Cabot, Asya’ya doğrudan bir yol bulmaya çalışırken, Kuzey Amerika’yı keşfeden ilk modern Avrupa olan İtalyan doğumlu bir kaşifti.

John Cabot (İtalyan Giovanni Caboto’da) muhtemelen Cenova’da doğdu, ancak Venedikli bir aileden gelmiş olabilir. 1490 yılında İngiltere’ye taşınarak Bristol limanına yerleşti. 1497 Mayıs’ında İngiliz kralı Henry VII’nin desteğiyle Cabot, Asya’ya bir yol bulma umuduyla Matta üzerinde Bristol’dan batıya doğru yola çıktı. 24 Haziran’da araziyi gördü ve onu Yeni Bulunan Topraklar olarak adlandırdı. Asya olduğuna inandı ve İngiltere için talep etti.

İngiltere’ye döndü ve ikinci bir sefer planlamaya başladı. Mayıs 1498’de Japonya’yı keşfetmeyi amaçlayan dört ya da beş gemiden oluşan bir filoyla daha ileri bir yolculuğa çıktı. Keşif gezisinin kaderi belirsiz; Cabot’un sonunda Kuzey Amerika’ya ulaştığı ancak Atlantik boyunca dönüş yolculuğunu asla başaramadığı düşünülüyor.

Byron, romantik şairin idealiydi, skandal özel hayatı için ün kazandı ve çağdaş biri tarafından ‘deli, kötü ve bilmek tehlikeli’ olarak tanımlandı.

George Baron Noel, altıncı Baron Byron, 22 Ocak 1788’de Londra’da doğdu. Babası üç yaşındayken öldü ve sonuç olarak unvanını 1798’de büyük amcasından miras aldı.

Byron ilk yıllarını Aberdeen’de geçirdi ve Harrow School ve Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü. 1809’da iki Akdeniz ülkesinde iki yıllık bir tura çıktı. 1811’de İngiltere’ye döndü ve 1812’de ‘Childe Harold’s Pilgrimage’in ilk iki cantosu yayınlandı. Byron bir gecede ünlü oldu.

1814’te Byron’ın üvey kız kardeşi Augusta, neredeyse kesinlikle Byron’un bir kızını doğurdu. Ertesi yıl Byron, tek meşru çocuğu olan bir kızı olan Annabella Milbanke ile evlendi. Çift 1816’da ayrıldı.

Başarısız evliliği, skandal işleri ve büyük borçları nedeniyle artan baskılarla karşı karşıya olan Byron, Nisan 1816’da İngiltere’den ayrıldı ve asla geri dönmedi. 1816 yazını Cenevre Gölü’nde Percy Bysshe Shelley, karısı Mary ve Mary’nin Byron’un kızı olduğu üvey kız kardeşi Claire Clairmont ile geçirdi.

Byron altı yıldan fazla yaşayacağı İtalya’ya gitti. 1819’da Venedik’te kalırken, İtalyan bir asilzade eşi Teresa Guiccioli ile bir ilişkiye başladı. Bu dönemde Byron, ‘Don Juan’ (1819-1824) dahil olmak üzere en ünlü eserlerinden bazılarını yazdı.

Temmuz 1823’te Byron, İtalya’yı Osmanlı İmparatorluğu’na karşı bağımsızlık savaşı veren Yunan isyancılara katılmak için terk etti. 19 Nisan 1824’te Yunanistan’ın bugünkü Missolonghi’sindeki ateşten öldü. Ölümü tüm Britanya’da yas tuttu. Cesedi İngiltere’ye geri getirildi ve Nottinghamshire’daki atalarının evine gömüldü.

Butler, İngiltere’de savaş sonrası ortaöğretim için kalıp oluşturan 1944 Eğitim Yasası’ndan sorumluydu. 1950’lerde Muhafazakar Parti’de kilit bir figürdü.

Her zaman ‘Rab’ olarak bilinen Richard Austen Butler, 9 Aralık 1902’de Hindistan’da doğdu. Cambridge Üniversitesi’nde eğitim gördü ve 1923’te Safran Walden için muhafazakar parlamento üyesi oldu. 1930’larda çok sayıda bakanlık görevinde bulundu. Şubat 1938’de dışişleri dışişleri bakanı oldu ve bu pozisyonda başbakan Neville Chamberlain ve yatıştırma politikasının kararlı bir destekçisiydi.

Ancak 1941’de Butler, Winston Churchill’in savaş zamanı koalisyonunda eğitim kurulu başkanı oldu. Burada, adını yaygın olarak taşıyan Eğitim Yasasını denetledi – İngiltere’de ilk kez ücretsiz orta öğretimi başlatan kanun. Koalisyon hükümeti tarafından kabul edilen savaş sonrası sosyal reformla ilgili tek önemli mevzuat buydu. Muhafazakar Parti’nin 1945’teki yenilgisinden sonra Butler, Clement Attlee hükümetinin sosyal reformunu ve kamu mülkiyeti önlemlerinin çoğunu kabul eden ılımlı politikaları teşvik etmek için partinin araştırma departmanı başkanı olarak pozisyonunu kullandı.

Muhafazakarlar 1951’de iktidara döndüklerinde Butler serginin şansölyesi oldu. Butler, İşçi Partisi’nden miras alınan karma ekonomi ve refah devletinde çalışırken, onları daha geleneksel Muhafazakar hatlar boyunca yeniden şekillendirmekten çekinmiyordu. Sonuç olarak, Labour’un aşamalı vergilendirme politikası revize edildi, refah faydaları daha az evrensel hale getirildi ve 1952’de Butler kısaca dövizin döviz borcunda dalgalanmasını düşündü. 1957-1962 yılları arasında Butler ev sekreteriydi ve 1963-4’te dış sekreter olarak görev yaptı. Ancak, iki kez Muhafazakar parti lideri olamadı, Macmillan (1957) ve Alec Douglas-Home’a ​​(1963) kaybetti. Bunun nedeni kısmen rızaya dayalı Toryizminin bazı parti üyeleri tarafından şüphe ile görülmesiydi, aynı zamanda kendisine sunulan fırsatı yakalamak için nihai hırs ve acımasızlıktan yoksun olmasıydı. Butler 1965’te hayat arkadaşı oldu ve 8 Mart 1982’de öldü.

Butler, eğitim ve halk sağlığı alanındaki kadınların koşullarının iyileştirilmesinde önemli bir rol oynayan 19. yüzyıl İngiliz sosyal reformcusu idi.

Josephine Butler 13 Nisan 1828’de Northumberland’da doğdu. Babası John Gray, sosyal reformun güçlü bir savunucusu ve köle ticaretine karşı bir kampanya yürütücüydü. Kuzeni 1830-1834 yılları arasında İngiltere başbakanı Earl Grey’di.

Josephine, 1852’de George Butler ile evlendi. Kendisine benzer siyasi görüşlere sahip bir akademisyendi. Birlikte dört çocuğu vardı ama 1863’te altı yaşındaki kızları öldü. Kederiyle başa çıkmak için Butler, özellikle kadınların hakları ile ilgili olarak yardım çalışmalarına attı. Kampanya yaptığı konular arasında çocuk fahişeliği vardı. Parlamentoyu rıza yaşını 13’ten 16’ya çıkarmaya zorlayan bir grubun parçasıydı.

1869’da Butler, Bulaşıcı Hastalıklar Yasası’na karşı kampanyasına başladı. Bunlar, silahlı kuvvetlerdeki zührevi hastalıkları azaltmak amacıyla 1860’larda ortaya çıkmıştı. Polislerin fahişe olduklarına inandıkları limanlarda ve askeri kasabalarda yaşayan kadınları tutuklamalarına ve zührevi hastalık muayenesi için onları zorlamasına izin verildi. Butler eylemleri kınayan konuşmalar yaparak ülkeyi gezdi. Birçok insan, bir kadının cinsel konularda kamuoyunda konuşacağı için şok oldu. Ancak 1883’te eylemler üç yıl sonra askıya alındı ​​ve yürürlükten kaldırıldı.

Butler, kadınların eğitimine de büyük ilgi gösterdi. Cambridge Üniversitesi’ndeki yetkililere, kadınlar için ileri eğitim kursları vermeleri için baskı yaptı ve sonunda Newnham’daki tüm kadın kolejinin kuruluşuna yol açtı. 1867’de İngiltere’nin Kuzey Kadınlar Yükseköğretim Konseyi Başkanlığına atandı.

Butler’ın – kadınlar için sosyal reformu, eğitim ve eşitliği teşvik eden – yazıları yaygın bir şekilde dağıtıldı. En ünlü yayını ‘Büyük Haçlı Seferinin Kişisel Anımsatmaları’ 1896 yılında yazılmıştır.

Butler 30 Aralık 1906’da öldü.

Bush, 2001’den 2009’a kadar hizmet veren ABD’nin 43. başkanıydı. Görevde bulunduğu zaman, 11 Eylül 2001’deki terörist saldırılarla başlayan tartışmalı ‘teröre karşı savaş’ hakim oldu.

