Soğuk Savaş’ın sona ermesinin yarattığı coşku 2 Ağustos 1990’da Irak’ın Kuveyt’i işgal etmesiyle dramatik bir biçimde gölgelendi. Birleşik devletler ve genelde Batı ülkeleri  petrol gereksinimleri için büyük ölçüde bu bölgeye bağlı kaldıkları için, Irak’ın Kuveyt’i kontrolü altına alması ve bunun Suudi Arabistan ve diğer daha küçün Körfez devletleri karşısında yarattığı tehlike, A.B.D.’nin yaşamsal çıkarlarını tehdit ediyordu.

Başkan Bush bu davranışı şiddetle kınadı ve Irak’ın derhal ve koşulsuz olarak çekilmesini istedi. Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin yaptığı olağanüstü toplantıda Irak’ın kınanması, bir ateşkes  için baskı yapılması ve Irak birliklerinin Kuveyt’ten çekilmesi oybirliğiyle karara bağlandı.

Ağustosun sonlarına doğru Irak Kuveyt’i ilhak ettiğini açıkladı, bu ülkedeki tüm yabancı büyükelçiliklerin kapatılmasını istedi ve Kuveyt’te yaşayan A.B.D. ve İngiltere vatandaşlarını rehine almaya başladı. Başkan Bush 8 Ağustos’ta televizyonda halka seslenerek, Ortadoğu’ya A.B.D. birlikleri gönderileceğini açıkladı. Başkan bundan sonra, çağdaş dönemin en olağanüstü siyasal ve askeri koalisyonunu toplamaya başladı; anılan koalisyona, Asya, Avrupa ve Afrika’nın yanı sıra Ortadoğu ülkelerinden de  askeri birlikler katıldı.

İşgali izleyen günler ve haftalar sırasında Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, işgali kınayan ve Irak’a karşı geniş kapsamlı ekonomik yaptırımlar getiren 12 karar aldı. 29 Kasımda alınan 12 sayılı kararla, Irak 15 Ocak 1991’e kadar Kuveyt’ten çekilmezse Birleşmiş Milletler üyelerinin kuvvet kullanmaları onaylandı. Yeni A.B.D.-Sovyet ilişkileri, Irak işgalinin sona erdirilmesine yönelik Birleşmiş Milletler çalışmaları için gereken koşulları sağladı. İki ülke arasında yeni bir yumuşama süreci olmasaydı, Birleşmiş Milletler’in Irak’a karşı askeri harekata girişilmesini onaylaması olanak dışı kalırdı.

Kongre üyeleri, Körfez bunalımının barışçı yollardan çözülmesi amacıyla tüm önlemlere baş vurmaları için Başkan Bush’a ve uluslararası topluma açık çağrıda bulunmuşlardı. Gerçekte sorun anayasaldı: A.B.D. Anayasası savaş ilan etme yetkisini yasama organına vermektedir. Buna karşın, Amerika Birleşik Devletleri XX. yüzyılın ikinci yarısında çok kez böyle bir kongre kararı olmaksızın – sözgelimi Vietnam’da – silahlı çatışmalara  katılmıştır. Bazı Kongre üyeleri, Başkan Bush’un savaşa girişmeden önce Kongre desteği alması gerektiğini açıkladılar. Diğer bazıları ise, gerçekte Kongre’nin savaş ilan etme sorumluluğu taşıması yerine,  Amerika Birleşik Devletleri’nin nerede, ne zaman ve hangi koşullarda savaş başlatabileceği konusunda  söz sahibi olması gerektiğini ileri sürdüler.

Kongre Birleşmiş Milletler’in tanıdığı sürenin bitmesinden üç gün önce 12 Ocak 1991’de,  Başkan Bush’un istediği yetkiyi onayladı; bu, yaklaşık yarım yüzyıldır bir başkana verilen en açık ve kapsamlı savaş başlatma yetkisiydi.

Birleşmiş Milletler’ce verilen sürenin sona ermesinin üzerinden 24 saat geçmeden savaş başladı. A.B.D. öncülüğünde yapılan ve bir aydan biraz uzun süren yıkıcı hava saldırıları sonucunda, Amerika Birleşik Devletleri, Büyük Britanya, Fransa, İtalya, Suudi Arabistan ve Kuveyt ülkeyi kurtarmayı başardılar. Bunun ardından,  zırhlı ve havadan indirilmiş piyade birlikleri Kuveyt’i ve Irak’ı işgale başladılar. Müttefika askerleri, büyük hızları, hareketlilikleri ve ateş güçleri sayesinde sadece 100 saat süren bir kara savaşı sonunda  Irak birliklerini bozguna uğrattılar.

Amerika Birleşik Devletleri ve müttefikleri amaçlarına erişmişlerdi; fakat, zafer tamamlanmamıştı. Saddam Hüseyin iktidarda kaldı ve savaştan sonra ayaklanmış olan kuzeyli Kürtleri ve güneyli Şiileri acımasızca bastırdı. Iraklılar tarafından bilerek başlatılan petrol kuyusu yangınlarının söndürülmesi Kasım 1991’e kadar sürdü. Saddam rejimi ayrıca, Güvenlik Konseyi kararları uyarınca, aralarında nükleer tesisler ve büyük kimyasal silah depoları da bulunan kitle imha silahlarını bulup yok etmekle görevlendirilen Birleşmiş Milletler denetçilerinin çalışmaların da engellemeye çalıştı.

Körfez Savaşı bunlara karşılık, Amerika Birleşik Devletleri’nin,  Arap ülkeleri, İsrail ve Filistin heyetlerini, karmaşık ve birbirine girmiş sorunları çözme amacı güden  ve giderek bölgeye kalıcı bir barış getirebilecek olan doğrudan görüşmeler yapmaya ikna edebilmesini sağladı. Görüşmeler 30 Ekim 1991’de Madrid’de başladı. Bu toplantılar da, Norveç’te gizli görüşmeler yapılmasına ve 13 Eylül 1993’te İsrail ve Filistin Kurtuluş Örgütü arasında Beyaz Saray’da imzalanan tarihsel anlaşmaya varılmasına  yol açtı.

1980’lerin sonlarında süper güçler arasındaki ilişkilere Doğu Avrupa’da ortaya çıkan karışıklıklar yön verdi.   Amerika Birleşik Devletleri ve dünya, demokratik reformlara yönelik halk ayaklanmalarının bölgenin tümünde komünist hükümetlerin yıkılmasına yol açışını izledi.

1989’da Malta’da Bush ve Gorbachev arasında yapılan başarılı doruk toplantısına karşın, 1990’da A.B.D.-Sovyet ilişkilerinde sağlanan olağanüstü gelişmeleri pek az kişi önceden tahmin edebilmişti. Başkan Bush Ocak ayında yaptığı Birlik’in Durumu konuşması sırasında, Avrupa’’a görevli asker sayısını 195.000’e indirmeyi düşündüğünü açıkladı.  Bush yönetimi Şubatta, silah kontrolü ve Doğu ve Batı Almanya’nın birleşmesi konularında Sovyetlerle görüşmeler yaptı. Yedi ay içerisinde, çok sayıda ikili ve çok taraflı görüşmelerden sonra, Sovyetler Birliği savaş zamanına ilişkin hak iddialarından vazgeçti ve NATO üyesi olan bir birleşik Almanya kurulmasını kabul etti.  Almanya’ya ilişkin Sonuç Antlaşması 12 Eylülde Moskova’da imzalandı.

Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Konferansı’nın (AGİK) üç gün süren doruk toplantısı sırasında 19 Kasım 1990 tarihinde, Başkan Bush ve 21 ülkenin devlet başkanları Avrupa’da Konvansiyonel Silahların İndirilmesi Antlaşması’nı imzaladılar. En karmaşık ve iddialı silah indirimi anlaşmalarından biri olan Antlaşma, NATO ve eski Varşova Paktı üyesi ülkelerin Atlas Okyanusu’ndan Ural dağlarına kadar uzanan bölgede yayılmış olan binlerce tankını, uçağını ve topunu kapsıyordu.

Ardından 31 Temmuz 1991’de, Amerika Birleşik Devletleri Sovyetler Birliği’yle son büyük silah kontrolü anlaşmasını yaptı ve Başkan Bush ve Gorbachev, tarafların nükleer silah stoklarında yüzde 30-40 arası indirim yapılmasını gerektiren ve uzun süreli görüşmelere neden olan Stratejik Silahların İndirilmesi Antlaşması’nı Moskova’da imzaladılar. Yine de, Başkan Bush ile yeni Rusya Federasyonu’nun başkanı Boris Yeltsin’in 2003 yılına kadar tüm çok başlıklı nükleer silahların tümüyle yok edilmesi konusunda anlaşmaları, anılan bütün indirimleri gölgede bıraktı. İki anlaşma sonucu, nükleer başlıkların sayısı üçte iki indirilecek, yani 21.000 iken 6-7.000 dolayında olacaktı. Nükleer malzemenin yok edilmesi ve her zaman var olan nükleer silahların yayılmasına ilişkin  endişeler, Washington ile Moskova arasında nükleer çatışma çıkması olasılığını ortadan kaldırdı.

Soğuk savaş gerçekten sona ermişti.

Bush yönetiminin federal bütçe açıklarını kontrol alma çabaları daha büyük sorunlar yarattı. Sorun kaynaklarından biri, tasarruf ve ödünç verme konusundaki bunalımdı. Amerika Birleşik Devletleri’nin belirli yörelerinde 1980’lerin başlarında ve ortalarında ortaya çıkan sahtekarlıklar, kötü yönetimler, gevşek düzenlemeler ve ekonomik gerilemeler, tasarruf ve ödünç verme kuruluşlarında yaygın ödeme zorluklarına yol açtı. 1970’lerin sonlarında 3.100 kuruluş varken bunların sayısı 30 Haziran 1990’a gelindiğinde 2.453’e düşmüştü. 1993’te,  mevduatı hükümet garantisi altındaki batık kuruluşların satılması ve kapatılması için gereken toplam harcamalar 300-500 milyar dolar arasında değişiyordu.

Başkan Bush 1990’da bütçe taslağını Kongre’ye sundu. Demokratlar, yönetimin bütçe projeksiyonlarının aşırı iyimser olduğunu ileri sürdüler ve bütçe açıklarının azaltılmasına ilişkin yasalara uyulabilmesi için vergilerin arttırılması ve savunma harcamalarında daha geniş kısıntılar yapılması gerektiğini iddia ettiler. Bütçe görüşmeleri uzamaya başladı ve Haziran ayına gelindiğinde Başkan Bush, kampanya vaadlerine karşın, kongre liderleriyle görüşerek, ulusal ekonomideki değişmeler yüzünden her genel bütçe taslağında yeni vergilerin yer almasına gereksinim olduğunu bildirdi.

Bütçe konusunda varılan anlaşmaya karşın, ekonomik gerileme, tasarruf ve ödünç verme kuruluşlarını kurtarma çalışmalarının neden olduğu kayıplar, Medicare ve Medcaid için gerekli sağlık harcamalarındaki artışlar, tüm bütçe açığı kapama önlemlerini başarısızlığa uğrattı ve 1991’de de bir önceki yılınkine yakın bir açığa yol açtı.

Başkan Reagan, görevdeki ikinci dönemin sonunda halkın büyük beyenisini kazanıyor olmasına karşın A.B.D. Anayasası gereğince 1988’deki seçimlere katılamadı. Politikadaki varisi olan ve sekiz yıl boyunca başkan yardımcılığı yapmış olan George Bush, Reaganın bu popülerliğinden büyük ölçüde yararlandı ve Amerika Birleşik Devletleri’nin 41. başkanı seçildi.

Bush kampanyası sırasında seçmenlere, Reagan’ın getirmiş bulunduğu gönenci sürdüreceği vaadinde bulundu ve görevdeyken kazanmış olduğu deneyim sayesinde Amerika Birleşik Devletleri savunma gücünü Demokrat Partili rakibi Michael Dukakis’ten daha iyi destekleyebileceğini ileri sürdü.  Massachusetts Valisi olan Dukakis, daha az kısmetli Amerikalıların ekonomik sıkıntı çektiklerini iddia etti ve hükümetin hem onlara yardım etmesi hem de federal borçları ve savunma harcamalarını kontrol altına alması gerektiğini vurguladı. Buna karşın halk Bush’un ekonomi konusundaki vaadlerine daha büyük ilgi gösteriyordu:  yeni vergi getirilmeyecekti.  Sonuçta Bush halk oylarının yüzde 54’ünü  alarak seçimi kazandı.

Bush, görevdeki ilk yıl boyunca Reagan yönetiminin ekonomik programına sadık kalarak, vergi, harcama ve borçlanma konularında  muhafazakar bir mali program izledi. Buna karşın, çok büyük bir bütçe açığı ve bu açığın azaltılmasını gerektiren bir yasa yüzünden Bush,  bütçeye pek az yeni harcama kalemi eklenebilmesine olanak tanıyan ve harcamaların kısılmasını gerektiren bir programa saplanıp kaldı. Bu nedenle yönetimin, Washington için en az maliyeti olan programları en hızlı ilerledi. Bush, harcamaların en büyük kesiminin özel endüstri çevreleri, yerel yönetimler ve eyaletler tarafından ödendiği çevre ve eğitim konularında politika değişiklikleri yaptı. Başkan 1990’da geniş kapsamlı yasalar imzalayarak, kentlerdeki hava kirliliğine, otomobil egzost gazlarına, havadaki zehirli atıklara ve asit yağmuruna ilişkin yeni standardlar onayladı; fakat,  buna ilişkin giderlerin büyük kısmı kirlenmeye yol açan endüstri çevrelerine yüklendi. Bedensel engellilere fizik kolaylıklar sağlayan yasalar da imzaladı; ancak, giderler iş çevrelerine devredildi. Başkan ayrıca, toplumsal yarar için gönüllü çalışmaları teşvik amacıyla bir kampanya başlattı ve buna belleklerde kolaylıkla kalacak bir tanım buldu: “bin ışık kaynağı.”

Reagan yönetiminin en ciddi dış politika sorunu, başkanın ikinci görev döneminin sonuna doğru ortaya çıktı.  Amerikalılar 1987’de, İran’daki Humeyni hükümetinin kontrol ettiği radikal örgütlerin Lübnan’da rehine tuttukları Amerikalıların bırakılmasını sağlamak amacıyla hükümet tarafından İran’a gizliden gizliye silah satıldığını öğrendiler. Kongre’nin Nikaragua’daki kontra örgütüne askeri yardımı yasakladığı bir sırada, anılan silah satışından elde dilen paranın bu örgüte gönderildiği de kovuşturmalar sonunda ortaya çıktı.

Bunun ardından, bir Temsilciler Meclisi-Senato ortak komitesinde yürütülen İran-kontra duruşmalarında, yasa dışı çalışmalar yapılmış olması olasılığının yanı sıra, Amerika’nın Ortadoğu ve Orta Amerika’daki dış politika çıkarlarının tanımlanması konusu da ele alındı. Daha geniş bir çerçevede, 14 yıl önceki ünlü Watergate duruşmalarında yapıldığı gibi, İran-kontra duruşmaları sırasında da,  hükümetin halk karşısındaki sorumluluğuna ve yasama ve yürütme organları arasındaki uygun dengeye ilişkin konular  tartışıldı.

Amerika Birleşik Devletleri, “Kara Pazartesi” adıyla anılan 19 Ekim 1987 günü hisse senedi değerlerinin yüzde 22 düşmesiyle ekonomik bir gerilemeye tanık oldu. Gelişme, menkul kıymetler borsasının 1929 yılında yaşadığı büyük çöküşü ve 1930’larda onu izleyen Büyük Bunalım günlerini anımsattı. Gerilemenin nedenleri arasında, A.B.D.’nin uluslararası ticaretine ve federal bütçedeki açıklara ilişkin endişeler, şirketlerin ve bireylerin yüksek düzeylere erişmiş bulunan borçlarına yönelik kuşkular ve belirli gelişmeler görülünce bilgisayarların otomatik olarak çok sayıda hisse senedinin alımını ya da satımını emrettiği “programla alım satım” denilen borsa yeniliği de vardı.

