’ın soruşturulmasını emretti. Hobbes bir sapkınlık olarak etiketlenmekten dehşete kapıldı ve makalelerinin çoğunu yaktı. II. Charles onun adına müdahale etti, ancak durum Hobbes’un açıkça siyasi konularda daha fazla bir şey yayınlamamış gibi görünüyor.

1672’de Hobbes, Latin ayetinde bir otobiyografi ve 1675-1676’da ‘İlyada’ ve ‘Odyssey’ çevirileri yayınladı. 4 Aralık 1679’da Cavendish ailesinin evlerinden Derbyshire’daki Hardwick Salonu’nda öldü.

Ho Chi Minh, Vietnamlı milliyetçi hareketi otuz yıldan fazla sürdü, önce Japonlara, ardından Fransız sömürge gücüne ve ardından ABD destekli Güney Vietnamlara karşı savaştı. 1954’ten ölümüne kadar Kuzey Vietnam’ın başkanıydı.

Ho Chi Minh (aslen Nguyen That Thanh) 19 Mayıs 1890’da Vietnam’ın merkezindeki Hoang Tru’da doğdu. Vietnam o zaman Fransız Hint-Çin olarak bilinen ama bir imparatorun nominal yönetimi altında bir Fransız kolonisiydi. Ho’nun babası imparatorluk mahkemesinde çalıştı, ancak Fransız sömürge gücünü eleştirdiği için görevden alındı.

1911’de Ho, bir Fransız gemisinde iş buldu ve geniş çapta seyahat etti. Londra ve Paris’te yaşadı ve Fransız komünist partisinin kurucu bir üyesiydi. 1923’te Lenin tarafından dünya çapında devrimi teşvik etmek amacıyla oluşturulan Comintern’de eğitim almak için Moskova’yı ziyaret etti. Vietnam sürgünleri arasında devrimci bir hareket örgütlemek için Güney Çin’e gitti ve 1930’da Hint-Çin Komünist Partisi’ni (ICP) kurdu. 1930’ları Sovyetler Birliği ve Çin’de geçirdi.

1941’de Japonların Hint-Çin’i işgalinden sonra, Ho eve döndü ve Japonlarla savaşmak için komünistlerin egemen olduğu bağımsızlık hareketi olan Viet Minh’i kurdu. Ho Chi Minh adını kabul etti, yani ‘Işık Getiricisi’.

İkinci Dünya Savaşı’nın sonunda Viet Minh Vietnam’ın bağımsızlığını ilan etti. Fransızlar kolonilerini bırakmayı reddetti ve 1946’da savaş başladı. Sekiz yıllık savaştan sonra Fransızlar Cenevre’deki barış görüşmelerini kabul etmek zorunda kaldılar. Ülke, komünist bir kuzey ve komünist olmayan bir güneye bölündü ve Ho, Kuzey Vietnam’ın başkanı oldu. Vietnam’ı komünist yönetim altında yeniden birleştirmeye kararlıydı.

1960’ların başında, Kuzey Vietnam destekli gerillalar Vietcong Güney Vietnam hükümetine saldırdı. Komünizmin yayılmasından korkan ABD, Güney Vietnam’a artan düzeyde destek sağladı. 1965’e gelindiğinde, çok sayıda Amerikan askeri gelmeye başladı ve savaş büyük bir çatışmaya dönüştü.

Ho Chi Minh 1960’ların ortalarından itibaren sağlıksızdı ve 2 Eylül 1969’da öldü. Komünistler 1975’te Güney Vietnam’ın başkenti Saigon’u aldığında onuruna Ho Chi Minh Şehri adını verdiler.

Hirohito, 1926’dan 1989’da ölümüne kadar Japonya İmparatoru’ydu. Japonya’nın İkinci Dünya Savaşı’ndaki rolü tartışmalı olmaya devam ediyor.

Hirohito 29 Nisan 1901’de Veliaht Prens Yoshihito’nun en büyük oğlu Tokyo’da doğdu. Hirohito 11 yaşındayken babası imparator oldu.

1921’de Hirohito altı aylık bir Avrupa turuna çıktı ve Japon emperyal ailesinin yurtdışına seyahat eden ilk üyesi oldu. 1924’te imparatorluk prensesi Nagako ile evlendi ve yedi çocukları oldu. Hirohito, babası 1926’da öldüğünde imparator oldu.

İmparator birçok Japon tarafından ilahi olarak kabul edildi. Gerçekte sivil ve giderek artan askeri yetkililerin ulusal politikaya karar vermesiyle çok az gücü vardı. Talepsizce Mançurya’nın işgalini ve Çin’e karşı savaşı destekledi ve İngiltere ve ABD ile işbirliğini teşvik etmeye çalıştı. Ancak Aralık 1941’de Japonya ile ABD arasında savaşa yol açan Pearl Harbor’daki Japon saldırısını onaylamaktan başka seçeneği yoktu. Savaşa karar verme konusundaki hevessizliğine rağmen, Japon ordusundan memnun kaldı ve bunu deniz başarıları izledi. Sık sık moral yükseltmek için askeri üniforma giyiyordu.

1945 baharında Japonya’nın yenilgisi çok yakın görünüyordu. Japon hükümeti, savaşı sürdürmeyi tercih eden askeri liderler ile barış için müzakere etmek isteyen siviller arasında derin bir şekilde bölündü. Hirohito barışı destekliyor gibi görünüyor. Hiroşima ve Nagazaki’ye yapılan bombalı saldırıların ardından Hirohito, Japonya’nın teslim olması konusunda ısrar etti. 15 Ağustos 1945’te savaşın sona erdiğini açıklayan bir radyo yayını yaptı. Japonya halkı imparatorlarının sesini ilk kez duymuştu.