Bush, 6 Temmuz 1946’da Connecticut, New Haven’da doğdu, ancak babası, gelecekteki Başkan George HW Bush (1989-1993 ofisinde), petrol işinde servetini denemek ve servetini kazanmak için aileyi taşıdığında Teksas’ta büyüdü. Bush, Yale Üniversitesi’nde eğitim gördü. 1968’de bir pilot olarak Texas Air National Guard’a kaydoldu ve bu nedenle Vietnam Savaşı taslağına uygun değildi. Savaş Mürettebatı Eğitim Okulunda iki yıl görev yaptı. 1975 yılında MBA derecesini aldıktan sonra, petrol endüstrisinde çalışmak için Teksas’a döndü. 1978’de Temsilciler Meclisi’nde başarısız oldu. 1988 yılında Bush babasının başarılı başkanlık teklifi için ücretli bir kampanya danışmanı olarak çalıştı. Bu süre zarfında hayatında önemli bir dönüm noktasına ulaştı, ağır içkisini bırakma ve tekrar doğmuş bir Hıristiyan olma sözü verdi.

1980’lerin sonlarında Bush, Texas Rangers beyzbol kulübündeki hisselerini satarak bağımsız olarak zengindi. 1994 yılında Teksas valiliği için koştu ve kazandı. Dört yıl sonra yeniden seçildi. 2000 yılına gelindiğinde, cumhurbaşkanlığı adaylığı için, sosyal hizmetleri muhtaçlara sunmak için federal fonları kullanmak için kiliselerin ve yardım kuruluşlarının kullanılmasını içeren ‘merhametli muhafazakârlığın’ sosyal politikalarını ilan etti. Adaylığı kazandıktan sonra Bush, Demokrat Al Gore’a karşı koştu. Başkanlık tarihinin en yakın yarışlarından biriydi, ancak çok sayıda mahkeme zorluğu ve yeniden anlatımından sonra Bush kazanan ilan edildi. Babasını Oval Ofis’e kadar takip eden sadece ikinci oğul oldu.

Birçok Amerikalı için Bush’un cumhurbaşkanlığı olarak meşruiyeti konusunda şüpheler 11 Eylül 2001’de İslami köktendincilerin New York ve Washington DC’ye terörist saldırılar düzenledikleri ve neredeyse 3.000 kişinin ölümüne neden olduğu anlaşıldı. Bush, ABD’nin terörizmle savaştığını ilan etti ve bu, yönetiminin belirleyici politikası haline geldi. Terörle savaşının bir parçası olarak Bush, 2001’de Afganistan ve 2003’te Irak’ın istila edilmesini emretti.

Bush, 2004’te Beyaz Saray’a tekrar seçildi, ancak hükümetinin Ağustos 2005’te New Orleans’ı harap eden Katrina Kasırgası doğal afetine tepkisinin eleştirisi, Bush’un popülaritesindeki terminal düşüşünün başlangıcı oldu.

2008 yılına kadar Bush yönetiminin onaylanmaması, büyük ölçüde Irak’ta devam eden savaş nedeniyle hem yurtiçinde hem de yurtdışında keskin bir artış gösterdi. Bağdat’taki Abu Ghraib hapishanesinde mahkumların istismarını ve Guantanamo, Küba’daki Camp X-Ray gibi tesislerde terörist şüphelilerin muamelesini içeren skandallar da ABD’nin uluslararası duruşunu zayıflatmak için çok şey yapmıştı.

Bush dönem başkanlığının son ayları ABD ekonomisinin durgunluğa girmesi, ‘asal’ ipotek krizi ve müteakip bankacılık krizi ile gölgelendi. Bush’un ofisten ayrılması, birçok eleştirmen tarafından ABD’nin dünyadaki imajını geri yükleme fırsatı olarak görülüyordu.

Bush, görev süresinde dışişleri hakim olan Amerika Birleşik Devletleri’nin 41. başkanıydı.

Bush, 12 Haziran 1924’te Massachusetts’te doğdu. Bebeklik döneminde Bush ailesi Connecticut Greenwich’e taşındı. Bush, İkinci Dünya Savaşı sırasında bir deniz pilotu olarak görev yaptı. Eğitimini tamamlamak için Yale Üniversitesi’ne döndü ve daha sonra petrol endüstrisinde çalışmak için Teksas’a taşındı.

1964’te Bush, Cumhuriyetçi olarak Senato için başarısız oldu. 1966’da Temsilciler Meclisi’ne seçildi. 1970 yılında yine Senato için başarısız oldu. 1971’de Başkan Richard Nixon Bush’u ABD’nin Birleşmiş Milletler Büyükelçisi olarak atadı, Bush’un 1970’lerde alacağı yüksek profilli randevuların ilki. 1973’te Cumhuriyetçi Parti Ulusal Komitesine başkanlık etmek üzere seçildi. Watergate skandalı derinleştikçe göreve başladı ve partiye ve Nixon’a sürekli Nixon davranışlarını savunurken sadakatini gösterdi. Gerald Ford, Bush’u ABD’nin Çin’e baş irtibat görevlisi olarak atadı, daha sonra 1976’da bir yıl hizmet ederek CIA’nın yöneticisi olmaya ikna etti.

1979’da Bush cumhurbaşkanlığı için Cumhuriyetçi adaylığı arayacağını açıkladı. Ronald Reagan adaylığı kazandı ve Bush’u başkan yardımcısı eş olarak seçti. Başkan yardımcısı olarak dört yıl görev yaptı. 1988’de cumhurbaşkanlığına koştu ve kazandı. Dış politika cumhurbaşkanlığına egemen oldu. Bush’un Aralık 1989’da Malta zirvesinde Sovyet Başkanı Mikhail Gorbaçov ile yaptığı görüşmede, iki lider Soğuk Savaş’a bir son verdiğini açıkladı. 1990-1991 yıllarında Bush, Irak Cumhurbaşkanı Saddam Hüseyin’in ordularını Kuveyt’ten deviren ve Şubat 1991’de Irak’ı yenen uluslararası koalisyonu inşa etti.

Ancak Bush, ABD ekonomisindeki durgunluğun yol açtığı artan sorunlardan endişe etmediği algısını ortadan kaldıramadı ve 1992’de cansız bir yeniden seçim kampanyasıyla mücadele etti. Yenildi ve siyasetten emekli oldu. 2000 yılında oğlu George W Bush başkan seçildi, bir baba ve oğul John Quincy Adams’ın (1825-1829) babası John’u (1797 – 1801) başardığından beri ilk kez başkanlık yaptı.

Burton, Asya ve Afrika’daki seyahatleriyle tanınan bir Viktorya gezgini, yazar ve çevirmenti.

Richard Francis Burton 19 Mart 1821’de Devon’da doğdu. Babası bir ordu subayıydı. Burton, ailesine sık sık yurtdışı gezilerinde eşlik etti ve diller için erken bir yetenek gösterdi.

Burton, 1842’de Oxford Üniversitesi’nden atıldı ve yerel diller bilgisinin araştırma ve zeka çalışmalarına yardımcı olduğu Doğu Hindistan Şirketi ordusuna katıldı. 1853 yılında, şirketten izin alarak, kılık değiştirerek Mekke’ye bir ‘Hac’ veya hac üstlendi ve bu yolculuğu izlemesi onu ünlü kıldı. Ertesi yıl John Speke de dahil olmak üzere bir dizi başka memur ile Somali’nin ne olduğunu araştırdı.

1857’de Burton ve Speke, Nil’in kaynağını bulma umuduyla, Doğu Afrika kıyısından iç kısımları keşfetmek için Kraliyet Coğrafya Derneği tarafından finanse edilen bir sefere çıktılar. Zor bir yolculuktu. Tanganyika Gölü’ne vardıklarında Speke neredeyse kördü ve Burton zorlukla yürüyebiliyordu. Speke yalnız seyahat etti ve Nil’in kaynağı olduğuna ikna olduğu Victoria Gölü’nü keşfetti. Burton aynı fikirde değildi ve bu, Speke’nin intihar ya da kaza sonucu meydana gelen bir saldırıda öldüğü Eylül 1864’te sona eren iki adam arasında uzun ve acı bir halk kavgasına katkıda bulundu.

Burton şimdi Dışişleri Ofisine katıldı ve Batı Afrika kıyılarındaki bir ada olan Fernando Po’ya konsolos olarak atandı. 1861’de evlendiği eşi Isabel, iklim çok sağlıksız olduğu için ona katılamadı. Brezilya’ya ve daha sonra 1869’da Şam’a transfer edildiğinde tekrar bir araya geldiler. 1871’de pozisyonu ona yazmak için bolca zaman tanıdığı Trieste’ye taşındı. 1886’da şövalyeydi.

Burton, çoğunlukla seyahat ve etnografya üzerine üretken bir yazardı. Ayrıca doğu erotikine özel ilgi duyan klasik ve Rönesans edebiyatını tercüme etti – ‘Kama Sutra’yı (1883) ve’ Parfümlü Bahçesi ‘(1886) tercüme etti. Ayrıca ‘Arabian Nights’ (1885-1888) ‘in tam bir basımını yayınladı.

Burton, 20 Ekim 1890’da Trieste’de öldü. O ve Isabel, Londra’nın güneybatısındaki Mortlake’de Bedevi çadırı şeklinde bir mezara gömüldü.

Burke son derece etkili bir İngiliz-İrlandalı politikacı, hatip ve politik düşünürdü, Amerikan Devrimi’ne güçlü desteği ve Fransız Devrimi’ne karşı sert muhalefeti ile dikkat çekiyordu.

