Arapça, bir işte hareket etmek, bir işin içine girip idare etmek, gibi anlamlan olan bir kelime. İnsanlara, eşyaya, çeşitli şekillerde etki etmek, onları idare etmek, Allah’ın çok yakın dostlarına bahşettiği bir lütuf ve keramet olarak tanımlanan tasarruf olayında, “attığın zaman sen atmadın fakat Allah attı” (Enfâl/ 17) âyetinde ifade edildiği gibi, gerçek fail Allah’tır. Sûfiler bu durumu, maşayla sobadan ateş alan adamın haline benzetirler. Sobadan ateşi alan maşa mıdır, yoksa adam mı? Bu misalde, Allah dostunun yeri maşa’dır.

Abdülkâdir Geylânî gibi bazı büyük velîlerin, öldükten sonra da tasarruf ettiği, sık sık nakledilir. Tasarruf için ism-i azam başta olmak üzere, bazı Esmâ-yı İlâhî ve bazı me’sûr ibareler kullanılır. Ancak bu gibi esmanın etki edebilmesi, kişiye bağlıdır. Yani tesir için, Hz. İsa ağzı gereklidir. Tasarrufta gerçek fâillin kul olduğuna inanmak, şirktir, zira gerçek fail Allah’tır. Tasarrufta etkili olanlara el-Bâzü’l-Eşhel (tuttuğunu koparan doğan kuşu) adı verilir.

Arapça, yün giymek anlamında bir kelime. Kul ile Allah arasında ihsan olayının gerçekleşmesi, veya kulun ihsan vasfını kazanmasının yollarını gösteren bir ilim. Batinî fıkıh. Tasavvufun binden fazla tarifi yapılmıştır. Her sûfî, içinde bulunduğu hale göre, tasavvufu tarif etmiştir. Halvetî şeyhi, Ömer Ruşenî Dede’nin manzumesi, çeşitli tasavvuf tanımlarını ‘içermesi açısından önem arzeder:

Tasavvuf, terk-i da’vâdır, demişler

Dahi, ketmân-ı mânâdır demişler

Tasavvuf, terk-i kîl ü kale derler.

Hemen vecd ü sema u hâle derler.

Tasavvuf, hıfz-ı evkât demişler

Tasavvuf terk-i tâmâte demişler.

Tasavvuf, babıdır bezi ü atanın.

Tasavvuf, beytidir mihr ü vefanın

Tasavvuf, bir hidayettir Hûda’dan

Bunu söylemedim bil hevadan

Tasavvuf, terk-i evtândır demişler.

Tasavvuf, hicr-i ihvandır demişler.

Tasavvuf dâim olmakdır murâkıb

Olub irte gice hâlin muhasib

Tasavvuf etmemekliktir tasarruf.

Hakk’ın emrine itmeyüb tasallut

Tasavvuf, kalbi Hakk’a bağlamaktır

Yüreğin aşk odiyle dağlamakdır.

Tasavvuf, hüsn ü hulk ile edebdir.

Velî, hüsn ü edeb itâ-yı Hak’dır.

Tasavvuf, bilmedir atvar-ı kalbi

Eridüb koymıya kalbinde kal(ı)bı.

Tasavvuf, yâr olub bâr olmamakdır.

Gül-i gülzâr olub har olmamaktır.

Cihanın şahı Abdullah Ensâr(î)

Demiş yâr ol velf bâr olma zinhar

Düşüben aşk odına bî tekellüf

Yanıp gülü kül olmakdır tasavvuf

Yanar bir şem’idir Hakk’ın tasavvuf

Dememektir iyiye yavuza tüf.

İradettir demiş ba’zı, tasavvuf, ı

Demeyüb şeyhine üstadına yuf.

Demiş bir uğrayan feth ü fütuha

Tasavvuf bezi-i nefse, bezl-i ruha

Keramet satmamaktır tasavvuf.

Hakk’ın işinde itmeyüb tasarruf,

Vefa göstermedir mânend-i Yusuf

Ganimet bilmedir vakti tasavvuf

Geçen ömür için edüb teessüf.

Cefa eden kesân içün telattuf,

Demiş Zünnun-i Mısrî kim tasavvuf

Kabul-i şer’dir, terk-i tekellüf

Demiş Maruf-ı Kerhî kim tasavvuf

Temellüktür, tehalluktur, telattuf.

Ebû Bekr ü Ömer der kim tasavvuf

Ta’arruftur, ta’aarruftur, ta’arruf

Denilmişdir tasavvuf masebakdan..

Sükûn-i kalbdir maduna Hak’dan.

Demişdir bu sözü Hamdûn Kassâr

Mürid-i bu Türab şeyh-i ebrâr

Tasavvuf oldur olub çeşm-i tayyar.

Ola ahval-i kalbi ayn-ı seyyar.

Demişler bu sözü sahib icabet

Nedir dense tasavvuf? De: İnâbet

Olar kim şeyhlik temkine derler.

Tasavvuf tevbe vü telkine derler.

Ebû Osman Mekkî’nin sözüdür

Tasavvuf züht ü takvanın özüdür

Demiştir kim tasavvuf, Bişr Hâfî.

Eridüb etmedir gönlünü safî

Tasavvuf dur diyen İbrahim Edhem

Tarikatta Hakk’ın durmağı muhkem

Tasavvuf dur denilmiş üns ü kurbet.