Bazı Müttefik liderler Hirohito’yu savaş suçlusu olarak denemek istedi. ABD’nin Japonya’daki işgal güçlerinden sorumlu General Douglas MacArthur, Hirohito’nun görevde kalması durumunda demokratik reformlar yapmanın daha kolay olacağını düşündü. Hirohito yine de ilahi statüsünü reddetti.

Savaş sonrası yıllarda Hirohito, yeniden yapılanmanın ilerlemesini görmek ve imparatorluk ailesi için popülerlik kazanmak için Japonya’yı dolaştı. Japonya’yı yurt dışında da temsil etti. Deniz biyolojisi ile çok ilgilendi ve bu alanda çok sayıda bilimsel eser yayınladı.

Hirohito, 7 Ocak 1989’da Tokyo’daki İmparatorluk Sarayı’nda kanserden öldü ve yerine oğlu Akihito geldi.

Hindenburg, Birinci Dünya Savaşı sırasında ve Weimar Cumhuriyeti’nin ikinci başkanı (1925-1934) Almanya’da kıdemli bir askeri figürdü.

Paul von Hindenburg 2 Ekim 1847’de Posen, Prusya’da (şimdi Poznan, Polonya) aristokrat bir Alman ailesine doğdu. Şerefli ama seçilmemiş bir askeri kariyer sırasında, 1866’daki Avusturya-Prusya Savaşı’nda ve 1911’de emekli olan 1870-71 Fransız-Prusya Savaşı’nda görev yaptı. Ancak 1914’te Erich Ludendorff’un nominal üstünlüğü olarak anıldı. yetenekli askeri stratejist. Ludendorff’un Rusya’yı işgali için verilen kredi, tüm Alman kara kuvvetlerinin saha mareşali ve komutanı olarak atanan Hindenburg’a yanlış yönlendirildi ve Ludendorff onun yanındaydı. Hindenburg, tüm Alman devletinin savaş için seferberliğini yönetti ve ülke çapında son derece popüler oldu. Kaiser Wilhelm II dikildi.

Almanya’nın 1918’deki yenilgisinden sonra Hindenburg emekli oldu, ancak 1925’te büyük ölçüde savaş kahramanı statüsü nedeniyle Almanya’nın cumhurbaşkanı seçildi. 1930’da, ekonomik bunalım durduğunda ve başka bir hükümet düştükçe, sadece kendisine karşı sorumlu bir kabineyi atadı ve Temmuz ayında Şansölye Heinrich Brüning’e Reichstag’ı feshetmesine izin verdi. Yeni seçimler, Ulusal Sosyalistlerin ikinci en büyük parti olarak ortaya çıktığını ve parlamenter işbirliği solmasıyla Brüning’in neredeyse tamamen kararname ile yönetti. Deflasyonist politikaları, Nazilerin körüklediği ekonomik zorlukları ve huzursuzluğu artırdı. Hindenburg, esas olarak onu Nazi kanunsuzluğuna ve vahşetine karşı bir koruma olarak görenlerin desteğiyle 1932’de yeniden başkan seçildi. Yine de Hindenburg’un kendi çevresi Nazileri, tatsız olmasına rağmen yararlı, tatsız da olsa bir grup olarak görüyordu.

Adolf Hitler, partisinin katıldığı herhangi bir hükümette şanslı olmakta ısrar ettiği için birbirini takip eden iki hükümet Nazi desteğini kazanamadı. Büyük baskıya rağmen, Hindenburg onu atamayı reddetti. Ancak Kasım 1932’de Hitler ile eski bir şansölye olan Franz von Papen arasında başbakan olarak Hitler’le, ancak diğer yazıların çoğunda Naziler olmayan bir hükümet kurmak için bir anlaşmaya varıldı. Görevde olduktan sonra Hitler, terör ve manipülasyonlar yoluyla neredeyse sınırsız siyasi gücü sağladı. Hitler, 2 Ağustos 1934’te ölümüne kadar görevde kalan Hindenburg’a açıkça saygı duyuyordu.

Himmler, Nazi Almanya’sının en güçlü adamlarından biriydi ve Nazi soykırımının mimarıydı.

Heinrich Himmler 7 Ekim 1900’de bir öğretmenin oğlu olan Münih’te doğdu. Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda Alman ordusunda görev yaptı ve sonra tavuk çiftçisi olarak çalışmak da dahil olmak üzere çeşitli işlerde çalıştı. 1920’lerin başında Nazi partisine katıldı ve 1923’teki ‘bira salonu’ kürsüsünde yer aldı. Himmler, 1926-1930 yılları arasında Nazi partisinin propaganda lideri olarak görev yaptı. 1929’da SS başkanı Adolf Hitler’in kişisel koruma ve ertesi yıl Reichstag’a seçildi.

Naziler 1933’te Almanya’da iktidara geldikten sonra, Himmler Münih’te polis başkanı ve Bavyera’da siyasi polis başkanı oldu. Devlet içinde bir devlet kurmak, SS’yi genişletmek ve Nazi partisi içinde özerkliğini ve Almanya’daki egemenliğini kurmak için pozisyonunu kullandı. 1933’te ilk Nazi toplama kampı Dachau’yu kurdu. 1936’ya gelindiğinde, kendisini yeni birleşik bir ulusal polisin başına geçtiği bir pozisyona çevirdi.