Edmund Burke 12 Ocak 1729’da bir avukatın oğlu olarak Dublin’de doğdu. Dublin Trinity Koleji’nde eğitim gördü ve daha sonra hukuk okumak için Londra’ya gitti. Bunu çabucak bıraktı ve Avrupa’yı Londra’ya yerleştikten sonra edebi ve politik bir kariyere odaklanarak. 1765’te parlamentoya üye oldu. Kraliyet himayesi ve harcamalarının parlamenter kontrolü için baskı yaparak kralın gücünün sınırları üzerindeki tartışmalara yakından katıldı.

İngiltere’nin 1765’teki Damga Yasası da dahil olmak üzere Amerika’ya tedbirler alması, şiddetli sömürgeci muhalefete neden oldu. Burke, İngiliz politikasının esnek olmadığını ve daha fazla pragmatizm çağrısında bulunduğunu savundu. Hükümetin hükümdarlar ve konular arasında işbirliğine dayalı bir ilişki olması gerektiğine ve geçmiş önemli olmakla birlikte, değişimin kaçınılmazlığına uyum sağlama istekliliğinin, umarız, yeni koşullar altında geleneksel değerleri yeniden teyit edebileceğine inanıyordu.

Ayrıca Hindistan’a da yoğun ilgi gösterdi. Yetkili, Hint hükümetinin yolsuzluğunun ilgili taraflardan himayeyi kaldırarak çözülmesi gerektiği sonucuna vardı. Hindistan’ın Londra’daki bağımsız komisyoncular tarafından yönetilmesini teklif etti, ancak bu konuda bir yasa tasarısı yenildi ve Bengal genel valisi Warren Hastings’e karşı itiraz işlemleri başlatıldı.

1789’da Fransız Devrimi’nin patlak vermesi Burke’e en büyük hedefini verdi. Düşmanlığını “ Fransa’da Devrim Üzerine Düşünceler ” de ifade etti (1790). Kitap, Thomas Paine’nin ‘İnsan Hakları’ da dahil olmak üzere büyük bir tepki yarattı. Burke, Devrim’in tutkusunun Fransız toplumunu yok ettiğinden korkarak mafya yönetiminin tehlikelerini vurguladı. İngilizlerin süreklilik, gelenek, rütbe ve mülkiyet erdemlerine hitap etti ve Devrim’e hayatının sonuna kadar karşı çıktı.

Burke 1794’te parlamentodan emekli oldu. Son yılları tek oğlunun ölümü ile doluydu, ama kendini eleştirmenlerinden yazmaya ve savunmaya devam etti. Uzun ömürlü anayasal sözleşmeler, siyasi partiler ve milletvekilinin bir zamanlar seçilmiş olması bağımsızlığı hala ağırlık taşıyor. Adil bir şekilde İngiliz Muhafazakâr geleneğinin kurucularından biri olarak kabul edilir. 9 Temmuz 1797’de öldü.

Brunel, tünellerin, köprülerin, demiryolu hatlarının ve gemilerin tasarımından sorumlu olan 19. yüzyılın en çok yönlü ve cesur mühendislerinden biriydi.

Isambard Kingdom Brunel, 9 Nisan 1806’da Portsmouth’da doğdu. Babası Mark, devrim sırasında Fransa’dan kaçan bir Fransız mühendisdi. Brunel hem İngiltere’de hem de Fransa’da eğitim gördü.

İngiltere’ye döndüğünde babası için çalışmaya gitti. Brunel’in ilk önemli başarısı, babasıyla birlikte R43hithe’den Wapping’e Thames Tüneli’ni planlamada 1843’te tamamlanan kısmıydı. 1831’de Brunel’in tasarımları Avon Nehri üzerindeki Clifton Asma Köprüsü yarışmasını kazandı. İnşaat aynı yıl başladı ancak 1864 yılına kadar tamamlanmadı.

Brunel’in muhtemelen en iyi hatırlandığı eser, Büyük Batı Demiryolu için bir tünel, köprü ve viyadük ağı inşa etmesidir. 1833’te baş mühendisi olarak atandı ve Londra’yı Bristol’e bağlayan hatta çalışmalara başladı. İnşaatı sırasında etkileyici başarılar arasında Hanwell ve Chippenham, Maidenhead Köprüsü, Box Tüneli ve Bristol Temple Meads İstasyonu’ndaki viyadükler vardı. Brunel, bu hattaki standart göstergenin yerine geniş göstergeyi tanıttığı için not edilir. Swindon’dan Gloucester ve Güney Galler’e giden hat üzerinde çalışırken, Chepstow’daki Wye’yi geçmek için boru şeklindeki, asma ve makas köprüsü kombinasyonunu tasarladı. Bu tasarım Plymouth yakınlarındaki Saltash’taki Tamar üzerindeki ünlü köprüsünde daha da geliştirildi.

Köprüler, tüneller ve demiryollarının yanı sıra Brunel, birçok ünlü geminin tasarımından sorumluydu. 1837’de başlatılan ‘Büyük Batı’, transatlantik hizmete giren ilk vapurdu. 1843 yılında piyasaya sürülen ‘Büyük Britanya’, dünyanın ilk demir gövdeli, vidalı pervaneli, buharla çalışan yolcu gemisi oldu. 1859’da başlatılan ‘Büyük Doğu’, John Scott Russell ile işbirliği içinde tasarlandı ve o zamana kadar yapılmış en büyük gemi oldu, ancak ticari olarak başarılı değildi.

Brunel ayrıca Bristol, Monkwearmouth, Cardiff ve Milford Haven da dahil olmak üzere İngiltere’nin birçok rıhtımının yeniden tasarımından ve yapımından sorumluydu.

Brunel 15 Eylül 1859’da felç geçirdi.

Bruce Robert olarak bilinen Robert I, İskoçya’nın İngiltere’den bağımsızlığını güvence altına alan İskoçların kralıydı.

Robert, 11 Temmuz 1274’te aristokrat bir İskoç ailesinde doğdu. Babasıyla İskoç kraliyet ailesiyle uzaktan ilgiliydi. Annesinde Galyalı öncüler vardı. Bruce’un büyükbabası, 1290-1292 yıllarında üst üste geçen bir anlaşmazlık sırasında İskoç tahtının davacılarından biriydi. İngiliz kralı Edward I’den tahkim etmesi ve John Balliol’ü kral seçmesi istendi. Hem Bruce hem de babası Balliol’u desteklemeyi reddetti ve Edward I’in 1296’da İskoçya’yı Balliol’ü çekmeye zorlaması için işgalini destekledi. Edward daha sonra İskoçya’yı bir İngiltere eyaleti olarak yönetti.

Bruce daha sonra William Wallace’ın İngilizlere karşı ayaklanmasını destekledi. Wallace yenildikten sonra Bruce’un topraklarına el konulmadı ve 1298’de Bruce, İskoçya’nın koruyucusu oldu, Balliol’un yeğeni John Comyn ve Bruce’un İskoç tahtına en büyük rakibi 1306’da Bruce Comyn ile kavga etti ve Dumfries’teki bir kilisede bıçakladı . Edward tarafından yasaklandı ve papa tarafından aforoz edildi. Bruce şimdi taht hakkını ilan etti ve 27 Mart’ta Scone’da kral taç giydi. Ertesi yıl Bruce, Edward’ın ordusu tarafından görevden alındı ​​ve kaçmaya zorlandı. Karısı ve kızları hapsedildi ve üç erkek kardeşi idam edildi. Robert, kışı Antrim (Kuzey İrlanda) sahilindeki adada geçirdi.

İskoçya’ya dönen Robert, İngilizlere karşı oldukça başarılı bir gerilla savaşı yürüttü. Haziran 1314’te Bannockburn Muharebesi’nde, Edward II’nin altında çok daha büyük bir İngiliz ordusunu yenerek bağımsız bir İskoç monarşisinin yeniden kurulduğunu doğruladı. İki yıl sonra, kardeşi Edward Bruce İrlanda’nın yüksek kralı olarak açıldı, ancak 1318’de savaşta öldürüldü. Bannockburn ve 1318’de İskoç Berwick’in yakalanmasından sonra bile, Edward II, İskoçya’nın üstünlüğüne olan talebini bırakmayı reddetti. 1320’de İskoç küpeleri, baronlar ve ‘bölge topluluğu’ Papa XXII. John’a Robert’ın haklı hükümdarı olduğunu bildiren bir mektup gönderdi. Bu ‘Arbroath Deklarasyonu’ idi ve İskoç halkının antikliğini ve monarşisini iddia etti.

Dört yıl sonra, Robert bağımsız bir İskoçya kralı olarak papalık tanıma aldı. Fransız-İskoç ittifakı, İngiltere ve Fransa arasında düşmanlıkların patlak vermesi durumunda İskoçların İngiltere’ye savaşmak zorunda kaldıkları Corbeil Antlaşması’nda yenilendi. 1327’de İngilizler Edward II’yi oğlu lehine kullandı ve İskoçya ile barış sağlandı. Bu, İskoçya üzerindeki üstünlükle ilgili tüm İngilizce iddialarının tamamen feragat edilmesini içeriyordu. Robert 7 Haziran 1329’da öldü. Dunfermline’a gömüldü. Kalbinin Kutsal Topraklara götürülmesini istedi, ancak sadece İspanya’ya kadar ulaştı. İskoçya’ya iade edildi ve Melrose Manastırı’na gömüldü.

