Haig, Birinci Dünya Savaşı’nın çoğunda Batı Cephesinde İngiliz komutanıydı. Askeri stratejisinin ürettiği büyük kayıplar onu tartışmalı bir figür haline getirdi.

Douglas Haig 19 Haziran 1861’de Edinburgh’da viski işletmesi olan zengin bir ailede doğdu. Oxford Üniversitesi’nde okudu ve 1884’te Sandhurst Kraliyet Askeri Akademisi’ne gitti. Daha sonra dokuz yıl boyunca, özellikle Hindistan’da bir süvari subayı olarak görev yaptı. Daha sonra Sudan kampanyasına (1897-1898) ve Boer Savaşı’na (1899-1902) katıldı. 1906’da Haig askeri eğitim müdürü olarak Savaş Ofisine gitti. Sorumlulukları arasında, Almanya ile savaş halinde konuşlanmak üzere bir İngiliz Sefer Kuvvetleri (BEF) örgütlenmesi yer alıyordu. 1914’teki savaşın başlangıcında Haig, genel komutanı Sir John French olan BEF’in 1. Ordu Kolordusuna komuta ediyordu. 1915’in sonuna gelindiğinde, Fransızların bu role uygun olmadığı açıktı ve Aralık ayında Haig onun yerine baş komutan olarak atandı.

Batı Cephesindeki çıkmazı kırmak ve Verdun’daki Fransızlar üzerindeki baskıyı hafifletmek için Haig, 1 Temmuz 1916’da başlayan Somme saldırısını emretti. İngiliz ordusu (20.000’in hemen altında öldürülen) ilk gün, tarihinin en yüksek günü ve Haig’in savaşı yürütmesi onu savaşın en tartışmalı figürlerinden biri yaptı. Temmuz 1917’de yeni bir saldırı – Üçüncü Ypres Savaşı (Passchendaele olarak da bilinir) daha fazla ağır kayıplara neden oldu, ancak Alman ordusunu zayıflatmayı başardı ve 1918’de yenilgisinin yolunu hazırladı.

Haig, savaşın sadece Batı Cephesinde kazanılabileceğine inanıyordu. Bu, Aralık 1916’dan itibaren Dışişleri Bakanı ve başbakan Lloyd George ile bu stratejiye katılmayan, alternatif planları destekleyen ve Haig’e karşı ilgisini çeken Lloyd George ile sürtüşmeye neden oldu. 1918 baharının büyük Alman saldırıları neredeyse İngiliz ordusunu kırdı, ancak Haig tarafından şiddetle desteklenen Fransız komutanı Ferdinand Foch altında Batı Cephesinde tek bir müttefik kuvvet komutanlığının yaratılmasına ilham verdi. Ağustos ve Kasım 1918 arasında Haig komutasındaki Müttefik kuvvetler, savaşın sonunda Alman ordusuna karşı bir dizi zafer kazandı.

Haig, 1918’den 1921’de emekli olmasına kadar İngiliz İç Kuvvetleri Komutanı olarak komutan olarak görev yaptı. Ayrıca Kraliyet İngiliz Lejyonunun kurulmasına yardımcı oldu ve bunun için para toplamak için çok çalıştı. 1919’da bir earl yaratıldı ve 28 Ocak 1928’de öldü.

Che Guevara, Arjantin doğumlu, solcu bir kahraman haline gelen Küba devrimci lideriydi. Alberto Korda’nın bir fotoğrafı, 20. yüzyılın ikonik bir görüntüsü haline geldi.

Che Guevara olarak bilinen Ernesto Guevara de la Serna, 14 Haziran 1928’de Rosario, Arjantin’de orta sınıf bir ailede doğdu. Buenos Aires Üniversitesi’nde tıp okudu ve bu süre zarfında Güney ve Orta Amerika’da yaygın seyahat etti. Marksizme olan ilgisiyle kaynaşan tanık olduğu yaygın yoksulluk ve baskı, onu Güney ve Orta Amerika’nın sorunlarına tek çözümün silahlı devrim olduğuna ikna etti.

1954’te Meksika’ya gitti ve ertesi yıl Küba devrimci lideri Fidel Castro ile tanıştı. Guevara, Castro’nun ’26 Temmuz Hareketi’ne katıldı ve Küba diktatörü Fulgencio Batista’ya karşı gerilla savaşının nihai başarısında kilit rol oynadı.

Castro 1959’da Batista’yı devirip Küba’da iktidara geldi. 1959-1961 yılları arasında Guevara, Küba Ulusal Bankası’nın başkanı ve daha sonra sanayi bakanıydı. Bu pozisyonda, Küba büyükelçisi olarak dünyayı dolaştı. Evde, arazi yeniden dağıtımı ve endüstrinin kamulaştırılması için planlar yaptı.

Amerika Birleşik Devletleri’nin güçlü bir rakibi, Castro rejimini Sovyetler Birliği ile uyum için yönlendirdi. Küba ekonomisi, Amerikan ticaret yaptırımları ve başarısız reformlar sonucunda zayıfladı. Bu zor zaman boyunca Guevara diğer Küba liderleriyle birlikte düşmeye başladı. Daha sonra devrimi gelişmekte olan dünyanın diğer bölgelerinde yayma arzusunu dile getirdi ve 1965’te Castro, Guevara’nın Küba’dan ayrıldığını açıkladı.

Guevara daha sonra Afrika’da, özellikle de Kongo’da birkaç ay geçirdi, gerilla savaşında isyancı kuvvetleri yetiştirmeye çalıştı. Çabaları başarısız oldu ve 1966’da gizlice Küba’ya döndü. Küba’dan, René Barrientos Ortuño hükümetine karşı isyan eden güçlere liderlik etmek için Bolivya’ya gitti. ABD’nin yardımıyla Bolivya ordusu Guevara’yı ve geri kalan savaşçılarını ele geçirdi. 9 Ekim 1967’de Bolivya’nın La Higuera köyünde idam edildi ve cesedi gizli bir yere gömüldü. 1997’de kalıntıları keşfedildi, mezardan çıkarıldı ve yeniden gömüldüğü Küba’ya geri döndü.

Jane, Katolik Mary Tudor’un katılımını önlemek için başarısız bir teklifin bir parçası olarak 1553’te İngiltere’nin sadece dokuz gün boyunca nominal kraliçesi idi.

Jane, Dorset Marquess’in kızı 1537 sonbaharında doğdu. Annesi Leydi Frances Brandon sayesinde VII. Henry’nin torunuydu. 10 yaşındayken Jane, VIII. Henry’nin son kraliçesi Katherine Parr’ın evine, güçlü bir Protestan, akademik ortama maruz kaldığı yere girdi. Jane akıllı ve dindar bir kadına dönüştü.

Ekim 1551’de babası Suffolk dükü kuruldu ve Jane mahkemeye çıkmaya başladı. Orada, gerçek güç, genç kral Edward VI’ya naip olarak hareket eden Northumberland’ın şiddetli Protestan Dükünün elinde yatıyordu. 1553 Mayıs’ında Jane, Northumberland’ın oğlu Lord Guildford Dudley ile evlendi.

Edward’ın ölmekte olduğu anlaşıldı ve Northumberland tahtın Edward’ın üvey kız kardeşi ve varisi Katolik Mary Tudor’a geçmesini önlemek için umutsuzdu. Northumberland, kralı Mary’nin yanı sıra Edward’ın diğer üvey kız kardeşi Elizabeth’i ilan etmeye ve Jane’e geçmek için ardıllık çizgisini değiştirmeye ikna etti.

Edward 6 Temmuz 1553’te öldü. Dört gün sonra Jane, kraliçe ilan edildi. Bununla birlikte, Mary Tudor yaygın bir destek gördü ve Temmuz ortasına kadar Suffolk bile kızını terk etti ve Mary kraliçesini ilan ederek kendini kurtarmaya çalışıyordu. Northumberland’ın taraftarları eridi ve Suffolk kızını tacı bırakmaya ikna etti.

Mary, Jane’i, kocasını ve babasını Londra Kulesi’nde hapsetti. Suffolk affedilirken, Jane ve kocası Kasım 1553’te ihanetten yargılanmıştı. Jane suçlu olduğunu iddia etti ve ölüm cezasına çarptırıldı. Cümlenin yerine getirilmesi askıya alındı, ancak Suffolk’un Sir Thomas Wyatt’ın Şubat 1554’teki isyanına verdiği destek Jane’in kaderini mühürledi. 12 Şubat’ta kocasıyla birlikte başı kesildi. Babası iki gün sonra onları takip etti.

Goya yenilikçi bir ressam ve etcher ve İspanyol resminin büyük ustalarından biriydi.

Francisco Jose de Goya y Lucientes, 30 Mart 1746’da Aragon’da Saragossa yakınlarında doğdu. Babası bir ressamdı. Goya’nın resmi sanatsal eğitimi 14 yaşındayken yerel bir ressamla birlikte başladığında başladı. 1763’te Goya Madrid’e gitti ve kız kardeşi evlendiği Aragon, Francisco Bayeu’dan başka bir sanatçı altında çalıştı.

1771’de Goya İtalya’yı ziyaret etti. 1775 yılında Madrid’e yerleşti ve Kraliyet Halı Fabrikası için tasarlandı. 1786’da IV. Charles’a mahkeme ressamı olarak atandı.