Himmler Almanya’da ırksal saflığa takıntılıydı ve Aryan’ın ‘yetiştirme programlarını’ teşvik etti. İkinci Dünya Savaşı’nın patlak vermesi, Himmler’in başka bir ırksal hedefe – Yahudilerin ve diğer ‘alt-insanların’ ortadan kaldırılmasına – izin verdi. Almanya’nın Polonya’yı işgalinden sonra, Himmler’e ülkenin ilhak edilmiş bölgelerinin tam kontrolü verildi. Bir yıl içinde bir milyondan fazla Polonyalı ve 300.000 Yahudi, Alman yerleşimcilerle değiştirilmeye zorlandı. Haziran 1941’de Almanya Sovyetler Birliği’ni işgal ettiğinde Himmler sadece polisi değil, işgal altındaki bölgelerin siyasi yönetimini ve SS’yi toplama kampı sistemini kontrol ederek kontrol etti. 1943’te Hitler iç mekan için Himmler bakanını atadı. Bu görevde, ‘Nihai Çözüm’ü – Avrupa’daki tüm Yahudi halkını yok etme girişimi – yönetti ve zorunlu çalışma sistemini yönetti.

Temmuz 1944’te Hitler’in yaşamına yönelik başarısız girişimden sonra Himmler’in pozisyonu daha da güçlendirildi. Ancak Almanya’nın yenilgisi yaklaştıkça Himmler, Müttefikler ile müzakere etmeye çalıştı. Hitler öfkeliydi ve Himmler’i tüm ofislerinden çıkardı. Almanya’nın teslim olmasının ardından, Himmler sahte bir kimlik altında kaçmaya çalıştı, ancak Müttefikler tarafından yakalandı. 23 Mayıs 1945’te gözaltında intihar etti.

1422’den 1461’e ve 1470’den 1471’e kadar Kral ve İngiltere’nin son Lancastrian hükümdarı olan Henry’nin saltanatı, Gül Savaşları’nın hakimiyetindeydi.

Henry, 6 Aralık 1421’de Windsor Kalesi’nde doğdu. 1429’da babası Henry V’yi başardığında sadece dokuz aylıktı. 1429’da İngiltere’nin kralı oldu ve babasının Fransızlara karşı başarıları sonucu 1431’de Fransa Kralı oldu. Bir regency konseyi Henry düşünülene kadar İngiltere’yi yönetti. 1445’te hüküm sürecek kadar büyük. 1445’te Anjou’lu Margaret ile evlendi.

Henry, hükümete olan ilgisi düzensiz, yanlış danışmanları seçen ve mahkemede gelişmeye başlayan güç mücadelelerini önleyemeyen dindar bir adamdı. Bu arada, ikili monarşinin sürdürülmesi çok zor oldu; Dauphin ve Joan of Arc’ın başarıları İngiltere’nin Fransız malları üzerindeki tutuşunu zayıflatmaya başladı ve Normandiya 1450’de kayboldu. Bu sadece Henry’nin prestijinin ve otoritesinin erozyonuna katkıda bulundu.

1453’te kralın zihinsel bir çöküşü vardı ve York Dükü Richard koruyucu oldu. Kral 1455’te toparlandı, ancak Yorkist ve Lancastrian fraksiyonları arasında iç savaş patlak verdi. Bunu izleyen mücadele Güller Savaşı olarak biliniyordu. York Dükü Yorkist tarafında ana figür iken, Henry’nin kraliçesi Margaret Lancastrian davasının sorumluluğunu üstlendi. 1460 yılında York Wakefield Muharebesi’nde öldürüldü, ancak oğlu 1461’de Towton’daki Lancastrians’ı yenerek ve Edward IV’ü taçlandırarak savaşı başlattı. Henry sürgüne kaçtı, ancak geri döndü ve 1465 yılında Edward tarafından yakalandı. Daha önce Edward’ın müttefiki olan Warwick Kontu şimdi taraf değiştirdi ve Henry’yi 1470’te tahtına geri verdi. Edward sürgünden döndü ve Tewkesbury’deki Lancastrian kuvvetlerini yok etti 1471 Mayıs. Henry ve Margaret’in tek oğlu Lancastrian ölüleri arasındaydı. Londra Kulesi’nde hapsedilen Henry VI, kısa bir süre sonra öldürüldü.

Henry V, Agincourt Muharebesi’nde Fransızlara karşı zaferiyle ünlü ortaçağ İngiltere’sinin büyük savaşçı krallarından biriydi.

Henry, gelecekteki Henry IV’ün oğlu 1386 veya 1387’de doğdu. 1399’da babasının taç giyme töreninde Galler prensi yaratıldı. 1403’te Shrewsbury Savaşı’na katılan askeri yeteneklerini genç olarak gösterdi. Sonraki beş yıl sonra Owen Glendower’ın Galler’deki isyanına karşı savaştı. Ayrıca hükümette rol almaya hevesliydi ve babasıyla anlaşmazlıklara yol açtı.

Henry 1413’te kral oldu. 1415’te Mart’ın Earl’ü Edmund Mortimer’i tahta koymak için bir komployu başarıyla ezdi. Kısa bir süre sonra saltanatının geri kalanına olan ilgisinin odağı olacak olan Fransa’ya doğru yola çıktı. Henry, atalarının sahip olduğu Fransa’daki toprakları geri almaya ve Fransız tahtına hak iddia etmeye kararlıydı. Harfleur limanını ele geçirdi ve 25 Ekim 1415’te Agincourt Savaşı’nda Fransızları yendi.