Brooke, Neo-Romantik şiirleri ve Birinci Dünya Savaşı’ndaki erken ölümü ile ün ve ideal imajına katkıda bulunan bir İngiliz şairiydi.

Rupert Brooke 3 Ağustos 1887’de doğdu. Babası Rugby Okulu’nda bir ev hanımıydı. ‘Bloomsbury Grubu’ndaki birçoğu ile arkadaş olduğu Cambridge Üniversitesi’nden ayrıldıktan sonra, Brooke Almanya’da okudu ve İtalya’ya gitti. 1909’da ‘Eski Zafer, Grantchester’ (1912) adlı şiirinde kutladığı Cambridge yakınlarındaki Grantchester köyüne taşındı. İlk şiir koleksiyonu 1911’de yayınlandı. 1913’te Brooke King, College’ın eski kolej Cambridge üyesi oldu.

Aynı yıl İngiltere’yi terk ederek Kuzey Amerika, Yeni Zelanda ve Pasifik adalarında seyahat etti. Birinci Dünya Savaşı’nın başlamasından kısa bir süre önce eve döndü. Kraliyet Deniz Bölümü’ne alındı ​​ve Ekim 1914’te gerçekleşen felaket Antwerp keşif gezisine katıldı. Şubat 1915’te Çanakkale Boğazı’na yelken açtı. Gemide sivrisinek ısırığından septisemi geliştirdi. 23 Nisan 1915’te Yunan Adası Skyros’tan bir hastane gemisinde öldü ve adadaki bir zeytin bahçesine gömüldü.

Rupert Brooke, ölümünün ardından yayınlanan savaş şiirleri ile savaşın açılış aylarının iyimserliğini yakaladı ve savaşta daha sonra çatışmada yayınlanan şiirle tezat oluşturan bir idealizmi ifade etti.

Charlotte, Emily ve Anne Brontë, romanları klasik hale gelen kızkardeşler ve yazarlardı.

Charlotte 21 Nisan 1816’da, Emily 30 Temmuz 1818’de ve Anne 17 Ocak 1820’de Thornton, Yorkshire’da doğdu. Her ikisi de çocuklukta ölen iki kız kardeşi ve bir erkek kardeşi Branwell vardı. Babaları Patrick, Yorkshire limanlarında Haworth köyünün rektörü olarak atanan bir Anglikan din adamlarıydı. 1821’de annelerinin ölümünden sonra Elizabeth Teyze aileye bakmaya geldi.

Her üç kız kardeş de farklı zamanlarda farklı okullara gitti ve evde öğretildi. Brontë çocukları genellikle yalıtılmış evlerinde birlikte yalnız kaldılar ve hepsi erken yaşlarda hikayeler yazmaya başladı.

Her üç kız kardeş de çeşitli zamanlarda öğretmen ve valilik olarak çalışıyordu. 1842’de Charlotte ve Emily, Fransızlarını geliştirmek için Brüksel’e gitti, ancak Elizabeth teyzelerinin ölümünden sonra eve dönmek zorunda kaldılar. Charlotte 1843-1844’te Brüksel’e İngilizce öğretmeni olarak döndü. 1845’te aile Haworth’ta tekrar bir araya geldi. Bu aşamada Branwell, içki ve uyuşturucu bağımlısıydı.

Mayıs 1846’da, kız kardeşler kendi masrafları ile bir miktar şiir yayınladılar. Bu, takma adları Currer (Charlotte), Ellis (Emily) ve Acton (Anne) Bell’in ilk kullanımıydı. Hepsi farklı başarı seviyelerine sahip romanlar yayınlamaya devam ettiler.

Anne’nin ‘Agnes Gray’ ve Charlotte’un ‘Jane Eyre’ 1847’de yayımlandı. ‘Jane Eyre’ yılın en çok satanlarından biriydi. Anne’nin ikinci romanı ‘Wildfell Hall Kiracısı’ ve Emily’nin ‘Wuthering Heights’ 1848’de yayınlandı. ‘Kiracı’ iyi sattı, ancak ‘Wuthering Heights’ olmadı.

Branwell 1848 Eylül’ünde tüberkülozdan öldü. Emily aynı hastalıktan 19 Aralık 1848’de ve Anne de 28 Mayıs 1849’da öldü.

Babasıyla yalnız bırakan Charlotte yazmaya devam etti. Şu anda tanınmış bir yazardı ve Londra’yı birkaç kez ziyaret etti. ‘Shirley’ 1849’da ve ‘Villette’ olarak 1853’te yayınlandı. 1854’te Charlotte babasının küratörü Arthur Nicholls ile evlendi. 31 Mart 1855’te tüberkülozdan öldü.

Brandt, 1969’dan 1974’e kadar Alman bir politikacı ve başbakandı. 1971’de Nobel Barış Ödülü’nü kazandı.

Willy Brandt, 18 Aralık 1913’te Kuzey Almanya’nın Lübeck şehrinde Karl Herbert Frahm’da doğdu. 1920’lerin sonunda sosyalist oldu. 1933’te adını değiştirdi ve Nazilerin tutuklanmasından kaçınmak için Norveç’e kaçtı. 1940’ta Almanya’nın Norveç’i işgalinden sonra, 1945’e kadar yaşadığı İsveç’e kaçtı.

Brandt, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Almanya’ya döndü. 1948’de siyasi kariyerine başladı, Sosyal Demokrat Parti (SPD) içinde çeşitli bürolar açtı ve Alman parlamentosuna üye oldu.

Brandt ilk olarak 1957’den 1966’ya kadar Batı Berlin belediye başkanlığı görevini üstlendiğinde Almanya dışında tanındı. Bu, 1961’de Berlin Duvarı’nın inşasıyla şehir için özellikle gergin bir zamandı.

1960’ların başında Brandt, Sosyal Demokrat Parti ve onun şansölye adayı arasında önde gelen isimdi. 1961 ve 1965 seçimlerinde başarısız oldu, ancak 1966 koalisyon hükümetinde başkan yardımcısı ve dışişleri bakanı oldu.

1969’da Brandt, şansölye seçildi ve 1972 genel seçiminde göreve devam etti. Ana politikası, Batı ve Doğu Almanya arasında daha yakın bağlar yaratmaya ve Polonya ile Sovyetler Birliği ile ilişkileri geliştirmeye çalıştığı için ‘Ostpolitik’ idi. Almanya’da Brandt’ın ‘Ostpolitik’ tartışmalıydı, ancak 1971’de çalışmaları için Nobel Barış Ödülü’ne layık görüldü.

Nisan 1974’te Brandt’ın kişisel yardımcılarından biri Doğu Alman casusu olduğu için tutuklandı. Brandt bir sonraki ay sorumluluk aldı ve istifa etti.

Brandt 1987 yılına kadar SPD’nin başkanı olarak kaldı ve ölümüne kadar onursal başkan oldu. 1979’dan 1983’e kadar Avrupa Parlamentosu üyesiydi. 1977’de Brandt Raporunu üreten uluslararası bir komisyonun başkanlığına atandı ve uluslararası toplumun Üçüncü Dünya’daki kalkınma tutumunda köklü değişiklikler çağrısında bulundu. 1989’un sonlarında Brandt, Alman siyasetinde solda, Almanya’nın iki yarısının yeniden birleşmesini halka açıklayan ilk liderlerden biriydi.

Brandt, 8 Ekim 1992’de Bonn yakınlarında öldü.

Boyle, 17. yüzyılın önde gelen entelektüel figürüydü ve modern kimyanın kurucularından biriydi.

Robert Boyle, 27 Ocak 1627’de İrlanda’nın güneydoğusundaki County Waterford’da doğdu. Cork başlığının yedinci oğluydu. Eton’da eğitim gördü ve daha sonra Avrupa’da seyahat etti ve okudu. 1644’te kıtadan bilime son derece ilgi duydu ve bir laboratuvar kurduğu Dorset’e yerleşti. 1655 veya 1666’da Boyle Oxford’a taşındı. Burada Robert Hooke’u asistan olarak görevlendirdi ve birlikte Boyle, vakum odası veya hava pompası ile ilişkili en ünlü deney ekipmanını tasarladılar.

O zamanlar bir deney fikri bile tartışmalıydı. Bir şeyi keşfetmenin yerleşik yöntemi, Aristoteles’in ve diğerlerinin 2.000 yıl önce çalışmış olduğu belirlenmiş mantıksal kuralları kullanarak onu tartışmaktı. Boyle, doğayı gözlemlemeye ve sonuçlarını gerçekte olandan çıkarmaya daha fazla ilgi duyuyordu. Kontrollü deneyler yapan ve çalışmalarını prosedür, aparat ve gözlemlerle ilgili ayrıntılarla yayınlayan ilk önemli bilim adamıydı. 1659’da yayınlamaya başladı ve hayatının geri kalanı boyunca felsefe, tıp ve din kadar çeşitli konularda devam etti.

En ünlü olduğu Boyle Kanunu’dur. Bu, bir gazın hacmi azalırsa, basıncın orantılı olarak arttığını belirtir. Tüm gazlar küçük parçacıklardan yapılmışsa sonuçlarının açıklanabileceğini anlayan Boyle, kimyada evrensel bir ‘ceset teorisi’ inşa etmeye çalıştı. Modern bir ‘element’ fikrini tanımladı, ayrıca bazlardan asitleri anlatmak için turnusol testini tanıttı ve diğer birçok standart kimyasal testi tanıttı.