Yine de, ülke olağanüstü kısa süren bir dönemde toparlandı. Çok sayıda Amerikalı menkul kıymetler borsasını bırakıp daha güvenli yatırım alanlarına yöneldilerse de bir gerileme gerçekleşmedi.  Gerçekten, ekonomik büyüme sürdü ve  işsizlik oranı Haziran 1988’de yüzde 5,2 oldu; bu, geçmiş 14 yılda görülen en düşük orandı.

SSG’nin Reagan yönetimine zorluk yaratmasına karşın, uzaya ilişkin diğer bazı alanlarda olumlu gelişmeler vardı.  A.B.D. 1981’de, ilk yeniden kullanılabilir uzay gemisi olan Columbia uzay mekiğini fırlattı. Mekik 1981-1985 arasında çok çeşitli amaçlarla kullanıldı ve astronotlar deneyler yaptılar, fotoğraflar çektiler, yörüngedeyken uydular fırlattılar, geri aldılar ve onardılar. Buna karşın Ocak 1986’da bir felaketle karşılaşıldı: Challenger uzay mekiği havalandıktan 73 saniye sonra patladı, içindeki altı astronot ve  uzaya giden ilk sivil olan bir öğretmen o anda öldüler. Uzay uçuşları süresiz olarak ertelendi ve NASA, güvenlik önlemleri gözetilerek mekiği yeniden tasarlamaya başladı. Amerika Birleşik Devletleri 1988’de Discovery mekiğini başarıyla fırlattığında, mekiğin fırlatma sisteminde ve bilgisayar yazılımında 300’den fazla değişiklik yapılmıştı.

Başkan Reagan, Sovyetler Birliği ile ilişkilerde izlenecek politikanın, güce dayanarak barışın sağlanması olacağını açıklamıştı. Soğuk Savaş geleneklerine bağlı olan Reagan, “kötülük imparatorluğu” diye tanımladığı ülkeyle ilişkilerde katı davranmaya kararlıydı. İki olay A.B.D.-Sovyet ilişkilerinde gerginliği arttırdı: Aralık 1981’de Polonya’daki işçilerin Dayanışma hareketinin bastırılması ve 007 sayılı seferi yaparken rotasından çıkan bir Kore Hava Yolları uçağının 1 Eylül 1983’te bir Sovyet avcı jeti tarafından düşürülmesi. Amerika Birleşik Devletleri ayrıca, Afganistan’da sürmekte olan Sovyet işgalini kınıyor ve oradaki “mücahiddin” direnişçilerine yardım sağlıyordu.

Reagan yönetimi birinci görev döneminde savunmayı güçlendirmek amacıyla o güne kadar görülmemiş ölçüde büyük harcamalar yaptı; Sovyetlerin orta menzilli nükleer füzelerine karşılık Avrupa’ya benzeri füzelerin yerleştirilmesi de bunlar arasındaydı. Reagan 23 Mart 1983’te de başkanlık döneminin en çok tartışılan siyasal kararını alarak, kıtalararası balistik füzelere karşı savunma amacıyla lazer ve diğer yüksek enerjili mermiler gibi gelişmiş teknoloji ürünleri konusunda araştırma yapılmasına yönelik bir program olan Stratejik Savunma Girişimi’ni (SSG) açıkladı. Çok sayıda bilim adamının SSG’nin teknolojik yapılabilirliğini şüpheyle karşılamasına ve ekonomistlerin de bu amaçla çok büyük harcamalar yapılması gerektiğini belirtmesine karşın yönetim projeyi sürdürdü.

1984’te ikinci kez seçilen Reagan silah kontrolü konusundaki katı tutumundan vazgeçti. Buna karşılık Moskova da bu konuda anlaşmaya ılımlı bakıyordu; çünkü,  Sovyet ekonomisi, A.B.D.’nin savunmayı güçlendirme çalışmalarıyla rekabet için yapılan harcamaları sürdürebilecek güce sahip değildi. Reagan Kasım 1985’te yeni Sovyet lideri Michael Gorbachev ile Cenevre’de bir doruk toplantısı yaptı. Stratejik nükleer saldırı silahlarında yüzde 50 indirim yapılmasına ve orta menzilli nükleer silahlarda indirim sağlanmasına yönelik bir geçici anlaşmaya varılmasına çalışılması için prensip kararı aldılar. Başkan Reagan ile Genel Sekreter Gorbachev Aralık 1987’de, belirli bir grub nükleer silahın tümüyle yokedilmesine yönelik Orta Menzilli Nükleer Silahların Ortadan Kaldırılması Antlaşması’nı imzaladılar.

Başkan Reagan dış politikada daha iddialı bir rol oynamaya çalıştı ve bu yaklaşım ilk kez Orta Amerika’da denendi. El Salvador’da bir gerilla isyanı hükümeti düşme tehdidiyle karşı karşıya bırakınca, anılan  ülkeye yönelik bir ekonomik yardım ve askeri eğitim programı başlatıldı. Ayrıca, seçilmiş bir demokratik hükümete geçilmesi için etkin destek verildiyse de, sağ kanattaki ölüm birliklerinin faaliyetini önleme çabalarında ancak sınırlı bir başarı sağlanabildi. A.B.D. yardımı hükümette istikrar sağlanmasna yardımcı oldu;  fakat, El Salvador’daki şiddet olayları azalmadı, aksine 1989 sonlarında daha da arttı. Buna karşın 1992 başlarında bir barış anlaşması sağlanabildi.

A.B.D.’nin Nikaragua’ya yönelik politikası daha da çelişkiliydi. Kendilerine “Sandinista”lar adı veren isyancılar 1979’da Somoza’nın sağcı baskı rejimini sona erdirdiler. Sandinista hükümeti, Küba ve Sovyetler Birliği ile olan askeri ilişkilerini kesmesi ve siyasal yapısını demokratik reformlara açması yolundaki A.B.D. taleplerini reddetti.  Bölgesel barış girişimleri sonuçsuz kaldı ve yönetimin çabaları “kontralar” (contras) diye bilinen Sandinista karşıtı direnişçilere destek vermeye yöneldi. Bahis konusu politikaya ilişkin yoğun tartışmalardan sonra Kongre Ekim 1984’te kontralara yapılan tüm askeri yardımı durdurdu ama insancıl yardımları sürdürdü. Kongre, yönetimin baskısı üzerine,1986’da bu kararından döndü ve kontralara 100 milyon dolar tutarında askeri yardım yapılmasını onayladı. Buna karşın,  savaş alanındaki başarısızlıklar, insan hakları ihlalleri ve İran’a gizlice yapılan silah satışından elde edilen paraların kontralara gönderildiğinin ortaya çıkması, Sandinista karşıtı gerillalara askeri yardımın sürdürülmesine ilişkin politik Kongre desteğini  baltaladı.

Bunun ardından, Başkan George Bush kontralara askeri yardım yapılmasına yönelik tüm çabalardan vazgeçti.   Bush yönetimi ayrıca, Şubat 1990’da Sandinistalara karşı beklenmedik bir seçim zaferi kazanmış olan Violetta Chamorro önderliğindeki muhalif siyasal koalisyonu da destekledi.

Reagan yönetimi, Guatemala’dan Arjantin’e kadar Latin Amerika’nın tümünde demokrasiye dönüldüğüne tanık olduğu için bu konuda daha şanslı sayılırdı. Kaldı ki, halk tarafından seçilmiş hükümetlerin ortaya çıkışı Latin Amerika ile de sınırlı kalmadı; Asya’da,  Corazon Aquino’nun “halkın gücü” kampanyası Fardinand Marcos’un diktatörlüğüne ve Kore’de yapılan seçimler de yıllardır süren askeri yönetime son verdi.

Bunun aksine Güney Afrika, çelişkili “yapıcı vaad” politikası yoluyla ırkçı “apartheid”in yok edilmesini teşvik için Reagan yönetimince girişilen çabalara direndi. Gelişme sağlanamayışından öfkelenen A.B.D. Kongresi Reagan’ın vetosunu dinlemedi ve 1986 yılında Güney Afrika’ya karşı bir takım ekonomik yaptırımlar uygulanmasını onayladı.   Sadece Aralık 1988’de, yani Reagan yönetiminin görevdeki son haftalarında, yıllardır süren A.B.D. arabuluculuk katkıları  sonucu, Afrika’nın güneyindeki Namibia yöresinde tarihsel bir barış anlaşmasına ve bağımsızlığa erişildi.

Reagan yönetimi komünizm karşıtı açık sözlü söylemine karşın, askeri müdahaleye baş vurmada göreli bir ılımlılık gösterdi. 25 Ekim 1983’te, komşu ülkelerin ivedi yardım çağrıları üzerine A.B.D. askerleri Antiller’deki Grenada adasına çıktılar. Bu hareket, Grenada’daki solcu başbakanın kendi Marksist eğilimli partisinin  üyeleri tarafından  öldürülmesini izledi. Kısa süren bir çatışmadan sonra A.B.D. birlikleri yüzlerce Kübalı askeri personel ve inşaat  görevlisi yakaladı ve Sovyetlerin gönderdiği silahların saklandığı depoları ele geçirdi. Aralık 1983’te son Amerikan askerleri de Grenada’dan ayrıldı ve bir yıl sonra da ülkede demokratik seçimler yapıldı.

Buna karşın, Amerika Birleşik Devletleri’nin Lübnan’daki zayıf ama ılımlı ve Batı yanlısı hükümeti güçlendirme çabaları Ekim 1983’te faciayla sona erdi ve bir terörist bomba saldırısında 241 A.B.D. deniz piyadesi öldürüldü. Nisan 1986’da, Libya’nın kışkırtmaları sonucu Avrupa’daki A.B.D. askeri personeline karşı girişilen terörist saldırılarına misilleme olarak A.B.D. Deniz ve Hava Kuvvetleri uçakları bu ülkenin Trablus ve Bingazi kentlerindeki hedefleri vurdu.

İran Körfezi’nde ise, daha önce A.B.D.-İran ilişkilerinin kesilmiş olması ve İran-Irak savaşı başlaması sonucu A.B.D. bir deniz harekatına girişti.   Başlangıçta tanker filosunun korunması için Kuveyt tarafından yapılan çağrıya yanıt veren Amerika Birleşik Devletleri, daha sonraları, diğer Batı ülkelerinin savaş gemileri ile birlikte hareket ederek, tankerlerden ve diğer tarafsız teknelerden oluşan konvoylara Körfez’den geçerken  eşlik etti ve böylelikle yaşamsal su yollarını açık tuttu.

Başkan Reagan’ın ülke içi programı, özel sektörün gücü rahat bırakılırsa ülke ekonomisinin gelişeceği yolundaki inancından kaynaklanıyordu. Bu inanç, mal ve hizmet arzı ne kadar artarsa ekonominin de o kadar hızlı büyüyeceğini ileri süren “arz yanlısı” ekonomiye dayanmaktaydı. Reagan, daha büyük tüketici harcamalarını, tasarrufları ve yatırımları teşvik etmek için büyük vergi kesintilerine gitti. Arz yanlısı ekonomistlerin ileri sürdüklerine göre, vergi kesintileri daha büyük yatırımlara, daha büyük kazanca ve bu kazançtan alınacak vergiler de daha yüksek hükümet gelirlerine yol açacaktı. Cumhuriyetçilerin Senato’da küçük bir çoğunluğa sahip bulunmalarına ve Temsilciler Meclisi’nin de Demokratların kontrolünde olmasına karşın Başkan Reagan ilk görev yılında ekonomik programının önemli kesimlerine ilişkin yasaların çıkarılmasını sağladı; bunlar arasında, bireysel vergilerin üç yıla yayılan bir sürede yüzde 25 azaltılması da vardı. Reagan yönetimi ayrıca, silahlı kuvvetlerin modernleştirilmesine ve Sovyetler Birliği’nden geldiğini düşündüğü sürekli ve giderek yoğunlaşan tehditlere karşı konulmasına yönelik harcamaların arttırılmasını istedi ve bunu başardı.

Reagan’ın başkanlığında geçen ilk yıllarda, ülkedeki hemen hemen tüm sektörleri etkileyen bir ekonomik gerileme görüldü.  Gerçek gayrı safi milli hasıla  (GNP) 1982’de yüzde 2,5 azaldı, işsizlik oranı yüzde 10’u aştı ve Amerika’daki fabrikaların yaklaşık üçte biri üretimi durdurdu. Ortabatı’da, General Electric ve International Harvester gibi belli başlı şirketler işçi çıkarmaya başladı. Petrol bunalımı da gerilemeye katkıda bulundu. A.B.D.’nin üretkenliği yavaşlayınca, Almanya ve Japonya gibi ekonomik rakipleri dünya ticaretinde daha büyük pay sahibi oldular.  Amerika’da yabancı kaynaklı mal tüketimi büyük bir hızla arttı.

Çiftçiler de zor günler yaşadılar. Üretim daha az kişinin elinde toplandıkça çiftçi sayısı azaldı. Amerikan çiftçileri 1970’lerde Hindistan’a, Çin’e, Sovyetler Birliği’ne ve ürün sıkıntısı çeken diğer ülkelere yardım etmişler ve yeni arazi almak ve üretimi attırmak için büyük ölçüde borçlanmışlardı. Bundan bir süre sonra,  petrol fiyatlarındaki yükseliş çiftlik giderlerini arttırdı ve 1980’de ortaya çıkan dünya çapındaki ekonomik bunalım tarım ürünlerine olan talebi daralttı. Çiftçiler geçimlerini sağlayabilmekte büyük zorluklarla karşılaştılar.

Buna karşın,1982’deki büyük gerilemeye petrol fiyatlarının düşmesi de eklenince büyük bir yarar elde edildi ve Carter döneminde başlamış olan aşırı enflasyon durduruldu.1983 sonlarında ekonominin belirli kesimlerinde koşullar düzeldi; 1984 başlarında ekonomi yeniden canlandı ve Amerika Birleşik Devletleri İkinci Dünya Savaşı’ndan beri yaşanmış olan en uzun süreli ekonomik büyüme dönemlerinden birine girdi. Japonya, Birleşik Devletlar’e yönelik otomobil ihracatına gönüllü olarak kota koymayı kabul etti. Federal vergi kesintileri sonucu tüketici harcamaları çoğaldı. İyimser bir satın alma dalgası yakalayan menkul kıymetler borsasında fiyatlar yükseldi. GNP yılda yüzde 4,2 oranında yükselmeye başladı. 1983-1987 yılları arasında yüzde 3-5  oranında gerçekleşen enflasyon 1986’da uzun yıllardır ilk kez yüzde 2’nin biraz altına düştü. Ülkede gayrı safi milli hasıla 1980’lerde büyük ölçüde arttı; 1982-1987 yılları arasında A.B.D. ekonomisinde 13 milyondan fazla  kişiye yeni iş yaratıldı.

Buna karşın bahis konusu büyüme, korkutucu bir oranda karşılıksız harcamalardan kaynaklanıyordu. Reagan döneminde ulusal borç yaklaşık üç katına çıktı. Ayrıca, ulusal gönençteki yükselişin hemen hemen tümü en yüksek gelir kesiminde oldu. Ekonomideki az ve yarı nitelikli işçilere yönelik istihdam olanakları ortadan kalkınca, yoksul ve orta sınıfa mensup ailelerin konumu kötüleşti ya da toplumun geri kalan kesimlerine ayak uyduramaz duruma düştüler.

