Crick ve Watson, Maurice Wilkins ile birlikte DNA’nın yapısını keşfettikleri için 1962 Nobel Tıp Ödülü’nü kazandılar. Bu, 20. yüzyılın en önemli bilimsel keşiflerinden biriydi.

Francis Harry Compton Crick 8 Haziran 1916’da Northampton yakınlarında doğdu. Londra Üniversitesi Koleji’nde fizik okudu ve İkinci Dünya Savaşı sırasında madenlerin gelişimi için Amirallik için çalıştı. Fizikten biyolojiye geçti ve 1947’de Cambridge Üniversitesi’nde çalışmaya başladı. 1949’da Cambridge’deki Cavendish Laboratuarında Tıbbi Araştırma Konseyi biriminde çalıştı. 1951’de Amerikalı bir öğrenci olan James Watson, birime geldi ve ikisi birlikte çalışmaya başladı.

James Dewey Watson 6 Nisan 1928’de Chicago’da doğdu ve Chicago, Indiana ve Kopenhag üniversitelerinde okudu. Daha sonra Cambridge Üniversitesi’ne taşındı. Watson ve Crick, hücreler için kalıtsal bilgileri içeren molekül olan DNA’nın (deoksiribonükleik asit) yapısını incelemek için birlikte çalıştılar.

O zamanlar Londra’daki King’s College’da çalışan Maurice Wilkins ve Rosalind Franklin, DNA çalışmak için X-ışını kırınımını kullanıyorlardı. Crick ve Watson bulgularını kendi araştırmalarında kullandılar. Nisan 1953’te, tüm bilinen özelliklerine (çift sarmal) dayanan DNA’nın moleküler bir yapısı olan keşiflerinin haberlerini yayınladılar. Onların modeli DNA’nın nasıl kopyalandığını ve kalıtsal bilgilerin nasıl kodlandığını açıklamaya hizmet etti. Bu, günümüze kadar devam eden moleküler biyolojideki hızlı ilerlemelere zemin hazırladı.

Watson, Crick ve Wilkins 1962’de Nobel Tıp Ödülü’nü paylaştı. Franklin 1958’de öldü ve kilit deneysel çalışmasına rağmen ödül ölümünden sonra alınamadı. Crick ve Watson, çalışmaları için sayısız ödül ve ödül aldı.

Francis Crick genetik alanında çalışmaya devam etti ve daha sonra beyin araştırmalarına başladı ve California’daki Salk Biyolojik Araştırmalar Enstitüsü’nde profesör oldu. 28 Temmuz 2004’te öldü.

1988’den 1992’ye kadar James Watson, Amerikan Ulusal Sağlık Enstitülerinde İnsan Genom Projesini yönetti. Proje için fon elde etmede ve hükümetler ile önde gelen bilim adamları arasında işbirliğini teşvik etmede etkili oldu.

Cranmer, Canterbury (1533 – 1556) başpiskoposu ve İngiltere Kilisesi’nin temel yapılarını kurmaktan sorumlu olan İngiliz Reformunun lideriydi.

Thomas Cranmer, 2 Temmuz 1489’da Nottinghamshire’da doğdu. Ailesi küçük nazikti. Babasının en büyük oğlunu verecek kadar toprakları olduğundan Thomas ve küçük kardeşi din adamlarına katıldı. Cranmer, 1510 yılında, Cambridge’deki Jesus College’da yerel bir lokali kızının kızıyla evlendiğinde kaybettiği bir burs kazandı. Doğumda öldü, bu noktada kolej tarafından tekrar kabul edildi ve kendini çalışmaya adadı. 1523’te kutsal emirler aldı.

Bir veba, Cranmer’i Essex için Cambridge’i terk etmeye zorladı. Yakında kalan VIII. Henry’nin dikkatini çekti. Kral ve meclis üyeleri Cranmer’ı Henry’nin Aragon Catherine’den boşanması için istekli bir savunucu olarak buldular. Cranmer, davayı 1530’da Roma büyükelçiliğinin bir parçası olarak savundu ve 1532’de Kutsal Roma İmparatoru Charles V.’nin elçisi oldu. Cranmer, Lutherizm hakkında daha fazla bilgi edinmek için Almanya’ya gönderildi. Burada Lutheran reformcunun yeğeni Margaret Osiander ile evlendi.

1533 yılında Cranmer, Canterbury başpiskoposu olarak seçildi ve (bir süre) evli durumunu gizlemeye zorlandı. Ataması papa tarafından onaylandıktan sonra Cranmer, Henry’nin Catherine ile evliliğini ilan etti ve dört ay sonra Anne Boleyn ile evlendi. Thomas Cromwell ile İncil’in İngilizce’ye çevirisini destekledi. 1545’te hala kilisede kullanılan bir litani yazdı. Edward VI hükümdarlığı altında Cranmer’in kilisede gerekli olduğunu düşündüğü doktrinel değişiklikleri yapmasına izin verildi. 1549’da ortak dua kitabının tamamlanmasına yardımcı oldu.

Edward VI’nın ölümünden sonra Cranmer, halefi olarak Lady Jane Gray’i destekledi. Dokuz günlük saltanatını, onu ihanet için deneyen Roma Katolik Meryem I izledi. Uzun bir duruşma ve hapsedildikten sonra, dinin takipçilerini caydırmak için tasarlanmış bir eylem olan Protestanlığı destekleme konusundaki hatasını kamuoyuna duyurmak zorunda kaldı. Buna rağmen, Cranmer 21 Mart 1556’da Oxford’da yakılmaya mahk wasm edildi. İlk olarak, rücu imzasını imzaladığı sağ elini çarpıcı bir şekilde ateşe tuttu.

Cortés, Orta Amerika’daki geniş Aztek imparatorluğunu fetheden bir İspanyol fatihi (asker ve kaşif) idi.

Hernán (veya Hernando) Cortés 1485 yılında İspanya’nın batısındaki Medellín’de doğdu. Başlangıçta hukuk okudu ama Amerika’da servetini kazanmak için üniversiteden ayrıldı.

1504’te Santo Domingo’ya (Dominik Cumhuriyeti) yelken açtı, 1511’de Küba’ya taşındı ve adanın fethinde Diego Velázquez’e yardım etti ve cesaret ve cesurluk ile ün kazandı.

1518’de Cortés, şimdi vali olan Velázquez’i onu Meksika’ya bir sefer komutanı yapmaya ikna etti. Son zamanlarda Avrupalılar tarafından keşfedilmiş ve büyük bir zenginlik içerdiği söylendi.

Cortés yelken açmadan kısa süre önce, nedenlerinden şüphelenilen Velázquez komisyonunu iptal etti. Cortés Velázquez’i görmezden geldi ve yola çıktı. Varışta bir yerleşim kurdu (şimdi Veracruz) ve yerel müttefikler yaptı.

Bölgedeki en büyük uygarlık II. Montezuma liderliğindeki Aztekler medeniyetiydi. Cortés, zorlu arazide üç aylık bir yolculuk olan Aztek’in başkenti Tenochtitlán’a yöneldi. Cortés’in gelişinin, doğudan gelen beyaz tenli bir tanrı hakkında bir Aztek kehanetine denk geldiği ve Montezuma’nın neden Cortés’i karşıladığını ve ona cömert hediyeler verdiğini düşünüyor. Bununla birlikte, ilişkiler hızla kötüleşti ve bir saldırıdan korkarak Cortés, Montezuma’yı rehin aldı ve halkından büyük bir fidye istedi.

1520 Nisan’ında Velázquez, Cortés’i ele geçirmek için bir sefer gönderdi. Cortés keşfe çıkmak için ayrılırken, Tenochtitlán’da bir Aztek isyanı başladı. Cortés geri döndü ve Montezuma’yı kalabalığa karşı koymak zorunda bıraktı, ancak Aztek lideri bir taş çarptı ve öldü. İspanyollar şehirden sürülerek ağır kayıplar verdiler.

Cortés güçlerini yeniden organize etti ve 1521’de üç aylık bir kuşatmanın ardından düşen Tenochtitlán’a döndü. Yeni bir yerleşim olan Mexico City, harabeler üzerine inşa edilmiş ve İspanyol sömürgecileri ile yerleşerek İspanyol Amerika’nın merkezi haline gelmiştir. Cortés, Meksika üzerinde kontrolü sağlayarak yerli nüfusa büyük bir zulüm verdi. Çiçek hastalığı gibi batı hastalıkları da büyük ölümlere neden oldu.

1523’te Cortés, Yeni İspanya’nın valisi ve kaptanı seçildi. 1528’de, İspanyol çok güçlü hale gelmesinden korktuğunda, kralın onu kaptan general olarak geri kazandığı İspanya’ya geri dönmek zorunda kaldı, ancak sivil valilik pozisyonuna değil. Meksika’ya döndüğünde, yetkileri önemli ölçüde sınırlıydı ve faaliyetleri izlendi. Atlantik’ten Pasifik’e bir boğaz bulmayı umarak Orta Amerika’yı keşfetmeye devam etti. Bunun yerine California’yı keşfetme ve adlandırmada başarısız oldu.

1541’de Cortés İspanya’ya küstahça döndü ve 2 Aralık 1547’de öldüğü Sevilla yakınlarındaki bir mülke emekli oldu.

Kopernik, en iyi Dünya’nın değil Güneş’in evrenin merkezinde olduğu teorisiyle tanınan Polonyalı bir gökbilimciydi.

Nicolaus Copernicus 19 Şubat 1473’te Polonya’nın Thorn şehrinde (günümüzün Torun) doğdu. Babası bir tüccar ve yerel memurdu. Kopernik 10 yaşındayken babası öldü ve bir rahip olan amcası Kopernik’in iyi bir eğitim almasını sağladı. 1491’de şimdi Jagiellonian Üniversitesi Krakow Akademisi’ne gitti ve 1496’da hukuk okumak için İtalya’ya gitti. Bologna Üniversitesi’nde bir öğrenci iken Copernicus’un coğrafya ve astronomi ile ilgilenmesini teşvik eden matematik profesörü Domenico Maria de Novara ile kaldı.