1660 yılında, diğer 11 kişiyle birlikte, Boyle Londra’da Kraliyet Cemiyeti’ni kurdu ve deneylere tanıklık etmek ve şimdi bilimsel konular dediğimiz şeyi tartışmak için buluştu.

1668’de Boyle, kız kardeşiyle birlikte kalıcı olarak Londra’ya taşındı. 1680’de Kraliyet Cemiyeti başkanlığını reddetti, çünkü yemin istenen dini ilkelerini güçlü bir şekilde ihlal etti. Boyle 31 Aralık 1691’de Londra’da öldü.

Boudicca, Doğu İngiltere’nin Iceni halkının kraliçesiydi ve işgalci Roma güçlerine karşı büyük bir ayaklanma başlattı.

Boudicca, Doğu Anglia’nın Iceni halkının hükümdarı Prasutagus ile evlendi. Romalılar MS 43’te güney İngiltere’yi fethettiğinde Prasutagus’un yönetmeye devam etmesine izin verdiler. Bununla birlikte, Prasutagus öldüğünde Romalılar Iceni’yi doğrudan yönetmeye karar verdiler ve önde gelen kabilelerin mülklerine el koydu. Ayrıca Boudicca’yı soyup kandırdıkları ve kızlarına tecavüz ettikleri söyleniyor. Bu eylemler Roma yönetimindeki yaygın kızgınlığı şiddetlendirdi.

MS 60 veya 61’de, Roma valisi Gaius Suetonius Paullinus Kuzey Galler’de bir kampanya yürütürken Iceni isyan etti. Diğer kabilelerin üyeleri de onlara katıldı.

Boudicca’nın savaşçıları Roma Dokuzuncu Lejyonunu başarıyla yendi ve Roma İngiltere’nin başkentini, sonra Colchester’da yok etti. Londra ve Verulamium’u (St Albans) yok etmeye devam ettiler. Binlerce kişi öldürüldü. Sonunda Boudicca, Paulinus liderliğindeki bir Roma ordusu tarafından yenildi. Birçok İngiliz öldürüldü ve Boudicca’nın yakalanmamak için kendini zehirlediği düşünülüyor. Savaşın ve Boudicca’nın ölümünün yeri bilinmiyor.

Çılgınca ve akranları tarafından büyük ölçüde göz ardı edilen vizyoner şair ve oymacı William Blake, şimdi İngiliz edebiyatına ve sanatına en büyük katkıda bulunanlar arasında tanınmaktadır.

Yaşamının çoğunu yaşadığı Londra Soho’da doğdu ve her ikisi de Dissenters’ın daha hos ve karısının oğluydu. Blake’in ilk tutkuları şiirle değil, resimle ve 14 yaşındayken, çizim okuluna gittikten sonra gravürcüsü James Basire’a atandı. Yedi yıllık görev süresi bittikten sonra Blake, Kraliyet Akademisi’nde eğitim gördü, ancak cumhurbaşkanı Sir Joshua Reynolds’un estetik doktrinlerini sorguladığı biliniyor ve orada kaldığı süre kısaydı. Bununla birlikte, çalışmaları onu etkilemiş olabilecek akademisyenler John Flaxman ve Henry Fuseli ile arkadaşlıklar sağladı.

1784’te bir matbaa kurdu, ancak birkaç yıl içinde iş akın etti ve hayatının geri kalanı boyunca Blake, gravürcü ve çizer olarak bir yaşamı ekledi. 1782’de evlendiği karısı Catharine sadık ve gayretli kaldı ve bugün hatırlandığı aydınlatılmış şiirini basmasına yardım etti.

1789’da şarkı sözlerinin en nezaketi olan Masumiyet Şarkılarını yayınladı, ancak koleksiyonu yetişkin yolsuzluğu ve baskısının derin bir ifadesini içeren Deneyim Şarkıları izledi. Uzun çalışma listesi, amansız enerjiyi ve sürüşü gösteriyor. Bilinen en karmaşık yazarlardan biri olarak, kariyerini özetlemek imkansız – aşırı uçların bir kombinasyonuydu. Medeniyet vizyonu kaçınılmaz olarak kaotik ve çelişkili olarak dönemin siyasi kargaşasını yansıtıyor. Sadece geçmişe baktığımızda, çalışmalarını takdir etmeye başlayabiliriz ve karmaşık ve aldatıcı kaynaklarını çözebiliriz.

Blair, 1997 – 2007 yılları arasında on yıl boyunca başbakanlık yaptı. İşçi Partisini soldan İngiliz siyasetinin merkez alanına doğru hareket ettirmekten sorumluydu ve bu da parti için birbirini izlemeyen üç ardışık şartla sonuçlandı.

Anthony Blair, 6 Mayıs 1953’te Edinburgh’da doğdu. Oxford Üniversitesi’nde eğitim gördü, avukat oldu ve 1983’te Sedgefield Parlamentosu İşçi Partisi üyesi seçildi. Kısa süre sonra, sendikalar, tek taraflı nükleer silahsızlanma, kamuoyu ile ilişkisini reddederek, İşçi’yi seçmen için daha kabul edilebilir hale getirmeye çalışan bir grup kendini bilinçli parti ‘modernleştirici’ (Gordon Brown ve Peter Mandelson da dahil) ile özdeşleşti. mülkiyet ve yüksek vergilendirme.

1994 yılında, o zamanki lider John Smith’in beklenmedik ölümünden sonra, Gordon Brown liderlik oylamasında modernleşme yanlısı oylamayı bölmekten kaçınmak için kenara çekildikten sonra İşçi Partisi lideri oldu. Blair, 1997 genel seçimlerinde Labour’un heyelan zaferiyle daha da vurgulanan, lider olarak tartışmasız bir otoriteye ulaştı. 43 yaşında, 1812’de Lord Liverpool’dan bu yana en genç prömiyerdi. BritPop, BritArt ve Milenyum Kubbe tarafından sembolize edilen genç ve modern bir Britanya imajını tanıtmaya çalıştı. Politikalarının bazıları gerçekten radikaldi, özellikle Galler ve İskoçya’ya bir miktar özerk yönetim sağlayan anayasal reformlar. Ancak, kamu hizmetlerinde reform yapma vaadinin uygulanması daha az kolay oldu ve özel girişim girişimlerine tartışmalı bir güven duyulması, ulaşım, eğitim veya sağlık hizmetlerinde beklenen gelişmeleri sağlayamadı.

Blair 2001 yılında yeniden seçildi. İkinci dönemi daha sıkıntılıydı, eski müttefiki Şansölye Gordon Brown ile bir yarık hakim oldu. 2002 – 2003’te Blair, kendi partisinde ve daha geniş halk arasında ciddi huzursuzluğa rağmen, ABD hükümetinin ‘terörle savaşını’ destekleyerek kişisel otoritesini riske attı. Blair, 2005’te bir Çalışma Başbakanı için eşi benzeri görülmemiş bir üçüncü dönemde yeniden seçildi. Aynı yıl Gleneagles’teki G8 zirvesine başkanlık etti ve onun için artan öncelikler haline gelen iki konuya – iklim değişikliği ve Afrika – odaklandı.

Blair, Haziran 2007’de istifa etti ve Gordon Brown tarafından başbakan oldu. Blair ve müttefikleri, neredeyse yirmi yıl muhalefetin ardından İşçi Partisi’ni tekrar seçilebilir hale getirmeyi başardılar. Eleştirmenlerine göre, bu başarı partinin ilkelerini terk etmek pahasına yapıldı. Destekçilerine, ahlaki olarak haklı olduğunu düşündüğü politikaların (özellikle Irak’taki savaş) peşinde halkın popülaritesini riske atmak isteyen bir adamdı.

Edward asla kral olmasa da – babası III. Edward’dan önce öldü – yüz yıl savaşında Fransızlara karşı önemli zaferlerle büyük bir ortaçağ askeri kahramanı olarak hatırlanıyor.

Edward, 15 Haziran 1330’da Edward III’ün en büyük oğlu Oxfordshire’daki Woodstock’da doğdu. 1343’te Galler prensi kuruldu. Erken yaşta askeri parlaklık gösterdi ve Fransız ordusunun sadece 16 yaşındayken Crecy Savaşı’ndaki yenilgisinde önemli bir rol oynadı. 1355’te babasının teğmenine atandı. Gascony ve ertesi yıl Fransız kral mahkumunu alarak Poitiers’de Fransızlara karşı önemli bir zafer daha kazandı.

1362’de Edward Kentli Joan ile evlendi ve babası tarafından Aquitaine ve Gascony prensi kuruldu. Edward ve karısı yeni Fransız alanlarında yaşamaya gitti. 1367’de Edward Kastilya Kralı Pedro’yı restore etmek için İspanya’ya bir sefer başlattı ve kuzey Kastilya’daki Najera Savaşı’nda zaferle tekrar kendini kanıtladı. Edward Aquitaine’ye döndü ve burada İspanyol seferi için vergi toplayarak soylularla popülerliğini kaybetti. Ona karşı isyan ettiler ve 1370’de Edward Limoges şehrini kuşattı. Düştüğünde, 3.000 nüfusu katledildi. Bir yıl sonra Edward İngiltere’ye döndü.