1792 kışında Goya ağır hastalandı ve tamamen sağır kaldı. Bu, kariyerinde bir dönüm noktasıydı. Resimleri önceki Rokoko tarzından daha dışavurumcu bir vizyona dönüştürüldü ve giderek daha karanlık konular seçti.

İspanya’nın acımasız Napolyon işgali sırasında Goya ilk başta savaşın dehşetini gördü. Bunlar bir dizi aşınmaya ‘Savaşın Felaketleri’ ve iki resim ‘2 Mayıs 1808’ ve ‘3 Mayıs 1808’ ilham verdi.

1820’de Goya, Madrid yakınlarındaki kır evlerinin duvarlarında ‘Siyah Resimler’ olarak bilinen bir dizi fresk başlattı.

1824’te İspanya’daki siyasi ayaklanmalar Goya’yı Fransa’da sürgüne gitmeye zorladı. 1826’da kısa bir ziyaret için Madrid’e döndü, ancak 16 Nisan 1828’de Bordeaux’da öldü.

İngiliz general Charles Gordon, Çin’deki sömürüsü ve Hartum’un Sudan isyancılarına karşı kötü niyetli savunması için ulusal bir kahraman oldu.

Charles Gordon 28 Ocak 1833’te kıdemli bir subayın oğlu olarak doğdu. 1852’de Kraliyet Mühendisleri’nde görevlendirildi. Kendisini Kırım Savaşı’nda (1853-1856) ayırt etti ve 1860’ta Çinlilere karşı ‘Ok’ savaşı için gönüllü oldu. Mayıs 1862’de Gordon’un mühendisler grubu, Taiping İsyanı’nın isyancıları tarafından tehdit edilen Şangay’ın Avrupa ticaret merkezini güçlendirmek için atandı. Bir yıl sonra şehri savunmak için yetiştirilen 3.500 kişilik köylü gücünün komutanı oldu. Önümüzdeki 18 ay boyunca Gordon’un birlikleri Taiping ayaklanmasının bastırılmasında önemli bir rol oynadı.

Ocak 1865’te İngiltere’ye döndü, burada hevesli bir halk ona zaten ‘Çin Gordon’ adını verdi. 1873’te Sudan’daki Ekvator eyaletinin valiliğine atandı. Nisan 1874 ve Aralık 1876 arasında üst Nil’i haritaladı ve nehir boyunca günümüzdeki Uganda kadar güneyde bir istasyon hattı kurdu. Daha sonra vali generaline terfi etti, otoritesini iddia etti, isyanları ezdi ve köle ticaretini bastırdı. Bununla birlikte, kötü sağlık onu bir kez daha Hindistan, Çin ve Güney Afrika gibi yerlere seyahat etmeden önce istifa etmeye ve 1880’de İngiltere’ye dönmeye zorladı.

Şubat 1884’te Gordon, Muhammed Ahmed el Mehdi’nin liderliğindeki Sudan isyancıları tarafından tehdit edilen Hartum’dan Mısır kuvvetlerini tahliye etmek için Sudan’a döndü. Hartum gelecek ay kuşatma altına girdi ve 26 Ocak 1885’te isyancılar şehre girdi, Gordon’u (görünüşte Mehdi’nin talimatlarına karşı) ve diğer savunucuları öldürdü. İngiliz yardım gücü iki gün sonra geldi. İngiliz halkı ölümüne, güçlü bir Hıristiyan inancına, şehit bir savaşçı azizine sahip olan ‘Hartum Gordon’u alkışlayarak ve hükümeti, özellikle William Gladstone’u kuşatmayı başaramadığı için suçlayarak tepki gösterdi. Bununla birlikte, tarihçiler o zamandan beri Gordon’un emirlere karşı geldiğini ve kuşatmanın sonuna kadar mümkün olmasına rağmen Hartum’u boşaltmayı reddettiğini öne sürdüler.

Anglo-Sakson nazik kadın (Godgifu olarak da bilinir), Coventry’den at sırtında efsanevi çıplak yolculuğu ile ünlüdür.

Godiva, 11. yüzyıl İngiltere’sinin en güçlü soylularından biri olan Mercia Earl’ü Leofric’in karısıydı. Çift, dini kuruluşlara cömertçe verdi ve 1043’te Coventry’de bir manastır kurdu ve bağışladı. Worcester’ın kronik Floransası Leofric ve Godiva’dan bahsediyor, ancak ünlü yolculuğunu tanımlamıyor ve biniciyi tarihsel Godiva ile bağlayan kesin bir kanıt yok. Leofric 1057’de öldü ve Godiva 1086 Domesday Kitabında (o zamana kadar kesinlikle ölmüş olmasına rağmen) Warwickshire’da Coventry de dahil olmak üzere kocasından devralınan birçok mülk sahibi olduğu belirtiliyor.

Efsane için hayatta kalan en eski kaynak, Godiva’nın ölümünden bir yüzyıldan fazla bir süre sonra yazılan ‘Wendover Roger’ın Chronica’sı’dır. Bu hesaba göre, Leofric, Godiva’nın Coventry’nin ağır vergilerini azaltmak için yaptığı sonsuz itirazlardan ötürü bıkmıştı ve kalabalık pazarda çıplak kalırsa bunu yapacağını ilan etti. Bunu, saçları bacakları hariç tüm vücudunu örterek yaptı. Ranulf Higden’in ‘Polychronicon’ a göre, sonuçta Leofric kasabayı atlardan kurtardı. ‘Peeping Tom’ hikayesi daha sonra eklendi. Godiva, yolculuk sırasında kasaba sakinlerinin içeride kalmasını istedi, ancak bir adam ona penceresinden baktı ve kör oldu.

Owain Glyn Dwr (Owen Glendower olarak anglicised) İngiliz tacına karşı 1400 ve 1409 arasında bir Gal isyanı başlattı ve bağımsız Galler prensi unvanını alan son kişi oldu.

Owain Glyn Dwr 1350’lerde Anglo-Galli yumuşak bir ailede doğdu. Siteleri ona kuzey-doğu Galler’de mütevazı bir güç kaynağı sağladı. Glyn Dwr İngiltere’de eğitim gördü, İngiliz ordusuna katıldı ve İskoçya’yı işgal etti. Daha sonra Galler’deki mülklerine emekli oldu. 1399’da, Richard II’nin İngiltere’de Henry Bolingbroke tarafından devrilmesinin zeminine karşı, Glyn Dwr’ın komşusu Reginald de Gray ile uzun süredir devam eden toprak anlaşmazlığı isyan haline geldi. Glyn Dwr, Eylül 1400’de kendini Galler prensi ilan etti.

Bunu, Glyn Dwr taraftarlarının İngiliz sınır kentlerine yönelik şiddetli saldırılar ve kuzeybatı Galler’de daha genel bir isyan salgını izledi. İngilizler harekete geçti ve Henry IV isyancılara karşı başarılı bir kampanya yürütmeye geldi – ancak Glyn Dwr hiçbir zaman yakalanmadı. Önümüzdeki birkaç yıl boyunca Galler’in kontrolünü elinde tutmak için cezalandırıcı tedbirler alındı, ancak bunlar birçok Galce isyanı eylemiyle eşleştirildi – aralarında Conwy Kalesi’nin Nisan 1401’de ele geçirilmesi. Haziran 1402’de Bryn Glas Tepesi’ndeki Pilleth Savaşı’nda , Glyn Dwr, Edmund Mortimer liderliğindeki bir İngiliz ordusunda birliklerini zafere götürdü.

Şimdiye kadar Glyn Dwr ulusal bir başkaldırıya öncülük ediyordu. 1404’te bir Fransız seferi kuvveti Milford Haven’e indi ve Worcester’e doğru yürümek için Galce ile birleşti ve giderken birçok önemli kaleyi ele geçirdi. Ancak, çok geçmeden, İngilizler Galler’in kontrolünü yeniden kazanmaya başladı ve isyan için destek azaldı. 1408’de isyan gerilla savaşına döndü. Glyn Dwr şimdi kaçak bir liderdi ve son olarak 1416 Şubat’ında teslim olması için şartların sunulduğu hükümet kayıtlarında belirtildi. Bu zamana kadar zaten öldüğü düşünülüyor.

Büyük Britanya’nın dört kez Liberal başbakanı Gladstone, Viktorya döneminin baskın siyasi figürlerinden biriydi ve İrlanda için iç hukuk da dahil olmak üzere çok çeşitli konularda tutkulu bir kampanyacıydı.

William Ewart Gladstone, 29 Aralık 1809’da müreffeh bir tüccarın oğlu Liverpool’da doğdu. Eton ve Oxford Üniversitesi’nde eğitim gördü ve 1832’de Tory olarak parlamentoya seçildi. Başından beri iz bıraktı ve Robert Peel’in 1834-1835 hükümetinde gençlik ofisleri açtı. Yavaşça liberalizme doğru ilerlemesine rağmen, Gladstone Peel’in Muhafazakar kabinine girdi. Muhafazakarlar 1846’da bölündüğünde, Gladstone Peel’i Liberal-Muhafazakar hale getirirken izledi. 1846 ve 1859 arasında Gladstone politik olarak izole edildi, ancak nihayetinde şansölyenin şansölyesi de dahil olmak üzere bazı kabine görevlerine sahipti, ancak sonunda üç kez tutacağı bir pozisyon.