İtalya’da geçirdiği süre boyunca Copernicus, Roma’yı ziyaret etti ve 1503’te Polonya’ya dönmeden önce Padua ve Ferrara üniversitelerinde eğitim aldı. Sonraki yedi yıl boyunca, şimdi Ermland piskoposu olan amcası için özel sekreter olarak çalıştı.

Piskopos 1512’de öldü ve Copernicus uzun süre bir kanon, kilisede idari bir randevu olarak görev yaptığı Frauenberg’e taşındı. Bu ona astronomi için daha fazla zaman verdi. Şöhret aramamasına rağmen, şimdiye kadar astronom olarak tanındığı açıktır. 1514’te Katolik kilisesi takvimi geliştirmek istediğinde papanın temyiz ettiği uzmanlardan biri Kopernik’ti.

Copernicus’un ‘büyük işi’ De Revolutionibus Orbium Coelestium ‘(‘ Göksel Kürelerin Devrimleri Üzerine ‘) 1530’da tamamlandı. Temel teorisi, Dünya’nın her gün kendi ekseni üzerinde dönmesi ve her yıl güneşin etrafında dönmesiydi. Ayrıca gezegenlerin Güneş’i daire içine aldığını savundu. Bu, Dünya’nın tüm gezegenlerin, Ay ve Güneş’in etrafında dönmesiyle evrenin merkezinde sabit olduğu uzun süredir devam eden görüşüne meydan okudu.

‘De Revolutionibus Orbium Coelestium’ 1543 başlarında yayınlandı ve Copernicus aynı yıl 24 Mayıs’ta öldü.

Cook, Pasifik, Yeni Zelanda ve Avustralya’yı haritalamadaki başarıları, dünya coğrafyasının batı algılarını kökten değiştiren 18. yüzyıldan kalma bir kaşif ve gezgindi. 18. yüzyıl donanmasında az sayıdaki adamdan biri olarak Cook, sıradan denizcilerin ihtiyaçlarına özellikle sempati duyuyordu.

James Cook, 27 Ekim 1728’de Yorkshire’daki Middlesbrough yakınlarındaki küçük bir köyde doğdu. Babası bir çiftlik işçisi idi. 17 yaşında, Cook kıyıya taşındı, Whitby’ye yerleşti ve bir kömür tüccarı ile iş buldu. 1755’te Cook, Kraliyet Donanması’na katıldı ve kıyı sularını araştırmayı ve haritalamayı öğrendiği Kuzey Amerika’da hizmet verdi.

1769’da Venüs gezegeni, sadece güney yarımkürede görülen nadir bir olay olan Güneş’in önünden geçecekti. İngiliz hükümeti olayı gözlemlemek için bir sefer göndermeye karar verdi. Daha gizli bir neden, efsanevi güney kıtasını aramaktı. Cook, Whitby yapımı HMS Endeavour’un komutanı olarak seçildi. Gemide olanlar arasında gökbilimci Charles Green ve botanikçi Joseph Banks vardı.

Endeavor, Green’in Venüs’ün geçişini gözlemleyebildiği Nisan 1769’da Tahiti’ye geldi. Çalışmalar Yeni Zelanda’ya devam etti ve daha sonra Avrupalılar tarafından daha önce görülmemiş olan Avustralya’nın doğu kıyıları boyunca yelken açtı. Cook bunu İngiltere için talep etti ve New South Wales adını verdi. Cook ve ekibi daha sonra Temmuz 1771’de gelen eve döndü.

1772’de önceki istismarlarından memnun olmayan Cook, güney kıtasını aramak için ikinci bir yolculuğa çıktı. İki gemisi Antarktika kıyısına yakın yelken açmış, ancak soğuktan geri dönmek zorunda kalmıştı. Daha sonra 1775’te İngiltere’ye dönen Yeni Zelanda ve Tahiti’yi ziyaret ettiler.

Cook’un üçüncü yolculuğu, Atlantik ve Pasifik okyanuslarını bağladığına inanılan Kuzey-Batı Geçidi’ni bulmaktı. Efsanevi yolu bulamayan Cook, iki gemisini güneye aldı ve Hawaii adasını keşfetti. Adalılarla ilişkiler, bir geminin gemisinin çalınmasından sonra ortaya çıktı. 14 Şubat’ta Cook, yerel lideri rehin almaya çalıştı. Bir kavga vardı ve Cook bıçaklandı ve öldürüldü.

Constable, 19. yüzyılın en büyük İngiliz manzara ressamı Joseph Turner ile oldu. En iyi İngiliz kırsalındaki resimleriyle bilinir.

John Constable, 11 Haziran 1776’da müreffeh bir değirmenin oğlu Suffolk’taki Doğu Bergholt’ta doğdu. Dedham Gramer Okulu’nda eğitim gördü, sonra babasının işi için çalıştı. Babasını, 1799’da girdiği Kraliyet Akademisi Okullarında çalışmaya göndermeye ikna etti.

1816’da, Constable babasından büyük bir muhalefetin ardından Maria Bicknell ile evlendi. Tüberkülozdan muzdaripti, bu yüzden kuzey Londra’daki Hampstead’de yaşadılar ve Londra’nın merkezinden daha sağlıklı olduğu düşünülüyordu. 1820’lerin başında, Maria’nın sağlığı için de sık sık Brighton’a ziyarete başladılar.

Constable, resimlerinin mümkün olduğunca doğrudan doğadan gelmesi gerektiğine inanıyordu. Değişen gökyüzünü ve ışığın etkilerini yakalayarak yüzlerce açık petrol çizimi yaptı. Özellikle yerli Suffolk’unda iyi bildiği en mutlu resim yerleriydi. Ayrıca sık sık Salisbury, Brighton ve Hampstead’de resim yaparak Heath üzerindeki bulutlarla ilgili çok sayıda çalışma yaptı.

Maria’nın 1828’deki ölümü Constable için yıkıcıydı ve onu yedi çocuğundan sorumlu tutuyordu. Ertesi yıl Kraliyet Akademisi’nin tam üyeliğine seçildi. Constable, yaşamı boyunca İngiltere’de çok az tanındı, ancak Fransa’da çok daha iyi biliniyordu. 1824’te ‘Hay Wain’ Paris’teki Salon’da altın madalya kazandı ve Constable’ın Fransız Romantik sanatçıları üzerinde derin bir etkisi oldu.

Constable 31 Mart 1837’de Londra’da öldü.

Conan Doyle, Sherlock Holmes’un mucidi olarak ünlüdür, ancak yazar, gazeteci ve halk figürü olarak çeşitli bir kariyeri vardı.

Arthur Conan Doyle, 22 Mayıs 1859’da Edinburgh’da müreffeh bir İrlandalı ailede doğdu. Doktor olarak eğitim gördü, 1881’de Edinburgh Üniversitesi’nden mezun oldu. Balina avcılığında bir teknede cerrah ve aynı zamanda Liverpool ve Batı Afrika arasında seyahat eden bir vapurda tıbbi memur olarak çalıştı. Daha sonra İngiliz güney kıyısındaki Portsmouth’a yerleşti ve zamanını tıp ve yazı arasında paylaştı.

Sherlock Holmes ilk kez 1887’de ‘Beeton’un Noel Yılında’ yayınlanan ‘Bir Scarlet Çalışması’nda ilk kez göründü. Başarısı Conan Doyle’u Holmes’la ilgili daha fazla hikaye yazmaya teşvik etti, ancak 1893’te Conan Doyle Holmes’u öldürmeye odaklandı. daha ciddi yazma. Bir kamu saldırısı daha sonra onu Holmes’u diriltmesine neden oldu. Ayrıca, Conan Doyle ‘Kayıp Dünya’ ve çeşitli kurgusal olmayan eserler de dahil olmak üzere bir dizi başka roman yazdı. Bunlar arasında İngiltere’nin şövalye olduğu Boer Savaşı’na katılımını haklı kılan bir broşür ve oğlu, erkek kardeşi ve iki yeğeninin öldürüldüğü Boer Savaşı ve Birinci Dünya Savaşı öyküsü vardı. Conan Doyle parlamento için iki kez başarısız oldu. Daha sonraki yaşamında maneviyatla çok ilgilendi.

Conan Doyle 7 Temmuz 1930’da kalp krizinden öldü.

‘Amerika’yı keşfeden adam’ olarak bilinen Columbus aslında 1492’de Yeni Dünya’ya indiğinde Doğu’ya batıya doğru bir deniz yolu bulmaya çalışıyordu. Bu kasıtsız keşif dünya tarihinin gidişatını değiştirmekti.

Christopher Columbus, Ağustos ve Ekim 1451 arasında Cenova’da doğdu. Babası dokumacı ve küçük bir tüccardı. Bir gençken Christopher denize gitti, kapsamlı seyahat etti ve sonunda Portekiz’i üs yaptı. Başlangıçta Orient’e (Hintlilerin teşebbüsü) batıya doğru bir yolculuk için kraliyet himayesi almaya çalıştı.

Bu başarısız olduğunda ve Fransız ve İngiliz mahkemelerine yapılan itirazlar da reddedildiğinde, Columbus kendini İspanya’da buldu ve hala projesi için destek kazanmaya çalışıyor. Sonunda, Kral Ferdinand ve Kraliçe Isabella sefere sponsor olmayı kabul ettiler ve 3 Ağustos 1492’de Columbus ve üç gemi filosu Santa Maria, Pinta ve Niña Atlantik boyunca yelken açtılar.

On hafta sonra arazi görüldü. 12 Ekim’de Columbus ve bir grup adamı daha sonra Bahamalar olarak bilinen adaya ayak bastı. Hintlilere ulaştıklarına inanan yeni gelenler, yerlilere ‘Hintliler’ adını verdiler. İlk karşılaşmalar dost canlısıydı, ancak Yeni Dünya’nın her yerindeki yerli halklar yakında Avrupalılarla olan temaslarıyla harap olacaktı. Columbus, Küba ve Hispaniola da dahil olmak üzere Karayipler’de bir dizi adaya indi ve zaferle İspanya’ya döndü. ‘Yedi Denizlerin amirali’ ve Hintlilerin viceroy’u yapıldı ve birkaç ay içinde ikinci ve daha büyük bir yolculuğa çıktı. Daha fazla toprak kaplandı, ancak Columbus’un hedeflediği Asya toprakları zor kaldı. Aslında, diğerleri bunun aslında Doğu mu yoksa tamamen ‘yeni’ bir dünya mı olduğu konusunda tartışmaya başladı.