Edward, 8 Haziran 1376’da 45 yaşında, muhtemelen İspanya’da sözleşmeli bir hastalıktan öldü ve Canterbury Katedrali’ne büyük bir ihtişamla gömüldü. Küçük oğlu Richard, bir yıl sonra III. Edward’ın yerini aldı.

Yaşamı boyunca Woodstock Edward’ı olarak biliniyordu. Kara Prens unvanı ölümünden sonra gelişti ve giydiği kara zırhı ifade edebilir.

Bismarck, küçük Alman devletleri koleksiyonunu Alman imparatorluğuna dönüştürmekten sorumluydu ve ilk şansölyesiydi.

Otto Eduard Leopold von Bismarck, 1 Nisan 1815’te Berlin’in kuzeybatısındaki Schönhausen’de aristokrat bir ailede doğdu. Berlin’de prestijli bir okula, ardından Göttingen Üniversitesi’ne gitti. Daha sonra Prusya kamu hizmetine girdi, ancak işinden sıkıldı ve 1838’de istifa etti. Neredeyse on yıl boyunca babasının aile sitelerini yönetmesine yardım etti.

1847’de Bismarck, ona istikrar sağlayan Johanna von Puttkamer ile evlendi. O da, Lutheranism’in Hıristiyan geleneğini de kucakladığı ve siyasi kariyerine, aşırı muhafazakar bir kraliyetçi olarak ün kazandığı Prusya yasama organında başladığı, hayatında önemli bir değişim yılıydı. 1851’de IV. Kral Frederick Wilhelm IV Bismarck’ı Alman Konfederasyonu’na Prusya temsilcisi olarak atadı. Daha sonra Rusya ve Fransa büyükelçisi olarak görev yaptı. 1862’de Prusya’ya döndü ve yeni kral Wilhelm I tarafından başbakanlığa atandı.

Bismarck, Alman devletlerini Prusya’nın merkezinde olacak şekilde tek bir imparatorlukta birleştirmeye kararlıydı. Avusturya’nın desteğiyle, genişletilmiş Prusya ordusunu Danimarka’dan Schleswig ve Holstein eyaletlerini yakalamak için kullandı. Daha sonra Avusturya ve Alman müttefikleriyle bu illerin yönetimi konusunda Prusya’nın zafer kazandığı bir savaşa tırmandı. Prusya daha sonra Almanya’da daha fazla bölgeyi ilhak etti.

Güney Alman devletlerini Kuzey Alman Konfederasyonu’na katılmaya ikna edemediği için, Alman devletlerini bir araya getirmenin bir yolu olarak Fransa ile düşmanlıkları kışkırttı. Fransız-Prusya Savaşı’ndaki Alman zaferi güney Alman eyaletlerini kazandı ve 1871’de bir Alman imparatorluğuna katılmayı kabul ettiler. Prusya I. Wilhelm imparator oldu.

Yeni Almanya’nın ‘şansölyesi’ olarak Bismarck, birleşik bir ulusal kimliğe sahip güçlü bir devlet kurmaya odaklandı. Hedeflerinden biri, özellikle güney Almanya’da çok fazla etkiye sahip olduğuna inandığı Katolik Kilisesi idi. Ayrıca, kısmen sağlık sigortası ve emekli aylıkları getirerek sosyalizmin yayılmasını önlemek için çalıştı.

Yurtdışında Bismarck, Alman imparatorluğunu Avrupa’nın en güçlüsü yapmayı hedefliyordu. 1879’da Fransa ve Rusya’ya karşı koymak için Avusturya-Macaristan ile bir ittifak müzakere etti. İtalya daha sonra ittifaka katıldı. Britanya’yı yabancılaştırmaktan kaçınmak için Bismarck, Rus tehdidine karşı statükoyu korumak için tasarlanmış 1887 tarihli iki Akdeniz Anlaşmasını düzenledi.

1890’da Bismarck, yeni imparator II.Wilhelm’e katılmadıktan sonra istifa etti. Hamburg yakınlarındaki mülküne emekli oldu ve 30 Temmuz 1898’de orada öldü.

1920’ler ve 1950’ler arasında Bevin, İngiliz işçi hareketinde ve İngiliz dış politikasında merkezi bir figürdü ve 1940’ların sonlarında dış sekreter olarak görev yaptı.

Bevin 9 Mart 1881’de Somerset’te doğdu. Çok az resmi eğitim aldı ve sekiz yaşında yetim kaldı. Bristol rıhtımlarında 11 yaşında çalışmaya başladı, ancak kısa süre içinde organizasyon için olağanüstü bir hediye sergiledi. Liman İşçileri Sendikası’na dahil oldu ve 1922’de genel sekreter olduğu Ulaştırma ve Genel İşçi Sendikası’nın oluşturulmasında etkili oldu. Bu, erkekler ve bir araya gelmeyi ve bir arada tutmayı gerektirdiği için anıtsal bir başarıydı. kadınlar çok çeşitli işlerden tek ve bütünleşik bir birlik yapısına dönüşüyor.

Savaşlar arası yıllarda, Bevin parlamentonun dışında olmasına rağmen, İşçi Partisi stratejisinin ve ideolojisinin gelişiminde önde gelen bir figürdü ve örgütlü emek iddialarının İşçi Partisi’nin ethos ve politikalarının merkezi haline getirilmesinden sorumluydu. zaman. 1935 parti konferansındaki güçlü konuşması George Lansbury’nin parti lideri olarak Clement Attlee’nin yerini almasından sorumluydu. 1940 yılında Bevin savaş zamanı koalisyon hükümetinde Winston Churchill tarafından çalışma bakanlığına atandı ve kısa süre sonra Central Wandsworth parlamentosu üyesi oldu. Bu atama, Churchill’in en yaratıcı ve en etkili eylemlerinden biri olduğunu kanıtladı. Bevin, Britanya’yı tüm insan ve maddi kaynakların savaş çabalarına odaklandığı toplam bir savaş ekonomisine dönüştürmeyi başardı.

1945’te Bevin, Clement Attlee’nin İşçi Partisi hükümetinde dışişleri sekreteri oldu. Savaş sonrası yılların akışkan ve istikrarsız siyasi ortamında, SSCB’ye karşı Soğuk Savaşta ABD’nin sadık bir müttefiki olarak İngiltere için açık ve net bir rol oynamıştır. Ayrıca ABD Dışişleri Bakanlığı’ndan, savaş sonrası Avrupa’nın yeniden yapılandırılmasında önemli bir tahta olan Marshall Planı haline gelen belirsiz bildirilerin şekillenmesine yardımcı oldu ve 1949’da Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’nün oluşturulmasında merkezi isim oldu.

Politikaları bazı kritik kusurları ortaya çıkardı, özellikle İngiltere’nin 1945’ten sonra dünyadaki azalan gücünü anlamada başarısız oldu ve İngiltere’nin kendi nükleer silah programını geliştirme kararında ortaya çıktı. Ancak Bevin, 14 Nisan 1951’de öldüğünde savaş sonrası dünyanın yaratıcılarından en önemlilerinden biri olarak haklı olarak övüldü.

Beveridge, refah devletinin gelişimi ile yakından ilişkili bir İngiliz ekonomist ve sosyal reformcuydu.

William Beveridge, 5 Mart 1879’da babasının Hindistan Devlet Memurluğu hakimi olduğu Bengal, Hindistan’da doğdu. Bir avukat yetiştirdi, ancak 1906-1914 Liberal hükümeti sırasında David Lloyd George’a yaşlılık aylıkları ve ulusal sigorta konusunda tavsiyelerde bulunulduğu zaman öne çıktı. Birinci Dünya Savaşı sırasında Beveridge, insan gücünü harekete geçirmek ve kontrol etmekle ilgiliydi. 1919’da, 1937’ye kadar kaldığı Londra Ekonomi Okulu’nun direktörü oldu.

1941’de hükümet, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra İngiltere’nin yeniden inşa edilmesi gereken yollarla ilgili bir rapor hazırladığında, Beveridge sorumluluk almak için bariz bir seçimdi. Raporunu 1942’de yayınladı ve hükümetin, ‘İstemek, Hastalık, Cehalet, Squalor ve Tembellik’ adlı beş ‘Dev Kötülük’le savaşmanın yollarını bulmasını önerdi.

1945’te İşçi Partisi genel seçimlerde Winston Churchill’in Muhafazakâr Partisi’ni yendi. Yeni başbakan Clement Attlee, 1942 Beveridge Raporunda belirtilen refah devletini tanıtacağını duyurdu. Bu, 1948’de herkes için ücretsiz tıbbi tedavi ile bir Ulusal Sağlık Servisi’nin kurulmasını da içeriyordu. Nüfusun ‘mezardan mezara’ korunabilmesi için ‘sosyal güvenlik’ sağlamak için ulusal bir fayda sistemi de getirildi. Yeni sistem kısmen 1911 yılında Lloyd George tarafından kurulan ulusal sigorta programı üzerine inşa edildi. Çalışan insanlar, işverenlerin yaptığı gibi her hafta hala katkıda bulunmak zorunda kaldılar, ancak sağlanan faydalar artık çok daha büyüktü.

1946’da Beveridge bir akran oldu ve Lordlar Kamarasındaki Liberallerin lideri oldu. 16 Mart 1963’te öldü.

Aneurin Bevan, savaş sonrası İşçi Partisi hükümetinin en önemli bakanlarından biriydi ve Ulusal Sağlık Hizmetinin baş mimarı.