Vergileri düşürme sözünü yerine getirmekte kararlı olan Reagan, ikinci görev döneminde, 75 yıldır görülen en yaygın federal vergi reformunu gerçekleştirdi. Demokratlar kadar Cumhuriyetçilerin de geniş desteğine sahip olan bu önleme uygun olarak gelir vergisi oranları düşürüldü, vergi dilimlerinin saptanması basitleştirildi, yasal boşluklar dolduruldu ve böylelikle düşük gelirli Amerikalıların daha eşit işlem görmeleri yolunda önemli bir adım atıldı. Yine de ciddi sorunlar giderilemedi. Ekonomi düzeldiyse de, sürekli yoksulluk çekenler bundan yararlanamadılar.   Çiftçilerin sıkıntıları sürdü ve 1986 ve 1988’de yaşanan ciddi kuraklıklar onların çektiklerini daha da arttırdı.

Savunma bütçesindeki yükselme, vergi kesintileri ve hükümetin sağlık yardımlarındaki artışlarla birleşince,  federal hükümetin her yıl elde ettiği gelirden fazlasını harcaması sonucu doğdu. Bazı uzmanların iddiasına göre, Demokratların istediği gibi halka yönelik daha fazla harcama yapılmasını önlemek için yönetim tarafından yürütülen stratejinin bir parçası olarak bu açıklara da göz yumuluyordu.Buna karşın, Kongre’deki Demokratlar da Cumhuriyetçiler de anılan harcamaların azaltılmasını kabul etmediler. 1980’de 74 milyar dolar olan açık 1986’da 221 milyara yükseldi, 1987’de ise 150 milyara düştü.  1987’de menkul kıymetler borsasında karşılaşılan çöküntü, ekonomideki istikrara yönelik endişeleri arttırdı.

Carter döneminde son yirmi yıldır sergilenen,  pek çok kent merkezinde işlenen suçlardan ve ırksal kutuplaşmadan ekonomik gerileme ve enflasyona kadar yayılan ekonomik, toplumsal ve siyasal eğilimler ülkede bir düş kırıklığı havası yaratmıştı. Anılan eğilim, hükümete ve onun ülkedeki kökleşmiş toplumsal ve siyasal sorunlarla etkin bir biçimde başa çıkmaktaki becerisine karşı duyulan kuşkuları da yeniden güçlendirmişti.

Uzun süredir ulusal düzeyde iktidarda olamayan muhafazakarlar bu yeni duyguları istismar etmek için hazır durumdaydılar. Şimdi pek çok Amerikalı onların, yetkileri sınırlanmış bir hükümete yönelinmesi,  güçlü bir ulusal savunma yaratılması ve hoşgörülü ve çok kez karışıklıklarla dolu bir modern toplumun saldırısı olarak algılanan gelişmelere karşı geleneksel değerlerin korunması yolundaki görüşlerini benimsemeye hazırdı.

Bu muhafazakar gelişmenin pek çok kaynağı vardı.  İncil’i Tanrı’nın doğrudan ve yanılmaz buyruğu olarak gören büyük bir köktenci Hıristiyan grup, özellikle suçlardaki ve cinsel ahlaksızlıktaki artıştan endişeleniyordu. 1980’lerin başlarında politik alandaki en etkili grublardan biri Ahlaki Çoğunluk adını almıştı ve Baptist rahip Jerry Falwell tarafından yönetiliyordu. Pat Robertson’un önderlik ettiği bir başka grup da Hristiyan Koalisyonu adında bir örgüt kurmuştu ve 1990’larda Cumhuriyetçi Parti içinde etkin bir güç  konumuna gelmişti. Diğer pek çok grub gibi onlar da, Amerikalıların yaşamında dinin önemli bir güç olmasını istiyorlardı. Falwell ve Robertson gibi televizyon İncilcilerinin çok sayıda izleyicisi vardı.

Muhafazakarları güçlendiren bir başka sorun da, o günlerin en bölücü ve duygusal konusu olan kürtajdı. Yüksek Mahkeme’nin  1973’te Roe-Wade davasında, kadınların hamileliklerinin ilk aylarında kürtaj yaptırmaya hakları olduğu yolundaki kararına karşı oluşan muhalefet pek çok bireyi ve örgütü bir araya getirdi. Bunlar arasında, hemen hemen her koşulda yapılan kürtajı cinayetle eşdeğerli gören çok sayıda Hıristiyan, siyasal muhafazakar ve kökten dinci vardı ve muhalefet onlarla da sınırlı kalmıyordu. Anılan kişiler, görüşlerini kabul eden ve bu görüşü benimsemeyenlere karşı çıkan tüm politikacıları desteklemek amacıyla örgütlenmeye hazır bulunuyorlardı. Kürtajın desteklendiği ve ona karşı çıkıldığı gösteriler politik yaşamın vazgeçilmez bir parçası olmuştu

Cumhuriyetçi Parti’de sağ kanat yeniden başat konuma geldi. Sağ kanat 1964’te Barry Goldwater’in başkan adaylığı sırasında kısa bir süre için Parti’de kontrolü ele geçirmiş ve sonra da giderek sahneden çekilmişti. Buna karşın, 1980’e gelindiğinde, çağdaş bağış toplama yöntemleri kullanan sağ kanat Parti’deki ılımlılara yetişti.  Ekonomist Milton Friedman, gazeteciler William F.Buckley ile George Will ve Heritage Vakfı banzeri araştırma kuruluşlarının entelektüel gücünden yararlanan Yeni Sağ,  1980’lerin sorunlarının tanımlanmasında önemli bir rol oynadı.

Diğer muhafazakarlar ya da “Eski Sağ” gibi Yeni Sağ da hükümetin ekonomiye müdahalesine önemli sınırlamalar getirilmesinden yanaydı; fakat, aileye yönelik değer yargılarını teşvik etmek, eşcinsel davranışları yasaklamak ve pornografiyi engellemek için hükümetin gücünü kullanmaya da hevesliydi. Yeni Sağ genelde  suçlara karşı sert önlemler alınmasını, güçlü bir ulusal savunma yaratılmasını, devlet okullarında dua okunmasına izin verecek bir anayasa değişikliği yapılmasını, kürtaja karşı çıkılmasını ve kadınlara Eşit Haklar sağlayan Anayasa Değişikliği’nin engellenmesini de istiyordu.

Tüm bu değişik eğilimleri birleştiren kişi Ronald Reagan’dı. Illinois doğumlu Reagan, politikaya atılmadan önce Hollywood filmlerinde ve televizyonda yıldızlığa yükselmişti.1964’te ülke genelinde yayınlanan bir televizyon programında Barry Goldwater’i destekleyen bir konuşma yaparak ilk kez siyasal ün kazandı. Reagan 1966’da, seçmenlerin Berkeley’deki California Üniversitesi’nde patlak veren  öğrenci ayaklanmasına karşı tepkisi sayesinde California valiliğine seçildi ve 1975’e kadar bu görevde kaldı. 1976’da Cumhuriyetçi Parti’nin başkan adaylığını kıl payı kaçırdıktan sonra 1980’de Parti’nin adaylığını ve sonra da Jimmy Carter’e karşı başkanlığı kazandı. Reagan 1984’te de, Carter’in başkan yardımcısı Walter Mondale karşısında büyük bir seçim zaferi yaşadı.

Başkan Reagan’ın, hiç azalmayan iyimserliği ve Amerikan halkının başarılarını ve beklentilerini kutlama yeteneği iki görev dönemi boyunca sürdü. Pek çok Amerikalının gözünde bir güvence ve istikrar simgesiydi. Reagan, konuşurken yanlışlıklar yapma eğilimin karşın, özellikle televizyondan çok iyi yararlanması sayesinde “Büyük İletişimci” olarak  tanınıyordu. Pek çok kişiye, halkın yaygın sevgisini kazanmış bir başka cana yakın kişinin, yani Başkan Dwight Eisenhower’in başat olduğu gönenç ve göreli toplumsal huzur dolu günlerin yaşandığı 1950’leri anımsatıyordu.

Reagan, Amerikalıların yaşamına hükümet tarafından çok fazla karışıldığına inanıyordu. “Savurganlığı, sahtekarlığı ve kötüye kullanımı” ortadan kaldırarak, halkın gereksinim duymadığını ileri sürdüğü programları kısmak istiyordu.  Reagan görevi süresince, Jimmy Carter’in başlattığından daha kapsamlı bir yasal kontrolleri azaltma programı izledi. Reagan, tüketiciyi, işyerini ve çevreyi ilgilendiren düzenlemelerin kaldırılmasına çalışıyor ve bunların yetersiz, pahalı ve ekonomik büyümeyi engelleyici olduğunu iddia ediyordu.

“Amerika kalıcı olmak için değişmelidir… Amerika’nın idealleri olan yaşam, özgürlük ve mutluluğu izlemeyi korumak için değişmelidir. Günümüzün koşullarına uygun olarak yürüyoruz ama görevimiz sonsuzdur.”

Başkan Bill Clinton – 1993

Amerikan toplumunun yapısında yıllar önce başlamış olan değişmeler 1980’lere gelindiğinde daha da belirginleşmişti. Nüfusun şekli ve Amerikan toplumundaki en önemli meslekler ve beceriler büyük değişikliklere uğramıştı.

Hizmete ilişkin işlerin ekonomideki başatlığı yadsınamaz oldu. Yarım yüzyıldan uzun bir zamandır süren eğilim 1980’lerin ortalarında doruğa erişti ve tüm çalışanların dörtte üçü hizmet sektöründe görev yapar oldu – perakende mal satış elemanları, büro çalışanları, öğretmenler, doktorlar ve diğer sağlık görevlileri, devlet memurları, avukatlar, hukuk ve maliye uzmanları gibi.

Hizmet sektöründeki çalışmalarda giderek çoğalan bilgisayar kullanımından yararlanıldı. Artık enformasyon çağına girilmişti ve ekonomik ve toplumsal eğilimler konusunda, donanım ve yazılım sayesinde, önceleri düşünülemeyecek yoğunlukta bilgi toplanabiliyordu. Federal hükümet 1950’lerde ve 1960’larda, savunma ve uzay programlarının bir parçası olarak küçümsenmeyecek oranda bilgisayar teknolojisi yatırımları yapmıştı. 1970’lerin sonlarında, bir garajda çalışan Californialı iki genç iş adamı, Apple adını verdikleri ilk kişisel bilgisayarı yaygın olarak pazarladılar ve bir devrimi ateşlediler. 1980’lerin ilk yıllarına gelindiğinde, A.B.D.’deki işyerlerinde ve evlerde milyonlarca mikro-bilgisayar kullanılmaya başlanmış ve Time dergisi bilgisayarı “Yılın Makinesi” olarak ilan etmişti.

Aynı günlerde Amerika’nın çelik ve dokuma gibi “bacalı endüstrileri”  bir gerileme içindeydi. A.B.D. otomobil endüstrisi de, çoğu Amerika Birleşik Devletleri’nde kendi fabrikalarını kurmuş olan Toyota, Honda ve Nissan gibi aşırı verimli çalışan Japon otomobil imalatçılarının rekabeti karşısında sendeliyordu. 1980’lere gelindiğinde, Amerikan otomobil piyasasının dörtte biri Japon firmalarının kontrolüne geçmişti. Amerikalı üreticiler, Japon rakiplerinin düşük maliyetlerine ve mühendislik standardlarına ancak 1980’lerin sonlarında ve 1990’ların başlarında erişebildiler ve son yirmi yılda ithalata kaptırdıkları iç piyasa paylarını yeniden kazanmaya başlayabildiler. Rekabetin çok yoğun olduğu bilgisayar endüstrisi benzeri alanlardaki bu acımasız yarışmadan yararlananlarsa tüketicilerdi;  buna karşın, maliyetlerin düşürülmesi için harcanan çabalar,  A.B.D. otomobil endüstrisinde binlerce işçinin sürekli biçimde  açıkta kalması anlamına geliyordu.

Nüfusun yapısı da değişiyordu. Yaklaşık olarak 1946’dan 1964’e kadar süren “bebek patlaması”nın sona ermesini izleyen yıllarda genel artış yavaşladı ve nüfus yaşlandı. Ev halkının yapısı da değişti. 1980’de, ailelerin oluşturduğu yaşama birimi oranı azaldı;  anılan yılda,  birbiriyle akraba olmayan iki ya da daha çok kişinin birlikte yaşadığı “aile dışı birimler” toplam nüfusun dörtte birini barındırıyordu.

Yeni gelen göçmenler de Amerikan toplumunun yapısını bir başka biçimde değiştirdiler. 1965’te göç politikasında yapılan reformdan sonra Batı Avrupa odak olmaktan çıktı ve Asya ve Latin Amerika’dan gelenlerin sayısında büyük bir artış görüldü. Sözgelimi, Vietnam savaşı sona erince bu ülkeden kaçan sığınmacılar Amerika Birleşik Devletleri’ne akın ettiler. Ülke bir kez daha dünyanın her yanından gelenlere barınak olmaya başlayınca son 60 yılın en yüksek göç düzeyine erişildi ve 1980’de 808.000 göçmen geldi.

Yeni grublar da 1980’lerde fırsat eşitliği çabalarına etkin biçimde katıldılar. Vatandaşlık hakları hareketinde kullanılan pek çok yönteme baş vuran eşcinseller de  diğer grublar gibi ayırımcılığa karşı özgürlük peşinde koştular. Baskılar sık sık ses getirdi. Sözgelimi A.B.D. Kamu Hizmetleri Komisyonu 1975’te  eşcinsellerin işe alınması karşısındaki engelleri kaldırdı ve birçok eyalette ayırımcılık karşıtı yasalar kabul edildi. Kaçınılmaz olarak buna karşı bir tepki doğdu ve eşcinsellere yönelik düşmanca davranışlar görüldü.

1981’de, bedenin bağışıklık sistemini yok eden ölümcül bir hastalık olan AIDS kaşfedildi. AIDS cinsel ilişki ya da kan yoluyla bulaşmaktadır. Amerika Birleşik Devletleri’nde, genelde tüm nüfusun bu hastalığa tutulabileceği kanıtlanmakla birlikte, özellikle eşcinsel erkekler ve damardan uyuşturucu kullananlar AIDS’e yakalandılar. 1992’de 150.000’den fazla Amerikalı AIDS’den öldü; tahminlere göre ise, virüsü taşıyanların sayısı 300.000’le bir milyon arasında değişiyordu. Buna karşın, AIDS salgını sadece Amerika Birleşik Devletleri’yle sınırlı değildi;  hastalığı tedavi etme çabasına tüm dünyadaki doktorlar ve araştırmacılar da katılıyorlardı. Daha çok A.B.D.’li ve Fransız araştırmacıların çalışmaları sonucu ilk başarı sağlandı ve AIDS mikrobu izole edilerek kan stoklarının korunmasına yönelik testler geliştirildi.

Eşit fırsat kışkırtmaları yeni ayaklanma türleri ateşledi. Özellikle gençler, ebeveynlerinin İkinci Dünya Savaşı sonrasında yarattıkları istikrarlı orta sınıf yaşamı modellerini reddettiler. Bazıları radikal politik eylemlere daldılar;  diğer pek çokları da yeni giyinme ve cinsel davranma standardları yarattılar.