Columbus, yeni kurulan bölgelere iki sefer daha yaptı, ancak yol boyunca yenilgi ve aşağılanma yaşadı. Harika bir gezgin olan Columbus, yönetici olarak daha az başarılıydı ve kötü yönetimle suçlandı. 20 Mayıs 1506’da varlıklı ama hayal kırıklığına uğramış bir adam olarak öldü.

20. yüzyılın başlarında İrlanda bağımsızlığı mücadelesinde öne çıkan bir asker ve politikacı. İrlanda’nın bölünmesini ve İrlanda Serbest Devletinin kurulmasını ve geçici hükümetinin lideri olmayı kabul etti.

Michael Collins 16 Ekim 1890’da bir çiftçinin oğlu Cork County’deki Clonakilty yakınlarında doğdu. Okuldan ayrıldıktan sonra postanede çalıştı, dokuz yıl Londra’da radikal İrlanda milliyetçi siyasetine dahil oldu.

1908’de Sinn Féin üyesiydi ve bir yıl sonra gizli İrlanda Cumhuriyet Kardeşliği’ne (IRB) katıldı. Daha sonra Ocak 1916’da Dublin’e döndü ve Paskalya Yükselişi’nde yer aldı, ancak başarısızlığından sonra daha sonra o yılın Aralık ayında serbest bırakılmasına rağmen hapsedildi.

1918’de İngiliz hükümeti İrlanda’da zorunlu askerlik getirmeye çalıştı ve Collins bu çağrıdan kaçınmak için kaçtı. IRB’nin baş organizatörü oldu ve hükümet kurumlarında bir casus ağı kurdu.

1918 Aralık genel seçimlerinde Sinn Féin, İrlanda’nın 105 sandalyesinden 73’ünü aldı ve Collins Güney Cork için sandalyesini kazandı. Ocak 1919’da Dublin’de kendilerini egemen bir parlamento ilan ettiler – Dáil Éireann – ve sonra bağımsızlık ilan ettiler. Éamon de Valera Dáil başkanlığına seçildi ve Collins içişleri bakanı ve daha sonra maliye bakanı olarak atandı. Bu görevde cumhuriyet hükümetini finanse eden son derece başarılı Dail kredisini organize etti.

Collins, en çok İrlanda Cumhuriyet Ordusu (IRA) aracılığıyla İngiltere’ye (Kurtuluş Savaşı) karşı yürütülen cumhuriyetçi askeri kampanyadaki liderliğiyle ünlüdür. 21 Kasım 1920’de Dublin’de 14 İngiliz subayının öldürülmesi ile kampanyasıyla sonuçlanan İngiliz ajanlarına suikast düzenlemekle görevli bir grup silahlı adamı yönetti. Bunu izleyen şiddet günü İngiliz kuvvetleri Galya futbol maçında ateş açarak 12 kişiyi öldürdü.

Temmuz 1921’de İngiltere ile bir ateşkes kabul edildiğinde, Collins ve de Valera cumhuriyetçi İrlanda’daki en güçlü iki adamdı. Collins İrlanda heyetini Londra’daki barış konferansında yönetti ve Aralık 1921 Anglo-İrlanda Antlaşması ile sonuçlandı. Bu, İrlanda Özgür Devletini hayata geçirdi ve adayı, kuzeyde altı ağırlıklı olarak Sendikacı ilçenin Özgür Devletin dışında kalmasıyla böldü. Antlaşma, Dublin’deki kabine tarafından bir oyla kabul edildi, de Valera karşı çıktı ve Dáil tarafından çok küçük bir çoğunluk tarafından kabul edildi. Collins, geçici hükümetin başkanı ve maliye bakanı oldu.

Cumhuriyetçi hareket şimdi karşı çıkanlara ve anlaşmayı destekleyenlere ayrıldı. Nisan 1922’de bir grup Antlaşma Antlaşması IRA adamı Dublin’deki Dört Mahkeme Binasının kontrolünü ele geçirdi. Londra’nın desteğiyle Collins, İrlanda’da iç savaşın başlangıcını işaret ederek saldırıya uğramasını emretti. Collins, antlaşma yanlısı Özgür Devlet ordusunun baş komutanı olarak görev aldı. Kampanyası başarılı oldu, ancak sonuçlandırılmadan önce 22 Ağustos 1922’de Cork İlçesi’nde bir pusuda antlaşma karşıtı güçler tarafından öldürüldü.

Colet bir İngiliz rahip ve bilgin ve bir eğitim öncüsüdür.

John Colet 1467’de Londra’da doğdu. Babası, Londra’nın iki efendisi belediye başkanı olan zengin bir tüccar Sir Henry Colet’ti. Colet Oxford Üniversitesi’nde eğitim gördü ve 1497’de deacon’a atandı ve kısa bir süre sonra rahip oldu. Fransa ve İtalya’ya gitti ve Oxford’a öğretmenlik yapmak için geri döndü. Colet’in Hollandalı bilim adamı Erasmus ile büyük dostluğu 1498’de başladı.

Colet Hümanizmin önde gelen bir temsilcisiydi. Kutsal kitaplara dönerken, İncil’in çalışmasının kutsallığa giden tek yol olduğuna inanarak ve sonuç olarak kilisede tacizlere ve putperestliğe saldıran Colet, kendisi Katolik’le asla resmi bir ihlali düşünmeyecek olsa da Reformu öngördü. Kilise. Görüşleri bazıları için çok radikaldi ve 1512’de Londra piskoposu tarafından sapkınlıkla suçlandı. Dava daha sonra reddedildi.

Colet, ölümüne kadar elinde tuttuğu 1505’te St Paul’un dekanı oldu. Bu randevuyla aynı yıl Colet, 1509 yılında yeniden kurulan St Paul’s adlı bir okula bağışladığı babasından büyük bir servet miras aldı. Okulun nasıl çalıştırılması gerektiğini dikte etmek için tüzükler yazdı ve İlk yıllar.

Colet 10 Eylül 1519’da öldü.

Kleopatra VII, MÖ 51 – 30 yılları arasında Mısır’ı yöneten Ptolemaic hanedanının son hükümdarıydı. Roma savaş ağaları Julius Caesar ve Mark Antony ile güzelliği ve aşk işleri için kutlanmaktadır.

Kleopatra MÖ 69 – MÖ 68’de doğdu. Babası Ptolemy XII MÖ 51’de öldüğünde, Kleopatra 10 yaşındaki kardeşi Ptolemy XIII ile birlikte naip oldu. Mısır geleneğine uygun olarak evlendiler. İddia edildiği kadar güzel olsa da, son derece zeki bir kadın ve iç savaşla iflas etmiş ve bölünmüş bir ülkeye refah ve barış getiren zeki bir politikacıydı.

MÖ 48’de Mısır, Roma’daki Julius Caesar ve Pompey arasındaki çatışmaya karıştı. Pompey, Mısır’ın başkenti İskenderiye’ye kaçtı ve orada Ptolemy’nin emirleriyle öldürüldü. Sezar takip etti ve o ve Kleopatra sevgili oldular. Kardeşi tarafından sürgün edilen Kleopatra, Roma askeri desteğiyle kraliçe olarak yeniden kuruldu. Savaş sırasında ptolemi öldürüldü ve Ptolemy XIII adlı başka bir kardeş daha kuruldu. M.Ö. 47’de Kleopatra, Caesar’ı bir çocuk olarak doğurdu – Caesarion – Caesar onu asla oğlu olarak kabul etmedi. Kleopatra Sezar’ı Roma’ya kadar takip etti, ancak MÖ 44’teki suikastından sonra Mısır’a döndü. Batlamyus XIV bu sırada gizemli bir şekilde öldü ve Kleopatra oğlu Caesarion’u naip yaptı.

M.Ö. 41’de, Mark Antony, o zamanlar, Caesar’ın Roma liderliğine art arda gelen oğlu Octavian ile anlaşmazlık içinde, Kleopatra ile siyasi ve romantik bir ittifak başlattı. Daha sonra üç çocukları oldu – iki oğlu ve bir kızı. M.Ö. 31’de Mark Antony ve Kleopatra, Yunanistan’ın batı kıyısındaki Actium’da büyük bir deniz savaşında Octavianus güçlerini ele geçirmek için orduları birleştirdi. Octavian galip geldi ve Kleopatra ve Mark Antony Mısır’a kaçtı. Octavian onları takip etti ve MÖ 30’da İskenderiye’yi ele geçirdi. Askerleri onu terk ederken Mark Antony kendi hayatını aldı ve Kleopatra aynı yolu seçti ve MÖ 12 Ağustos’ta intihar etti. Mısır Roma İmparatorluğu’nun bir eyaleti oldu.

I. Claudius, Britanya’yı Roma İmparatorluğu’na ekleyen imparatordu.

Claudius, MÖ 1 Ağustos 10’da Gaul’da (şimdi Fransa) Roma imparatorluk ailesine doğdu. Roma’nın ikinci imparatoru Tiberius, amcasıydı. Claudius, gevşeklik ve konuşma engeli de dahil olmak üzere fiziksel engellerden muzdaripti ve bu nedenle ailesi tarafından küçümseme ile tedavi edildi ve gelecekteki bir imparator olarak kabul edilmedi. Tiberius’un halefi Caligula MS 41 Ocak’ta öldürüldüğünde, Praetorian Guard, Claudius’u sarayda buldu ve imparator ilan etti. Senato iki gün Claudius’a karşı durdu, ama sonra onu kabul etti.