1417 ve 1419 yılları arasında Henry, bu başarıyı Normandiya’nın fethi ile takip etti. Rouen 1419 Ocak’ta teslim oldu ve başarıları Fransızları Mayıs 1420’de Troyes Antlaşması’nı kabul etmeye zorladı. Henry, Fransız tahtının varisi olarak kabul edildi ve Fransız kralının kızı Catherine ile evlendi. Şubat 1421’de, Henry üç buçuk yıl içinde ilk kez İngiltere’ye döndü ve o ve Catherine ülke çapında kraliyet ilerlemesine devam ettiler. Haziran ayında Fransa’ya döndü ve 31 Ağustos 1422’de aniden, muhtemelen dizanteri nedeniyle öldü. Dokuz aylık oğlu onu başardı.

Lancaster’ın evinden üç hükümdardan birincisi olan Henry, tacı gasp etti ve tekrarlanan ayaklanmalara rağmen gücünü başarıyla pekiştirdi.

Henry, 1367 yılının Nisan ayında Lancashire’da doğdu. Ailesi kuzenlerdi, babası Gaunt’un babası John, III. Edward’ın hayatta kalan üçüncü oğlu, annesi Henry III’ten indi. 1377’de Henry’nin kuzeni II. Richard kral oldu. 1386’da Henry, Richard’ın en yakın ortaklarını yasaklayan ve kralı öğütlerini kabul etmeye zorlayan bir grup muhalefet liderine – efendiler temyiz edenlere – katıldı. 1398’de Richard, Henry’yi mahkemenin başka bir üyesiyle kavga ettikten sonra sürerek intikam aldı. Ertesi yıl Gaunt’tan John öldü. Richard, Henry’yi mirasından mahrum ederek ve onu İngiltere’yi istila etmeye teşvik ederek aile mülklerini ele geçirdi. Birçoğu kralın eylemlerinden dehşete düştüğü için küçük bir muhalefetle karşılaştı. Richard Ağustos ayında teslim oldu ve Henry, Richard’ın kendi özgür iradesinden vazgeçtiğini iddia ederek Ekim 1399’da taç giydi.

Henry’nin ilk görevi konumunu sağlamlaştırmaktı. Çoğu isyan kolayca bastırıldı, ancak Galli squire Owen Glendower’ın isyanı 1400’de daha ciddiydi. 1403’te Glendower, Northumberland’ın Earl’ü Henry Percy ve Hotspur adlı oğlu Henry ile ittifak kurdu. Hotspur’un kısa ayaklanması, Henry’nin en ciddi meydan okuması, Temmuz 1403’te Shrewsbury yakınlarındaki kralın güçleriyle savaşta öldürüldüğünde sona erdi.

Northumberland’ın 1408’deki sonraki isyanı hızla bastırıldı ve Henry’nin otoritesine karşı son silahlı mücadeleydi. Ancak, İskoç sınır baskınlarıyla mücadele etmek ve Fransızlarla çatışmak zorunda kaldı. Bu faaliyetleri finanse etmek için Henry, meclis bağışlarına güvenmek zorunda kaldı. 1401’den 1406’ya kadar parlamento onu defalarca mali kötü yönetimle suçladı ve giderek kraliyet harcamaları ve randevuları üzerine yeni güçler aldı.

Henry’nin sağlığı kötüleştikçe, Canterbury Başpiskoposu Thomas Arundel ile Henry’nin üvey kardeşleri ve oğlu Prens Henry tarafından yönetilen bir grup arasında bir güç mücadelesi gelişti. 1408’den 1411’e kadar hükümete önce Başpiskopos Arundel ve ardından Prens Henry egemen oldu. Tartışma, iç savaşın patlak verdiği Fransa’da benimsenecek en iyi strateji üzerinde yoğunlaştı. Prens Henry Fransa’da savaşa devam etmek istedi, ancak kral barışı destekledi. Prens ve babası arasındaki huzursuz ilişkiler, Henry IV’ün 20 Mart 1413’te Londra’da ölümüne kadar devam etti.

Tahtta erken yaşta gelen ve saltanatı Simon de Montfort liderliğindeki baronlarla çatışmalarla işaretlenmiş olan 13. yüzyıl İngiliz kralı.

Henry, 1 Ekim 1207’de John’un oğlu Winchester’da doğdu. Henry babası öldüğünde dokuz yaşındaydı ve kral oldu. Ülke, Henry’yi ele geçirdiği 1234 yılına kadar bir dizi naiplikle yönetildi. Sorunlar, baronlarının Henry’nin Savoyard akrabalarının etkisine itiraz ettiği 1237 kadar erken başladı. 1238’de Henry’nin kız kardeşi ve İngiliz asilzade Simon de Montfort arasında düzenlenen evlilik, Henry ve önde gelen soyluları arasındaki ilişkiyi daha da kötüleştirdi. 1242’de Henry’nin üvey kardeşleri onu Fransa’da çok pahalı bir askeri girişime dahil etti. Bu, parlamentonun konseyde ‘özgürlüklerin koruyucusu’ olarak hareket etmesini ve kraliyet maliyesini denetlemesini talep etti. Ancak kral, rakipleri arasındaki farklardan faydalanabildi ve çok az şey oldu.