Aneurin Bevan 15 Kasım 1897’de Galler’de Tredegar’da doğdu. Babası bir madenciydi ve Bevan’ın büyüdüğü yoksul işçi sınıfı ailesi, ona yoksulluk ve hastalık sorunları hakkında ilk elden deneyim verdi.

Bevan 13 yaşında okulu bıraktı ve yerel bir kömür ocağında çalışmaya başladı. Esnaf sendikası aktivisti oldu ve Londra’da okumak için burs kazandı. Bu dönemde sosyalizm fikirleri ile ikna oldu. 1926 General Strike sırasında Bevan, Güney Galler madencilerinin liderlerinden biri olarak ortaya çıktı. 1929’da Bevan, Ebbw Vale parlamentosu İşçi üyesi olarak seçildi. 1934’te başka bir İşçi Partisi Milletvekili Jennie Lee ile evlendi.

İkinci Dünya Savaşı sırasında Bevan, Avam Kamarası’nda solun liderlerinden biriydi. 1945 genel seçimlerindeki heyelan İşçi zaferinden sonra Bevan, Ulusal Sağlık Hizmetini kurmaktan sorumlu sağlık bakanı olarak atandı. 5 Temmuz 1948’de hükümet tüm tıbbi hizmetlerin sorumluluğunu üstlendi ve herkes için ücretsiz teşhis ve tedavi yapıldı.

1951’de Bevan çalışma bakanı olarak görevlendirildi. Kısa süre sonra, diş bakımı ve gözlükler için reçete masraflarının getirilmesini protesto etmek için hükümetten istifa etti. Bevan, önümüzdeki beş yıl boyunca ‘Bevanites’ olarak bilinen İşçi Partisi’nin sol kanadını yönetti. 1955’te parti lideri adaylarından biri olarak kaldı ancak Hugh Gaitskell tarafından yenildi. Gaitskell yönetiminde dışişleri sekreteri olarak görev yapmayı kabul etti.

1959’da Bevan, zaten terminal kanserden muzdarip olmasına rağmen, İşçi Partisi genel başkan yardımcılığına seçildi. 6 Temmuz 1960’ta öldü.

Besant, İngiliz sosyal reformcusu, kadın hakları kampanyacısı ve Hint milliyetçiliğinin destekçisiydi.

Annie Woods 1 Ekim 1847’de Londra’da doğdu. Hiç şüphesiz kısmen babasının beş yaşındayken ölmesi nedeniyle mutsuz bir çocukluğu vardı. Annie’nin annesi, arkadaşı Frederick Marryat’ın kız kardeşi arkadaşı Ellen Marryat’ın kızı için sorumluluk almaya ikna etti ve Ellen, Annie’nin iyi bir eğitim almasını sağladı.

1867’de Annie bir din adamı olan Frank Besant ile evlendi ve iki çocukları oldu. Ancak Annie’nin gittikçe din karşıtı görüşleri, 1873’te yasal bir ayrıma yol açtı. Besant, ‘özgür düşünceyi’ vaaz eden Ulusal Laik Toplum’a ve aynı zamanda söz konusu sosyalist örgüt olan Fabian Cemiyeti’ne üye oldu.

1870’lerde Annie Besant ve Charles Bradlaugh, sendikalar, ulusal eğitim, kadınların oy kullanma hakkı ve doğum kontrolü gibi konularda ileri düzey fikirleri savunan haftalık Ulusal Reformcu’yu düzenledi. Doğum kontrolündeki broşürleri için çift müstehcenlik nedeniyle yargılanmış, ancak daha sonra beraat etmişlerdir.

Besant, daha iyi çalışma koşulları için bir dizi işçi gösterisini destekledi. 1888’de Doğu Londra’daki Bryant and May maç fabrikasında kadın işçilerin grevinin düzenlenmesine yardımcı oldu. Kadınlar açlık ücretlerinden ve fabrikadaki fosfor dumanlarının sağlıkları üzerindeki korkunç etkilerinden şikayetçiydi. Grev sonunda patronlarının çalışma durumlarını önemli ölçüde iyileştirmesine yol açtı.

Sosyal ve politik reform, Besant’ın gençliğinin dinini değiştirmek için her şeyi kucaklayan bir gerçeğe olan açlığını tatmin etmiyor gibi görünüyor. 1875 yılında kurulan ve Hindu karma ve reenkarnasyon fikirlerine dayanan dini bir hareket olan Theosophy ile ilgilenmeye başladı. Teosofi Topluluğunun bir üyesi ve daha sonra lideri olarak Besant, Teosofik inançların dünyaya, özellikle Hindistan’a yayılmasına yardımcı oldu.

Besant ilk olarak 1893’te Hindistan’ı ziyaret etti ve daha sonra oraya yerleşti ve Hindistan milliyetçi hareketine katıldı. 1916’da başkanlığını yaptığı Hint Ev İdaresi Ligi’ni kurdu. Ayrıca Hindistan Ulusal Kongresi’nin önde gelen bir üyesiydi.

1920’lerin sonlarında Besant, protégé ile Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti ve yeni Mesih ve Buda’nın enkarnasyonu olduğunu iddia ettiği oğlu Jiddu Krishnamurti’yi kabul etti. Krishnamurti bu iddiaları 1929’da reddetti.

Besant, 20 Eylül 1933’te Hindistan’da öldü.

Berners Lee, World Wide Web’i icat eden İngiliz bir bilgisayar bilimcisidir.

Timothy John Berners Lee 8 Haziran 1955’te doğdu ve Londra’da büyüdü. Oxford Üniversitesi’nde fizik okudu ve yazılım mühendisi oldu.

1980’de Cenevre’deki Avrupa Parçacık Fiziği Laboratuvarı CERN’de çalışırken, her yerde araştırmacıların bilgi paylaşmasına izin verecek olan ‘hipermetin’ kavramına dayanan küresel bir sistem kavramını tanımladı. Ayrıca ‘Sorgula’ adlı bir prototip de yaptı.

1984’te Berners Lee, büyük bir Avrupa İnternet düğümüne de ev sahipliği yapan CERN’e döndü. 1989’da Berners Lee, sadece bir şirket içinde değil, küresel olarak bilgi paylaşmak ve dağıtmak için bir sistem oluşturmak üzere İnternet ile köprü metni ile evlendiği ‘Bilgi Yönetimi: Bir Teklif’ adlı bir makale yayınladı. Dünya Çapında Ağ adını aldı.

Ayrıca ilk web tarayıcısını ve editörünü de yarattı. Dünyanın ilk web sitesi olan http://info.cern.ch, 6 Ağustos 1991’de açıldı. World Wide Web konseptini açıkladı ve kullanıcılara kendi web sitelerini kullanmaya başlamalarını sağladı.

1994 yılında Berners Lee Boston’daki Massachusetts Teknoloji Enstitüsü’nde Bilgisayar Bilimleri Laboratuvarı’nda (LCS) World Wide Web Konsorsiyumu’nu kurdu. O zamandan beri konsorsiyumun direktörü olarak görev yapıyor. Ayrıca Bilgisayar Bilimleri ve Yapay Zeka Laboratuvarı haline gelen LCS’de kıdemli araştırma bilimcisi olarak çalışmaktadır.

Bell, İskoçya doğumlu Amerikalı bir bilim adamı ve mucitti, en çok telefonun geliştirilmesi konusundaki öncü çalışmaları ile ünlüdür.

Alexander Graham Bell 3 Mart 1847’de Edinburgh’da doğdu ve orada ve Londra’da eğitim gördü. Babası ve büyükbabasının her ikisi de yer değiştirme konusunda otoritelerdi ve 16 yaşındayken Bell, konuşma mekaniğini araştırmaya başladı. 1870’de Bell ailesi ile Kanada’ya göç etti ve ertesi yıl öğretmek için Amerika Birleşik Devletleri’ne taşındı. Orada, sağır-sessiz çocuklara öğretmek için babası tarafından geliştirilen, görünür konuşma adı verilen bir sisteme öncülük etti. 1872’de Bell, sağır öğretmenleri yetiştirmek için Boston’da bir okul kurdu. Okul daha sonra Boston Üniversitesi’nin bir parçası oldu ve burada Bell 1873’te vokal fizyolojisi profesörü olarak atandı. 1882’de ABD vatandaşı oldu.

Bell uzun zamandan beri konuşma iletme fikrinden etkilenmişti ve 1875 yılında elektriği sese dönüştürebilecek basit bir alıcı ortaya çıkmıştı. Diğerleri bir İtalyan-Amerikan Antonio Meucci de dahil olmak üzere aynı çizgide çalışıyordu ve telefonu icat etmek için kimlerin kredilendirilmesi gerektiği konusunda tartışmalar sürüyor. Ancak Bell’e 7 Mart 1876’da telefon için patent verildi ve hızlı bir şekilde gelişti. Bir yıl içinde Connecticut’ta ilk telefon santrali kuruldu ve 1877’de Bell Telefon Şirketi kuruldu, Bell hisselerin üçte birinin sahibi oldu ve onu hızla zengin bir adam yaptı.

1880’de Bell buluşu için Fransız Volta Ödülü’ne layık görüldü ve parayla Washington’da Volta Laboratuvarı’nı kurdu, burada iletişim, tıbbi araştırma ve sağırlara konuşma öğretme teknikleri konusunda Helen Keller ile çalışarak deneylerini sürdürdü. diğerleri arasında. 1885’te Nova Scotia’da arazi satın aldı ve orada, özellikle havacılık alanında deneylere devam ettiği bir yaz evi kurdu.