Claudius ve senato arasındaki ilişkiler zor olmaya devam etti ve yeni imparator, yönetiminin çoğunu, düşük sosyal duruşa sahip etkili Yunan serbest meslektaşlarına emanet etti ve bu da senatörleri yabancılaştırdı. Ayrıca senatörlerin akranları tarafından yargılanmasına izin vermek yerine özel davalar dinledi.

MS 43’te bir imparatorun temel niteliği olan askeri bir üne sahip olmamasına rağmen, 43 Claudius İngiltere’nin fethini üstlendi. Yeni eyaletin başkenti Colchester’in ele geçirilmesine başkanlık etmek için 16 gün boyunca adayı ziyaret etti ve ardından zaferle Roma’ya döndü. İngiltere’nin yanı sıra Claudius, Roma İmparatorluğu’na Mauretania (Kuzey Afrika), Trakya (Balkanlar) ve Likya’yı (Türkiye’nin bir parçası) ekledi.

Claudius’un karısı Messallina – Britannicus ve Octavia tarafından iki çocuğu vardı. MS 48’de Messallina, Claudius’a karşı bir komplo kapsamında Silius konsolosu ile evlilik törenine girdi. Her ikisi de idam edildi. Claudius daha sonra oğlu Domitius’la birlikte Augustus’un hayatta kalan tek doğrudan torunu olan yeğeni Agrippina ile evlendi. Agrippina hızla kendi destekçilerini önemli pozisyonlara atadı ve Claudius’u oğlu olarak Nero adını alan Domitius’u benimsemeye ikna etti.

Claudius MS 13 Ekim 54’te zehirlendikten sonra öldü, muhtemelen Claudius’un Britannicus’u oğlu Nero’ya mirasçısı olarak atamasından korkan Agrippina’nın emriyle öldü. Nero İmparator oldu.

Clarkson, İngiltere ve İngiliz imparatorluğunda köle ticaretine ve köleliğe karşı önde gelen bir kampanya yürütücüydü.

Thomas Clarkson 28 Mart 1760’ta Wisbrid, Cambridgeshire’da doğdu. Yerel dilbilgisi okulunda da ders veren bir din adamının oğluydu. 1779’da Clarkson, Cambridge Üniversitesi’ne gitti ve başkalarının kölelerini kendi iradesine karşı yapmanın yasal olup olmadığı konusunda bir Latin makale yarışması kazandı.

Haziran 1785’te Cambridge’ten Londra’ya seyahat ederken, Clarkson kendisini rekabet hakkında ne de kendisini bekleyen umut verici kilise kariyeri hakkında değil, kölelik hakkında düşünürken buldu. Atından indi ve Hertfordshire’daki Wadesmill’de yol kenarında oturdu, birinin bu kötülük hakkında bir şeyler yapması gerektiğini hissetti. Köleliği sona erdirmek, hayatının geri kalan 61 yılı boyunca itici tutkusu haline geldi. Ödüllü makalesini İngilizceye çevirdi ve 1786’da yayınlandı. Makale çok dikkat çekti ve Granville Sharp da dahil olmak üzere diğer kölelik karşılayanlarla tanışmasını sağladı.

1787’de Clarkson ve Sharp, Afrika Köle Ticaretinin Kaldırılması Komitesi’nin kurulmasında etkili oldu. Diğer üyelerin çoğu Quaker’dı. Komite, milletvekili William Wilberforce’u ortadan kaldırıcı davayı almaya ikna etmeye yardımcı oldu. Clarkson’un görevi, komitenin parlamentoya ve halka sunması için bilgi toplamaktı. Zamanını ve enerjisini İngiltere’yi dolaşmaya, özellikle Liverpool ve Bristol limanlarına adadı, köle ticareti hakkında görgü tanıklarından, özellikle köle ticaret gemilerinde çalışan denizcilerden kanıt topladı.

Clarkson ayrıca, görsel yardımcı olarak kullandığı kelepçe, pranga ve markalama ütüler dahil olmak üzere köle gemilerinde kullanılan ekipman örnekleri de satın aldı. 1789’da Paris’e gitti ve köle ticaretini kaldırmak için yeni Fransız hükümetini ikna etmeye çalıştı. 1791 ve 1792 arasında Clarkson’un kardeşi John, Batı Afrika’daki Sierra Leone’de eski kölelerin yerleşimini kurma girişiminde bulundu.

Clarksons, Sharp, Wilberforce ve diğerleri tarafından yıllarca süren sıkı çalışmalardan sonra, köle ticareti 1807 yılında İngiliz imparatorluğunda kaldırıldı. Ertesi yıl Clarkson ‘Afrika Köle Ticaretinin Kaldırılması Tarihi’ kitabını yayınladı ve sağlığı şimdi başarısız oluyordu, köleliğin tamamen ortadan kaldırılması için kampanya yapmaya devam etti. 1833’te parlamento, İngiliz imparatorluğundaki tüm kölelere özgürlüklerini veren Kölelik Kaldırım Yasası’nı kabul etti.

Clarkson, 26 Eylül 1846’da öldüğü Ipswich’e emekli oldu.

Childe, tarih öncesi medeniyetin gelişimi hakkındaki teorileriyle tanınan Avustralya doğumlu bir arkeologdu.

Vere Gordon Childe, 14 Nisan 1892’de bir Anglikan bakanın oğlu olarak Avustralya’nın kuzeyinde, Sidney’de doğdu. Sydney Üniversitesi’nde klasik okudu ve Oxford Üniversitesi’ne devam etti. Bu süre zarfında, Avrupa tarihöncesine ilk ilgisinin yanı sıra sosyalizme olan bağlılığı da gelişti. Sonunda 1927’den 1946’ya kadar hizmet veren Edinburgh Üniversitesi’nde tarih öncesi arkeoloji profesörü oldu. 1956’da emekli olana kadar Londra Üniversitesi’nde Avrupa arkeolojisi profesörü oldu.

Childe’nin bursu arkeolojik kanıtlar hakkındaki eşsiz bilgisinden kaynaklandı. Bu müzelerden, yayınlanmış ve yayınlanmamış kaynaklardan, kapsamlı seyahatlerden ve kısmen de sahadaki çalışmalarından alınmıştır. En ünlü kazı Orkney’deki Skara Brae Neolitik kenti idi. Özel becerisi, farklı tarih öncesi insan gruplarını veya halkları tanımlayan yinelenen eserler ve yapıların (ev tipleri, seramik ve mezar ritleri gibi) gruplarını gördüğü ‘arkeolojik kültürleri’ incelemek için büyük miktarda veri bir araya getirmektir.

Bu temel üzerine, büyük sorulara hitap eden teoriler inşa etti, ‘Neolitik Devrim’ ve ‘Kent Devrimi’ olarak adlandırdığı modeller için modeller geliştirdi, böylece tarih öncesi insanların avlanmanın ve yerleşmiş tarım topluluklarına nasıl toplandıklarını açıklamaya çalıştı. yeni toplumsal örgütlenme, kentlerin ve medeniyetlerin yumurtlama türlerine dönüştü.

Childe’nin düşüncesi solun siyasetine olan ilgiyle aşılanmıştı. 1916’dan 1921’e kadar Yeni Güney Galler’deki İşçi Hareketi’ne yoğun bir şekilde dahil oldu ve daha sonra Sovyetler Birliği’ne bir dizi ziyaret yaptı. Marksizme karşı tutumları bazen belirsiz olsa da, felsefi temeli arkeolojik düşüncesinin çoğunu etkiledi.

Akademik yayınları, kültür-tarihsel arkeolojinin gelişiminde kilometre taşlarını işaretledi ve daha sonraki ciltleri ‘İnsan Kendini Yaratıyor’ (1936) ve ‘Tarihte Neler Oldu’ (1942) çalışmalarına çok daha geniş bir kitle ve daha uzun süreli bir miras getirdi .

Emekli olduktan sonra Childe Avustralya’ya döndü. 19 Ekim 1957’de Mavi Dağlardaki bir uçurumdan düştükten sonra öldü. Muhtemelen sağlığını yitirmiş ve entelektüel yeteneklerinin azaldığından korkan kendi hayatını aldığı düşünülmektedir.

Chiang Kai-shek, Kuomintang’ı (Çin Milliyetçi Partisi) beş yıl boyunca yöneten ve 1928-1949 arasında Çin Ulusalcı hükümetinin devlet başkanı olan bir Çin askeri ve siyasi lideriydi.

Chiang Kai-shek (Jiang Jieshi olarak da bilinir) 31 Ekim 1887’de Çin’in doğu kıyı eyaleti Zhejiang’da doğdu. Babası bir tüccardı. 18 yaşında Japonya’daki askeri eğitim okuluna gitti. Qing Hanedanlığını deviren ve bir Çin cumhuriyeti kuran ayaklanmaya katılmak için 1911’de Çin’e döndü. Chiang, Sun Yat-sen tarafından kurulan Çin Milliyetçi Partisi’nin (Kuomintang veya KMT olarak bilinir) bir üyesi oldu.

Sun Yat-sen tarafından desteklenen Chiang, 1924’te Kanton’daki Whampoa Askeri Akademisi komutanlığına atandı ve burada Milliyetçi ordu kurdu. Sun’ın 1925’te ölümünden sonra Chiang, KMT’nin lideri oldu. Çin’in çoğunu Nanjing merkezli bir Ulusal Hükümet altında yeniden birleştiren Kuzey Seferi’ne öncülük etti. 1928’de Çin Komünist Partisi’nin bastırılmasına önderlik etti.

Chiang, Çin’de mütevazı bir reform programını yönetti ancak hükümetin kaynakları Komünistler de dahil olmak üzere iç rakiplerle savaşmaya odaklandı. 1931’den itibaren Chiang, Çin’in kuzeydoğusundaki Mançurya’da bir Japon istilasıyla da uğraşmak zorunda kaldı.