Karşı kültürün gözle görülür izleri 1960’ların sonları ile 1070’lerin başlarında Amerikan toplumuna işlemeye başladı. Saçlar uzadı ve sakal bırakmak olağan hale geldi. Pantolon, ceket ve boyunbağının yerini kot pantolonlar ve tişörtler aldı. Bellekleri geçmişin sınırlamalarından kurtarabilmek amacıyla yasa dışı uyuşturucu kullanımı arttı.   Rock müziği gelişti, yaygınlaştı ve çeşitli biçimlere büründü. Beatles, Rolling Stones ve diğer İngiliz müzik grubları ülkede fırtınalar estirdiler. “Hard Rock” sevilmeye başlandı ve besteci-şarkıcı Bob Dylan’ınkilere benzer siyasal ve toplumsal mesajlar taşıyan şarkılar popüler oldu. Gençlik karşı kültürü Ağustos 1969’da doruğuna erişti; New York Eyaleti’nin kırsal kesimindeki Woddstock’ta yapılan üç gün süreli müzik festivaline yaklaşık yarım milyon kişi katıldı. Filmlerde ve plak albümlerinde efsaneleştirilen festival o döneme adını verdi: Woodstock Kuşağı.

Vatandaşlık hakları hareketini besleyen ve karşı kültürü belirleyen enerji, 1960’ların ortalarında da çevrecilik hareketini başlattı. Rachel Carson’un 1962’de yayınlanan, kimyasal haşarat ilaçlarının ve özellikle DDT’nin verdiği zararları vurgulayan Sessiz İlkbahar adlı kitabı pek çok kişiyi harekete geçirdi. Çevre sağlığına ve güzelliğine zararlı, otomobil egzost gazları, endüstri atıkları, sulara dökülen petrol gibi diğer kirlilik kaynaklarının farkına varanlar çoğaldıkça, çevreye yönelik ilgi ve endişe 1960’larda halkı her geçen gün daha fazla oyalamayı sürdürdü.  22 Nisan 1970’te Amerika Birleşik Devletleri’ndeki tüm okullarda ve toplumlarda  Dünya Günü kutlandı ve Amerikalılara çevre kirliliğinin tehlikeleri konusunda “Eğitim” verildi.

Yine de pek çok kişi ülkede havanın ve suyun temizlenmesi için ileri sürülen önlemlere karşı çıktı.  Çözümler, bireylerin ve iş yerlerinin para harcamasını ve halkın yaşama ve çalışma biçimlerinde değişiklik yapılmasını gerektirecekti. Buna karşın Kongre, ulusal hava niteliği standardları geliştirilmesi amacıyla 1967 tarihli Temiz Hava Yasası’nı kabul etti.  Ayrıca, Su Niteliğini Geliştirme Yasası’nı onaylayarak, kıyılara dökülen  petrolün neden olduğu pisliğin temizlenmesi sorumluluğunu bu kirlenmeye neden olanlara yükledi. 1970’te de, aykırı davranışları denetleme çabalarını başlatmak amacıyla, bağımsız bir federal kuruluş olan Çevre Koruma Dairesi yaratıldı.

Kızılderililer 1950’lerde hükümetin onları özel yerleşim birimlerinden çıkarıp asimile etmek amacıyla kentlere yerleştirme politikasına karşı çaba gösterdiler. Kızılderililer sadece topraklarını yitirmekle kalmıyorlar, yerlerinden edilenlerin çoğu kent yaşamına ayak uydurmakta zorlanıyorlardı. 1961 yılında bu politikaya son verildiğinde Amerika Birleşik Devletleri Vatandaşlık Hakları Komisyonu, Kızılderililer’de “yoksulluğun ve yokluğun ortak bir durum ” olduğuna dikkat çekti.

1960’larda ve 1970’lerde Üçüncü Dünya milliyetçiliğini ve vatandaşlık hakları hareketinin elde ettiği başarıları izleyen Kızılderililer, kendi haklarını kazanmak amacıyla daha yoğun baskı uygulamaya başladılar. Yeni bir kuşakta yetişen liderler, kabile arazilerden geriye kalanını korumak ya da eskiden çok kez yasa dışı yollardan el konulmuş olan toprakları geri almak için mahkemeye baş vurmaya başladılar. Eyaletlerde, antlaşma ihlallerine birbiri ardından meydan okudular ve 1967’de de uzun süredir kötüye kullanılmış olan arazi ve su haklarını güvence altına alan ilk zaferi kazandılar. 1968’de kurulan Amerikan Kızılderili Hareketi (American Indian Movement – AIM) örgütü,  hükümet fonlarının Kızılderililerin yönetimindeki kuruluşlara yönlendirilmesini ve kentlerde ihmale uğrayan Kızılderililere yardım edilmesini sağladı.

Karşı koyma eylemleri  giderek olağan hale geldi. 1969’da 78 Kızılderili  San Fransisko Körfezi’ndeki Alcatraz adasını işgal etti ve 1971’de federal yetkililer onları çıkarıncaya kadar ellerinde tuttu. AIM 1973’te,  XIX. Yüzyıl sonlarında askerlerin büyük bir Kızılderili katliamı yapmış oldukları South Dakota’nın Yaralı Diz köyünü işgal etti.  Militanlar, köyü çevreleyen özel yerleşim biriminde perişan yaşam koşulları bulunduğunu, ailelerin yarısının sosyal yardım aldıklarını ve alkolikliğin yaygın olduğunu vurgulamayı umuyorlardı.  Bir Kızılderili öldürülüp biri de yaralandıktan sonra serüven sona erdi; hükümetin antlaşma haklarını yeniden gözden geçirmesi için anlaşmaya varıldı; fakat, bundan sonra pek az şey yapıldı.

Yine de Kızılderili eylemleri belirli sonuçlar sağladı.  Diğer Amerikalılar Kızılderililerin gereksinimlerinin daha çok farkına vardılar. Hükümetin her kesimindeki yetkililer, eşit işlem yapılması yolundaki baskılara çoktandır olması gereken biçimde karşılık vermeye başladılar. 1992’de seçilen Coloradolu Ben Nighthouse Campbell Senato’daki ilk Kızılderili üye oldu.

İkinci Dünya Savaşı sonrası Amerikası’nda İspanyolca konuşan grublar da ayırımcılıkla karşılaştılar. Küba, Portoriko, Meksika ve Orta Amerika’dan gelen bu kişiler çok kez beceri sahibi değillerdi ve İngilizce konuşamıyorlardı. Bazıları tarım işçisi olarak çalıştılar ve zaman zaman ürün toplarken zalimce muamele gördüler;  diğer bazıları kentlere yayıldılar ve eski göçmen grupları gibi, daha iyi bir yaşam peşinde koşarken önemli zorluklarla karşılaştılar.

Chicano’lar ya da Meksikalı-Amerikalılar,  radikal Asociacion Nacional Maxico-Americana gibi örgütlerde harekete geçtiler; fakat, 1960’lara kadar herhangi bir karşı koyma eylemi başlatmadılar. Lyndon Johnson’un yoksullara yönelik programının onlara daha yaygın fırsatlar yaratacağını umuyorlardı; ancak, bürokratların pek fazla sesi çıkmayan grublara yanıt vermediklerini gördüler. Özellikle siyah eylemcilik örneği, pluralist bir toplumda siyasal baskının önemini İspanyol kökenlilere öğretti.

Tarım işçileri, 1935 tarihli Ulusal Çalışma İlişkileri Yasası ile getirilen örgütlenme ve toplu sözleşme yapma hakkı güvencesi dışında bırakılmışlardı. Hemen hemen tümüyle İspanyol kökenlilerin egemenliğinde bulunan Birleşik Tarım İşçileri Sendikası’nın kurucusu olan Cesar Chavez, örgütünün tanınmasını sağlama konusunda  doğrudan eylemin ne kadar yararlı olduğunu kanıtladı. California’daki üzüm üreticilerini karşısına alan Chavez, ülke genelinde bir boykot çağrısında bulundu ve anılan boykot sonucu, istismar edilmekte olan göçmen işçilere sendikalarda temsil edilme hakkı tanındı. Marul ve diğer ürünlere karşı  yapılan buna benzer boykotlar da başarılı oldu. Tarım işletmecileri Chavez’in örgütünün çabalarını engellemeyi sürdürdülerse de,  daha yüksek ücret alınmasına ve daha iyi çalışma koşulları elde edilmesine yönelik temsil için yasal temel sağlanmıştı.

İspanyol kökenliler politikada da etkin olmaya başladılar. 1961’de Henry B.Gonzalez Texas’tan Kongre üyesi seçildi. Üç yıl sonra, yine bir Texaslı olan Elizo (“Kika”) de la Garza onu izledi ve New Mexico’lu Joseph Montoya Senato seçimini kazandı. Hem Gonzalez hem de de la Garza, daha sonraları Temsilciler Meclisi’nde komite başkanlığına yükseldiler. 1970’lerde ve 1980’lerde İspanyol kökenlilerin politikadaki etkileri giderek çoğaldı ve Bill Clinton başkanlığa seçilince İspanyol kökenli iki politikacıyı bakanlar kuruluna atadı; eski San Antonio belediye başkanı Henry Cisneros İskan ve Kentsel Gelişme Bakanı ve eski Denver belediye başkanı Federico Pena da Ulaştırma Bakanı oldular.

1950’lerde ve 1960’larda giderek çoğalan sayıda evli kadın iş gücüne katılmaya başladı; fakat 1963’te, çalışan bir kadın aynı işi yapan bir erkeğinin kazancının ortalama sadece yüzde 63’ünü elde edebiliyordu. Aynı yıl yazar Betty Friedan Kadının Üstünlükleri adlı kitabını yayınladı. Anılan kitapta orta sınıfın davranış biçimlerinin çarpıcı bir dille eleştirilmesi, kadınların hoşnutsuzluklarını yoğun biçimde dile getirmelerine yardımcı oldu. Kadınların “bir koca bulmak ve çocuk yapmak” dışında kendilerini ifade edebilme yolları olmadığını iddia eden Friedan, okuyucularını,  yeni roller ve sorumluluklar üstlenmeleri ve bireysel ve mesleksel kimlikleri erkeklerin egemenliğindeki bir toplum tarafından  dışarıdan saptanacağı yerde  onları kendilerinin  araştırmaları için cesaretlendiriyordu.

1960’ların ve 1970’lerin kadın hakları hareketi, vatandaşlık hakları hareketinden esinlendi. Hareketin içindekiler temelde orta sınıftan geldikleri için, 1960’larda orta sınıf gençlerinin büyük bir kesimini etkileyen isyan ruhunu paylaşıyorlardı. Hareketin gelişmesine bağlanan bir başka öğe de, 1960’larda ortaya çıkan cinsel devrimdi; o devrimi de  doğum kontrol haplarının geliştirilip pazarlanması ateşlemişti.

Reform yasaları da değişikliği teşvik etti. 1964 tarihli Vatandaşlık Hakları Yasası Taslağı’nın görüşülmesi sırasında muhafazakarlar, ırksal ayırımcılık kadar cinsiyete bağlı ayırımcılığın da yasa dışı sayılmasını sağlayacak bir değişiklik önererek taslağın tümüyle reddini sağlamaya çalıştılar. Önce değişiklik önerisi, sonra da yasa taslağının kendisi onaylandı ve kadınlar yasal haklarını elde etmek yolunda bir yasal araca sahip oldular.

Kadınlar durumlarını geliştirmek için kendileri de önlemler aldılar. 1966’da, aralarında Betty Friedan’ın da bulunduğu 28 meslek sahibi kadın, “Amerikan kadınlarının, Amerikan toplumunun temeline tümüyle şimdi katılmasını sağlamak amacıyla harekete geçmek için” Ulusal Kadınlar Örgütü’nü (National Organization of Women – NOW) kurdular. Bir yıl içinde örgüte 1.000 kadın katıldı; dört yıl sonra üye sayısı 15.000’e erişti. NOW ve benzeri örgütler, kadınların ellerindeki sınırlı fırsatları anlayıp onları çoğaltmaya ilişkin kararlılıklarını güçlendirmelerine yardımcı oldu.

Feminizm ya da kadınların haklarına ve çıkarlarına ilişkin örgütlü hareket 1970’lerin başlarında en yüksek noktasına erişti. Gazeteci Gloria Steinham ve birkaç başka kadın 1972’de Ms adlı yeni bir dergi yayınlamaya başladılar. Bir kadın sağlık örgütü tarafından yayınlanan Bedenlerimiz, Kendilerimiz adlı el kitabı 1971-1976 arasında 850.000 satış yaptı.

Bazı eylemciler Anayasa’ya bir Eşit Haklar Değişikliği eklenmesini için baskı yaptılar. Kongre tarafından 1972’de kabul edilen değişiklikte “Yasalarla verilen  eşit haklar, Amerika Birleşik Devletleri ya da hiçbir Eyalet tarafından cinsiyet nedeniyle reddedilemez ya da kısıtlanamaz” denilmektedir. Bunu izleyen birkaç yıl içinde gerekli 38 eyaletten 35’i değişikliği onayladı. Mahkemeler de cinsel eşitliği desteklediler. Yüksek Mahkeme 1973’te Roe-Wade davasında, kadınların hamileliklerinin ilk aylarında kürtaj yaptırmaya hakları olduğunu onayladı; bu kadın hakları hareketinde kazanılan önemli bir zaferdi.

Bunlara karşın, 1970’lerin ortalarında ve sonlarında kadın hakları hareketi durakladı. Çekiciliğini orta sınıftan öteye yayamadı. Ilımlı ve radikal feministler arasında ayrılıklar ortaya çıktı. Muhafazakar muhalifler Eşit Haklar Değişikliği’ne karşı bir kampanya başlattılar ve Değişiklik gerekli 38 eyalet tarafından onaylanmadığı için 1982’de yok oldu.

Siyah Amerikalıların eşitlik elde etme çabaları 1960’ların ortalarında en üst noktasına erişti. 1950’lerde birbiri ardından kazanılan zaferlerden sonra, siyahlar kendilerini şiddete yönelik olmayan doğrudan harekete daha da çok adadılar. Siyah din adamlarından oluşan Güneyli Hıristiyan Önderler Konferansı (Southern Christian Leadership Conference – SCLC) ve genç eylemcilerden kurulu Şiddet Yanlısı Olmayan Öğrenciler Eşgüdüm Komitesi (Student Nonviolent Coordinating Committee – SNCC) benzeri grublar barışçı karşı koyma eylemleri yoluyla reform elde etmeye çalıştılar.

Siyah üniversite öğrencileri 1960’ta, North Carolina’da ayırımcılık uygulanan bir Woolworth’s mağazasının lokanta bölümünde  oturma eylemi yaptılar ve oradan çıkmayı reddettiler. Anılan oturma eylemi medyanın ilgisini çekti ve Güney’in her yanında ona benzer gösteriler yapılmasına yol açtı. Bunu izleyen  yıl, vatandaşlık hakları hareketi çalışanları “özgürlük gezileri” düzenlediler; karşı koyma eylemleri yoluyla medyanın dikkatinin çekileceğini ve değişikliklere yol açılacağını düşünen beyazlar ve siyahlar, anılan geziler çerçevesinde, Güney’de ayırımcılık yapılan terminallere giden otobüslerde seyahat ediyorlardı.

Bunlara ek olarak açık hava toplantıları da düzenlediler ve bunların en büyüğünü oluşturan “Washington’a Yürüyüş” 1963’te gerçekleştirildi. 200.000 kişiyi aşan bir kalabalık, herkes için eşitlik ilkesine bağlılığı sergilemek için ülkenin başkentinde toplandı. Şarkıların söylenip konuşmaların yapıldığı gösteri,  vatandaşlık hakları hareketinin önde gelen sözcüsü konumuna gelmiş olan Martin Luther King, Jr.’nin konuşmasıyla doruğa erişti. King topluluğa, “benim bir düşüm var: Günün birinde, Georgia’nın kızıl tepelerinde, eski kölelerin oğullarıyla eski köle sahiplerinin oğulları kardeşlik masasında birarada oturabilecekler” diye seslendi. “Benim bir düşüm var” nakaratını her yineleyişinde halk bunu büyük bir coşkuyla karşıladı.