Son olarak, 1258’de Papalık ile yapılan anlaşmalı anlaşma Henry’yi aforoz etmekle tehdit etti. Bu, Galler’deki yenilgiler ve yerel krizlerle birlikte, saltanatının ana krizini getirdi. Oxford Hükümleri (1258) krala tavsiyede bulunmak ve tüm idareyi denetlemek için baronlar tarafından seçilen 15 üyeli bir özel konsey oluşturdu. Parlamento yılda üç kez yapılacak ve kral ve kraliçe haneleri de yeniden düzenlenecekti.

Yerleşim 1260 yılında Gloucester Kontu ile hırslı Simon de Montfort arasındaki kavgalarla dağılmaya başladı. İç savaş kaçınılmazdı. Mayıs 1264’te Simon de Montfort, Lewes’te büyük bir zafer kazandı ve yeni bir hükümet kurdu. Mayıs 1265’te Henry’nin en büyük oğlu Prens Edward esaretten kaçtı ve hükümeti zayıflamış babasından kontrol altına almadan önce de Montfort’u Evesham’da yenerek ve öldürerek kraliyetçi güçleri topladı.

Saltanatın geri kalanı, isyanın yarattığı sorunları çözerek işgal edildi. Henry, Montfort’un destekçilerini topraklarından mahrum etti, ancak ‘isyancı’, 1266’da eski isyancıların topraklarını geri alması için şartlar kabul edilene kadar geri döndü. 1270’e gelindiğinde ülke Edward’ın haçlı seferine çıkması için yeterince yerleşti. Henry 16 Kasım 1272’de öldü. Hükümdarlığı sırasında büyük ölçüde gotik tarzda yeniden inşa ettiği Westminster Manastırı’na gömüldü.

1154’ten İngiltere Kralı Henry kraliyet yönetimini güçlendirdi, ancak Thomas Becket ve kendi ailesiyle kavga etti.

Henry, 4 Mart 1133’te Fransa’nın kuzey batısındaki Le Mans’da doğdu. Babası Anjou Kontu ve İngiltere I. Henry’nin kızı Matilda idi. Henry, Matilda’yı İngiliz tahtının halefi olarak adlandırmıştı ama kuzeni Stephen’ı devraldı.

1150 – 1151’de Henry, babasının ölümünden sonra Normandiya ve Anjou’nun hükümdarı oldu. 1152’de, Batı Avrupa’nın en büyük mirasçısı Aquitaine’den Eleanor ile evlendi. 1153’te tahta geçme iddiasını sürdürmek için İngiltere’ye geçti ve 1154’te meydana gelen ölümünde Stephen’ı başaracağı konusunda bir anlaşmaya vardı.

Henry şimdi düzeni yeniden sağlamaya başladı. Yetenekli şansölyesi Thomas Becket’i kullanan Henry, yargı sistemini yeniden düzenlemeye başladı. Clarendon Ağır Ceza (1166), yargılamayı bekleyenlere mahkemeler ve hapishaneler kurarak ceza adaleti prosedürleri oluşturdu. Buna ek olarak, büyüklükler hızlı ve net kararlar verdi, hazineyi zenginleştirdi ve kraliyet kontrolünü genişletti.

1164 yılında Henry, atalarının haklarını kilisenin üzerinde yeniden değerlendirdi. Şimdi Canterbury başpiskoposu Becket uymayı reddetti. Uzlaşma girişimi başarısız oldu ve Becket Henry ile işbirliği yapan rahipleri cezalandırdı. Henry duyduğunda, ‘Kimse beni bu çalkantılı rahipten kurtaramayacak mı?’ Dört şövalye sözlerini tam anlamıyla aldı ve Aralık 1170’te Canterbury Katedrali’nde Becket’i öldürdü. Neredeyse bir gecede Becket bir aziz oldu. Henry kiliseyle uzlaştı, ancak kilise üzerindeki kraliyet kontrolü çok az değişti.

1169’da bir Anglo-Norman kuvveti, davacılardan birini İrlanda yüksek krallığına desteklemek için İrlanda’ya indi. Batıda ayrı bir Norman gücü yaratmasından korkan Henry, kazandıkları bölgeye hakimiyetini iddia etmek için Dublin’e gitti. Ve böylece, İrlanda’da İngilizce bir varlık kuruldu. Saltanatı sırasında Henry, İrlanda’dan Pireneler’e uzanan bölgeler üzerinde hakimiyet kurdu.

Henry’nin artık kendi ailesinde sorunları vardı. Oğulları – Henry, Geoffrey, Richard ve John – birbirlerine güvendiler ve babalarının toprakları aralarında bölme politikasına kızdılar. 1173, 1181 ve 1184’te ciddi aile anlaşmazlıkları vardı. Kralın John için miras bulma girişimi, Fransa’dan Richard ve II. Philip’in muhalefetine yol açtı. Henry yol vermek zorunda kaldı. John’un kendisine karşı döndüğü haberi, 6 Temmuz 1189’da Henry’nin ölümünü hızlandırdı.

Fatih’in oğullarının en küçüğü ve en yetenekli olan Henry, tacın yürütme gücünü güçlendirdi ve kraliyet yönetimini modernize etti.