1937’de Japonya tam ölçekli bir Çin istilası başlattı. Amerika Birleşik Devletleri 1941’de Japonya’ya karşı savaşa girdiğinde, Çin Müttefik Güçlerden biri oldu. Chiang’ın Çin’deki konumu zayıfladıkça yurtdışındaki statüsü büyüdü ve Kasım 1943’te ABD Başkanı Franklin D Roosevelt ve İngiltere Başbakanı Winston Churchill ile görüşmek için Kahire’ye gitti. Karısı Soong Mei-ling onunla birlikte seyahat etti ve batıda Madam Chiang olarak ünlendi.

1946’da KMT ile Komünistler arasında iç savaş başladı. 1949’da Komünistler muzaffer oldular ve Çin Halk Cumhuriyeti’ni kurdular. Chiang ve kalan KMT kuvvetleri Tayvan adasına kaçtı. Orada, sürgünde önümüzdeki 25 yıl boyunca yönettiği bir hükümet kurdu. Bu hükümet birçok ülke tarafından Çin’in meşru hükümeti olarak tanınmaya devam etti ve Tayvan Çin’in Birleşmiş Milletler’deki yerini Chiang’ın yaşamının sonuna kadar kontrol etti. 5 Nisan 1975’te öldü.

Chaucer, en iyi bilinen eseri ‘Canterbury Masalları’ olan İngilizce ilk büyük şair yazardı.

Geoffrey Chaucer 1340 ve 1345 arasında, muhtemelen Londra’da doğdu. Babası müreffeh bir şarap tüccarıydı. Erken yaşamı ve eğitimi hakkında hiçbir ayrıntı bilmiyoruz.

1357’de Edward III’ün üçüncü oğlunun karısı Ulster Kontesi Elizabeth’e bir sayfa oldu. Chaucer, 1359’daki Brittany seferi sırasında Fransızlar tarafından ele geçirildi, ancak kral tarafından fidye aldı. III. Edward daha sonra onu Fransa, Cenova ve Floransa’ya diplomatik görevlerle gönderdi. Seyahatleri onu Dante, Boccaccio ve Froissart gibi yazarların çalışmalarına maruz bıraktı.

1366 civarında Chaucer, kraliçenin evinde bekleyen bir hanımefendi olan Philippa Roet ile evlendi. Üç veya dört çocuğu olduğu düşünülmektedir. Philippa’nın kız kardeşi Katherine Swynford, daha sonra kralın dördüncü oğlu ve Chaucer’in patronu Gaunt John’un üçüncü karısı oldu.

1374 yılında, Chaucer kazançlı Londra geleneklerinin denetçisi olarak atandı. 1386’da Kent için milletvekili seçildi ve aynı zamanda barışın adaleti olarak görev yaptı. 1389’da kraliyet inşaat projelerini denetleyerek kralın eserlerinden memur oldu. Edward III ve halefi Richard II’ye hizmet eden bir dizi başka kraliyet görevinde bulundu.

Chaucer’in ilk büyük eseri, patronu Gaunt’un ilk karısı için bir zarafet olan ‘Düşes Kitabı’ idi. Diğer eserler arasında ‘Foules Parlement’, ‘İyi Kadınların Efsanesi’ ve ‘Troilus ve Criseyde’ bulunmaktadır. 1387’de, en ünlü eseri olan Canterbury Masalları’na başladı, burada farklı bir grup insan zamanını Canterbury’ye hacca geçirmek için hikayeler anlatıyor.

Chaucer, 1400’deki tarihi kayıttan kaybolur ve kısa süre sonra öldüğü düşünülmektedir. Westminster Manastırı’na gömüldü.

II. Charles, 1660 yılında tahtta restorasyonu İngiltere’de cumhuriyetçi yönetimin sona ermesini işaret eden İngiltere, İskoçya ve İrlanda kralıdır.

Charles, 29 Mayıs 1630’da, I. Charles’ın hayatta kalan en büyük oğlu olarak doğdu. İç Savaş başladığında 12 yaşındaydı ve iki yıl sonra batı İngiltere’deki nominal komutan olarak atandı. Parlamento zaferi ile kıtada sürgüne gönderildi. 1649’da babasının infazını öğrendiğinde Hollanda’daydı.

1650’de Charles İskoçlarla bir anlaşma yaptı ve kral ilan edildi. Bir İskoç ordusu ile İngiltere’yi işgal etti, ancak 1651’de Worcester Savaşı’nda Cromwell tarafından yenildi. Tekrar sürgüne kaçtı ve 1660’a kadar tahtını geri almak için İngiltere’ye davet edilmedi. I. Charles’ın ölüm emrini imzalayanlar cezalandırılsa da, yeni kral siyasi hoşgörü ve güç paylaşımı politikası izledi. Dini hoşgörü arzusu, büyük ölçüde Katolikliğe yönelik eğilimlerinden ötürü, daha tartışmalı olacaktır. Katoliklerin ve Konformist olmayanların hoşgörüsünü resmileştirmek için birtakım girişimlerde bulundu, ancak şiddetli düşmanca bir parlamento karşısında geri adım atmak zorunda kaldı.

Charles’ın saltanatının ilk yıllarında, 1666’da korkunç bir veba (1665) ve Büyük Ateş, Londra şehrinin önemli ölçüde yeniden inşasına yol açtı. 1665 ve 1667 arasında İngiltere Hollandalılarla (İkinci Anglo-Hollanda Savaşı) savaştı ve Hollanda zaferiyle sona erdi. 1670 yılında Charles, Fransa’nın XIV.Louis ile gizli bir anlaşma imzaladı. Katolikliğe geçmeyi ve Fransızları Hollanda’dan (Üçüncü Anglo-Hollanda Savaşı 1672-1674) desteklemeyi üstlendi, bunun karşılığında Fransa’dan sübvansiyon alacaktı, böylece parlamento ile manevra yapmak için sınırlı bir oda sağladı.

1677’de Charles, yeğeni Mary’yi kısmen Protestan kimlik bilgilerini yeniden oluşturmak için Orange Protestan William’la evlendi. Charles’ın çeşitli metresleri olan bir dizi gayri meşru çocuğu olmasına rağmen, karısı Braganza’nın Catherine’i ile hiçbiri yoktu. Katolik kardeşi James, onun varisi oldu. Fransa ile müzakereleri, mutlak bir hükümdar olma çabalarıyla birlikte, Charles’ı 1681’de çözdüğü parlamento ile çatışmaya getirdi. O zamandan beri ölümüne kadar yalnız başına hükmetti.

Charles’ın saltanatı, Hindistan, Doğu Hint Adaları ve Amerika’da (İngilizler 1664’te Hollandalılardan New York’u ele geçirdi) sömürgecilik ve ticaretin yükselişini ve İngiltere’nin geleceğini deniz gücü olarak güvence altına alan Gezinti Eylemlerinin Geçişini gördü. 1660 yılında Kraliyet Cemiyeti’ni kurdu. Charles 6 Şubat 1685’te ölüm yatağında Katolikliğe dönüşerek öldü.

I. Charles, parlamento ile çatışmaları iç savaşa ve nihai infazına yol açan İngiltere, İskoçya ve İrlanda kralıydı.

I. Charles, 19 Kasım 1600 tarihinde Fife’de İskoçya’dan VI. James’in ve Danimarka’nın Anne’nin ikinci oğlu olarak doğdu. 1603’te I.Elizabeth’in ölümünde James İngiltere ve İrlanda kralı oldu. Charles’ın sevdiği büyük ağabeyi Henry, 1612’de Charles’ı mirasçı olarak bırakarak öldü ve 1625’te kral oldu. Üyeliğinden üç ay sonra Fransa’dan Henrietta Maria ile evlendi. Mutlu bir evliliği vardı ve hayatta kalan beş çocuğu bıraktılar.

Charles’ın saltanatı, nüfuzunu diğer asaletlerin isteklerine karşı kullanan Buckingham Dükü George Villiers ile popüler olmayan bir dostluk ile başladı. Buckingham 1628’de suikaste uğradı. Parlamentoda para konusunda süregiden bir gerilim vardı – yurtdışındaki savaşın maliyeti daha da kötüleşti. Buna ek olarak, Charles Yüksek Anglikan ibadet biçimini tercih etti ve karısı Katolikti – her ikisi de konusunun çoğunu, özellikle Püritenleri şüpheli hale getirdi. Charles, parlamentoyu 1625 ve 1629 arasında üç kez feshetti. 1629’da parlamentoyu görevden aldı ve tek başına hükmetmeye karar verdi. Bu, onu parlamento dışı yollarla gelirini artırmaya zorladı ve bu da onu giderek popüler hale getirdi. Aynı zamanda Püritenler ve Katolikler üzerinde bir baskı vardı ve birçoğu Amerikan kolonilerine göç etti.

İskoçya’da huzursuzluk – Charles, ülkede yeni bir dua kitabını zorlamaya çalıştığı için – kişisel kuralına bir son verdi. İskoçlarla savaşmak için fon almak için parlamentoyu çağırmak zorunda kaldı. Kasım 1641’de, İrlanda’da bir isyanı bastırmak için kimin orduya komuta etmesi gerektiğine dair anlaşmazlıklar ile gerginlikler daha da arttı. Charles, beş milletvekilinin tutuklanmasına çalıştı ve Ağustos 1642’de Nottingham’daki kraliyet standardını yükseltti. İç savaş başladı.

Kraliyetçiler, parlamentonun İskoçlarla ittifakı ve Yeni Model Ordusu’nun oluşumu ile 1645-1646’da yenildi. 1646’da Charles onu meclise teslim eden İskoçlara teslim oldu. 1647’de Wight Adası’na kaçtı ve hoşnut olmayan İskoçları istila etmeye teşvik etti. Bu ‘İkinci İç Savaş’, Parlamenter general Oliver Cromwell’in bir başka kraliyetçi yenilgisiyle bir yıl içinde sona erdi. Kral yaşarken asla barış olmayacağına inanarak, Cromwell de dahil olmak üzere radikal milletvekillerinin bir kıyameti onu ihanet için yargılanacaktı. Suçlu bulundu ve 30 Ocak 1649’da Londra, Whitehall’daki Banqueting House’un dışında idam edildi.