Yine de vatandaşlık hakları hareketine ilişkin konuşmalar başlangıçta bir ilerleme sağlamakta başarısız kaldı.   Başkan Kennedy, vatandaşlık hakları konusundaki desteklerini sağlamak için önceleri Güneyli beyazlara baskı yapmakta isteksiz davranıyordu; çünkü, başka sorunlarda da onların oylarına gereksinimi vardı. Buna karşın, olaylar Başkan’ı zorladı. 1962’de James Meredith ırkı yüzünden Mississippi Üniversite’sine kabul edilmeyince, Kennedy yasaların uygulanması için oraya federal birlikler gönderdi. Alabama’nın Birmingham kentinde  ayırımcılık karşıtı protestolar polisin şiddete başvurmasına yol açınca da Başkan Kongre’ye, kamuya açık yerlerin birleştirilmesi amacıyla yeni bir yasa taslağı sundu. Buna karşın,  “Washington’a Yürüyüş” bile ilgili kongre komitesince bir önlem alınmasını sağlayamadı.  Kennedy öldürüldüğünde, anılan yasa taslağı hala bekletiliyordu.

Başkan Johnson bu konuda daha başarılı oldu. Texaslı bir Güneyli olan Johnson, başkanlık seçimlerine katılmaya karar verince kendini vatandaşlık hakları konusuna adadı.  1963’te Kongre’de şunları söyledi: “Başkan Kennedy’i anmak için yapılacak hiçbir konuşma ya da övgü, Vatandaşlık hakları yasasının en kısa sürede onaylanması kadar saygın bir davranış olmayacaktır.” Johnson tüm gücünü kullanarak, görüşmelerin sınırlanması konusunda Senato’yu ikna etti ve tüm kamuya açık mekanlarda ayırımcılığı yasaklayan 1964 tarihli Vatandaşlık Hakları Yasası’nın onaylanmasını sağladı. Bunu izleyen yıl da, 1965 tarihli Oy Kullanma Hakları Yasası’nın çıkarılması için uğraştı.  Anılan yasaya göre, siyahların kaydının yerel yetkililer tarafından olanaksız kılındığı yerlere, seçmen kaydı yapılması amacıyla denetçiler atanacaktı. Yasanın onaylanmasını izleyen yıl, tutucu Güney eyaletlerinde 400.000 siyah kayıt yaptırdı; 1968’de bu sayı bir milyona erişti ve ülke genelindeki seçilmiş siyah görevlilerin sayısında büyük bir artış izlendi. Kongre son olarak 1968’de yerleşimde ayırımcılığı yasaklayan yasaları onayladı.

Anılan tüm yasama faaliyetine karşın bazı siyahlar gelişmelerin hızı konusunda sabırsızlık gösteriyorlardı. Etkili konuşmalar yapan eylemci Malcolm X, siyahların beyaz ırktan tümüyle ayrılmasını savunuyordu. Bir öğrenci lideri olan Stokely Carmichael de, şiddete başvurmama ve ırklar arası işbirliği görüşleri karşısında düş kırıklığı duyuyordu. Hangi yoldan olursa olsun siyahların gücünün sağlanması gerektiğini söylüyordu.

Reformlar konusundaki aşırı taleplere şiddet olayları eşlik etti. 1966 ve 1967’de birkaç büyük kentte ayaklanmalar patlak verdi. Martin Luther King 1968 ilkbaharında bir katilin kurşununa kurban oldu. Birkaç ay sonra, ezilenlerin sözcülüğünü yapan, Vietnam Savaşı’na karşı çıkan ve öldürülen Başkan’ın kardeşi olan Senatör Robert Kennedy’de aynı akıbete uğradı. Pek çok kişiye göre bu iki cinayet, vatandaşlık hakları ve savaş karşıtı hareketlerde masumiyet ve idealizm döneminin sona erdiğini gösteriyordu. Solda giderek artan aşırılık ve kaçınılmaz olarak bunun karşısında gelişen muhafazakar tepki ulusun ruhsal yapısında büyük bir yara açtı ve bunun iyileşmesi için yıllar geçti.

Richard Nixon başkan olunca federal hükümetin vatandaşlık hakları konusundaki kararlılığı zayıfladı. Nixon siyasal tabanını, siyahların eşitliği hareketinde gerektiğinden çok ileri gidildiğini düşünen muhafazakar beyazlara dayandırmaya kararlıydı. “Güney stratejisi”, yönetimin iskan için ayrılan ödeneği kesmesine ve 1970’te de, başarısız bir biçimde, 1965 tarihli Oy Kullanma Hakları Yasası’nın genişletilmesini engellemeye çalışmasına yol açtı. Yüksek Mahkeme’nin 1971’de, eğitimde ayırımcılığı kaldırmaya yönelik bir önlem olarak siyah çocukları okula otobüsle götürmeye (busing) izin verilebileceğini kararlaştırması üzerine Nixon buna karşı çıktığını televizyonda açıkladı ve bu konuda Kongre’nin bir moratoryum ya da engelleme kararı almasını sağlamaya çalıştı. Bu konuda başarı kazanamadı, fakat,  görüşünü açığa vurmuş oldu. Yüksek Mahkeme 1974 yılında Milliken-Bradley  davasında, kent merkezindeki siyah öğrencileri çoğunlukla beyaz öğrencilerin eğitim gördüğü banliyö okullarına götürme çabalarının yasalara aykırı bulunduğuna karar verince otobüsle öğrenci taşıma yönteminin  karşıtları bir zafer kazanmış oldular.

Azınlıklara öncelikli işlem yapılmasının yarattığı tepkiler, Yüksek Mahkeme’nin 1978’de verdiği bir karar üzerine daha da açığa çıktı. Allan Bakke adında bir beyaz, California’daki bir tıp fakültesine yaptığı baş vurunun, azınlık mensuplarına kontenjan ayrılması yüzünden geri çevrildiğini iddia etti. Mahkeme, artık kontenjan uygulanamayacağı için, baş vurunun kabul edilmesini emretti; ancak, seçme yapılırken ırksal durumun göz önüne alınabileceğine karar verdi.

Tüm bunlara karşın, anılan kargaşalı yıllarda olumlu eylem (affirmative action) ve otobüsle öğrenci taşınması konularındaki görüş ayrılıkları, pek çok Afrikalı Amerikalı’nın orta sınıfa yükselmelerinin ve banliyölere yerleşmelerinin kesintisiz bir biçimde sürdüğünü zaman zaman gözlerden sakladı.

Amerika Birleşik Devletleri Vietnam Savaş’ndan sonra dünya genelinde daha hareketli bir politika izlemeye ve Avrupa, Orta Doğu ve Latin Amerika’daki sorunlara el atmaya başladı. Buna karşın, 1970’lerin sonlarında Sovyetler Birliği ve özellikle İran’la olan ilişkilede ciddi sorunlar ortaya çıktı.

Başkan Ford,  Nixon yönetiminin Sovyetler birliğine karşı bir yumuşama uygulama politikasını sürdürdü. Kasım 1974’te Vladivostok’ta Sovyet lideri Leonid Brezhnev’le buluştu. Buluşma, A.B.D.-Sovyet silah kontrol önlemleri konusunda ilerleme sağlayacak bir ön anlaşmayla sona erdi. Ayrıca, 1975’te Helsinki’de çok uluslu bir konferans toplanmasına yol açıldı

Avrupa tarihindeki en büyük doruk toplantısını oluşturan Helsinki Konferansı’na 35 Avrupa ülkesinin ve Amerika Birleşik Devletleri ile Kanada’nın liderleri katıldılar. Konferansta 30.000 sözcükten oluşan tarihsel bir Son Senet hazırlandı.  Anılan belgede, Batılı ülkelerin savunduğu bazı önemli ilkeler kadar, Doğu Bloku ülkelerinin ileri sürdüğü belirli noktalara da yer verildi. Belgede, Moskova’nın uzun yıllardır istediği gibi, İkinci Dünya Savaşı sonrasında Avrupa’daki sınırlarda oluşan değişikliklerin kalıcılığı kabul ediliyordu. Helsinki Son Senedi ayrıca, bireysel haklara ve insan özgürlüklerine saygı gösterileceği güvencesini de içeriyordu. Batı ülkeleri, Doğu Bloku hükümetlerine bu güvenceyi imzalatarak onlar üzerindeki baskılarını arttırmayı umuyorlardı. Gerçekten Batılı ülkeler, belirli aralıklarla yapılan “Helsinki izleme toplantıları”ndan etkili bir biçimde yararlanarak, Doğu Bloku’ndaki komünist ülkelerde görülen insan hakları ihlallerini göz önüne serdiler.

Başkan Jimmy Carter, Mısır ile İsrail arasında 30 yıldır süren savaş durumunu sona erdiren bir çıkışın gerçekleştirilmesine önemli bir yardımda bulundu. 1978’de, barışçı bir çözümü müzakere etmek amacıyla, Mısır Cumhurbaşkanı Enver Sedat ve İsrail Başbakanı Menahim Begin’le hem arabulucu hem de katılımcı olarak Maryland’daki Camp David başkanlık dinlenme tesisinde biraraya geldi. Her iki lider Mart 1979’da Amerika Birleşik Devletleri’ne dönerek Beyaz Saray’da barış antlaşmasını imzaladılar.

Carter, Panama Kanalı’nı Panama’ya 2000 yılında geri verecek olan antlaşmaların, uzun ve çok kez duygusal tartışmalar sonunda Senato tarafından onaylanmasını da sağladı. Ayrıca, Nixon’un açtığı yolu izleyerek Çin Halk Cumhuriyeti’ni resmen tanıdı.

Buna karşın Carter Sovyetler Birliği karşısında daha az başarılı oldu. Göreve başladığı sırada yumuşama süreci doruğunda olmasına ve Amerika Birleşik Devletleri’nin “aşırı komünizm korkusundan” kurtulduğunu açıklamasına karşılık,  “insan haklarına bağlılığımızın mutlak olması gerekir” diye ısrarlı davranması Sovyet hükümetinin düşmanca davranmasına yol açtı. Nükleer silah stoklarını daha da azaltacak bir SALT II anlaşması imzalandı; fakat, Sovyetlerin 1979’da Afganistan’ı işgalini protesto etmek için Senato tarafından onaylanmadı. Carter aynı yıl, 1980’lerde çok büyük harcamalara yol açacak bir savunma desteği programı başlattı.

Carter 1979’da İran’da daha da büyük bir sıkıntıya düştü. Şii Müslüman lider Ayetullah Humeyni yönetiminde gerçekleşen bir kökten dinci ihtilalin, yolsuzluğa bulaşmış bulunan ama dost olan rejimi devirmesinden sonra Carter, tahttan indirilen Şah’ı tedavi görmesi için Amerika Birleşik Devletleri’ne kabul etti. İranlı kzgın militanlar Tahran’daki Amerikan Büyükelçiliği’ni işgal ettiler ve 53 Amerikalıyı bir yıldan fazla rehin tuttular. Carter tüm çabalarına karşın onların salıverilmelerini sağlayamadı ve seçimi kaybetmesinde bu başarısızlığının da katkısı oldu.

Demokrat Partili eski Georgia valisi Jimmy Carter 1976’da başkalık seçimini kazandı. Kampanya sırasında kendisini Washington politikalarının dışında bir kimse olarak tanıtmış ve yönetime yeni bir yaklaşım getireceği vaadinde bulunmuştu; fakat, ulusal düzeydeki deneyimsizliği yüzünden görevdeki ilk günlerden başlayarak sıkıntılarla karşılaştı. Bir deniz subayı olarak mühendislik eğitimi almış bulunduğu için bir teknokrat görünümü veriyordu. Halbuki Amerikalılar kendilerini sıkıntılı günlerden çıkaracak daha hareketli birini istiyorlardı.

Ekonomik konularda Carter önceleri bir aşırı harcama politikası güttü. Para politikasından sorumlu olan Federal Rezerv Kurulu açığı kapatmak için para arzını arttırınca enflasyon her yıl yüzde 10 yükselmeye başladı. Carter enflasyonu yavaşlatmak amacıyla bütçe kesintilerine gitti; ancak bu kesintiler, Demokrat parti politikasının temelini oluşturan toplumsal programları etkiledi. Görev süresinin sonlarında bütçe açıkları hala kapatılamamıştı ve hisse senedi fiyatlarının düşüp faizlerin yükselmesi de iş çevrelerinin yönetime yabancılaştığının bir göstergesiydi.

Carter ayrıca, etkili bir enerji politikası geliştirmekteki başarısızlığı yüzünden de eleştiriliyordu. “Savaşın ahlaki eşiti” adını verdiği ve dışardan petrol alımına bağlı kalmayı azaltacak kapsamlı bir program sundu. Muhalifleri bunu Kongre’de engellediler.

Carter kendisini halkçı olarak tanımlamakla birlikte siyasal öncelikleri hiçbir zaman tümüyle açık değildi.   Hükümetin koruyucu rolünü destekliyordu; fakat sonradan, hükümetin ekonomi üzerindeki kontrolünü kaldıran bir süreç başlattı. Bir önceki yüzyılda uygulanan belirli sınırlamaların rekabeti engellediğini ve tüketici fiyatlarını yükselttiğini ileri sürerek, petrol endüstrisi ile havayolu, demiryolu ve kamyon taşımacılığında kontrollerin kaldırılmasından yana oldu.

Carter Demokrat Parti’nin  önderliğini yeniden kurmak istiyordu; fakat, çabaları sonunda ne halkın ne de Kongre’nin desteğini sağlayabildi. Görev süresinin sonlarında halkın yüzde 77’si onun aleyhindeydi ve Amerikalılar yeniden Cumhuriyetçi Parti’ye yöneliyorlardı.

İddiasız bir kişiliğe sahip bulunan ve kamu yönetimindeki günlerinin çoğunu Kongre üyeliğiyle  geçirmiş olan Gerald Ford, kendinden önceki başkan yardımcısı Spiro T.Agnew’in göreve başlamadan önce ve göreve başladıktan sonra rüşvet aldığının kanıtlanması üzerine istifa etmesinin ardından Nixon’un başkan yardımcılığına gelmişti. Yirmi ay sonra Nixon istifa edince Ford başkan oldu. İlk önceliği, Nixon’un azline yönelik meclis araştırması süreci yüzünden sarsılmış olan güveni hükümete yeniden kazandırmaktı. Başlangıçta Ford’a karşı büyük bir güven oluşmuştu; fakat, Nixon’u affedip gelecekte yargılanması olasılığını engelleyince bu güven kısa sürede eridi.

Politik alanda Nixon’un belirlemiş olduğu yolu izledi. Enflasyondaki ve işsizlikteki artış sürdüğü, gayrı safi milli hasıla düştüğü için ekonomik sorunlar önemini korudu. Ford önce, Herbert Hoover’in 1929’da yaptığı gibi, halkı tatlı sözlerle yatıştırmak istedi. Bunda başarılı olamayınca enflasyonu sınırlayıcı önlemlere baş vurdu; bu da, yüzde 12 oranında işsizliğe yol açtı ve Büyük Bunalım’dan beri karşılaşılan en ciddi ekonomik gerilemeye neden oldu. Vergi indirimleri yapılarak ve daha yüksek işsizlik tazminatı ödenerek ufak tefek bir düzelme sağlandıysa da ekonomik sıkıntıların sonu gelmiyordu.

Nixon, sekiz yıl süren Demokrat Parti iktidarından sonra göreve geldi. 1960’taki başarısız başkanlık yarışından önce Eisenhower’in başkan yardımcılığını yapmış olan Nixon, politikayla ilgilenmekle birlikte bu işe Başkan Johnson kadar heves duymuyordu. Gelişmelere uzak duruyor, çok kez rahatsız oluyormuş gibi bir görünüm sergiliyor, atacağı her adımı önceden hesap ediyordu. Bu davranışı başlangıçta işine yaradı; fakat, sonuçta da yıkılmasına yol açtı.