1859’da, Liberallere katıldı ve 1867’de ve ertesi yıl başbakan olarak ilk kez lider oldu. Hükümeti ulusal bir ilköğretim programı oluşturdu ve adalet sisteminde ve kamu hizmetinde büyük reformlar yaptı. İrlanda her zaman Gladstone’a odaklanıyordu. 1869’da İrlanda Protestan kilisesini kurdu ve haksız toprak ağalarını yenilemek için bir İrlanda Toprak Yasası’nı kabul etti. 1874 genel seçimlerinde ağır bir yenilgi Gladstone’un rakibi Benjamin Disraeli’nin Muhafazakâr başbakan olmasına ve Gladstone’un Liberal lider olarak emekli olmasına yol açtı. Muhafazakarlara Balkanlar’daki Türk vahşetine – ‘Doğu Krizi’ne – yanıt vermemeleri nedeniyle saldıran müthiş bir hükümet rakibi olarak kaldı.

1880’de Gladstone ikinci kez başbakan oldu ve bunu iki yıl şansölye ofisi ile birleştirdi. General Charles Gordon’u Hartum’dan kurtarmada başarısız olması ve diğer emperyal meselelere yavaş tepki vermesi ona pahalıya mal oldu ve 1885’te hükümetin bütçesi yenildi ve istifa etmesini sağladı.

Gladstone’un üçüncü (1886) ve dördüncü (1892-1894) başbakanlık görevlerine İrlanda’daki ev idaresi için haçlı seferi hakim oldu. Görev dışı olduğu yıllar da bu konuya ayrıldı. 1886’daki ilk ev kuralı tasarısı Liberal Partiyi böldü ve reddedildi. 1893’te Lordlar Kamarası tarafından başka bir ev kuralı tasarısı reddedildi. Gladstone, kabinesi ile giderek daha fazla anlaşmazlığa düştü ve 1894’te istifa etti. 19 Mayıs 1898’de kanserden öldü ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

Gilbert, İngiliz doktor ve bilim adamıydı, bulgularını etkili ‘De Magnete’ (‘Magnet’) ‘de yayınlayan lodestone’un (manyetik demir cevheri) özelliklerini araştıran ilk adamdı. Ayrıca ‘elektrik’ terimini icat etti.

William Gilbert (ayrıca Gilberd) 24 Mayıs 1544’te Colchester, Essex’te müreffeh bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Yüksek lisans, yüksek lisans ve doktora derecelerini aldığı Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü. Londra’da uzun yıllar doktor olarak çalıştı ve 1600’de Kraliyet Doktorlar Koleji’nin başkanı oldu. Hükümdarlığının son birkaç yılında I. Elizabeth’e doktor olarak hizmet etti.

‘De Magnete’ 1600 yılında yayınlandı ve Avrupa çapında elektriksel ve manyetik olaylarda standart çalışma olarak hızlı bir şekilde kabul edildi. İçinde, Gilbert manyetizma ve statik (kehribar etkisi olarak bilinir) arasında ayrım yaptı. Ayrıca mıknatısın polaritesini Dünya’nın polaritesiyle karşılaştırdı ve bu benzetme üzerinde tüm bir manyetik felsefe geliştirdi.

Gilbert’ın bulguları, manyetizmanın Dünya’nın ruhu olduğunu ve Dünya’nın kutuplarıyla hizalandığında mükemmel bir küresel lodestonun, tıpkı Dünya’nın 24 saatlik bir süre boyunca ekseni üzerinde döndüğü gibi ekseninde döneceğini gösterdi. Gilbert aslında geleneksel kozmologların Dünya’nın evrenin merkezine sabitlendiğine olan inancından vazgeçiyordu ve sonunda Dünya’nın Güneş’in etrafında dönme önerisiyle ortaya çıkan Galileo için düşünce için yiyecek sağladı.

Gilbert 30 Kasım 1602’de muhtemelen vebadan öldü.

İngiltere’nin koruyucu azizi, dördüncü yüzyıl Hıristiyan şehidi, Gürcistan’ın ve Moskova şehrinin koruyucu azizi.

Gerçek St George hakkında çok az şey biliniyor. Şu anda Türkiye’de bulunan Kapadokya’da üçüncü yüzyılın sonlarında asil bir Hıristiyan ailede doğduğu düşünülmektedir. Babasının askerlik mesleğini takip etti ve İmparator Diocletian’ın geri dönüşünün bir parçası oldu. İmparator, Hıristiyanlara karşı sistematik bir zulüm emretti ve George katılmayı reddetti. 303’te kendisi işkence gördü ve Filistin’de idam edildi ve erken Hıristiyan şehit oldu.

George’un bir ejderha öldürmesi ve masum bir kızı ölümden kurtarması efsanesi ortaçağdır. St George’s Day, 23 Nisan’da İngiltere’de kutlanır ve 303’te George’un şehit olduğu gün olarak bilinir.

George V, titizlik ve görevi somutlaştırdı ve selefleri Victoria ve Edward’ın sahip olduğu gibi hükümet politikasını tanımlamak yerine konularını temsil etmeye çalıştı.

George, 3 Haziran 1865’te Galler Prensi’nin ikinci oğlu Londra’da doğdu. George 18 yaşındayken Kraliyet Donanması’na gitti, ancak 1892’de ağabeyinin ölümü, tahtın varisi olduğu için zevk aldığı bir kariyeri bırakmak zorunda olduğu anlamına geliyordu. Ağabeyin nişanlısı Teck Prenses Mary ile evlendi ve altı çocukları oldu. 1901’de George’un babası kral oldu ve Mayıs 1910’da George’un kendisi kral oldu. Hükümdarlığı, hükümetin Lordlar Kamarası’nın gücünü azaltma girişimi üzerine anayasal bir krizle başladı. Liberal hükümet kralın Lordlar’daki Muhafazakâr muhalefetin üstesinden gelmek için yeterli akran yaratma vaadini aldıktan sonra (ve 1910’da ikinci bir seçim kazandı), Parlamento Yasası 1911’de kitlesel bir akran yaratmadan Lordlar tarafından kabul edildi. 1911 ayrıca George’un yolculuğu yapan tek kral-imparator olan Hindistan’ı ziyaret ettiğini gördü.

Birinci Dünya Savaşı sırasında cepheye, hastanelere, fabrikalara ve tersanelere çok sayıda ziyaret gerçekleştirdiğinde, krala halkın saygısı arttı. 1917’de Alman karşıtı duygu onu Cermen Saxe-Coburg-Gotha’nın yerine Windsor’un soyadını almaya itti.

1917’de Rus Çarının devrilmesinden sonra, savaş sonrası dünya, çoğu İngiliz kraliyet ailesiyle ilgili olan tüm Avrupa’daki monarşilerin devrildiğini gördü. Kralın İngiliz İmparatorluğu’nun bazı bölümleriyle ilişkisi de değişti. Dublin’de 1916 Paskalya Yükselişi ve ardından gelen iç savaş, 1922’de İrlanda Serbest Devleti’nin kurulmasıyla sonuçlandı; bu, hakimiyet haline gelen altı kuzey bölgesi Birleşik Krallık’ın bir parçası olarak kaldı. 1931 tarihli Westminster Tüzüğü, hakimiyet parlamentolarının Birleşik Krallık yasalarına başvurmadan yasaları geçebileceği anlamına geliyordu. Bu paradoksal olarak monarşinin önemini arttırdı, çünkü hakimiyetler (artık Westminster’deki bir yüksek parlamentoya bağlı değil) artık tacı ortak bir şekilde bağlıyorlardı. Hindistan 1935’te kendi kendini yönetme ölçüsü kazandı.

1924’te George ilk İşçi Partisi hükümetini kolayca kabul etti. 1931’de uluslararası ekonomik çöküş Britanya’da siyasi bir krize neden oldu. Kral, sonunda kurulan İşçi, Muhafazakarlar ve Liberaller ‘ulusal koalisyon’ hükümeti fikrini destekledi.

1935’te kral, büyük bir halk sevinci vesilesiyle Gümüş Jübile’yi kutladı. 20 Ocak 1936’da öldü ve yerine oğlu Edward geldi.

Çözünen yaşam tarzı ve Brighton’daki Kraliyet Köşkü ile ünlü George, 1811’de prens naip ve 1820’de kral oldu.

George, 17 Ağustos 1762’de George III ve Kraliçe Charlotte’un en büyük oğlu olarak doğdu. Hanoverian kralları mirasçıları ile kötü ilişkileri olduğu için kötü şöhretliydi ve George III ve oğlu da istisna değildi. George’un abartılı yaşam tarzı, babasının onu hor görmesine neden oldu. 1785’te George gizlice ve yasa dışı bir şekilde bir Roma Katolikliği olan Maria Fitzherbert ile evlendi. 1795’te, parlamentonun borçlarını ödemesi karşılığında resmi olarak Brunswickli Prenses Caroline ile evlendi. Evlilik bir felaketti ve George katılımdan sonra onu boşanmaya çalıştı. 1811’de George, babasının deli ilan edilmesinden sonra naip oldu. İngiltere ve müttefikleri tarafından 1815’te Napolyon’un son yenilgisinden sonra geçit ve gösteri sevgisini şımartabildi.