Charlemagne (Büyük Charles) Frankların kralı ve Batı’nın Hıristiyan imparatoruydu. Ortaçağ Avrupa’nın şeklini ve karakterini tanımlamak için çok şey yaptı ve Carolingian Rönesansına başkanlık etti.

Charlemagne, Frenk Kralı Pepin Kısa Pepin oğlu Belçika’nın bugünkü Liège yakınlarındaki 740’ların sonlarında doğdu. Pepin 768’de öldüğünde, krallığı iki oğlu arasında bölündü ve üç yıl boyunca Charlemagne, küçük kardeşi Carloman ile hüküm sürdü. Carloman 771’de aniden öldüğünde, Charlemagne tek hükümdar oldu.

Charlemagne, saltanatının ilk bölümünü krallığını genişletmek için çeşitli askeri kampanyalarda geçirdi. 772 yılında Saksonya’yı işgal etti ve nihayetinde toplam fetihini ve Hıristiyanlığa dönüşmesini sağladı. Ayrıca hakimiyetini güneye uzattı ve kuzey İtalya’daki Lombards krallığını fethetti. 778’de kuzey İspanya’yı işgal etti, ardından Moors tarafından kontrol edildi. 780 ve 800 yılları arasında Charlemagne, imparatorluğuna Bohemya’yı ekledi ve imparatorluğunun doğu sınırı için bir tampon devlet oluşturmak üzere Tuna orta havzasındaki Avarları bastırdı.

800 yılında Papa III. Leo’ya karşı bir isyan başladı. Charlemagne Roma’daki yardımına gitti ve isyanı yendi. Teşekkürler olarak Leo, o yıl Noel Günü’nde Charlemagne’yi taçlandırdı ve Romalıların imparatoru olduğunu ilan etti. Bu Charlemagne’ye yeni güçler vermese de, yönetimini İtalyan toprakları üzerinde meşrulaştırdı ve Batı Roma imparatorunun emperyal geleneğini canlandırmaya çalıştı.

Charlemagne’nin kontrol ettiği muazzam bölgeler Caroling imparatorluğu olarak biliniyordu. Charlemagne, kontrol ettiği topraklarda idari reformlar başlattı, her bölgede kilit temsilciler kurdu ve her yıl Aachen mahkemesinde genel kurul yaptı. Ticareti geliştirmeye yardımcı olan ve önemli yasal reformları başlatan ağırlıkları, önlemleri ve gümrük aidatlarını standardize etti. Ayrıca geniş imparatorluğu boyunca Hıristiyanlığı pekiştirmeye çalıştı. Birçok ünlü alimi mahkemesine gelmeye ikna etti ve yeni bir Hıristiyan ve klasik eserler kütüphanesi kurdu.

Charlemagne 814’te öldü. Halefleri vizyonu ve otoritesinden yoksundu ve imparatorluğu onu uzun süredir yaşamadı.

Champollion, bir Fransız klasik bilgin ve arkeologdu ve Mısır hiyerogliflerini deşifre etmekten sorumluydu. Egyptology’nin kurucu babası olarak kutlanır.

Jean-François Champollion, 22 Aralık 1790’da güneybatı Fransa’da Figeac’ta doğdu. Académie de Grenoble’da kardeşine katılmak için gönderildiği dokuz yaşına kadar özel olarak eğitim gördü. Grenoble’da, Mısır’daki eski misyon sekreteri Fourier ve ağabeyi Jean-François, çalışmasını doğunun ve özellikle Mısır’ın eski dillerine odakladı.

1807’de Jean-François Paris’e taşındı ve burada Collège de France’daki Doğu Dilleri Okulu’nda okudu. Farsça, Etiyopya, Sanskritçe, Zend, Pahlevi ve Arapça da dahil olmak üzere çeşitli oryantal dillerin incelenmesine kendini adamış olan Champollion, Kıpti dilinin bir sözlüğü ve dilbilgisi üzerinde de çalışmaya başladı. Hala 19 yaşında ve Fourier’in müdahalesi sayesinde askerlik hizmetinden muaf tutulan Champollion, Grenoble’a Tarih profesörü olarak döndü. 1814’te ‘L’Égypte sous les Pharaons’ adlı iki cildini yayınladı.

1815’te, Grenoble’daki harf fakültesi kapandığında Champollion akademik bir görev olmadan kaldı. Ancak çalışmalarına devam etti ve bu dönemde atılımını yaptı. Mısır’dan getirilen metinleri inceleyerek hiyeroglif ve hiyeroglif olmayan senaryolar arasında bir ilişki belirlemeye başladı. Bunu ilk olarak 1822’de ünlü ‘Lettre à M. Dacier’ de özetledi, ardından 1824’te eski Mısır’ın ‘hiyeroglif, figüratif, ideografik ve alfabetik’ sistemleri üzerine daha uzun bir tez izledi. Mısır hiyerogliflerinin çevirisine uzun zamandır aranan bir çözüm sunarak bir sansasyon yarattı.

1826’da Champollion, Louvre’da yakında açılacak olan Mısır Müzesi’nin müdürü oldu. 1828’den 1830’a kadar Mısır’daki tek seferini yaptı. 1831’de Paris’e döndüğünde, Mısır tarihi ve arkeolojisi profesörü onun için özel olarak yaratıldı.

Champollion 4 Mart 1832’de büyük Mısır gramerini ve sözlüğünü yazmanın ortasında aniden öldü. Bu, ölümünden sonra kardeşi tarafından yayınlandı.

Chamberlain, 1937 ve 1940 yılları arasında İngiliz başbakanıydı ve Nazi Almanyası’na yatkınlık politikasıyla yakından ilişkili.

Arthur Neville Chamberlain 18 Mart 1869’da Birmingham’da siyasi bir ailede dünyaya geldi. Babası Joseph, 19. yüzyılın sonlarında etkili bir politikacıydı ve Neville’in büyük üvey kardeşi Austen 20. yüzyılın başında birçok Muhafazakar kabine pozisyonu aldı ve Nobel Barış Ödülü’nü kazandı.

Chamberlain Birmingham’da eğitim gördü. İş hayatında başarılı bir kariyerin ardından 1915 yılında Birmingham Belediye Başkanı olarak atandı. 1916’da Lloyd George onu milli hizmet departmanı genel müdürü olarak atadı, ancak aralarındaki anlaşmazlıklar Chamberlain’i istifaya yol açtı. Chamberin 1918’de Birmingham’daki Ladywood için muhafazakar milletvekili seçildi ve hızla terfi etti. Hem serginin başbakanı (1923-1924) hem de sağlık bakanı (1923, 1924-1929, 1931) olarak görev yaptı. 1937’de Stanley Baldwin’i başbakan olarak aldı.

İngiltere’de Birinci Dünya Savaşı’nda yaşamış olan birçok kişi gibi Chamberlain de başka bir savaşı önlemeye kararlıydı. Adolf Hitler’e yönelik yatış politikası, İngiltere ve Fransa’nın Sudetenland’ın Çek bölgesinin Almanya’ya devredilmesi gerektiğini kabul ettiği Münih Anlaşması ile doruğa ulaştı. Chamberlain Münih’i, Hitler’i uygulayarak ‘bizim zamanımız için barış’ temin ettiğine inanarak terk etti. Bununla birlikte, Mart 1939’da Hitler, Çekya’nın geri kalan Bohemya ve Moravya topraklarını ilhak etti ve Slovakya Almanya’nın kukla devleti haline geldi. Beş ay sonra Eylül 1939’da Hitler’in kuvvetleri Polonya’yı işgal etti. Chamberlain, İngilizlerin Almanya’ya karşı savaş ilanıyla karşılık verdi.

Mayıs 1940’ta, Norveç kampanyasının ardından Chamberlain istifa etti ve Winston Churchill başbakan oldu. Chamberlain, Churchill’in kabinesinde konseyin efendisi başkanı olarak görev yaptı. 9 Kasım 1940’ta görevinden ayrıldıktan birkaç hafta sonra öldü.

Caxton ilk İngiliz matbaacı ve İngiltere’ye kitap çevirmeni ve ithalatçısıydı.

Caxton, 1422 yılında Kent’te doğdu. Bir tüccara çırak olmak için 16 yaşında Londra’ya gitti, daha sonra tüccar topluluğunun başarılı ve önemli bir üyesi olduğu yün ticaretinin merkezi olan Bruges’e taşındı. 1462’den 1470’e kadar tüccarlarını temsil etmesine ve kral için bir diplomat olarak hareket etmesine izin veren ‘Tüccar Maceracılarının İngiliz Milleti’ valisi olarak görev yaptı.

Caxton, İngiliz Kralı IV. Edward’ın kız kardeşi Burgundy düşmanı Margaret’in evine bağlandı. En önemli müşterilerinden biri oldu ve Fransızca’dan İngilizceye ‘Troye Tarihlerinin Recuyell’i çevirisi ile onu cesaretlendirdi. 1470’lerin başında Caxton Köln’de baskı sanatını öğrenmek için zaman harcadı. 1472’de Bruges’e döndü ve Flamanlı bir hattat olan Colard Mansion bir basın kurdu. Caxton’un ‘Troye Tarihlerinin Recuyell’i’ adlı kendi çevirisi, İngilizce dilinde basılan ilk kitaptı.

1476’da Caxton Londra’ya döndü ve İngiltere’deki ilk matbaa Westminster’da bir basın kurdu. Basılan kitaplar arasında Chaucer’in ‘Canterbury Masalları’, Gower’ın ‘İtiraf Amantis’ ve Malory’nin ‘Le Morte d’Arthur’ vardı. Yaşamı boyunca 100’den fazla kitap, ustalıkları ve özenli kurguları ile tanınan kitaplar basılmıştır. Ayrıca Fransızca, Latince ve Felemenkçe bilgilerini kullanarak yayınladığı birçok kitabın çevirmeniydi. 1492’de öldü.