Nixon, Cumhuriyetçilerin mali sorumluluğa ilişkin değerlerini benimsemekle birlikte, hükümetin daha büyük rol oynaması gerektiğini ve sosyal yardıma yönelik devlet yöntemlerini de kabul ediyordu. Temelde istediği, buna ilişkin programların daha iyi uygulanmasıydı.

Nixon başkanlığı sırasında bir dizi ekonomik sorunla karşılaştı. 1973’e gelindiğinde  enflasyon oranı yüzde 9 olmuş, endüstri hisse senetlerinin Dow-Jones ortalaması Kasım 1968-Mayıs 1970 arasında yüzde 36 düşmüş ve 1970 sonlarında işsizlik oranı yüzde 6,6’ya erişmişti. 1971’de ücret-fiyat kontrolleri uyguladı, ancak bunların  pek az yararı oldu.

Nixon’un kontrolü dışında kalan gelişmeler onun ekonomik politikasını baltaladı. İsrail’e karşı 1973’te yapılan savaş sırasında Suriye ve Mısır, İsrail’in müttefiki Amerika Birleşik Devletleri’ne gönderilen petrole ambargo uygulaması için Suudi Aarabistan’ı zorladılar. Petrol İhraç Eden Ülkeler Örgütü’nün (OPEC) diğer üyeleri de fiyatlarını dört kat arttırdılar. Amerikalılar hem kısıntılarla hem de hızla artan fiyatlarla karşı karşıya kaldılar. Bunu izleyen yıl ambargonun sona ermesine karşın yüksek fiyatlar sürdü. Daha yüksek enerji fiyatları Amerikan ekonomik yaşamındaki her alanını etkiledi; enflasyon 1974’te yüzde 12’ye yükseldi ve daha büyük bir işsizlik oranına yol açan olumsuz gelişmelere neden oldu. Anılan ekonomik gerileme ve enflasyon dönemi (stagflation), Amerika’nın  1948’den beri yüzünü güldürmüş olan büyük ekonomik patlamayı sona erdirdi.

Nixon bir yandan ekonomiyi yönetmeye çalışırken bir yandan da “kamu düzeni”ni yeniden kurmaya çabalıyordu.  Amerikan kentlerinde suç oranının  giderek yükselmesi, siyasal protestoların artması, uyuşturucu kullanımının çoğalması ve A.B.D. üniversitelerinde cinsel ilişkilere hoşgörüyle bakılması pek çok Amerikalıyı huzursuz ediyordu.   Siyasal tabanını güçlendirmeyi amaçlayan Nixon, bozulmaları karşılamak için hükümetin gücünü kulanma yolunu seçti. Göstericileri ağır bir dille eleştirdi,  çarpıtılmış haberler verdiği gerekçesiyle basına saldırdı ve muhaliflerini susturmaya çalıştı.

Bahis konusu strateji Watergate olayında geri tepti. İlk görev döneminde Kongre’nin her iki meclisinde de Demokrat Parti çoğunluğuyla karşı karşıya kalan Nixon, 1972 seçimlerinde büyük bir başarı sağlamak ve meclislerde Cumhuriyetçilerin çoğunluğunu sağlayarak yasama organındaki tıkanıklığı sona erdirmek istiyordu.  Başkanı Yeniden Seçtirme Komitesi, seçim yardımlarının açıklanmasını gerektiren yeni yasa yürürlüğe girmeden önce para toplamak için yoğun bir bağış kampanyası başlattı.

1972 yılı başlarında Nixon’un çevresindekiler, Demokrat Parti Ulusal Komitesi’nin Washington, D.C.’deki Watergate apartman grubunda bulunan bürosunun telefonlarının dinlenmesini önerdiler. Girişim başarısız oldu.  Gizlice büroya girip bunun  ardından tutuklananların üzerinde bulunan para ve belgelerden onların Beyaz Saray’la bağlantısı olduğu anlaşılınca yönetim bu işe karıştığını örtbas etmeye karar verdi. Olayın ortaya çıkmasından altı gün sonra Nixon, Merkezi İstihbarat Örgütü’nü (CIA) aradı ve Federal Araştırma Bürosu’nun (FBI) yürütmekte olduğu  araştırmanın, ulusal güvenlik nedeniyle durdurulması emri vermesini istedi. Gerçekte bu olay, yönetimin “düşman”ı olduğu düşünülen kişilerin bulunup yok edilmelerine yönelik kampanyanın bir parçasıydı. Anılan kampanya, telefonların yasa dışı dinlenmesini, bürolara gizlice girilmesini ve seçim bağışları sağlanmasını içeriyordu.  Nixon o yıl yapılan seçimleri büyük bir farkla kazandıysa da basın  ve özellikle de Washinton Post gazetesi araştırmalarını sürdürdü. Skandal ortaya çıkınca, Kongre’deki Demokrat Parti çoğunluğu Nixon aleyhinde meclis soruşturması işlemleri başlattı. Olaya ilişkisini gösteren kanıtlar çoğalınca Başkan 9 Ağustos 1974’te istifa etti.

Savaşın sona ermesi üzerine Nixon yönetimi ana komünist güçlerle daha yakından ilgilenmeye başlayabildi. En dramatik adım Çin Halk Cumhuriyeti ile ilişki kurulmasıydı. Mao Zedong’un zaferini izleyen yirmi yıl süresince Amerika Birleşik Devletleri, Tayvan’daki Milliyetçi hükümetin Çin’in tümünü temsil ettiğini ileri süregelmişti. Nixon 1971 ve 1972’de Amerikan tutumunu yumuşattı,  ticaret sınırlamalarını azalttı ve Beijing’i ziyaret eden ilk A.B.D. başkanı oldu.

Nixon, Sovyetler Birliği’ne karşı bir yumuşama politikası gütmekte de aynı oranda başarılı oldu. Çin’e gitmesinden birkaç ay sonra da Sovyetler Birliği’ni ziyaret etti. Sovyet lideri Leonid Brezhnev’le içtenlikli  görüşmeler yaptı, füze stoklarının sınırlanması, uzayda işbirliği yapılması ve ticaret sınırlamalarının yumuşatılması konularında anlaştılar. Stratejik Silahların Sınırlanması Görüşmeleri (SALT) sonucu 1972’de, nükleer silah stoklarının azaltılmasını ve anti-balistik füze sistemleri geliştirilmesini engelleyen bir silah kontrolü anlaşması imzalandı.

Çin Hindi de Soğuk Savaş’taki çatışma alanlarından biriydi. Fransa Vietnam’ı XIX. yüzyılın ortalarına kadar egemenliği altında tutmuş, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yerini Japonya’ya bırakmıştı. Bu sırada, Vietnamlı bir komünist olan Ho Chi Minh, ülkesini sömürge yönetiminden kurtarma hareketi başlatmış ve Amerikan Özgürlük Savaşı’nı kendisine örnek almıştı. Müttefikler 1945’te Japonya’yı yendikten sonra, bu kez de Ho Chi Minh’le uğraşmak zorunda kaldılar.

Yeniden büyük-güç konumuna gelmek isteyen Fransa, Vietnem’a dönmek konusunda ısrarlıydı. Ho geri çekilmeyi reddedince bağımsızlık savaşı sürdü. Avrupa’daki çevreleme politikası nedeniyle Fransa’nın desteğini devam ettirmesinde istekli olan Amerika Birleşik Devletleri, Vitetnam çatışması için gerekli kaynakların kullanılabilmesi amacıyla ona ekonomik yardımda bulundu ise de Fransa’nın 1954’te yenilmesini önleyemedi. Cenevre’de toplanan bir uluslararası konferansta Vietnam ikiye ayrıldı; Kuzey’de Ho iktidara gelirken, nüfusunun çoğunluğu Budist olan Güney’de Katolik ve antikomünist Ngo Dinh Diem hükümetin başına geçti. İki yıl sonra da ülkeyi birleştirmek için seçimler yapılacaktı.

Vietnam düşerse bunun Birmanya, Tayland ve Endonezya’nın da düşmesine yol açacağına inanan Eisenhower, Diem’in 1956’da seçime gitmeyi reddetmesini destekledi ve yapılan ekonomik ve askeri yardımı arttırdı. Kennedy de yardımı çoğalttı ve sınırlı sayıda askeri danışman göndermeye başladıysa da Kuzey ile Güney arasındaki çatışmalar sürdü. Halk tarafından tutulmayan  Diem 1963’te görevden atıldı ve öldürüldü.

Durum öncekinden çok daha istikrarsız olmuştu. Viet Kong diye bilinen Güneyli gerillalar bazan gizliden gizliye, bazan da siyasal kolları olan Ulusal Kurtuluş Cephesi (NLF) aracılığıyla Güney Vietnam hükümetine meydan okudular. Kuzey Vietnam’ın da yardımıyla, özellikle kırsal bölgelerdeki köylülerden sağladıkları desteği arttırdılar.  Güney Vietnam’daki komünist ilerlemesini durdurmaya kararlı olan Johnson Vietnam Savaşı’nı sahiplendi. Kuzey Vietnamlıların iki Amerikan destroyerine saldırmaları üzerine Johnson 7 Ağustos 1964’te Kongre’den Tonkin Körfezi kararını çıkarmayı başardı; anılan kararla başkana, “Amerika Birleşik Devletleri güçlerine karşı girişilecek her saldırıyı defetmek ve ilerideki saldırıları engellemek için gerekli tüm önlemleri alma” yetkisi veriliyordu. Kasım 1964’te yeniden seçilmesinden sonra da bir tırmandırma politikası başlattı. 1965 başlarında 25.000 olan gönüllü ve silah altına alınmış asker sayısı 1968’de 500.000’e yükseldi. Yoğun bir bombardıman harekatı hem Kuzey hem de Güney Vietnam’ın altını üstüne getirdi.

Kanlı çatışmaları televizyonda izleyen Amerikalılar ülkelerinin savaşa katılmasını protesto etmeye başladılar.  George Kennan gibi dış politika uzmanları A.B.D. politikasını hatalı buldular. Diğer bazıları da, A.B.D.’nin savaşı sona erdirmeye yönelik bir stratejisi bulunmadığını ileri sürdüler. Amerikalılar, yoğun askeri kampanyanın savaşın gidişini etkilemiyormuş gibi göründüğünü izlediler.alkın ve özellikler gençlerin A.B.D. politikası karşısındaki tepkilerinin yarattığı baskı  sonucu Johnson barış müzakereleri başlattı.

Savaş karşıtı eğilimler, Johnson’un 1968 seçimlerine katılmak niyetinde olmadığını açıklamasına yol açtı. Illinois’in Chicago kentinde yapılan Demokrat Parti Ulusal Kongresi toplantısı sırasında protestocular sokaklarda polisle çatıştılar. Özellikle, Robert Kennedy’nin Haziran ayında öldürülmesinden sonra Demokrat Parti içinde bir karışıklık yaşanması; 1960’larda alınan vatandaşlık hakları önlemlerine beyazların muhalefet etmeleri; Alabama Valisi George Wallace’nin üçüncü aday olarak ortaya çıkıp kendi eyaletinin yanı sıra Mississippi, Arkansas, Louisiana ve Georgia’da seçimi kazanması, Amerika Birleşik Devletleri’ni savaştan çekip çıkarmak ve ülkede “kamu düzeni”ni güçlendirmek planı ileri süren Cumhuriyetçi Richard  Nixon’un seçimi kazanmasına yardım etti.

Nixon, bir yandan Amerikan askerlerini yavaş yavaş ülkeye geri getirirken, bir yandan da savaştaki en korkunç bombardımanın yapılmasını emretti. Ayrıca 1970’te, Kuzey Vietnamlıların silah ve malzeme taşıdıkları yolları kesmek amacıyla, Güney Vietnam’a giden bu yolların geçtiği Kamboçya’yı da işgal etti. Bu gelişme yeni protestolara ve gösterilere yol açtı ve pek çok üniversitede öğrenciler sokaklara döküldüler. Anılan gösterilerden birinin yapıldığı, Ohio’daki Kent State Üniversitesi’nde kamu düzenini korumak için görevlendirilen ulusal muhafız birliklerinin paniğe kapılıp ateş açmaları üzerine dört öğrenci öldü.

Amerika Birleşik Devletleri adına Nixon’un ulusal güvenlik danışmanı Henry Kissinger’in yürüttüğü müzakereler sonucu 1973’te ateşkes anlaşması imzalandı. Amerikan birliklerinin ayrılmasına karşılık, Kuzey Vietnam’ın tüm ülkede kontrolü ele geçirmesi nedeniyle çatışmalar 1975 ilkbaharına kadar sürdü.

Savaşın bedeli çok yüksek oldu. Vietnam harap edildi, milyonlarca kişi öldü ya da sakat kaldı, Amerika Birleşik Devletleri sonuçsuz bir çaba için 150 milyar dolar harcadı, 58.000 Amerikalı can verdi. Savaş ayrıca Soğuk Savaş politikasına ilişkin oydaşmayı (konsensüs) da sona erdirdi. Halk, bazı Amerikan askeri birliklerinin Vietnam’da gaddarlık yaptıklarını ve 1964’te Tonkin Körfezi olayına ilişkin gelişmeler konusunda hükümetin yalan söylediğini öğrendi. Pek çok Amerikalı Kamboçya’nın işgal edilmesinden dehşete kapıldı. Savaş ayrıca çok sayıda gencin, kendi hükümetlerinin davranışlarını ve korumaya çalıştığı değer yargılarını şüpheyle karşılamalarına neden oldu.

Sovyetler Birliği 1957’de, bir yapay uydu olan Sputnik’i fırlattıktan sonra uzay bir başka rekabet alanına dönüştü. Sovyetler bir nükleer silahı kolaylıkla yörüngeye taşıyabilecek bir roketi onlardan önce fırlatınca Amerikalıların gururu kırıldı. Amerika Birleşik Devletleri ilk uydusu olan Explorer I’i ancak 1958’de uzaya gönderebildi. Sovyetler 1961’de ilk kez bir insanı yörüngeye yerleştirince halkın cesareti daha da kırıldı. Kennedy buna karşılık olarak, “on yıl geçmeden önce” Amerika Birleşik Devletleri’nin aya insan gönderip geri getireceğine söz verdi.

John H.Glenn Ağustos 1962’de Mercury Projesi çerçevesinde Dünya yörüngesinde dolaşan ilk A.B.D. astronotu oldu. A.B.D. bilim adamları 1960’ların ortalarında,  uzayda uzun süre uçmanın insan üzerindeki etkilerini incelemek için Gemini programını oluşturdular. Latince’de “ikizler” anlamına gelen Gemini programı uyarınca  uzaya iki, yani bundan  önceki Mercury dizisinden bir fazla ve bunu izleyen Apollo uzay gemilerinden bir eksik astronot gönderildi. Gemini çerçevesinde bazı gelişmeler ilk kez yaşandı. Bunlar arasında, Ağustos 1965’te o zamana kadar yapılan en uzun uzay uçuşu olan ve sekiz gün süren bir görev başarıldı ve Kasım 1966’da da dünya atmosferine ilk kez otomatik kontrollü dönüş gerçekleştirildi. Gemini’de ayrıca, insan taşıyan iki uzay gemisi ilk kez uzayda kenetlendi ve A.B.D. astronotları ilk kez uzayda “yürüdüler.”

Apollo projesi Kennedy’nin amacını gerçekleştirdi.  Temmuz 1969’da Neil A.Armstrong ay yüzeyinde yürüyen ilk insan oldu ve onu yüz milyonlarca kişi televizyonda izledi.

Bunu başka Apollo uçuşları izledi; fakat,  pek çok Amerikalı, insanlı uzay uçuşlarının taşıdığı değeri sorgulamaya başladı. 1970’lerin başlarında, diğer önceliklerin baskısı artınca, Amerika Birleşik Devletleri uzay programını yavaşlattı. Bazı Apollo uçuşları iptal edildi; planlanan Skylab uzay istasyonlarından sadece bir tanesi kuruldu.