1888’de Bell, National Geographic Society’nin kurucu üyelerinden biriydi ve 1896’dan 1904’e kadar başkanı olarak görev yaptı ve ayrıca dergisinin kurulmasına yardımcı oldu.

Bell, 2 Ağustos 1922’de Nova Scotia’daki evinde öldü.

Behn, İngiliz edebiyatında en iyi oyunları ve ‘Oroonoko’ romanıyla tanınan ilk profesyonel kadın yazardı.

Aphra Johnson, 1640 yılında Canterbury yakınlarında doğdu ve o yılın 14 Aralık’ta vaftiz edildi. Gençliğinin bir kısmını Batı Hint Adaları’ndaki Hollanda Guyanası’nda geçirdiği düşünülüyor. 1664’te Hollandalı veya Alman ebeveynlerinin tüccarı Johan Behn ile evlendi, ancak evliliğin çok uzun sürdüğü düşünülmüyor. 1666’da Antwerp’te İngiliz casusluğu yaptığı biliniyor. Borçtan hapis cezası gelir elde etmesine neden oldu.

Behn bir dizi başarılı oyun yazdı. İlk ‘Zorunlu Evlilik’ 1671’de üretildi. En başarılı olan ‘Rover’ (1681) iki parça halinde üretildi ve II. Charles’ın metresi olan döküm Nell Gwyn’e dahil edildi. Behn’ın kaynakları arasında, günümüz pandomiminin öncüsü olan ‘Ayın İmparatoru’ (1687) adlı faresinde kullandığı İtalyan commedia dell’arte (doğaçlama komedi) vardı.

Behn’in romanı ‘Oroonoko’ (1688) köleleştirilmiş bir Afrika prensinin öyküsüdür ve şimdi İngiliz romanının gelişiminde temel taşı olarak kabul edilmektedir. Behn, oyunların ve nesirlerin yanı sıra şiir ve Fransızca ve Latince’den eserler yazdı. Zamanında profesyonel bir yazar olarak bağımsızlığı ve cinsiyetler arasındaki eşitlik konusundaki endişesi için sıra dışı bir ünlüydü.

Behn 16 Nisan 1689’da öldü ve Westminster Manastırı’na gömüldü.

Beeton, ‘Hanehalkı Yönetimi Kitabı’ şimdiye kadar yayınlanan en ünlü yemek kitaplarından biri olan Viktorya dönemi bir yazardı.

Isabella Mayson 12 Mart 1836’da Londra’da doğdu. Almanya’da eğitim gördü. 1856’da zengin bir yayınevi olan Samuel Beeton ile evlendi ve kocasının yayınları için yemek pişirme ve ev yönetimi hakkında makaleler yazmaya başladı.

1861’de, ünlü ‘Hanehalkı Yönetimi Kitabı’nın ilk taksiti yayınlandı. Bu kitap, ilk yayın yılında 60.000’den fazla ve 1868 yılına kadar yaklaşık iki milyondan fazla satan hemen bir başarıydı. Kitapların yanı sıra, ev yönetimi, çocuk bakımı, görgü kuralları, eğlendirici ve hizmetkârların istihdamı ile ilgili tavsiyeler de vardı. Hemen hemen her sayfada renkli gravürler ile gösterildi ve bugün hala kullanılan düzende tarifleri ilk biçimlendirdi.

Beeton 6 Şubat 1865’te dördüncü çocuğunun doğumundan sonra bir enfeksiyondan öldü.

Saygıdeğer Bede olarak da bilinen St Bede, tüm Anglo-Sakson bilginlerinin en büyüğü olarak kabul edilir. Başta ilahiyat ve tarihle ilgili yaklaşık 40 kitap yazdı.

Bede muhtemelen Monkton, Durham’da doğdu. Ailenin geçmişi hakkında hiçbir şey bilinmiyor. Yedi yaşındayken, MS 674 olan Benedict Biscop’un bakımına emanet edildi ve Wearmouth’ta St Peter manastırını kurdu. MS 682’de Bede, manastırını hayatının geri kalanını geçirdiği Jarrow’a taşıdı. 19 yaşına geldiğinde bir sağır olmuş ve 30 yaşında rahipliğe terfi etmişti.

Bursu, İncil üzerine yorumlar, doğa, müzik ve şiir gözlemleri de dahil olmak üzere çok çeşitli konuları kapsamıştır. Erken İngiliz tarihinin anlaşılması ve Hıristiyanlığın gelişi için önemli bir kaynak olan en ünlü eseri, MS 731’de tamamlanan ‘Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum’ veya ‘İngiliz Halkının Dinsel Tarihi’ dir. AD tarihleme sisteminin kullanıldığı tarihin ilk çalışmasıdır.

Bede MS 735 Mayıs’ta manastırdaki hücresinde öldü.

Becket, cinayeti kanonlaşmasına neden olan bir 12. yüzyıl şansölyesi ve Canterbury başpiskoposuydu.

Thomas Becket, Londra’da başarılı bir tüccarın oğlu olan 1120’de doğdu. İyi eğitimli ve kısa sürede Canterbury Başpiskoposu Theobald’ın Roma’ya çeşitli görevler gönderen bir ajanı oldu. Becket’in yetenekleri, onu şansölyesi yapan II. Henry tarafından fark edildi ve ikisi yakın arkadaş oldu. Theobald 1161’de öldüğünde, Henry Becket başpiskoposunu yaptı. Becket kendini zevk seven bir saraydan ciddi, sade giyimli bir din adamına dönüştürdü.

Kral ve başpiskoposunun dostluğu, Becket’in şimdi kralla olan anlaşmazlıklarında kiliseye karşı çıkacağı anlaşıldığında ortaya çıktı. Henry’nin hoşnutsuzluğunu ölçen 1164’te Becket, Fransa’da sürgüne kaçtı ve birkaç yıl sürgünde kaldı. 1170 yılında geri döndü.

29 Aralık 1170’te, kralın Becket’in yoldan çıkmasını istediğine inanan dört şövalye, Canterbury Katedrali’nde Becket’le yüzleşti ve öldürdü.

Becket 1173’te aziz oldu ve Canterbury Katedrali’ndeki tapınağı hac için önemli bir odak noktası haline geldi.

19. yüzyılın ortalarında Londra’nın büyükşehir çalışma kurulunun baş mühendisi olan Bazalgette, hem Londra’nın görünümü hem de verimli bir kanalizasyon sistemi tasarımı ile sakinlerinin sağlığı üzerinde önemli bir etkiye sahipti.

Joseph Bazalgette 28 Mart 1819’da Londra’da doğdu. Babası Kraliyet Donanması’nda bir kaptandı. Bazalgette kariyerine demiryolu mühendisi olarak başladı ve arazi drenajı ve ıslahı konusunda önemli deneyim kazandı. 1842’de özel muayenehaneye başladı.

1856’da Londra’nın büyükşehir çalışma kurulu kuruldu. Kurul, kamu çalışmalarını tüm şehir üzerinde birleşik bir şekilde denetleyen ilk organizasyondu ve Joseph Bazalgette’i ilk ve tek baş mühendis olarak seçti.

19. yüzyılın ortalarında, Londra tekrarlayan kolera salgınlarından muzdaripti. 1853 – 1854’te 10.000’den fazla Londralı hastalık yüzünden öldürüldü. O zamanlar kötü havanın neden olduğu düşünülüyordu. 1858’in sıcak yazında, Parlamento sakinleri de dahil olmak üzere Thames’e yaklaşan herkesi ezen ‘Londra’nın Büyük Kokusu’ yaratıldı. Bu, sık sık kolera oluşumu ile birlikte, büyükşehir kurulunun kanalizasyon ve sokak iyileştirmeleri üzerinde çalışmaya başlamasına izin veren mevzuata ivme kazandırdı. 1866’da Londra’nın büyük kısmı Bazalgette tarafından kurulan bir kanalizasyon şebekesine bağlandı.

Eski kanalizasyonlardan ve yeraltı nehirlerinden gelen kötü su akışının kesildiğini ve nehir kıyısındaki setlerin arkasına inşa edilen ve yeni arıtma çalışmalarına götürülen yeni, düşük seviyeli kanalizasyonlar boyunca yönlendirildiğini gördü.

1870’e gelindiğinde, hem Albert hem de Victoria Setleri açıldı. Bunlar, Thames sahilinin gelgit çamurunun kavisli nehir duvarlarının arkasındaki nehir kenarındaki yollar ve bahçeler için geri kazanılmış zemin ile değiştirildi. Victoria Embankment, Bazalgette’in düşük seviyeli kanalizasyonunun yanı sıra bir servis metro ve yeraltı demiryolunu da korudu. Chelsea Dolgusu 1874 yılında Thames’ten 52 dönümlük geri kazanılarak tamamlandı.

Bu yoğun zaman boyunca Bazalgette, genç inşaat mühendislerini eğitmeye ve diğer İngiliz kasaba ve şehirlerin yanı sıra Budapeşte ve Port Louis, Mauritius gibi uzak yerlere bağımsız tavsiyeler vermeye devam etti.

Bazalgette 15 Mart 1891’de öldü.