II. Catherine 30 yılı aşkın bir süredir Rusya’nın İmparatoriçesi ve ülkenin en etkili yöneticilerinden biriydi.

Sophie Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst, 2 Mayıs 1729’da küçük bir Alman prensinin kızı olan Prusya’nın (şu anda Polonya’da Szczecin) bir parçası olan Stettin’de doğdu. 1745’te Rus Ortodoks Kilisesi’ne kabul edildikten ve adını Catherine olarak değiştirdikten sonra, Büyük Peter’in torunu ve Rus tahtının varisi Grand Duke Peter ile evlendi.

Evlilik mutsuzdu, ancak çift bir oğul üretti Paul. 1762’de Catherine’in kocası Çar Peter III oldu ama kısa süre sonra Catherine imparatoriçe ilan edildi. Peter kısa bir süre sonra öldürüldü ve Catherine’in ölümünde bir rolünün olup olmadığı bilinmiyor. Daha sonra, en ünlü ve başarılı olan Grigori Potemkin olan yüksek ofise terfi ettiği bir dizi sevgilisi vardı.

Catherine’in kabul ettiği ülke üzerindeki en büyük etkileri Rusya’nın sınırlarını genişletmek ve Büyük Peter tarafından başlatılan Batılılaşma sürecini sürdürmekti. Saltanatı sırasında Rus imparatorluğunu güneye ve batıya doğru genişletti ve Kırım, Belarus ve Litvanya’yı içeren bölgeleri ekledi. Prusya ve Avusturya ile yapılan anlaşmalar, 1772, 1793 ve 1795’te Polonya’nın üç bölünmesine yol açtı ve Rusya’nın sınırlarını orta Avrupa’ya kadar genişletti.

Catherine siyasi ve sosyal bir reformcu olarak başladı, ancak yaşlandıkça giderek daha muhafazakar hale geldi. 1767’de Rusya yasalarını kodlamak ve bu süreçte Rus yaşamını modernize etmek için Yasama Komisyonunu topladı. Komisyona, İmparatoriçenin ideal hükümet vizyonunu sunan çarpıcı derecede liberal bir belge olan Nakaz’ı (veya ‘Talimatını’) sundu. Komisyon istenen sonuç vermedi ve 1768’de Osmanlı İmparatorluğu’na karşı savaşın patlak vermesi onu dağıtmak için iyi bir fırsat sağladı.

1774-1775 tarihli Pugachev İsyanı, Rus ordusu tarafından söndürülünceye kadar Rusya’nın batı bölgelerinde büyük destek gördü. Catherine, ülkeyi kontrol altına alma konusundaki asalete olan güvenini fark etti ve onlara toprakları ve serfleri üzerinde daha fazla kontrol sağlayan bir dizi reform başlattı. 1785 ‘Asalet Şartı’ onları Rus toplumunda ayrı bir mülk olarak kurdu ve ayrıcalıklarını garanti etti. Catherine bu nedenle, statüsü ve hakları daha da azalan serflerin durumu hakkında daha önce sahip olduğu endişeleri görmezden geldi.

Catherine’in ana ilgi alanları eğitim ve kültürdeydi. Yaygın olarak okudu ve Voltaire ve Diderot da dahil olmak üzere dönemin önde gelen düşünürleriyle yazıştı. Sanat, edebiyat ve eğitimin patronuydu ve şimdi Hermitage Müzesi’nin temelini oluşturan bir sanat koleksiyonu satın aldı.

Catherine 17 Kasım 1796’da St Petersburg’da öldü ve yerine oğlu Paul geldi.

Cartwright, tekstil imalatçısının mekanizasyonunda kilit adımlardan biri olan güç tezgâhtarının bir İngiliz din adamı ve mucidiydi.

Edmund Cartwright 24 Nisan 1743’te toprak sahibinin oğlu Nottinghamshire’da doğdu. Oxford Üniversitesi’nde eğitim gördü ve kilisede bir kariyere başladı, sonunda 1786’dan ölümüne kadar Lincoln Katedrali’nin prebendary oldu.

1784 yılında Cartwright, Richard Arkwright’ın Derbyshire’daki Cromford’daki pamuk iplik işletmelerini ziyaret etti ve benzer bir dokuma makinesi yapmak için ilham kaynağı oldu. Onun fikri, böyle karmaşık bir prosedürün otomatikleştirilmesinin imkansız olacağını düşünen birçok kişi tarafından skorlandı. Bu yorumlardan ve alandaki deneyimsizliğinden yoksun olarak çalışmaya başladı. 1785 yılında patentlenen ilk güç tezgahı son derece kaba ama sonraki versiyonlarda iyileştirmeler yapıldı. Cartwright artık tezgahları için Doncaster’da bir fabrika kurdu, ancak sanayi ve ticaret konusundaki bilgisizliği, fabrikanın yeni buluşlar için bir test alanından asla daha fazlası olmadığı anlamına geliyordu. 1793’te iflas etti ve fabrikayı kapattı. Bir Manchester şirketi tezgahlarından 400 tane satın aldı, ancak fabrika muhtemelen bir kundaklama saldırısında yakıldı – birçok el dokuma dokumacısı, güç tezgahlarının geçim kaynakları üzerindeki etkisinden haklı olarak korkuyordu.

Borçlu bir şekilde, Cartwright 1796’da Londra’ya taşındı. Burada, birbirine kenetlenen tuğlalar ve yanmaz zemin tahtaları da dahil olmak üzere diğer buluş fikirleri üzerinde çalıştı, ancak hiçbiri işe yaramadı. Ancak 1809’da Avam Kamarası, Cartwright’a güç tezgahının ulusal faydaları için 10.000 £ oy verdi. Cartwright 30 Ekim 1823’te öldü.

Caravaggio, Barok bir sanatçı ve 17. yüzyılın en büyük İtalyan ressamıydı.

Michelangelo Merisi, 1571 Eylül’ünde Milano yakınlarındaki Caravaggio’da doğdu ve her zaman memleketinin adıyla biliniyordu. 1584’te dört yıl boyunca Milano’da çalışan Simone Peterzano’ya atandı. Caravaggio 1590’ların başında Roma’ya taşındı. Natürmortlarda ve daha sonra ‘Meyve Sepeti Olan Çocuk’ gibi yarım boy figürlerde uzmanlaştı. Erken bir patron, Roma’nın önde gelen sanat uzmanı Cardinal del Monte idi.

Muhtemelen Kardinal aracılığıyla, 1599’da Roma’daki Fransız kilisesinde Contarelli Şapeli’ni St Matthew’un hayatından sahnelerle süslemek için komisyon aldı. Bu resimler ilk kamu çalışmasıydı ve aşırı gerçekçiliği ve dramatik ışık ve gölge kontrastları ile bir sansasyon yarattılar. Daha sonra, birçoğu dini eserler olan bir dizi prestijli komisyon aldı.

Caravaggio, sık sık kavgalara karışan, fırtınalı bir yaşam sürüyor gibi görünüyor. Mayıs 1606’da, bir raket oyunu sırasında rakibi ile kavga etti ve onu bıçakladı. Roma’dan kaçmak, Napoli’ye yerleşmek ve ardından Malta, Sicilya ve güney İtalya’nın çevresine gitmek zorunda kaldı. Bu zamandaki resimlerinin çoğu karanlık ve melankolik, ‘Salome Vaftizci Yahya’nın Başını Aldı’ gibi.

1609’da Caravaggio, Napoli’de bir tavernada meydana gelen bir kavgada ağır yaralandı. 1610’da Roma’da işlediği ancak aynı yılın Temmuz ayında ateşten öldüğü için öldürüldü.

Callaghan, Muhafazakarların seçimine ve Labour’un önümüzdeki 18 yıl görevden atılmasına katkıda bulunan ekonomik durgunluk ve endüstriyel militanlığın hakim olduğu 1976’dan 1979’a kadar İngiliz Çalışma başbakanı oldu.

Callaghan, 27 Mart 1912’de Portsmouth’ta doğdu ve 16 yaşındayken İç Gelir için çalışma hayatına başladı. İkinci Dünya Savaşı sırasında Kraliyet Donanması’nda görev yaptı ve 1945’te Cardiff Güney Parlamentosu İşçi Üyesi seçildi. 1964’te Çalışma başbakanı Harold Wilson tarafından serginin şansölyesi olarak seçildi. Bununla birlikte, Hazine’deki etkinliği, İngiliz ihracatını rekabetsiz bırakan pound’u devalüe etmeyi kesin olarak reddetmesi ve ayrıca Wilson tarafından kasıtlı olarak sınırlamak için Wilson tarafından yaratılan yeni bir bakanlık olan George Brown’ın Ekonomik İşler Bakanlığı ile bir güç mücadelesi ile sınırlıydı. hazinenin gücü. Devalüasyon 1967’de kaçınılmaz hale geldiğinde Callaghan ev ofisine taşındı. Burada otoriter ve muhafazakar bir çizgiyi benimsedi. Ayrıca 1969’da eyaletteki mezhep şiddetinden sonra İngiliz birliklerini Kuzey İrlanda’ya yerleştirme kararını aldı.

Callaghan ayrıca Barbara Castle’ın 1969’da bir ücret politikası planına karşı kararlı bir müdahale yaptı; bu, sendikaların sadık müttefiki olarak kimlik bilgilerini güçlendiren, aynı zamanda Labour’un ekonomik stratejisinin 1970’lerde çözülmesine katkıda bulunan bir hamle. 1974-1976’da dış sekreter olarak görev yaptıktan sonra, Callaghan 1976’da Wilson’u başbakan olarak yerine getirdi. 1979’dan sonra Margaret Thatcher’ın parasallığını öngören deflasyonist politikaları ve kamu harcamalarındaki kesintileri benimseyerek İngiltere’nin derinleşen ekonomik durgunluğuna yanıt verdi.

O, ülkenin durumunda bir miktar iyileşme sağlamayı başardı, ancak daha sonra, 1979-1979 ‘hoşnutsuzluk kışında’ hükümeti toplu endüstriyel militanlıktan tamamen itibarsız görmek için 1979 baharına kadar genel bir seçimi ertelemede taktiksel bir hata yaptı. 1979 seçimlerinden kısa süre sonra lider olarak istifa etti ve daha sonra bir hayat arkadaşı oldu. 26 Mart 2005’te öldü.