George 1820’de kral oldu. 1821’de Hanover’i ziyaret etti ve ertesi yıl İskoçya’ya yaptığı ziyaret 1650’den bu yana ilk İngiliz hükümdarı oldu. Hükümete olan ilgisi ara sıra oldu ve bakanlarıyla çeşitli ilişkilerden zevk aldı. Whig siyasetçilerini gençliğinde kursa da, bu esas olarak babasını rahatsız etmekti ve giderek Tory yanlısı oldu. 1820’den 1827’ye başbakan Liverpool’un Earl’ü ile ilgilendi, ancak 1822’de dışişleri sekreteri ve 1827’de başbakan olan George Canning’i onayladı. 1829’da George, bakanları tarafından, iradesi dışında, Katolik Kurtuluş.

Yetişkin hayatı boyunca George, etkileyici bir sanat koleksiyonu edinen ve mimarları ve tasarımcıları, özellikle de Brighton’ı koruyan önemli bir sanatsal hamileydi. İlk kez 1783’te sahil kasabasını ziyaret etti ve sık sık geri döndü ve 1815’ten itibaren Kraliyet Köşkü’nü Hint ve Çin tarzlarının egzotik bir kombinasyonuyla geliştirdi.

Yaşamının son yıllarında George hükümete çok az dahil oldu ve vaktini Windsor Kalesi’nde inzivaya çekerek geçirdi. 26 Haziran 1830’da öldü. Tek çocuğu Prenses Charlotte 1817’de doğumda öldü, bu yüzden taç IV.William olan kardeşi kardeşine geçti.

George III, Büyük Britanya’nın üçüncü Hanoviç kralıydı. Hükümdarlığı boyunca İngiltere Amerikan kolonilerini kaybetti, ancak Avrupa’da lider bir güç olarak ortaya çıktı. Tekrarlayan delilik uyumlarından acı çekti ve 1810’dan sonra oğlu naip olarak davrandı.

George III 4 Haziran 1738’de Londra’da Frederick, Galler Prensi ve Saxe-Gotha Augusta’nın oğlu olarak doğdu. Babası 1751’de öldüğünde tahtın varisi oldu, büyükbabası II. George’u 1760’da aldı. İngilizceyi ilk dili olarak kullanan ilk Hanoviç hükümdarı oldu. 1761’de George, Mecklenburg-Strelitz’den Charlotte ile evlendi ve 15 çocuklu mutlu bir evliliğin tadını çıkardılar.

George akıl hocası Bute Kont’u ilk başbakanı olarak seçti. George’u kıdemli politikacılardan soyutlayan kötü bir seçimdi. Etkili hükümet neredeyse imkansız hale geldi ve George giderek kötüleşti. Bute’nin 1763’te istifasını takiben istikrarsızlık, tacın Yedi Yıl Savaşı ile daha da kötüleşen finansal zorluklarını çözmek için çok az şey yaptı. 1770’de George, Lord North’ı ilk bakanı olarak atadı. Etkili bir yönetici olmasına rağmen, Kuzey hükümeti, İngiliz sömürgecileriyle İngilizlerin onlara vergi koyma girişimleri konusundaki anlaşmazlıkları domine etti. Savaş 1775’te başladı ve başka yerlerde taklitçi protestolarını önlemek için kralın ısrarı üzerine 1779’da uzatıldı. 1781’deki İngiliz yenilgisi, Kuzey’i istifa etmeye teşvik etti.

1783’te, Kuzey ve önde gelen Whig politikacı Fox bir koalisyon hükümeti kurdu. Doğu Hindistan Şirketi’nde reform yapma planları George’a popülaritesini yeniden kazanma şansı verdi. Tasarının Meclis’teki yenilgisini zorladı ve ikisi istifa etti. George onların yerine William Pitt the Younger’ı atadı. Pitt’in 1793’te Pitt’in beceri ve savaşının kombinasyonu, George’un konumunu güçlendirdi, ancak Katoliklerin kurtuluşu – Pitt lehte ve George şiddetle karşı çıktı – 1801’de Pitt’in istifasına yol açtı.

Amerikan savaşı, siyasi sonuçları ve aile kavgaları George’u büyük baskı altına aldı. Şimdi porfiriden kaynaklandığı düşünülen 1788 – 1789 ve 1801’deki ciddi hastalık nöbetlerinden sonra 1810’da kalıcı olarak bozuldu. Galler Prensi (daha sonra IV. George) naip oldu.

George 29 Ocak 1820’de Windsor Kalesi’nde ölümüne kadar hasta kaldı. 1801’de Birlik Yasası uyarınca Büyük Britanya ve İrlanda tek bir ulus olan Birleşik Krallık’ta birleşti. George böylece yeni ulusun ilk kralıydı.

George, Hannover’in seçicisi ve Büyük Britanya ve İrlanda’nın ikinci Hanoverian kralıydı.

George, 10 Kasım 1683’te Almanya’nın Hannover kentinde doğdu. 1705’te Brandenburg-Ansbach Prensesi Caroline ile evlendi ve dokuz çocuğu oldu.

1714’te George’un babası İngiliz tahtını başardı ve Galler’deki George prensi yarattı. Baba ve oğul arasındaki ilişki zaten zayıftı ve prensin Londra konutu Leicester House, rakip bir mahkeme haline geldi ve Robert Walpole’u içeren muhalif bir Whig grubuna odaklandı. Baba ve oğul arasında bir uzlaşmayı teşvik etti. Bu Walpole’un George I yönetimine dahil edilmesine yol açtı, bunun üzerine prensin lehine kaybetti. Prens 1727’de tahta geçmeyi başardığında sadece Caroline’nin müdahalesi Walpole’yi görevde tuttu. George’u önceki hükümdarlardan çok daha fazla olan 800.000 £ ‘luk bir parlamentodan sivil bir liste (ödenek) temin ederek konumunu sağlamlaştırdı. Walpole ayrıca sürgün edilen Stuart taklidini İngiliz tahtına destekleyen birçok etkili Tories’ten George’un meşruiyetini kabul etti. Sonuç olarak, üst düzey bir politikacı 1745’in Jacobite İsyanı sırasında George’un nedenini terk etmedi. ‘Genç Pretender’ Charles Edward Stuart, İskoçya’ya indi, ancak ilk başarısının ardından 1746’da Culloden Savaşı’nda yenildi.

George, babasını taklit etmeye, Galler Prensi oğlu Frederick Louis ile kavga etmeye karar verdi, bu da yönetim karşıtı bir fraksiyonun lideri oldu. 1739’da İspanya ile savaş başladı. 1742’de 1721’den beri hükümete hâkim olan Walpole istifa etti. George hızla John Carteret’te George ile İngiltere’yi Avusturya’nın Ardıl Savaşı’na (1740-1748) getiren başka bir akıl hocası buldu ve İngiliz menfaatlerini George’un Alman mülklerine tabi kıldığı yönündeki suçlamaları istedi. 1743’te George, savaşta savaşan son İngiliz kralı Dettingen’de birliklerini Fransızlara karşı savaştırdı.

Yaşamının son on yılında George siyasete çok az ilgi duydu. Britanya’nın Yedi Yıl Savaşına (1756 – 1763) katılımı büyük ölçüde Yaşlı William Pitt tarafından denetlendi. Bu dönem ayrıca Robert Clive ve James Wolfe’nin askeri başarılarıyla Hindistan ve Kanada’daki İngiliz etkisinin genişlediğini gördü.

George 25 Ekim 1760’ta öldü. Frederick 1751’de öldü ve George’un torununu tahta miras bıraktı.

George, Hanover’ın seçkisi ve 1714’ten itibaren Büyük Britanya’nın ilk Hanoveri kralıydı.

George, 28 Mary 1660’da Almanya’nın Hannover kentinde, Brunswick-Lüneburg Dükünün en büyük oğlu olarak dünyaya geldi. 1682’de George kuzeni Sophia ile evlendi ve iki çocukları oldu. On yıl sonra, aldatma iddiasıyla onu boşadı ve 1726’da ölümüne kadar onu bir kalede hapsetti.

Yerleşim Yasası uyarınca, hüküm süren hükümdar William III ve mirasçısı Anne sorunsuz bir şekilde ölürse, 1701’de Uzlaşma Yasası uyarınca George’un annesi Sophia, İngiliz tahtına mirasçı olarak atandı. Yasa bir Protestan ardıllığını garanti etmeye çalıştı ve iddiaları daha güçlü olan en az 50 Katolik akraba olmasına rağmen George’un annesi en yakın Protestan akrabasıydı. Elektrikçi Sophia ve Anne hızla art arda öldüler ve George Ağustos 1714’te kral oldu.

Ertesi yıl George, taht için güçlü bir iddiası olan Katolik James Stuart’ın destekçileri Jacobites tarafından bir isyanla karşı karşıya kaldı. Bu ağırlıklı olarak İskoçya’da yoğunlaştı ve yıl sonuna kadar bastırıldı. 1719’da bir başka küçük isyan ciddi bir tehdit değildi.

Yakuplara sempati duyan bazı Tories’lerle George, hükümet kurmak için Whigs’e döndü ve gelecek nesiller için siyasete hükmedeceklerdi. Krala muhalefet George’un tek oğlu Galler prensi etrafında toplandı ve zaten zayıf ilişkilerini daha da kötüleştirdi.