Henry, Fatih William’ın dördüncü oğlu olan 1068 veya 1069’da İngiltere’de doğdu. Ağabeyi William kral olduğunda, Henry’nin diğer ağabeylerinden biri öldü ve Robert’ı diğer tek ardıl olarak bıraktı. William, Ağustos 1100’de bir av kazasında öldürüldü ve Henry birkaç gün sonra Robert’ın haçlı seferi üzerinde bulunmaması nedeniyle kendini taçlandırdı. Bununla birlikte, Robert’ı destekleyen bir dizi baronla, Henry’nin halefi güvencesizdi. Özgürlükler Şartı’nda iyilikler vererek, suistimalleri kaldırarak ve geniş kapsamlı tavizler vererek destek almak için hızla harekete geçti. Kasım 1100’de kuzey sınırını güvence altına almak için İskoçya kralı kız kardeşi Edith ile evlendi.

Robert 1101’de İngiltere’yi işgal ettiğinde Henry, bazı popüler ve baronial destekle dostane bir çözüm üzerinde anlaştı. Robert, Henry’nin Normandiya’daki toprakları ve büyük bir yıllık gelir karşılığı karşılığında talebini bıraktı. Ancak Normandiya’nın kaotik saltanatı, Henry’yi istila etmeye teşvik etti. Robert’in ordusunu 1106’da Tinchebrai’ye yönlendirdi, Robert’ı yakaladı ve ömür boyu esir tuttu.

Henry’nin İngiltere’den sık sık devamsızlığı, yokluğunda etkili bir şekilde çalışabilecek bir bürokrasinin gelişmesine yol açtı. Saltanatı kişisel monarşiden geleceğin bürokratik durumuna doğru önemli bir ilerleme kaydetti. Kraliyet gelirleri ile başa çıkmak için geliştirilen hazine, kraliyet adaletleri yerel yönetimi güçlendirmek ve çoğu zaman agresif bir şekilde gelirleri sorgulamak için shires turuna başladı.

Yurtdışında, Normandiya’daki mülklerine Robert’ın oğlu William Clito tarafından meydan okundu. Henry, Clito’nun destekçileri ve Henry’nin yetkililerine ve yüksek vergilere kızan Norman baronları tarafından yapılan iki saldırıyı püskürtmek zorunda kaldı. Bununla birlikte, 1120’ye kadar baronlar, Henry’nin tek meşru oğlu William’ın güçlü Anjou Kontunun kızı ile evlendiğini ve Fransa’nın VI.Louis savaştaki yenilgiden sonra barış için şartlar kabul etti.

Kasım 1120’de, Henry’nin oğlu bir gemi enkazında öldü ve onlardan gelen miras meselesinde hükümetin siyasetine egemen oldu. Henry, diğer meşru çocuğu Matilda’yı İngiltere’ye geri çağırdı ve baronlarının varisi olarak ona saygı duymasını sağladı. 1128’de Matilda, Angevin ailesinin başka bir üyesi olan Geoffrey Plantagenet ile evlendi. İngiliz baronları bir kadın ve bir Angevin tarafından yönetilmek istemedi ve Henry’nin Aralık 1135’te ölümü üzerine, iç savaşa yol açan bir halef krizi vardı.

Heath, 1970’den 1974’e kadar, savaş sonrası mutabakat Muhafazakarlığının başarısızlığını yansıtan ve 1975’te Margaret Thatcher’ı liderliğe getiren partide bir geri tepme yarattığı görülen sorunlu bir dönem olan İngiliz Muhafazakâr başbakanıydı.

Edward Heath, 9 Temmuz 1916’da marangoz oğlu Kent’in Broadstairs kentinde doğdu. Heath, dilbilgisi okuluna ve Oxford Üniversitesi’ne burs kazanmayı başardı. İkinci Dünya Savaşı sırasında Kraliyet Topçuları’nda görev yaptı. 1950’de 1950’de Bexley için muhafazakar milletvekili, 1959’da çalışma bakanı ve 1960’da efendinin özel mührü oldu. Avrupa Birliği’nin derinden bağlı bir savunucusu, etkileyici bir müzakereci olduğunu kanıtladı, ancak Fransız başbakanı Charles de Gaulle’ın vetosunu önlemek için çok az şey yapabilirdi.

1965’te Heath Muhafazakar Parti lideri oldu – modern zamanlarda üst sınıf bir geçmişe sahip olmayan ilk kişi. Labour’dan Harold Wilson’ın modernleşen popülizmine Tory yanıtı genç ve sınıfsız olarak sunuldu. Muhalefetin lideri olarak saygı duyulan, ancak özellikle beğenilmeyen, göze çarpan bir başarı değildi ve 1970 genel seçimlerini kazanmayı başardığı tüm beklentilere karşıydı.

Başbakan olarak, Heath’in politikaları karışık görünüyordu. Tek açık başarısı, 1973’te İngiltere’yi Avrupa Topluluğuna alma arzusunu yerine getirmekti. 1950’lerin öncüllerinin rıza ve politikalarını korudu, ancak deflasyon politikaları yoluyla kamu harcamalarını kısıtlamak zorunda kaldı ve sendikaların gücünü azaltmaya çalışarak artan işçi huzursuzluğu ile başa çıkmak. Ancak militan madenciler birliğinin kasıyla karşı karşıya kalınca Heath, Muhafazakar Parti’nin sağ kanadının onu asla affetmediği bir ‘u dönüşü’ yaparak geri adım attı. Kuzey İrlanda’da devam eden şiddete paralel olarak kitlesel grevler devam etti. 1974 Genel Seçimi sonuçsuz kaldı ve Heath başbakan olarak istifa etti, yerine Harold Wilson ve bir azınlık İşçi Partisi hükümeti getirildi. Ertesi yıl Thatcher, Heath’i Muhafazakar lider olarak değiştirdi.