‘Caligula’, daha düzgün Gaius (Gaius Julius Caesar Germanicus), Tiberius’un peş peşe üçüncü Roma imparatoruydu. Tarihte, belki de haksız bir şekilde, Roma’nın en zalim imparatoru olarak inmiştir, ancak Tacitus’un kısa saltanatı hakkında açıklamadan yoksun olduğumuz için, daha vahşi hikayelerin ardındaki gerçeği bilmek imkansızdır.

Gaius, popüler Germanicus’un oğlu ve Augustus’un büyük torunuydu – ailenin her iki tarafından Augustus’un kanıyla. İki ila dört yaşından itibaren babasının lejyonlarıyla Ren’de yaşadı ve askerler ona şefkatli ‘Caligula’ veya ‘Bootikins’ takma adını verdi.

MS 33 yılında kardeşinin ölümünden sonra Gemellus (Tiberius’un torunu) ile art arda geldi ve Capreae’de Tiberius ile yaşadı. MS 37’de Tiberius öldüğünde, Praetorian Vali Makrosu Gemellus değil Gaius’un imparator olmasını sağladı. Gaius ve Praetorian Vali Makronun Tiberius’un ölümünü bir yastıkla boğarak hızlandırdığı söylentileri de söylendi. Gemellus ve Macro yeni saltanatın başlangıcında öldürüldü.

24 yaşındaki imparator başlangıçta çok popülerdi – Germanicus’un oğluydu, damarlarında Augustus’un kanı vardı ve Tiberius’un yokluğunda, dourdan hoş bir değişiklikti.

Selefinin tutumluluğundan yola çıkarak Romalıların zevk alması için cömert oyunlar sağladı ve satış vergisini kaldırdı. Ancak saltanatından yedi ay sonra hastalandı ve bundan bir megalomanyak olarak ortaya çıktı – bu şüpheli olsa da, akıl sağlığını kaybetmiş olabilir.

Senatoyu aşağılamak için kendi yolundan gitti (Suetonius at konsolosunu yapmayı planladığını söylüyor) ve ihanet davalarını kendi mali yararı için teşvik etti. Ayrıca tanrı gibi davranılması konusunda ısrar etti (Augustus’un akıllı politikasının aksine). 2003 yazında Roma forumundaki kazılar, eski Castor ve Pollux Tapınağı’nı sarayına dahil etti – halefi I. Claudius’un tersine çevirdiği bir kutsal.

Gaius’un ensest yaptığı iddia edilen üç kız kardeşi vardı ve onlara askerlerin sadakat yemine dahil edilen benzeri görülmemiş kamu onurları verildi. Ancak Drusilla MS 38’de öldü ve ertesi yıl Agrippina ve Livilla bir komploya katılmak için sürgün edildi.

MS 39-40’ta Gaius, babasının yaptığı gibi Almanya’da kampanya yürüttü. Daha gizemli, MS 40 yılında İngiltere’ye karşı planlanan seferiydi. Kanaldan başka bir şey yapmadı, burada birliklere deniz kabuklarını toplamasını emretti, birçok denemeye rağmen henüz tatmin edici bir şekilde açıklanmadı.

Eylemleri, Augustus ve Tiberius gibi askeri zafere ihtiyaç duyduğunu, ancak savaşın rahatsızlığını (veya masrafını) istemediğini gösteriyor. MS 40’taki dönüşündeki zaferinin sahte Almanlara (kılık değiştirmiş köleler) sahip olduğu düşünülüyordu. Ayrıca özellikle Kudüs’teki Tapınağa bir heykel yerleştirmek isteyen Yahudileri rahatsız etti.

MS 41’de Praetorian Guard, Gaius’u karısı Caesonia ve kızıyla birlikte öldürdü. 29 yaşındaydı. Sadece abartılı harcamalarından yararlanan sıradan insanlar ölümünü yaktı.

Sezar, iktidarı ele geçirmeden ve kendisini Roma’nın diktatörü haline getirmeden önce imparatorluk sisteminin yolunu açmadan önce Roma imparatorluğunu büyük ölçüde genişleten bir politikacı ve genel Roma cumhuriyetiydi.

Julius Caesar, MÖ 12 veya 13 Temmuz 100’de Roma’da prestijli Julian klanına doğdu. Ailesi Roma siyasetindeki Marian hizipiyle yakından ilişkiliydi. Sezar’ın kendisi Roma siyasi sisteminde ilerledi ve art arda karantinaya (69), aedile (65) ve praetor’a (62) dönüştü. MÖ 61-60 yıllarında İspanya’nın Roma eyaletinde valilik yaptı. 60 yılında Roma’ya geri dönen Sezar, Pompey ve Crassus ile bir anlaşma yaptı ve MÖ 59’a konsül seçilmesine yardımcı oldu. Ertesi yıl sekiz yıl kaldığı Roma Galya valisi olarak atandı, tüm modern Fransa ve Belçika’yı Roma imparatorluğuna ekledi ve Roma’yı Galya istilası olasılığından korudu. MÖ 55 ve MÖ 54’te İngiltere’ye iki sefer yaptı.

Sezar daha sonra senatonun yetkisini göz ardı ederek ve ordusunu dağıtmadan ünlü Rubicon nehrini geçerek İtalya’ya döndü. Sonraki iç savaşta Sezar cumhuriyetçi güçleri yendi. Liderleri Pompey, suikaste uğradığı Mısır’a kaçtı. Sezar onu takip etti ve Mısır kraliçesi Kleopatra ile romantik bir şekilde ilgilenmeye başladı.

Sezar şimdi Roma’nın efendisiydi ve kendini konsül ve diktatör yaptı. Gücünü, çok ihtiyaç duyulan reformları gerçekleştirmek, borçları hafifletmek, senatoyu genişletmek, Forum Iulium’u inşa etmek ve takvimi revize etmek için kullandı. Diktatörlük her zaman geçici bir konum olarak kabul edildi, ancak MÖ 44’te Sezar bunu ömür boyu aldı. Başarısı ve tutkusu cumhuriyetçi senatörleri şiddetle yabancılaştırdı. Cassius ve Brutus liderliğindeki bir grup, MÖ 44 Mart’ta Ides’te (15) Sezar’a suikast düzenledi. Bu, Cumhuriyet’i sona erdiren ve Sezar’ın büyük yeğeninin yükselişine neden olan ve ilk imparator Augustus olarak Octavian olarak adlandırılan iç savaşların son turuna yol açtı.

Cabot, Asya’ya doğrudan bir yol bulmaya çalışırken, Kuzey Amerika’yı keşfeden ilk modern Avrupa olan İtalyan doğumlu bir kaşifti.

John Cabot (İtalyan Giovanni Caboto’da) muhtemelen Cenova’da doğdu, ancak Venedikli bir aileden gelmiş olabilir. 1490 yılında İngiltere’ye taşınarak Bristol limanına yerleşti. 1497 Mayıs’ında İngiliz kralı Henry VII’nin desteğiyle Cabot, Asya’ya bir yol bulma umuduyla Matta üzerinde Bristol’dan batıya doğru yola çıktı. 24 Haziran’da araziyi gördü ve onu Yeni Bulunan Topraklar olarak adlandırdı. Asya olduğuna inandı ve İngiltere için talep etti.

İngiltere’ye döndü ve ikinci bir sefer planlamaya başladı. Mayıs 1498’de Japonya’yı keşfetmeyi amaçlayan dört ya da beş gemiden oluşan bir filoyla daha ileri bir yolculuğa çıktı. Keşif gezisinin kaderi belirsiz; Cabot’un sonunda Kuzey Amerika’ya ulaştığı ancak Atlantik boyunca dönüş yolculuğunu asla başaramadığı düşünülüyor.

Byron, romantik şairin idealiydi, skandal özel hayatı için ün kazandı ve çağdaş biri tarafından ‘deli, kötü ve bilmek tehlikeli’ olarak tanımlandı.

George Baron Noel, altıncı Baron Byron, 22 Ocak 1788’de Londra’da doğdu. Babası üç yaşındayken öldü ve sonuç olarak unvanını 1798’de büyük amcasından miras aldı.

Byron ilk yıllarını Aberdeen’de geçirdi ve Harrow School ve Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü. 1809’da iki Akdeniz ülkesinde iki yıllık bir tura çıktı. 1811’de İngiltere’ye döndü ve 1812’de ‘Childe Harold’s Pilgrimage’in ilk iki cantosu yayınlandı. Byron bir gecede ünlü oldu.

1814’te Byron’ın üvey kız kardeşi Augusta, neredeyse kesinlikle Byron’un bir kızını doğurdu. Ertesi yıl Byron, tek meşru çocuğu olan bir kızı olan Annabella Milbanke ile evlendi. Çift 1816’da ayrıldı.

Başarısız evliliği, skandal işleri ve büyük borçları nedeniyle artan baskılarla karşı karşıya olan Byron, Nisan 1816’da İngiltere’den ayrıldı ve asla geri dönmedi. 1816 yazını Cenevre Gölü’nde Percy Bysshe Shelley, karısı Mary ve Mary’nin Byron’un kızı olduğu üvey kız kardeşi Claire Clairmont ile geçirdi.

Byron altı yıldan fazla yaşayacağı İtalya’ya gitti. 1819’da Venedik’te kalırken, İtalyan bir asilzade eşi Teresa Guiccioli ile bir ilişkiye başladı. Bu dönemde Byron, ‘Don Juan’ (1819-1824) dahil olmak üzere en ünlü eserlerinden bazılarını yazdı.

Temmuz 1823’te Byron, İtalya’yı Osmanlı İmparatorluğu’na karşı bağımsızlık savaşı veren Yunan isyancılara katılmak için terk etti. 19 Nisan 1824’te Yunanistan’ın bugünkü Missolonghi’sindeki ateşten öldü. Ölümü tüm Britanya’da yas tuttu. Cesedi İngiltere’ye geri getirildi ve Nottinghamshire’daki atalarının evine gömüldü.