Amerika Birleşik Devletleri, 1960’larda ve 1970’lerde komünist ülkelerle sürekli ve sert bir sürtüşme içine oldu. Bu süre boyunca pek çok Amerikan lideri dünyayı Soğuk Savaş koşullarına göre değerlendirdi ve algıladıkları Sovyet bloku tehditlerine karşı koymaya çalıştı. Kennedy yıllarında Küba bir savaş alanı oluşturdu.

Fidel Castro’nun devrim ordusu 1959’da iktidarı ele geçirip Sovyetler Birliği’nin desteğini kazandığından beri Küba ile ilişkiler gerginleşmişti. Kennedy göreve başlamadan hemen önce Amerika Birleşik Devletleri Küba ile diplomatik ilişkilerini kesti ve Merkezi İstihbarat Örgütü (CIA) Kübalı sürgünleri anavatanlarını işgal etmeleri ve bir ayaklanmaya yol açmaları  amacıyla eğitmeye başladı. 1961 ilkbaharında Domuzlar Körfezi’ne yapılan saldırı büyük bir başarısızlığa uğradı. Eisenhower yönetimince hazırlanan planı onaylamış olan Kennedy bozgunun sorumluluğunu üstlendi.

Bunu izleyen yıl, yitirdiği saygınlığı yeniden kazanmak isteyen Kennedy, Sovyetler Birliği’nin Küba’ya gizlice nükleer saldırı füzeleri yerleştirmeye başladığını öğrenince kararlı davrandı. Çeşitli seçenekleri inceledikten sonra, Sovyet gemilerinin Küba’ya yeni füzeler getirmelerini engellemek için karantina ilan etmeye karar verdi ve Sovyetlerin bu silahları geri çekmelerini talep ettiğini açıkladı. Dünyanın o güne kadar olmadığı kadar nükleer savaşa yaklaştığı gerilim dolu birkaç gün geçtikten  sonra Sovyetler geri adım attı. Destekçileri Kennedy’nin cesaretini alkışladılar;  eleştiricileri ise onu, sessiz diplomasinin daha uygun olabileceği bir sırada nükleer felaket riskini göze almakla suçladılar. Buna karşın, geriye bakıldığında, iki taraf ta doğrudan askeri çatışmaya yol açabilecek gerginliklerin azaltılması gereğini anladıkları için,  Küba füze bunalımının A.B.D.-Sovyet ilişkilerinde bir dönüm noktası oluşturduğu görülür. Bunu izleyen yıl, Amerika Birleşik Devletleri, Sovyetler Birliği ve Büyük Britanya, belirleyici bir gelişme olan ve atmosferde nükleer silah denemelerini yasaklayan bir Sınırlı Deneme Yasağı Antlaşması imzaladılar.

Sır ilim Metasophie nedir?
Metasophie ruhun bedendeki bilinmeyen gramerine hakim:
Asırlardır gizlenen, anlatılmayan ilim Metasophie ilmidir! Dünya ilim üzerine tanzim edilmiştir. İnsan AKIL ve RUH olarak bir bedende iki unsur olarak var olmuştur.

Metasophie kişiye RUH’un yaşam içerisindeki varlığının nedenini, gerekliliğini anlatan ilimdir. Metasophie ilminden faydalanmış bir insan RUH ve AKIL olan iki unsurun birbiriyle olan lisanını gramerini öğrenir ve bu sayede kendini keşfeder. Kendini keşfetmiş insan yaşamı boyunca yaşadığı durumların kendisinde bıraktığı izler ne olursa olsun nerede tutacağını bilir ve yaşayacağı durumların değerlendirmesini daha iyi analiz etmiş olur.

Metasophie mükemmel ötesi bir ilimdir… Bu ilim insanoğlunun zaman ve zamansızlık arasındaki yolculuğunu tüm evreleriyle hemde tüm bilimsel donatılarıyla ortaya sermektedir. İnsanı bütünüyle yani bir bedende iki insanı anlatıyor. Bu iki unsurun tüm verilerini iki farklı kutup başında toplayan ve bu iki farklı kutup başı verilerini bir aküde (yani yaşamda) birleştiren ve bu birleşmeden enerji elde eden bir ilimdir… Metasophie ruhun keşfini ve ruhun bedendeki siluetini, ruhun akıl ile bağını, içsel güdülerin yaşam içerisindeki şifrelerini ve bu şifreler sayesinde zamansızlık yolculuğunun nasıl gerçekleşebileceğini anlatır…

İnsanın tüm şifrelerini anlatan bu ilim uygulandığında her zaman bir sonraki hatta bir kaç sonraki karşı refleksleri önceden görebildiği için doğal olarak tüm süreçlerde belirleyen taraf yapar.

METASOPHİE ASIRLARCA SAKLI BİR HAZİNE OLARAK KALMIŞTIR … İNSAN İÇİN GEREKLİMİDİR? TABİKİ GEREKLİDİR…HATTA OLMAZSA OLMAZDIR…

RUH GÖRÜLMEYEN TAM KEŞFEDİLEMEMİŞ BİR UNSURDUR. İNSANLAR YAŞAM İÇERİSİNDE YORGUN DÜŞMEKTE. YAŞAM İÇERİSİNDE YAŞADIKLARI ONLARI RUHEN YORMAKTA VE ÇIKIŞ YOLU BULAMAMAKTA ÇÜNKÜ RUHUNU TANIMAMAKTA, İÇİNDEKİ KENDİYLE ANLAŞAMAMAKTA. BU YAŞAM İÇERİSİNDEKİ GİRDAPLARDA SIKIŞMIŞ BİRİ GİRDİĞİ KARANLIKTAN ÇIKIŞ YOLU ARAMAKTADIR VE KİŞİNİN DOKTORU YİNE KENDİSİDİR. METASOPHİE KİŞİYE HALİNİ, KENDİNİ VE GİRDİĞİ KARANLIKTAN ÇIKMAYI VERMEKTEDİR.

BU NEDENLE METASOPHİE OLMAZSA OLMAZDIR YOKSA HAYATTA SORUNLAR KARŞISINDA YORGUN DÜŞEN İNSANLAR ÇAĞDAŞ DÜNYANIN ÇAĞDAŞ TIBBIN TEDAVİ YERİNE 3 U UYGULAMASIYLA YAŞAMLARINA EKSİK BİR ŞEKİLDE UYUMA, UYUŞTURMA VE UNUTTURMA ÇARKININ ARASINDA YOĞRULUP YAŞARKEN KENDİNİ KAYBETMEKTEDİR. METASOPHİE İLMİ TÜM BU GİRDAPLARIN ÇIKIŞ YOLUNU, GİRİLEN KARANLIKLARDA KİŞİYE RUHUNDAKİ FENERİ YAKMASINI VE YARINLARI İÇİN TEKRAR AYNI KARANLIK VE GİRDAPLARA GİRMEMESİ İÇİN PUSULA OLUR.

Kaan Sarıaydın

KAAN SARIAYDIN İLE İLGİLİ BÜTÜN İÇERİKLER, HABERLER VE YAZILAR  İÇİN TIKLAYIN

Bir Texas’lı olan ve Kennedy’nin başkan yardımcılığına getirilmeden önce Senato’da çoğunluk liderliği yapmış bulunan Lyndon Johnson becerikli bir politikacıydı. Kongre’de yetişmiş ve yapılan girişimleri başarıyla sonuçlandırmak konusunda olağanüstü bir yetenek geliştirmişti. Amaçlarına erişmek için yalvarabilir, kandırabilir ya da gerektiğinde tehditlerde bulunabilirdi. Başkan olarak, yoksulluğu ortadan kaldırmak ve gönencin yararlarını herkese yaymak amacıyla gücünü atak bir biçimde kullanmak istedi.

Johnson, Kennedy’nin sağlamak istediği önlemleri gerçekleştirmeye kararlı bir biçimde göreve başladı. İlk öncelikleri, vergileri kısacak ve vatandaşlık haklarını güvence altına alacak yasa taslaklarıydı. İkna yeteneğini kullanan ve yasama organı üyelerine öldürülmüş başkana saygı göstermeleri çağrısında bulunan Johnson 1964’te Vatandaşlık Hakları Yasası’nın kabul edilmesini başardı. Kennedy tarafından önerilmiş olan yasa, Yeniden Yapılanma günlerinden beri kabul edilen en kapsamlı vatandaşlık hakları belgesiydi. Johnson kısa bir süre sonra başka konulara da el attı. 1964 ilkbahar aylarında, reform programını tanımlamak için “Büyük Toplum” adını kullanmaya başlamıştı. O yıl yapılan başkanlık seçimlerinde muhafazakar Cumhuriyetçi Barry Goldwater karşısında kazandığı büyük zaferden sonra bu deyim çok daha büyük bir önem kazandı.

Johnson ekonomik cephede başarılı bir vergi kısıntısı sağladı, sonra da Kenedy’nin başlatmış olduğu yoksullukla savaş programını gündeme getirdi. “Bu yönetim, burada ve şimdi, Amerika’da yoksulluğa karşı koşulsuz savaş açmıştır” diye seslendi. Ekonomik Fırsat Dairesi, yoksullara iş eğitimi sağladı ve yoksulların iskan, sağlık ve eğitim programlarında söz sahibi olmalarına yol açacak çeşitli toplumsal hareket programları başlattı.

Ardından sağlık yardımları geldi. Yirmi yıldan fazla bir süre önce Truman da merkezi bir program önermiş, ancak Kongre’nin onayını alamamıştı. Kongre Johnson’un önderliğinde, yaşlılar için “Medicare” denilen bir sağlık sigortası programı ile yoksullara yönelik “Medicaid” denilen bir sağlık ve bakım yardımı programı kabul etti.

Johnson, aynı şekilde, Kennedy’nin sonuçlandıramadığı ilk ve orta öğretime yardım çabasını da başarıya ulaştırdı.  Kabul edilen önleme göre, düşük gelirli ailelerin çocuk sayısı temel alınarak eyaletlere para verilmektedir. Ödenek, hem devlet okullarında hem de özel okullarda okuyan çocuklara yardım için kullanılabilmektedir.

Büyük Toplum çalışmaları başka alanlara da erişti. Yeni çıkarılan bir yasa ile yoksullara kira yardımı yapılması sağlandı ve bir İskan ve Kentsel Gelişme Bakanlığı kuruldu. Bir göçmen yasası ile, 1924 yılında saptanan ayırımcı kota yöntemi en sonunda değiştirildi. Sanatçılara ve bilim adamlarına çalışmalarında teşvik olarak federal yardım yapılmaya başlandı.

Johnson yönetimi ulaşımda güvenlik konusunu da ele aldı ve bunun yapılmasında Ralph Nader adında genç bir avukat-lobici-danışmanın da etkisi oldu. 1965’te yayınlanan Hiçbir Hızda Güvenli Değil: Amerikan Otomobillerinin Tasarımındaki Tehlike adlı kitabında Nader, pek çok otomobilin, düşük hızla sürülürken oluşan kazalarda bile hasara ve ölümlere yol açtığını iddia etti. Otomobil üreticilerinin gösteriş uğruna güvenlik donanımlarını ihmal ettiklerini ileri sürüyor ve hatalı üretim sonucu karayollarında ölüme yol açan belirli otomobil modellerinin isimlerini sayıyordu. Johnson Eylül 1966’da  iki ulaştırma yasa taslağı imzaladı. Bunlardan biri eyaletlere ve yerel hükümetlere güvenlik programları geliştirmeleri amacıyla ödenek sağlıyor, diğeri de otomobiller ve oto lastikleri için güvenlik standardları getiriyordu.

Sonuç olarak, Büyük Toplum, Yeni Düzen’den beri görülen en büyük yasama faaliyeti patlaması oldu. Buna karşın, Johnson yönetiminin politikasına verilmekte olan destek, daha 1966 yılı başlarında zayıflamaya başladı. Programların bazılarından beklenen sonuçlar alınamadı; pek çok program için ödenek elde edilemedi. Yine de, Büyük Toplum yoksulluğun azaltılmasında belirli başarılar kazandı; sözgelimi, 1965-1968 yılları arasında siyah ailelerin geliri beyaz ailelerinkinin yüzde 54’ünden yüzde 60’ına yükseldi.

“Benim bir düşüm var: Günün birinde, Georgia’nın kızıl tepelerinde, eski kölelerin oğullarıyla eski köle sahiplerinin oğulları kardeşlik masasında birarada oturabilecekler.”

Martin Luther King, Jr. – 1963

1960 yılına gelindiğinde hükümet vatandaşların yaşamında giderek büyüyen bir güç olmuştu. 1930’lar boyunca Beyaz Saray, Büyük Bunalım’ın yarattığı yaraları sarmak için yeni yasalar önermiş ve Kongre ile yakın işbirliği yapmıştı. Amerika’daki yaşamın pek çok yönü ile ilgilenmeleri için yeni kamu kuruluşları yaratılmıştı. İkinci Dünya Savaşı sırasında federal hükümetin görevlendirdiği sivil sayısı 1 milyondan 3,8 milyona yükseldi, 1950’lerde de 2,5 milyon dolayında sabitleşti. 1929’da 3,1 milyar dolar olan federal harcamalar,1953’te 75 milyar dolara yükseldi ve 1960’larda da 150 milyar doları aştı.

Pek çok Amerikalı, hükümetin artan rolünü kabullenmekle birlikte bunun ne dereceye kadar genişleyeceği konusunda anlaşmazlığa düştü. Demokratlar, hükümetin gücünü büyüme ve istikrarı güvence altına almak için kullanmasını istiyorlardı. Eğitim, sağlık ve sosyal yardım konularında hükümet katkısının arttırılmasından yanaydılar.   Cumhuriyetçiler ise, hükümetin temel ve gerekli sorumluluğunu kabul ediyor; buna karşılık, harcamaların sınırlanmasını ve bireysel girişimlerin yeniden canlandırılmasını istiyorlardı.

1960 seçimlerinde başarılı olan Demokrat partili 43 yaşındaki John F. Kennedy, başkanlığı kazanan en genç kişiydi. Rakibi Richard Nixon’la televizyonda yaptığı tartışmalar sırasında, yetenekli, iyi konuşan ve enerjik bir aday olarak görülmüştü. Seçim kampanyası sırasında, “istesek de istemesek de Yeni Sınır burada” olduğu için yeni yıllara atak bir biçimde girilmesi gereğinden söz ediyordu. And içme töreni sırasında yaptığı konuşmayı güzel bir biçimde dile getirdiği bir istekle bitirmişti: “Ülkenizin sizin için ne yapabileceğini değil, sizin ülkeniz için ne yapabileceğinizi sorgulayın.” Kısa süren başkanlığı boyunca Kennedy, sahip olduğu zarafet, espri anlayışı ve davranış biçimi sayesinde kendisini sevdirmeyi başarmış ve geleceğin politikacılarını etkilemişti.

Kennedy tüm vatandaşlara ekonomik yardımda bulunmak için güçlü bir önder gibi davranmayı istemişse de seçimi kıl payı kazandığı için bu arzusu sınırlanmıştı. Demokrat Parti Kongre’deki her iki mecliste de çoğunluğa sahip olmakla birlikte, Güneyli muhafazakarlar eğitime federal yardım yapılmasına, yaşlılara sağlık sigortası sağlanmasına ve bir Kent İşleri Bakanlığı yaratılmasına direndiler. Bu nedenle de, tüm açıklamalarına karşın Kennedy politikasını uygulamada  çok kez sınırlı kaldı ve zorlandı.