Heath, partiye ılımlı ve Europhile geleneklerini Thatcher’a sürekli olarak hatırlatan ve Heath’in ihanete uğradığına inandığı 2001 yılına kadar parlamentoda kaldı. 17 Temmuz 2005’te öldü.

Harvey, kanın kalbin vücudun etrafına nasıl pompalandığını doğru bir şekilde tanımlayan ilk İngiliz doktordu.

William Harvey, 1 Nisan 1578’de Kent, Folkestone’da doğdu. Babası bir tüccardı. Harvey, Canterbury’deki King’s College’da ve daha sonra Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü. Daha sonra İtalya’daki Padua Üniversitesi’nde tıp okudu ve bilim adamı ve cerrah Hieronymus Fabricius’un kendisine ders verdi.

Anatomiden etkilenen Fabricius, insan vücudundaki damarların tek yönlü valflere sahip olduğunu fark etti, ancak işlevlerine şaşkındı. Fabricius’un öğretiminin temellerini alan Harvey, vanaların vücuttan kan dolaşımında oynadığı rolün bilmecesini çözmeye devam etti.

1602’de İtalya’dan döndüğünde Harvey kendini doktor olarak kurdu. Kariyerine 1604’te Elizabeth I doktorunun kızı Elizabeth Browne ile olan evliliği yardımcı oldu. 1607’de Kraliyet Doktor Koleji üyesi oldu ve 1609’da St Bartholomew Hastanesi’ne doktor olarak atandı. 1618’de Elizabeth’in halefi I. James’e ve kral olduğunda James’in oğlu Charles’a doktor oldu. Hem James hem de Charles Harvey’nin araştırmasına yakından ilgi gösterdi ve onları teşvik etti.

Harvey’nin araştırması hayvanların diseksiyonu yoluyla daha da ileriye götürüldü. Bulgularını ilk olarak 1616’da Doktorlar Koleji’nde açıkladı ve 1628’de teorilerini ‘Animalibus’taki’ Exercitatio Anatomica de Motu Cordis et Sanguinis ‘(‘ Kalbin ve Kanın Hareketinin Anatomik Bir Çalışması ”) kitabında yayınladı. Hayvanlarda), burada kalbin kanı dairesel bir şekilde vücutta nasıl ilerlettiğini açıkladı. Kıtası konusunda bazı şüphelerle karşılanmasına rağmen keşfi İngiltere’ye büyük ilgi gösterdi.

Harvey, bir yumurtanın sperm tarafından döllenmesi yoluyla insanların ve diğer memelilerin çoğaldığını öne süren ilk kişi oldu. Bir memeli yumurtasının nihayet gözlemlenmesi iki yüzyıl daha sürdü, ancak yine de Harvey’in teorisi yaşamı boyunca güvenilirlik kazandı.

Harvey, İngiliz İç Savaşı yoluyla kraliyet ailesi ile yakın ilişkisini sürdürdü ve Edgehill Savaşı’na tanık oldu. I. Charles sayesinde kısa bir süre için Merton College, Oxford’un müdürüydü (1645-1646). 3 Haziran 1657’de öldü.

Harris, İkinci Dünya Savaşı’nda RAF Bombacı Komutanlığı’na önderlik ederek ona ‘Bomber Harris’ takma adını kazandırdı. Alman şehirlerinin ‘doygunluk’ veya ‘alan’ bombalama politikasını uygulaması onu oldukça tartışmalı bir figür haline getirdi.

Arthur Travers Harris 13 Nisan 1892’de Cheltenham’da doğdu. Babası Hindistan Devlet Memurluğu’ndaydı. Harris, İngiltere’de yatılı okula gitti ve ardından Güney Afrika’da Rodos’a yerleşti. Birinci Dünya Savaşı’nın başlangıcında yerel bir birime katıldı ve sonra İngiltere’ye döndü ve Kraliyet Uçan Kolordusu’na katıldı. Batı Cephesinde bir pilot olarak deneyimleri, siperlerin toplu katliamına tercih edilen hava bombardımanı fikrini şekillendirdi.

1918’de Harris yeni kurulan RAF’da bir filo lideri oldu ve sonraki yirmi yıl boyunca Hindistan ve Orta Doğu’da görev yaptı. Savaşın başlamasıyla İngiltere’ye döndü ve 1942’nin başlarında, Bombacı Komutanlığı’nın başkomutanlığını devraldı ve hava mareşaline terfi etti. O zaman, gündüz baskınlarında ve çılgınca yanlış gece baskınlarında bombardıman uçaklarının ağır kayıpları, RAF tarafından uzun menzilli sıraların askıya alınmasına yol açtı. Harris yeni ve daha verimli bir bombalama stratejisi uygulamaya başladı.

Mayıs 1942’de mevcut maksimum bombardıman uçağı topladı ve ilk ‘bin bombardıman uçağı’ baskısında Alman şehri Köln’ü harap etti. Yeni taktikler öğrenildi ve aynı büyüklükteki sonraki baskınlar başarılı olmasa da, baskın, Bombacı Komutanlığı ve İngiliz halkının moralini artırmaya yardımcı oldu. Başlangıçta Harris’in sadece alan bombalamasının Almanya’nın savaşma iradesini yok edeceği inancına destek vardı, ancak kayıplar, Alman ruhunun kırıldığına dair kanıtlarla birleştiğinde, bu desteği aşındırdı ve Winston Churchill ile çatışmaya getirdi. En tartışmalı baskın, Şubat 1945’te Alman Dresden şehri yok edildi.