George, hükümdarlığının ilk yıllarında İngiliz dış politikasında aktifti. Sert diplomatik kararı, 1717 – 1718’de Fransa ile İspanyol karşıtı bir ittifak kurmasına yardımcı oldu.

1720’de ağır hükümeti, kraliyet ve aristokrat yatırımı olan Güney Denizi Şirketi çöktü. Ortaya çıkan ekonomik kriz kralı ve bakanlarını çok popüler değildi. Robert Walpole yönetimde en önemli isim olarak kaldı ve Nisan 1721’de Hazine’nin ilk efendisi ve aslında ‘başbakan’ olarak atandı. Onun üstünlüğü, monarşinin siyasi gücünün azalmasıyla çakıştı ve George hükümete gittikçe daha az dahil oldu.

George, İngilizcede İngilizce konuşamaması nedeniyle değil, aynı zamanda karısına yaptığı muamele ile ilgili metresi ve söylentilerinin algılanan açgözlülüğü nedeniyle İngiltere’de popülerliğini korudu.

George, 11 Haziran 1727’de Hanover’i ziyareti sırasında öldü ve yerine oğlu geldi.

Lloyd George, 20. yüzyılın büyük reformcu İngiliz şansölyelerinden ve 1916’dan 1922’ye başbakanlardan biriydi.

David Lloyd George, 17 Ocak 1863’te Manchester’da bir okulun oğlu olarak doğdu. Babası gençken öldü ve annesi onu büyütmek için Galler’e götürdü. Yaşam boyu Galler milliyetçisi oldu. Avukat olarak nitelendirildi ve 1890’da 1945’e kadar tuttuğu Caernarvon’un liberal milletvekili seçildi. Radikalizmi ile hızla tanındı ve Boer Savaşı’na karşı çıktığı için ün kazandı.

1905’te başbakan Sir Henry Campbell-Bannerman Lloyd George’u Ticaret Kurulu Başkanı olarak atadı. 1908’de HH Asquith hükümetindeki hazinenin şansölyesi seçildi. Lloyd George’un 1909 bütçesi, kısmen toprak ve gelir vergileri ile finanse edilecek olan sosyal sigorta sağladığı için ‘insanların bütçesi’ olarak adlandırıldı. Bütçe Lordlar Kamarası tarafından reddedildi. Bu da doğrudan Lordların veto yetkilerini kaybettiği 1911 Parlamento Yasası’na yol açtı.

Lloyd George Birinci Dünya Savaşı’nın ilk yıllarında serginin şansölyesi olarak kaldı. 1915’te Asquith’in savaş zamanı koalisyon hükümetinde mühimmat bakanı olarak atandı. Temmuz 1916’da savaştan sorumlu devlet sekreteri oldu, ancak Asquith’i giderek daha fazla eleştirdi. Aralık 1916’da Muhafazakar ve İşçi liderlerinin desteğiyle Asquith’i başbakan olarak değiştirdi. Lloyd George’un savaşın son iki yılında elde ettiği başarılar arasında Kraliyet Donanması’nı konvoy sistemini ve Müttefik askeri komutanın Fransız general Ferdinand Foch altında birleşmesini ikna etmek de vardı.

Savaşın başarılı bir şekilde tamamlanmasının ardından, Lloyd George, Versailles Antlaşması’nı hazırlayan Paris Barış Konferansı’nın başlıca delegesiydi. Şu anda Muhafazakar desteğe bağımlı olmasına rağmen başbakan olarak kaldı. 1921’de İrlanda Serbest Devletini kuran yerleşimi güvence altına aldı. 1922 yazında, Lloyd George şövalyeler ve peerages satışını içeren bir skandala karıştı. Ekim ayında Muhafazakârlar, İngiltere’nin Türkiye’deki dış politikasına karşı oldukları için koalisyondan çekildiler. Lloyd George başbakanlıktan istifa etti.

Parlamentoda kaldı, ancak siyasi olarak marjinalleştirildi. 1944’te Dwyfor’dan Earl Lloyd George oldu. 26 Mart 1945’te Galler, Llanystumdwy, Ty Newydd’de öldü.

De Gaulle bir Fransız general ve devlet adamı, İkinci Dünya Savaşı sırasında Özgür Fransız lideri ve Beşinci Cumhuriyet’in mimarı idi. Siyasi ideolojisi ‘Gaullizm’ Fransız siyasetinde önemli bir etkiye dönüştü.

Charles de Gaulle, 22 Kasım 1890’da Lille’de doğdu ve babasının öğretmen olduğu Paris’te büyüdü. De Gaulle askeri bir kariyer seçti ve Birinci Dünya Savaşı’nda farklı bir görev yaptı.

1930’larda, Fransa’nın Almanya’ya karşı savunmak için Maginot Hattı’na bağımlılığını eleştiren ve mekanize zırhlı sütunların oluşumunu savunan askeri konularda kitaplar ve makaleler yazdı. Tavsiyesi önemsizleşti ve Haziran 1940’ta Alman kuvvetleri Fransa’yı kolayca ele geçirdi. Ulusal savunma ve savaş sekreteri olarak de Gaulle, Fransız hükümetinin Almanlarla olan ateşkesini kabul etmeyi reddetti ve sürgünde bir Fransız hükümetinin kurulduğunu duyurduğu Londra’ya kaçtı. Özgür Fransızların lideri oldu.

Ağustos 1944’te Paris’in serbest bırakılmasından sonra, de Gaulle’ye Fransız başkentinde bir kahramanın hoş geldiniz verildi. Geçici hükümetin başkanı olarak Dördüncü Cumhuriyet’in dayandığı anayasanın yazılmasıyla Fransa’ya rehberlik etti. Ancak, güçlü bir başkanlık arzusu göz ardı edildiğinde istifa etti. Siyasi sahneyi yeni bir parti ile dönüştürme girişimi başarısız oldu ve 1953’te tekrar emekliye ayrıldı.

1958’de, Fransa’da tutulan Cezayir’deki bir isyan, Fransa’daki ciddi istikrarsızlıkla birleşince, Dördüncü Cumhuriyeti yok etti. De Gaulle Fransa’ya bir kez daha liderlik etmek için geri döndü. Fransız halkı yeni bir anayasayı onayladı ve Beşinci Cumhuriyeti de Gaulle başkanlığına oy verdi. Güçlü milliyetçi olan De Gaulle, ülkesini mali ve askeri olarak güçlendirmeye çalıştı. Nükleer silahların geliştirilmesini onayladı, Fransa’yı NATO’dan çekti ve İngiltere’nin Ortak Pazar’a girişini veto etti. Ayrıca, evde ve Cezayir’deki Fransız yerleşimcilerden güçlü muhalefet karşısında Cezayir’e bağımsızlık verdi.

Mayıs 1968’de üniversite öğrencilerinin şiddetli gösterileri de Gaulle hükümetini sarstı. Bunu, Fransa’yı felç ederek ve Beşinci Cumhuriyeti tehlikeye atan genel bir grev izledi. De Gaulle seçimler yaptı ve ülke krize son vererek ona doğru yürüdü. Nisan 1969’da, De Gaulle bir reform önerisiyle ilgili referandumu kaybettikten sonra başkanlıktan istifa etti. Colombey-les-Deux-Eglises’deki mülküne emekli oldu ve 9 Kasım 1970’te kalp krizinden öldü.

Gaskell, arkadaşı Charlotte Brontë’nin biyografisi için de dikkate değer bir Viktorya dönemi romancısıydı.

Elizabeth Stevenson, 29 Eylül 1810’da Unitarian bakanın kızı olarak Londra’da doğdu. Annesinin erken ölümünden sonra Cheshire’daki Knutsford’da yaşayan bir teyze tarafından büyütüldü. 1832’de aynı zamanda bir Unitarian bakanı olan William Gaskell ile evlendi ve sanayi şehri Manchester’a yerleştiler.

Annelik ve bir bakanın karısının yükümlülükleri onu meşgul etti. Ancak, tek oğlunun ölümü, ona 1848’de anonim olarak yayınlanan ilk romanı ‘Mary Barton’ yazması için ilham verdi. Charles Dickens ve Thomas Carlyle’nin övgüsünü kazanan hemen başarılı oldu.

Dickens onu bir sonraki büyük eseri ‘Cranford’un 1853’te çıktığı’ Evsel Kelimeler ‘dergisine katkıda bulunmaya davet etti. Ertesi yıl’ Kuzey ve Güney ‘yayınlandı. Gaskell’in çalışması, romancı Charlotte Brontë dahil olmak üzere birçok arkadaşını getirdi. Charlotte 1855’te öldüğünde babası Patrick Brontë, Gaskell’den biyografisini yazmasını istedi. ‘Charlotte Brontë’nin Hayatı’ (1857) hayranlık uyandırdı ve büyük bir anlatım becerisine sahip büyük miktarda ilk elden materyali kapladı.

Gaskell 12 Kasım 1865’te öldü ve en uzun çalışması ‘Eşleri ve Kızları’ eksik kaldı.

Anderson öncü bir doktor ve politik kampanyacıydı, doktor olarak nitelendirilen ilk İngiliz kadındı.