Önceliklerden biri ekonomik gerilemeyi durdurmak ve büyümeyi başlatmaktı; fakat, 1962’de hükümetin çelik endüstrisindeki fiyat artışlarını aşırı bulması üzerine bunu  geri aldırmaya çalışan Kennedy iş alanındaki liderlerin güvenini yitirdi. Amacına erişmekle birlikte önemli bir destek kaynağını küstürdü. Daha sonraları, sermaye yaratmak ve ekonomiyi canlandırmak amacıyla büyük vergi kısıntıları yapılmasını isteyince, Kongre’deki muhafazakar muhalefet bu önlemin kabulüne ilişkin tüm umutları yok etti.

Kennedy yönetiminin genel yasama sicili pek parlak olmadı. Başkan, vatandaşlık hakları hareketi önderlerine yönelik belirli davranışlar sergilediyse de, anılan hareketin amaçlarını tümüyle sağlamasını hemen hemen başkanlığının son günlerine kadar başaramadı. Devlet okullarına yardım yapılmasında ve yaşlılara sağlık sigortası sağlanmasında başarısız oldu. Asgari ücrette çok küçük bir artış elde edebildi. Bunlara karşın, uzay programı için ödenek kopardı ve gelişmekte olan ülkelerin kendi gereksinimlerini kendilerinin karşılamasına yardım edecek  görevlilerin gönderilmesi için Barış Gönüllüleri örgütünü kurdu. Kennedy görev süresinin son yılı için çok iddialı bir yasama programı hazırlamıştı; fakat, 23 Kasım 1963’te Texas’ın Dallas kentine yaptığı ziyaret sırasında üstü açık  bir otomobilde iken öldürüldü. Daha önceki bir kuşak Franklin Roosevelt’in ölümünden nasıl etkilendiyse, bu olay da belirleyici bir an oluşturdu ve etkisini bir kuşak boyunca sürdürdü.

Geriye bakıldığında, Kennedy’nin bir liberal olarak ünlenmesinin, politikasını uygulayabilmesinden daha çok ideallerinden ve davranışlarından kaynaklandığı görülür. Buna karşın, başkanlığının son yılında başlattığı gündem 1964-1966 yıllarında yasallaştırıldığı için, ölümünden sonra, değişiklik yaratan bir liberal güç olarak tanımlanmıştır.

Siyahlar işe kendileri el koydular. Renkli Halkın İlerlemesi Ulusal Derneği (NAACP), Plessy-Ferguson davası sonunda Yüksek Mahkeme’nin 1896 yılında kabul ettiği yasal doktrini tersine çevirmekte kararlıydı; söz konusu doktrine göre, eğer “ayrı fakat eşit” tesisler sağlanıyorsa, okullarda beyaz ve siyah öğrencilerin birbirlerinden ayrılmaları anayasaya aykırı değildi. Koşulların, var olsa bile, ender durumlarda eşit oranda sağlandığı Güney’de, bu karar yıllar boyunca çok sert bir ayırımcılık yapılmasına izin vermişti.

Eisonhower tarafından  atanan Earl Warren’in  başkanlığındaki Yüksek Mahkeme 1954’te Brown-Eğitim Yönetim Kurulu davasındaki kararıyla Plessy kararını tersine çevirince, siyahlar amaçlarına eriştiler. Mahkeme, “ayrı tesislerin doğal olarak eşitsizlik yaratacağını” oybirliğiyle açıkladı ve “ayrı fakat eşit” doktrininin artık devlet okullarında uygulanamayacağına karar verdi. Yüksek Mahkeme bir yıl sonra da, yerel okul yönetim kurullarının bu kararı “elden gelen en hızlı biçimde” uygulamalarını talep etti.

Eisonhower, Güney’in hızlı bir dönüşüm nedeniyle karşılaşacağı gereksinimlere hoşgörüyle bakmakla birlikte, yasanın bir an evvel uygulanması için harekete geçti. Washington, D.C.’deki okullarda, ülkenin diğer bölgelerine örnek olması amacıyla, ayırımcılığa son verilmesini emretti ve diğer alanlarda da ayırımcılığın sona erdirilmesine çalıştı.

Arkansas’ın Little Rock kentinde 1957’de büyük bir sorunla karşılaştı. Evvelce sadece beyazlara açık bir liseye dokuz siyah öğrencinin alınmasına yönelik bir  ayırımcılığı önleme planın uygulanmasına başlanmadan hemen önce,  eyalet valisi, şiddet tehdidi olduğu gerekçesiyle Arkansas Ulusal Muhafızları’nı okulun önünde görevlendirdi ve barışı sağlamak için siyah öğrencileri geriye döndürdü. Bir federal mahkeme birliklerin geri çekilmesine karar verince öğrenciler okula geldiler; fakat, alaycı sözlü saldırılara hedef oldular. Toplanan kalabalık giderek daha düşmanca davranınca siyah öğrenciler okuldan ayrıldılar.

Eisenhower bu gelişme karşısında, Ulusal Muhafızları federal kumanda altına alıp Litlle Rock’a geri dönmelerini emretti. Yeniden Yapılanma yıllarından beri federal birlikler siyahların haklarını korumak amacıyla kullanılmadığı için Başkan bu yolu seçmekte pek hevesli olmamakla birlikte başka seçeneği de yoktu. Askerler hukukun üstünlüğünü sağlamak için sınıflarda nöbet tuttular ve böylece  ayırımcılığın kaldırılmasına başlandı.

Vatandaşlık hakları hareketinde bir başka dönüm noktasına da 1955’de Alabama’nın Montgomery kentinde erişildi. Aynı zamanda NACCP’nin eyalet sekreteri de olan Rosa Parks adında 42 yaşındaki bir  dikişçi kadın, bir otobüsün geleneksel ve yasal olarak beyazlara ayrılmış bulunan ön bölümünde oturdu. Arkaya geçmesi istenildiğinde bunu yapmayı reddetti. Polis geldi ve onu ayırımcılık yasalarını ihlal etmek suçuyla tutukladı. Böyle bir olay çıkmasını beklemekte olan siyah liderler otobüs şirketine karşı boykot düzenlediler. Siyahların toplandıkları Baptist kilisesinde genç bir rahip olan Martin Luther King Jr. protestonun sözcülüğünü üstlendi. “Bir zaman gelecek ve insanlar… baskının acımasız ayağı tarafından tekmelenmekten bıkacaklar” diyordu. King, bundan sonra da defalarca olacağı gibi, tutuklandı; fakat, Montgomery’deki siyahlar boykotlarını sürdürdüler ve otobüs şirketinin gayrı safi geliri yüzde 65 azaldı. Yüksek Mahkeme yaklaşık bir yıl sonra, okullardaki ayırımcılık gibi,  otobüslerde yapılan  ayırımcılığın da anayasaya aykırı olduğuna karar verdi. Boykot sona erdi. Vatandaşlık hakları hareketi önemli bir zafer kazanmış ve en güçlü, düşünceli ve iyi konuşmacı liderini, yani Martin Luther King Jr.’yi keşfetmişti.

Afrikalı Amerikalılar oy kullanma hakkı kazanmak için de çalıştılar. 15. Anayasa Değişikliği oy kullanma hakkını güvence altına almakla birlikte pek çok eyalette yasalara uymamak için, seçim (kelle) vergisi ya da okur-yazarlık sınavı gibi yollara baş vuruluyordu. Eisenhower, Senato çoğunluk lideri Lyndon B.Johnson’la birlikte çalışarak, oy hakkını güvence altına almaya yönelik  Kongre çabalarına destek verdi. Siyahların oy kullanmalarının engellendiği durumlarda federal hükümetin müdahale etmesine yetki veren 1957 tarihli Vatandaşlık Hakları Yasası, 82 yıldır bu yönde alınan ilk önlemi ve atılan ilk adımı oluşturuyordu. Yine de yasada boşluklar kalmıştı; bu nedenle de, hareketin başını çekenler 1960 tarihli Vatandaşlık Hakları Yasası’nı kabul ettirerek, oy kullanmayı engelleyenlere karşı daha ağır cezalar verilmesini sağladılarsa da, federal yetkililere siyahları seçim kütüğüne kaydetme yetkisi verdiremediler.

Siyah Amerikalıların kendi çabalarına da dayanan vatandaşlık hakları hareketi savaş sonrası yıllarında ivme kazandı. Vatandaşlık hakları savunucuları, Yüksek Mahkeme ve Kongre’den de yararlanarak, 1960’larda daha yaygın atılımlar yapılması için temel hazırladılar

Afrikalı Amerikalılar savaş sonrası yıllarda giderek daha çok hareketlendiler.  Savaş yıllarında, silahlı kuvvetlerde ve çalışma ortamında uygulanan ırk ayırımcılığına meydan okumuşlar ve sınırlı ilerlemeler sağlamışlardı. Milyonlarca siyah, daha iyi işler bulabilmek umuduyla güneydeki çiftliklerden ayrılıp kuzeydeki kentlere akın etmişti. Bunun yerine kentlerin kalabalık yoksul kenar mahallelerinde sıkışıp kalmışlardı. Şimdi ise, savaştan dönen siyah askerler ikinci sınıf vatandaşlığa karşı çıkmakta kararlıydılar ve diğer siyahlar da ırksal eşitlik elde etmenin zamanı geldiğini ileri sürüyorlardı.

Jackie Robinson, beyzbol sporunda uygulanan renk ayırımını 1947’de kırıp birinci ligde oynamaya başlayınca ırk sorununu dramatik bir biçimde gözler önüne serdi. Brooklyn Dodgers takımında oynadığı günlerde,  başı hem rakipleri hem de takım arkadaşları ile sık sık derde giriyordu. Buna karşın, ilk mevsim sağladığı olağanüstü başarı sayesinde benimsendi ve Zenci liglerine tıkılıp kalmış olan diğer siyah oyuncuların da önünü açtı.

Hükümet yetkilileri ve diğer pek çok Amerikalı, ırksal sorunlarla Soğuk Savaş politikaları arasında bir bağlantı bulunduğunun farkına vardılar. Özgür dünyanın liderliğine soyunan Amerika Birleşik Devletleri, Afrika ve Asya’nın desteğini sağlamaya çalıştı. Ülkede uygulanan ayırımcılık, dünyanın diğer bölgelerinde dostluklar kurma çabalarını engelledi.

Harry Truman vatandaşlık hakları hareketini destekledi. Toplumsal eşitliğe olmasa da siyasal eşitliğe inanmış ve kentlerdeki siyah oyların giderek çoğalan önemini anlamıştı. 1946’da Güney’de linç olaylarının ve çete saldırılarının sürdüğünü öğrenince, ırk ve dine dayalı ayırımcılık uygulamalarını incelemek üzere bir vatandaşlık hakları komitesi görevlendirdi. Bir yıl sonra yayınlanan raporla,  siyahların Amerika’da ikinci sınıf vatandaş konumunda oldukları belgelendi. Raporda, federal hükümetin tüm vatandaşlara verilen hakları güvence altına alması gerektiği vurgulandı.

Truman Kongre’ye 10 maddelik bir vatandaşlık hakları programı göndererek buna karşılık verdi.  Hükümetin vatandaşlık hakları konusundaki kararlı tutumundan öfkelenen Güneyli Demokratlar 1948’de partiyi terk edince, Truman bir kararname yayınlayarak federal dairelere memur alımında ayırımcılığı yasakladı, silahlı kuvvetlerde herkese eşit davranılmasını emretti ve silahlı kuvvetlerde ayırımcılığa son vermek amacıyla çalışacak bir komite görevlendirdi. Silahlı kuvvetlerdeki son ayırımcılık uygulamaları da Kore Savaşı sırasında durduruldu.

Güney’deki siyahlar, var olsa bile, pek az vatandaşlık hakkından ve siyasal haktan yararlanıyorlardı.  İkinci Dünya Savaşı sırasında  bir milyondan fazla siyah asker çatışmalarda yer aldı; buna karşılık, Güneyli siyahlar oy kullanamıyorlardı. Kayıt yaptırmak isteyenler de, dövülme, işten çıkarılma, kredi alamama ya da evinden kovulma olasılığıyla karşı karşıya geliyorlardı. Linç olayları sürüp gidiyor ve tramvaylarda, trenlerde, otellerde, lokantalarda, hastanelerde, eğlence yerlerinde ve istihdamda ırk ayırımcılığına yönelik Jim Crow yasaları uygulanıyordu.

1950’ler boyunca Amerikan toplumunu bir tekdüzelik duygusu sarmıştı. Gençler olsun yaşlılar olsun tek başlarına hareket edecekleri yerde grub yöntemlerini izliyor ve böylelikle herkeste bir uyum görülüyordu. Erkekler ve kadınlar İkinci Dünya Savaşı yıllarında yeni istihdam modellerine uymak zorunda kalmış olmalarına karşın,  savaş sona erince geleneksel rollerine geri dönmüşlerdi. Erkeklerden ailenin geçimini sağlamaları bekleniyordu; kadınlarsa, çalışıyor olsalar bile, evdeki kendilerine uygun görevlerinin başına geçmişlerdi.  Toplumbilimci David Riersman Yalnız Kalabalık adlı etkili kitabında,  eşitler-grubu beklentilerinin önemini anlatıyordu. Bu yeni toplumu “başkalarının yönlendirdiğini” yazıyor ve bu gibi toplumların hem istikrara hem de  uyuma yol açtığını ileri sürüyordu. Televizyon, hem gençlere hem de yaşlılara, kabul görmüş toplumsal davranışları yansıtan paylaşılmış deneyimler sunarak uyumluluk eğilimine katkıda bulunuyordu.

Yine de bu gibi kültürel örneklere tüm Amerikalılar uymuyordu. “Asi kuşak” denilen akımın üyesi olan çok sayıda yazar alışılagelmiş değerlere isyan etti. İçgüdüyü ve ruhsallığı vurgulayan bu yazarlar, önseziyi mantığa, Doğu’nun mistisizmini Batı’nın kurumsallaşmış dinine yeğliyorlardı. “Asiler”, saygınlık biçimlerine meydan okumak ve kültürün geri kalan kesimini şaşkına çevirmek için ellerinden geleni yapıyorlardı.

Özgürlük duygularını edebiyat yapıtlarında sergiliyorlardı. Jack Kerouac, en çok satan kitaplar arasında yer alan Yolda adlı romanını 75 metre uzunluğunda bir top kağıda yazmıştı.  Kabul görmüş noktalama ve paragraf yapısı kurallarına uyulmayan kitapta, özgür yaşamın sunabileceği olanaklar övülüyordu. Şair Allen Ginsberg de,  modern ve makineleşmiş uygarlığı acımasızca eleştiren “Uluma” adlı şiirini yayınladı ve  aynı şekilde ünlendi. Polis bu şiir kitabını müstehcen olduğu iddiasıyla toplayınca, Ginsberg mahkemedeki başarılı savunmasıyla ülke çapında ün kazandı.

Müzisyenler ve sanatçılar da ayaklandılar. Tennessee’li şarkıcı Elvis Presley, siyahların müziğini  “rock and roll” (sallan ve yuvarlan) biçiminde seslendirerek herkese sevdirdi; saçlarını özel bir biçimde kestirerek ve kalçalarını çalkalayarak, daha ağıbaşlı Amerikalıları şaşkına çevirdi. Elvis ve diğer rock and roll şarkıcıları, siyahların müziğinden beyazların da hoşlandığını açığa çıkardılar ve böylelikle, Amerikan kültüründe giderek artan birleşmeyi kanıtladılar. Jackson Pollock gibi ressamlar sehpaları attılar ve büyük boyutlu tuvallerini yerlere serip onların üzerine çılgın renklerde boya, kum ve başka maddeler döktüler. Tüm bu artistler ve yazarlar, kullandıkları araç ne olursa olsun, 1960’ların daha yaygın ve daha derinden hissedilen toplumsal devrimi için modeller oluşturdular.