Harris astlarından saygı ve mürettebatından muazzam sadakat emretti. Ancak bombalama baskınlarının ahlakı ve gerçekten de etkinliği ile ilgili tartışma, savaşın kapanış aşamalarında zaten başlamıştı ve Harris’in hayal kırıklığına uğraması için, Bombacı Komutanlığı için özel bir kampanya madalyası talebi reddedildi.

1946’da RAF’tan emekli oldu ve Güney Afrika’da başarılı bir iş kariyerine başladı, ancak daha sonra baronet yapıldığı İngiltere’ye döndü. 5 Nisan 1984’te öldü.

Harold, İngiltere’nin son Anglo-Sakson kralıydı ve Hastings Savaşı’nda Normandiya Dükü William tarafından öldürüldü.

Harold, 1020’lerin başlarında, Wessex Earl’ü Godwine’nin oğlu olarak doğdu. 1053’te babasının unvanlarını başardı ve hükümdardan sonra İngiltere’de ikinci en güçlü adam oldu. Ayrıca İngiltere’deki kral Edward tarafından teşvik edilen ve Norman’ın dindarlığı için ‘İtirafçı’ olarak bilinen büyüyen Norman etkisine karşı çıkmaya odaklanmıştır.

1064 yılında Harold, Normandiya kıyılarında batık bir gemi. Normandiya Dükü William, kendisini çocuksuz Edward’ın halefi olarak kabul etti ve Harold’ı iddiasını desteklemek için yemin etmeye zorladığı düşünülüyor. Ertesi yıl, Northumbrians, Harold’ın kardeşi Northumbria Earl’ü Tostig’e karşı ayaklandı. Harold, Tostig’in yerini aldı ve onu acı bir düşmana dönüştürdü.

Edward, Ocak 1066’da öldü ve Harold, Edward’ın kendisini mirasçı olarak atadığını iddia ederek iktidara geldi. William şimdi Harold’ın 1064 yemini, İngiltere’yi istilasına Papalık desteğini sağlamak için kullandı.

Eylül ayında Tostig’in desteklediği Norveç Kralı Harald Hardrada İngiltere’yi işgal etti, ancak 25 Eylül’de York yakınlarındaki Stamford Köprüsü Savaşı’nda Harold tarafından yenildiler ve öldürüldüler. Üç gün sonra William İngiltere’ye indi. Harold ordusuyla güneye acele etti ve 14 Ekim’de Hastings yakınlarındaki savaşta William ile tanıştı. Bir gün süren bir savaş başladı ve Harold, kardeşleri Gyrth ve Leofwine ile birlikte yenildi ve öldürüldü.

Halley, daha sonra adını alan kuyruklu yıldızın yörüngesini hesaplayan ilk İngiliz astronom ve matematikçiydi.

Edmond (bazen Edmund) Halley, 8 Kasım 1656’da Londra’nın doğu kenarında doğdu. Oxford Üniversitesi’ndeyken, Halley gökbilimci kraliyet John Flamsteed ile tanıştı. Flamsteed’in kuzey yıldızlarının bir kataloğunu derleme projesinden etkilenen Halley, Güney Yarımküre için de aynı şeyi yapmayı önerdi. Bu amaçla 1676’da Güney Atlantik St Helena adasına gitti. Ocak 1678’de eve döndüğü zaman, 341 yıldızın göksel boylamlarını ve enlemlerini kaydetti ve Merkür’ün Güneş diski boyunca geçişini gözlemledi. Halley’nin 1678 yıldız kataloğu, güney yıldızlarının teleskopik olarak belirlenmiş yerlerini içeren ilk katalog oldu ve aynı yıl Kraliyet Cemiyeti üyesi seçildi.

Mucit ve mikroskopist Robert Hooke, Sir Christopher Wren ve Sir Isaac Newton ile birlikte Halley, gezegensel hareket için mekanik bir açıklama geliştirmeye çalışıyordu. Her ne kadar ilerleme kaydedilmiş olsa da, Hooke ve Halley gözlemlenen gezegensel hareketlerle eşleşecek teorik bir yörünge çıkaramadılar. Ancak, Newton zaten oradaydı. Yörünge bir elips olacaktı ve Newton, Halley’i yayınlamaya ikna ettiği 1687 ünlü ‘Philosophiae Naturalis Principia Mathematica’ adlı eserinde göksel mekanikle ilgili çalışmalarını genişletti.

1704’te Halley Oxford Üniversitesi’nde Savilian geometri profesörü olarak atandı, ancak astronomi alanındaki çalışmalarına devam etti. 1705’te, 1337’den 1698’e kadar gözlemlenen 24 kuyruklu yıldızın parabolik yörüngelerini tanımladığı ‘Kuyruklu Yıldızların Astronomi Özeti’ kitabını yayınladı. 1531, 1607 ve 1682’nin üç tarihi kuyruklu yıldızının aynı nesnenin – şimdi Halley Kuyruklu Yıldızı olarak bilinen – birbirini izleyen dönüşleri olması gerektiği gibi ve 1758’de dönüşünü doğru bir şekilde tahmin ettiler. 1716’da, Venüs’ün güneş diski boyunca geçişlerini gözlemlemek için bir yöntem geliştirdi. Dünya’nın Güneş’ten uzaklığını kesin olarak belirler. 1720’de Halley, Flamsteed’i 14 Ocak 1742’de ölümüne kadar elinde tuttuğu Greenwich’te gökbilimci kraliyet olarak aldı.