Elizabeth Garrett, Londra’nın doğusundaki Whitechapel’de, bir tefecinin 12 çocuğundan biri olarak doğdu. Çocukluğu boyunca babası başarılı bir işadamı oldu ve çocuklarını iyi okullara göndermesini sağladı. Okuldan sonra iyi evlenmesi ve bir kadının hayatını yaşaması bekleniyordu. Ancak feminist Emily Davies ve ilk Amerikalı kadın hekim Elizabeth Blackwell ile yapılan görüşmeler Elizabeth Garrett’i doktor olması gerektiğine ikna etti.

Bu, 19. yüzyılda İngiltere’de duyulmamıştı ve bir dizi tıp fakültesinde okuma girişimleri reddedildi. Middlesex Hastanesi’nde hemşirelik öğrencisi olarak kayıt yaptı ve erkek doktorlara yönelik derslere katıldı, ancak diğer öğrencilerin şikayetleriyle yasaklandı. Eczacılar Derneği, kadınların sınavlarına girmesini özellikle yasaklamadığından, 1865’te sınavlarını geçti ve doktor olmasını sağlayan bir sertifika aldı. Toplum daha sonra diğer kadınların mesleğe bu şekilde girmesini önlemek için kurallarını değiştirdi.

Babasının desteğiyle, 1866’da Londra’da kadınlar için bir dispanser kurdu ve 1870’de Doğu Londra Hastanesi’ne misafir doktor oldu. Burada, 1871’de evlendiği ve üç çocuğu olduğu başarılı bir işadamı olan James Anderson ile tanıştı.

Tıbbi bir derece almaya kararlı kaldı, bu yüzden kendine Fransızca öğretti ve Paris Üniversitesi’ne gitti ve burada derecesini başarıyla kazandı. İngiliz Tıbbi Kayıt, onun niteliklerini tanımayı reddetti.

1872’de Anderson, Londra’da Yeni Kadınlar Hastanesi’ni kurdu (daha sonra kurucusunun adını aldı) ve tamamen kadınlardan oluşuyordu. Anderson akıl hocası Elizabeth Blackwell’i jinekoloji profesörü olarak atadı.

Anderson’ın kararlılığı diğer kadınların yolunu açtı ve 1876’da kadınların tıbbi mesleklere girmesine izin veren bir yasa kabul edildi. 1883’te Anderson, 1874’te bulmasına yardım ettiği ve genişlemesini denetlediği Londra Kadın Tıp Fakültesi’nin dekanlığına atandı.

1902’de Anderson, Suffolk sahilindeki Aldeburgh’a emekli oldu. 1908’de İngiltere’nin ilk kadın belediye başkanı olan kasaba belediye başkanı oldu. O, sığınak hareketinin bir üyesiydi ve kızı Louisa da önemli bir sığınaktı. Anderson’ın kendisi 17 Aralık 1917’de öldü.

Galileo son derece etkili bir İtalyan gökbilimci, fizikçi ve filozoftur.

Galileo Galilei, 15 Şubat 1564’te bir müzisyenin oğlu Pisa yakınlarında doğdu. Pisa Üniversitesi’nde tıp okumaya başladı, ancak felsefe ve matematikle değiştirildi. 1589’da Pisa’da matematik profesörü oldu. 1592’de Padua Üniversitesi’nde matematik profesörü olmak için 1610 yılına kadar görev yaptı. Bu süre zarfında farklı nesnelerin düşme hızı, mekanik ve sarkaç gibi çeşitli deneyler üzerinde çalıştı.

1609’da Galileo, Hollanda’daki teleskopun icadını duydu. Bir örnek görmeden üstün bir versiyon yaptı ve birçok astronomik keşif yaptı. Bunlar arasında ayın yüzeyindeki dağlar ve vadiler, güneş lekeleri, Jüpiter gezegeninin en büyük dört uydusu ve Venüs gezegeninin evreleri vardı. Astronomi konusundaki çalışmaları onu ünlü kıldı ve Floransa’da mahkeme matematikçisi olarak atandı.

1614’te Galileo, güneşin güneş sisteminin merkezinde olduğu Kopernik teorisini desteklediği için sapkınlıkla suçlandı. Bu, çoğu insanın Dünya’nın bu merkezi konumda olduğuna inandığı bir zamanda devrimciydi. 1616’da kilise tarafından bu teorileri öğretmesi veya savunması yasaklandı.

1632’de ‘İki Baş Dünya Sistemlerine İlişkin Diyalog’ adlı kitabının yayınlanmasının ardından tekrar sapkınlığa mahkum edildi. Bu, Kopernik teorisine karşı ve iki adam arasındaki bir tartışma biçimindeki argümanları ortaya koydu. Galileo’nun Roma’daki Engizisyon’dan önce ortaya çıkması çağrıldı. Mahk conm edildi ve ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı, daha sonra Floransa’nın güneyindeki Arcetri’deki villasında kalıcı ev hapsine indirgendi. Ayrıca Kopernik teorisine olan desteğini alenen geri çekmek zorunda kaldı.

Şimdi kör olmasına rağmen yazmaya devam etti. 1638’de Galileo’nun hareket yasaları ve mekanik prensipleri hakkındaki fikirleriyle ‘İki Yeni Bilime İlişkin Söylemler’ yayınlandı. Galileo, 8 Ocak 1642’de Arcetri’de öldü.

Galen, Roma İmparatorluğu’nun en ünlü doktoru olan ve teorileri 1.500 yıldır Avrupa tıbbına egemen olan bir doktor, yazar ve filozoftur.

Claudius Galen, Yunan ebeveynlerin Bergama’da (günümüz Türkiye’sinde) doğdu. Yunanistan’da, İskenderiye’de ve Küçük Asya’nın diğer bölgelerinde okudu ve Bergama’daki gladyatör okuluna başhekim olmak için eve döndü ve yaraları tedavi etme konusunda çok deneyim kazandı.

MS 160’lı yılların başında, Galen çalışmak için Roma’ya taşındı ve Bergama’ya kısa bir dönüş dışında, hayatının geri kalanını Roma başkentinde geçirdi. İmparator Marcus Aurelius’un doktoru oldu ve daha sonra Aurelius’un halefleri Commodus ve Septimius Severus’a aynı rolde hizmet edecekti.

Galen, tıbbi araştırmalarda deneysel yöntemin yaratıcısıydı ve hayatı boyunca vücudun nasıl çalıştığını anlama arayışında hayvanları parçaladı. Bazı anatomik ve fizyolojik gözlemleri doğruydu – örneğin, idrarın böbrekte oluştuğunu kanıtladı (ortak inanç olan mesanenin aksine). En önemli keşfi, dolaşımı bulamamasına rağmen arterlerin kan taşımasıydı.

Galen üretkenti, adına yüzlerce eser vardı. Şu ana kadar tüm önemli Yunan ve Roma tıbbi düşüncelerini derledi ve kendi keşiflerini ve teorilerini ekledi. Etkisi ölümünden sonra 15 yüzyıl boyunca tıpta üstün kaldı. Teorilerinin çoğu Rönesans’a kadar çürütülmedi.

Gainsborough, İngiltere’deki en iyi portreleriyle bilinen 18. yüzyıl resminin büyük ustalarından biriydi.

Thomas Gainsborough, Mayıs 1727’de bir kumaş tüccarı oğlu Suffolk Sudbury’de doğdu. Erken yaşlarda sanatsal beceriler gösterdi. 13 yaşındayken Fransız gravürcüsü Hubert Gravelot ile çizim ve dağlama çalışması için Londra’ya gönderildi.

Gravelot, Gainsborough üzerindeki etkisi güçlü olan büyük Fransız ressam Jean-Antoine Watteau’nun bir öğrencisi olmuştu. Londra’da Gainsborough, İngiliz ressamlar William Hogarth ve Francis Hayman ile de ilişkilendirildi.

1749 civarında Gainsborough, on yıl yaşadığı ve çalıştığı Suffolk’a döndü. Portreleri çoğunlukla yerel nazik ve tüccarlardan oluşuyordu. 1746’da Margaret Burr ile evlendi ve iki kızları oldu.

1759’da daha fazla komisyon kazanmaya iddialı olan Gainsborough, moda kaplıca kasabası Bath’a taşındı. Onun bakıcıları artık yazarlar, aktörler ve yüksek toplumun üyeleriydi. 1768’de Kraliyet Sanat Akademisi’nin kurucu üyesi seçildi.

1774’te Pall Mall’daki Schomberg House’a yerleşerek Londra’ya taşındı ve burada bahçede bir stüdyo yaptı. 1780’de III. George ve Kraliçe Charlotte’un portrelerini boyamakla görevlendirildi. Gainsborough, resmi mahkeme ressam Sir Joshua Reynolds ile rekabeti körükleyerek kraliyet favorisi oldu.

1784’te Gainsborough, fotoğraflarının asılması konusunda Kraliyet Akademisi ile şiddetle kavga etti. Onları geri çekti ve bundan sonra fotoğraflarını kendi stüdyosunda sergiledi. Gainsborough, manzaraları portrelere tercih ettiğini iddia etti, ancak ikincisi çok daha kazançlıydı ve en ünlü olduğu ‘Bay ve Bayan Andrews’, ‘Mavi Çocuk’ ve ‘Sabah Yürüyüşü’ gibi portreler için.

Gainsborough, 2 Ağustos 1788’de kanserden öldü.

Freud, Avusturyalı bir nörolog ve insan kişiliğinin anlaşılmasına tamamen yeni bir yaklaşım yaratan psikanalizin kurucusuydu. 20. yüzyılın en etkili ve tartışmalı zihinlerinden biri olarak kabul edilir.

Sigismund (daha sonra Sigmund olarak değiştirildi) Freud, 6 Mayıs 1856’da Moravia (şu anda Çek Cumhuriyeti’nde Pribor), Freiberg’de doğdu. Babası bir tüccardı. Aile Leipzig’e taşındı ve daha sonra Freud’un eğitim gördüğü Viyana’ya yerleşti. Freud’un ailesi Yahudi idi ama kendisi pratik değildi.

1873’te Freud Viyana Üniversitesi’nde tıp okumaya başladı. Mezun olduktan sonra Viyana Genel Hastanesinde çalıştı. Hipnoz altındaki acı verici deneyimleri hatırlayarak histeri tedavisinde Josef Breuer ile işbirliği yaptı. 1885’te Freud, nörolog Jean Charcot’un öğrencisi olarak Paris’e gitti. Ertesi yıl Viyana’ya döndüğünde Freud, sinir ve beyin rahatsızlıklarında uzmanlaşmış özel muayenehanelerde kuruldu. Aynı yıl, altı çocuğu olduğu Martha Bernays ile evlendi.

Freud, insanların cinsel ve saldırgan dürtülerin, kendilerine karşı yapılan savunmalarla üstünlük için sürekli çatışma içinde olduğu bilincine sahip olmadığı teorisini geliştirdi. 1897’de yoğun bir analiz başlattı. 1900 yılında Freud’un rüyaları bilinçdışı arzular ve deneyimler açısından analiz ettiği başlıca işi ‘Düşlerin Yorumu’ yayınlandı.

1902’de Freud, 1938’e kadar tuttuğu bir görev olan Viyana Üniversitesi’nde Nöropatoloji Profesörü olarak atandı. Tıp kurumu teorilerinin çoğuyla aynı fikirde olmasa da, bir grup öğrenci ve takipçisi Freud’un etrafında toplanmaya başladı. 1910’da, Freud’s’un yakın bir ortağı olan Carl Jung ile başkan olarak Uluslararası Psikanaliz Derneği kuruldu. Jung daha sonra Freud ile ayrıldı ve kendi teorilerini geliştirdi.

Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Freud klinik gözlemde daha az zaman harcadı ve teorilerinin tarih, sanat, edebiyat ve antropolojiye uygulanmasına odaklandı. 1923 yılında, zihnin yeni bir yapısal modelini öneren ‘Ego ve İd’ adlı kitabını ‘id,’ ego ‘ve’ superego ‘olarak ikiye böldü.

1933’te Naziler halka açık bir şekilde Freud’un kitaplarını yaktı. 1938’de Naziler Avusturya’yı ilhak ettikten kısa bir süre sonra Freud, karısı ve kızı Anna ile birlikte Viyana’yı Viyana’ya bıraktı.

Freud’a 1923’te çene kanseri teşhisi konmuş ve 30’dan fazla ameliyat geçirilmiştir. 23 Eylül 1939’da kanserden öldü.

Fox Talbot, İngiliz milletvekili, bilim adamı, mucit ve fotoğrafçılığın öncüsüdür.

William Henry Fox Talbot, 11 Şubat 1800’de Dorset Melbury’de iyi bağlantılı bir ailede dünyaya geldi. Babası bir yaşından küçükken öldü ve annesi ve 1804 yılında yeniden evlenene kadar birbirini izleyen evlerde yaşadı. Talbot 1817’de Cambridge Üniversitesi’ne gitti.

1832’de Constance Mundy ile evlendi ve aynı yıl Chippenham için milletvekili seçildi. 1833’te, İtalya’daki Como Gölü’nü ziyaret ederken, manzarayı çizmedeki başarı eksikliği, onu otomatik olarak eskizler yapacak ışığa duyarlı bir kağıtla yeni bir makine hayal etmesini sağladı. İngiltere’ye döndüğünde, Wiltshire’daki Lacock Manastırı’ndaki evinde bu proje üzerinde çalışmaya başladı.

Thomas Wedgwood çoktan fotogramlar yapmıştı – yaprakların ve diğer nesnelerin siluetleri – ama bunlar çabucak solmuştu. 1827’de Joseph Nicéphore de Niepce bitümde resimler üretti ve Ocak 1839’da Louis Daguerre ‘Daguerreotypes’i – gümüş tabaklardaki resimleri – Fransız Bilimler Akademisi’ne gösterdi. Üç hafta sonra, Fox Talbot ‘fotojenik çizim sanatını’ Kraliyet Topluluğuna bildirdi. İşlemi, bitüm veya bakır kağıt yerine ışığa duyarlı hale getirilmiş kağıtlara dayanıyordu.

Fox Talbot, fotoğrafçılığın üç temel unsurunu geliştirmeye devam etti: geliştirme, sabitleme ve baskı. Fotoğraf kağıdını ışığa maruz bırakmak bir görüntü üretmesine rağmen, çok uzun pozlama süreleri gerektiriyordu. Kazara, çok kısa bir pozlamanın ardından bir görüntü olduğunu keşfetti. Göremese de, kimyasal olarak yararlı bir negatif haline getirebileceğini buldu. Bu negatif üzerindeki görüntü daha sonra kimyasal bir çözelti ile sabitlendi. Bu ışığa duyarlı gümüşü çıkardı ve resmin parlak ışıkta görüntülenmesini sağladı. Olumsuz imajla Fox Talbot, baskı sürecini olumsuzdan tekrarlayabileceğini fark etti. Sonuç olarak, süreci Daguerreotypes’in aksine, herhangi bir sayıda olumlu baskı yapabilir. Buna ‘kalotip’ adını verdi ve süreci 1841’de patentledi. Ertesi yıl çalışmaları için Kraliyet Cemiyeti’nden bir madalya ile ödüllendirildi.

Fox Talbot ayrıca, Nineveh’ten çivi yazısı yazıtlarını çeviren seçkin bir matematikçi, bir gökbilimci ve arkeologdu. 11 Eylül 1877’de öldü.

Fleming, en iyi penisilin keşfi ile tanınan bir İskoç bakteriyolog ve Nobel Ödülü sahibi oldu.

Alexander Fleming, bir çiftçinin oğlu olan 6 Ağustos 1881’de Ayrshire’da doğdu. 13 yaşında Londra’ya taşındı ve daha sonra doktor olarak eğitim gördü. 1906’da üstünlük sağladı ve Londra Üniversitesi St Mary’s Hastanesi Tıp Fakültesinde aşı terapisinde öncü olan Sir Almroth Wright’ın araştırmasına başladı. Birinci Dünya Savaşı’nda Fleming, Ordu Tıp Birlikleri’nde görev yaptı ve gönderilerde bahsedildi. Savaştan sonra St Mary’s’e döndü.

1928’de influenza üzerinde çalışırken Fleming, küfün stafilokok mikropunu büyütmek için kullanılan bir dizi kültür tabağında yanlışlıkla geliştiğini fark etti. Kalıp, etrafında bakteri içermeyen bir daire yaratmıştı. Fleming daha fazla deney yaptı ve aktif madde penisilin adını verdi. Bununla birlikte, diğer iki bilim adamıydı, Nazi Almanya’sından bir mülteci olan Avustralya Howard Florey ve Ernst Chain, uyuşturucu olarak üretilebilmesi için penisilini daha da geliştirdi. İlk başta penisilin kaynakları çok sınırlıydı, ancak 1940’larda Amerikan ilaç endüstrisi tarafından seri üretiliyordu.

Fleming, bakteriyoloji, immünoloji ve kemoterapi hakkında çok sayıda makale yazdı. 1928’de tıp fakültesi profesörü ve 1948’de Londra Üniversitesi’nde bakteriyoloji profesörü seçildi. 1943’te Kraliyet Cemiyeti üyeliğine seçildi ve 1944’te şövalye edildi. 1945’te Fleming, Florey ve Zincir Nobel Ödülü’nü paylaştı. İlaç. Fleming 11 Mart 1955’te öldü.

Faulds, İskoç bir doktor ve misyonerdi ve insanların parmak izleri aracılığıyla kimliklerinin belirlenmesinde öncüydü.

Henry Faulds 1 Haziran 1843’te Kuzey Ayrshire’da Beith’te doğdu. Glasgow’da memur olarak çalışmaya gitti ve daha sonra tıp okumaya karar verdi. Bir misyoner oldu ve 1873’te kurduğu Japonya’ya gönderildi ve daha sonra Tokyo’daki Tuskiji Hastanesi’nin cerrah amiri oldu. Japonca akıcı oldu, yerel üniversitede ders verdi ve aynı zamanda Tokyo Körler Enstitüsü’nü kurmaktan sorumlu oldu.

1870’lerin sonlarında Faulds, Japonya’daki arkeolojik kazılara karıştı ve eski çömlek parçalarında onları yapanların parmak izlerini fark etti. Modern parmak izlerini incelemeye başladı ve fikirleriyle Charles Darwin’e yazdı. Darwin onları bir ilişkiye yönlendirdi, Francis Galton. 1880’de Faulds, ‘Doğa’ dergisinde, suçluları yakalamak için kullanılabileceklerini gözlemleyerek ve bunun nasıl yapılabileceğini önererek bir makale yayınladı. Kısa bir süre sonra, Hindistan’da çalışan İngiliz bir memur olan Sir William Herschel, ‘Doğa’da bir mektup yayınladı ve burada parmak izlerini imza yöntemi olarak kullandığını açıkladı.

1886’da Faulds İngiltere’ye döndü ve parmak izi sistemini teklifi reddeden Scotland Yard’a sundu. Ancak iki yıl sonra Galton, Kraliyet Kurumuna Herschel’in Faulds’tan önce adli tıp kullanımını önerdiğini ve makalesinin bu ikisinden daha erken olduğu yönündeki yanlış izlenim altında bir makale yayınladı. Bu, Faulds ve Herschel arasında, 19chel’e kadar devam edecek ve Herschel, Faulds’in parmak izleri için adli bir kullanım öneren ilk kişi olduğunu kabul ettiğinde devam eden bir mektup savaşı başlattı.

Japonya’dan döndükten sonra Faulds Londra’da ve daha sonra Staffordshire’da polis cerrahı olarak çalıştı. Mart 1930’da, işi için aldığı tanınma eksikliğinden acı olarak öldü.

Faraday, elektromanyetizma ve elektrokimya çalışmalarına önemli katkıda bulunan İngiliz bir kimyager ve fizikçiydi.

Michael Faraday, 22 Eylül 1791’de Güney Londra’da doğdu. Ailesi iyi değildi ve Faraday sadece temel bir örgün eğitim aldı. 14 yaşındayken yerel bir ciltçiye takıldı ve önümüzdeki yedi yıl boyunca çok çeşitli bilimsel konularda kitap okuyarak kendini eğitti. Faraday, 1812’de kimyager Humphry Davy tarafından Kraliyet Enstitüsünde verilen dört konferansa katıldı. Faraday daha sonra Davy’e asistanı olarak bir iş istediğini yazdı. Davy onu geri çevirdi ama 1813’te Kraliyet Enstitüsü’nde kimyasal asistanlık görevine atandı.

Bir yıl sonra Faraday, Fransa, İsviçre, İtalya ve Belçika’ya katılarak ve pek çok etkili bilim insanıyla tanışarak 18 aylık bir Avrupa turunda Davy ve karısına eşlik etmeye davet edildi. Faraday, 1815’te döndükten sonra Davy ve diğer bilim adamları için deneylere yardımcı olarak Kraliyet Kurumunda çalışmaya devam etti. 1821’de elektromanyetik rotasyon (elektrik motorunun arkasındaki prensip) konusundaki çalışmalarını yayınladı. 1820’lerde, diğer projelerle olduğu kadar meşgul, çok az araştırma yapabildi. 1826’da Kraliyet Kurumunun Cuma Akşam Söylemlerini ve aynı yıl her ikisi de bugüne kadar devam eden Noel Derslerini kurdu. Kendisi birçok ders verdi, zamanının seçkin bilimsel öğretim görevlisi olarak ününü kazandı.

1831’de Faraday, elektrik transformatörü ve jeneratörün arkasındaki prensip olan elektromanyetik indüksiyonu keşfetti. Bu keşif, elektriğin bir meraktan güçlü ve yeni bir teknolojiye dönüştürülmesinde önemli bir rol oynamıştır. On yılın geri kalanında elektrikle ilgili fikirlerini geliştirmek için çalıştı. ‘Elektrot’, ‘katot’ ve ‘iyon’ da dahil olmak üzere birçok tanıdık kelimeyi belirlemekten kısmen sorumluydu. Faraday’ın bilimsel bilgisi, Trinity House’a (1836-1865) bilimsel danışman ve Woolwich Kraliyet Askeri Akademisi Kimya Profesörü (1830-1851) dahil olmak üzere çeşitli resmi randevular aracılığıyla pratik kullanım için kullanıldı.

Bununla birlikte, 1840’ların başında Faraday’ın sağlığı bozulmaya başladı ve daha az araştırma yaptı. 25 Ağustos 1867’de Hampton Court’ta öldü ve burada bilime yaptığı katkılardan dolayı resmi lojmanlar verildi. İsmini, aslında bir elektrik yükü birimini, daha sonra bir elektriksel kapasitans birimini tanımlayan ‘farad’ a verdi.

Fairfax, II. Parlamenter generaldi.

Cameron Lord Fairfax, Thomas Fairfax, 17 Ocak 1612’de Kuzey Yorkshire’da Denton’da aristokrat bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Hollanda’daki Protestan davası için savaşmak için gönüllü oldu. 1639’da I. Charles altında İskoçlara karşı görev yaptı ve kral tarafından şövalye edildi, ancak babası ile birlikte 1642’de İngiliz İç Savaşı patlak verdiğinde Parlamento güçlerine katıldı. 1644’te Marston Moor Savaşı.

1645’in başlarında, parlamento yeni, daha profesyonel bir ordu kurmaya karar verdi ve Fairfax süvari sorumlu Oliver Cromwell’in baş komutanlığına getirildi. Fairfax, Yeni Model Orduyu Naseby’deki Kraliyetçilere ciddi bir yenilgi verdi.

Fairfax 1640 yılında I. Charles’ın infazına karşı çıktı. Ertesi yıl Cromwell’in İskoçya’ya karşı savaşını onaylamadığı için komutanlığını bıraktı. Daha sonra kamu yaşamından çekildi. 1660 yılında Fairfax, Monarşiyi restore etme girişiminde General Monck’u destekledi. Fairfax daha sonra Yorkshire’a emekli oldu ve 12 Kasım 1671’de öldü.

Erikson, İzlandalı bir kaşifti ve muhtemelen Christopher Columbus’tan 500 yıl önce Kuzey Amerika’ya ilk Avrupalı ​​ziyaretçiydi.

Leif Erikson (ayrıca Ericsson veya Eiriksson da yazılmıştır) İzlanda’dan sürgün edildikten sonra Grönland’da bir yerleşim kuran Kırmızı Erik’in üç oğlundan ikincisiydi. Leif Erikson’ın hikayesi birkaç farklı destanda kaydedildi, ancak verdikleri hesaplar o kadar farklı ki hayatının ayrıntılarından emin olmak imkansız.

Norveç’i 1000 civarında ziyaret ettiği ve Olaf I tarafından Hıristiyanlığa dönüştürüldüğü ve onu yerleşimcileri dönüştürmek için Grönland’a geri gönderdiği düşünülüyor. Bir hikayede, Grönland’a yaptığı yolculukta, rota dışı yelken açtı ve orada büyüyen bol üzüm ve toprağın genel doğurganlığı nedeniyle ‘Vinland’ olarak adlandırdığı bir yere geldi. Bir diğerinde – Groenlendinga destanı – batıda İzlandalı bir tüccardan bir toprak duydu ve onu bulmaya gitti.

Vinland’ın kesin kimliği belirsizliğini koruyor ve Kuzey Amerika kıyısında çeşitli yerler tespit ediliyor. 1963 yılında arkeologlar, Lefo’nun Vinland tanımına karşılık gelen Kuzey Newfoundland’daki L’Anse aux Meadows’ta Viking tipi bir yerleşim kalıntısı buldular.

Erasmus Hollandalı bir yazar, bilgin ve hümanistti.

Bir rahibin gayri meşru oğlu Erasmus (Gerrit Gerritszoon) muhtemelen 1466’da Rotterdam’da doğdu. 1492’de göreve başladı ve Paris’te okudu. 1499’dan itibaren, şehirden şehir derslerine, derslere ve tüm Avrupa’daki düşünürlerle yazışmalara geçen bağımsız bir alimin hayatını benimsedi.

1500’lü yıllarda teolojik ve laik konularda yazmaya başladı. Tüm çalışmaları onun büyük öğrenme ve entelektüel parlaklığını, aynı zamanda insanlığını ve zekasını sergiliyor. İlk eserlerinin çoğu kilisede yolsuzluk ve batıl inançlara saldırdı ve İngiliz arkadaşı Thomas More’a adanmış ünlü hiciv ‘Folie’nin Övgüsü’ (1509), daha basit bir Hıristiyanlığa dönüşü savundu. Birçok klasik ve erken Hıristiyan eserini tercüme etti ve düzenledi ve ayrıca Yeni Ahit’in Yunanca metninin yeni mevcut kaynaklara dayanan ve son derece etkili olan eleştirel bir baskısını yayınladı. Hıristiyan geleneğinin kaynaklarına dönme hümanist arzusunu sembolize etti.

Dört İngiltere gezisinde Erasmus, John Colet ve Thomas More gibi önde gelen entelektüel figürlerle arkadaş oldu ve Cambridge Üniversitesi’nde ders verdi. Fransa, Almanya, İtalya ve İsviçre’de de ziyaret etti ve yaşadı.

Protestan Reformunun başlaması Erasmus’u yeni bir yöne çekti. Katolik olarak kalmasına rağmen, Protestanların bazı reform içgüdülerine sempati duyuyordu. Bir Lutheran olduğu suçlamalarına karşı çıkmak için, Luther’e parlak bir saldırı içeren ‘İrade Özgürlüğü Üzerine’ teolojik pozisyonunun tam bir bildirisini yazdı.

Erasmus 12 Temmuz 1536’da İsviçre’de Basel’de öldü.