Arayerden sürünüb havf ü heybet

Tasavvuf buğz-ı dünya-yı demdir.

Bu sözü söyleyen bil Ruşenîdir

Kitabında demiş sâhib-i tasavvuf

Cemil on (10)dur erkân-ı tasavvuf

Tasavvuftur denilmiş safvet-i kalb

Hûda’dan gayriden kalbin idüb kalb

Tasavvuf halkdan kaçmağa derler.

Öziyçün Hakk’a yol açmağa derler

Keramet satmamaklıktır keramet

Keramettir denilmiş terk-i âdet

Muhib mahbubla ey sahib-i saadet.

Görüb söyleşmedir keşf ü keramet.

Tasavvufu yine aynı şekilde manzum biçimde anlatma çabası, Olanlar Şeyhi İbrahim Efendi’de de görülür:

Bidayette tasavvuf, sûfî bî-cân olmaya derler

Nihayette, gönül tahtında sultân olmaya derler.

Tarikatde, ibâretdir tasavvuf mahv-ı sûretden

Hakikatde, sarâ-yı sırda mihmân olmaya derler.

Bu âb u kil libâsından tasavvuf, ân olmakdır

Tasavvuf cism-i safî nûr-ı Yezdan olmaya derler.

Tasavvuf, lem’ayı envâr-ı Mutlak’dan uyarmakdır

Tasavvuf, âteş-i aşk ile sûzân olmaya derler.

Tasavvufda şerait nâme-i hestîyi dürmekdir

Tasavvuf, ehl-i şer’u ehl-i iman olmaya derler.

Tasavvuf ârî olmaktır hakîmen âdetullaha

Tasavvuf, cümle ehl-i derde derman olmaya derler.

Tasavvuf ten tılsımın ism miftahıyla açmaktır

Tasavvuf, bu imaret küllî viran olmaya derler.

Tasavvuf, kâli hâle tebdil eylemekdir bil

Dahi her söz ki söyler âb-ı hayvan olmaya derler.

Tasavvuf ilm-i ta’bîrât u te’vîlâtı bilmekdir

Tasavvuf can evinde sırr-ı Sübhân olmaya derler.

Tasavvuf hayret-i kübrâda mest ü vâleh olmakdır

Tasavvuf Hakk’ın esrarında hayran olmaya derler.

Tasavvuf kalb evinden mâsivallahı gidermektir

Tasavvuf kalb-i mü’min arş-ı Rahman olmaya derler.

Tasavvuf her nefesde şarka vü garba erişmekdir

Tasavvuf bu kamu halka nigehbân olmaya derler.

Tasavvuf cümle zerrât-ı cihanda Hakk’ı görmekdir

Tasavvuf gün gibi kevne nümâyân olmaya derler.

Tasavvuf anlamakdır yetmiş iki milletin dilin

Tasavvuf âlem-i akla Süleyman olmaya derler.

Tasavvuf urvetü’l-vüskâ yükün can ile çekmekdir

Tasavvuf mazhar-ı âyât-ı gufran olmaya derler.

Tasavvuf ism-i a’zamla tasarrufdur bugün kevne

Tasavvuf cam-i ahkâm-ı Kur’ân olmaya derler.

Tasavvuf her nazarda zât-ı Hakk’a nazır olmaktır

Tasavvuf sûfî’ye her müşkil asan olmaya derler.

Tasavvuf ilm-i Hakk’a sînesini mahzen etmekdir

Tasavvuf sûfî bir katreyken umman olmaya derler

Tasavvuf küllî yakmakdır vücûdun nâr-ı la ile

Tasavvuf nûr-i illâ ile insan olmaya derler.

Tasavvuf onsekiz bin âleme dopdolu olmaktır

Tasavvuf nuh felek emrine ferman olmaya derler.

Tasavvuf “Kul kefâ billâh” ile da’vet durur halkı

Tasavvuf “irciT lafziyle mestân olmaya derler.

Tasavvuf günde bin kerre ölüp yine dirilmektir

Tasavvuf cümle âlem cismine can olmaya derler.

Tasavvuf zât-ı insan zât-ı Hak’da fânî olmakdır

Tasavvuf “kurb-ı ev ednâ” da pinhân olmaya derler;

Tasavvuf canı canana verip azade olmakdır

Tasavvuf can-ı canan cân-ı canan olmaya derler.

Tasavvuf bende olmakdır hakikat hak ey İbrahim

Tasavvuf şer’-i Ahmed dilde burhan olmaya derler.

Biz tasavvufu şöyle tanımlarız: “Kur’an-ı Kerim’i Hz. Resûlullah (s) gibi yaşamaya çalışmak”

Arapça, arındırma, saflaştırma demektir. Tasavvuf erbabına göre insan, Allah’ın katında iken, tertemizdi, oradan bu âleme gelip nefs hırkasını giyince, o temizliği gitti, kirlendi. işte insanın bu dünyada, tekrar melekût alemindeki temizliği kazanması, nefs kirinden arınmasıyla mümkün olur ki, bu arınma işine tasfiye denir. Tasfiye-i nefs tâbiri de, aynı anlamdadır. Diğer bir anlamda, kişinin, Kur’ân-ı Kerim’de çizilen programa göre bir hayat sürdürmesi ve hayat boyu ondan zerre kadar şaşmamasıdır. Hareketleri, kafasından geçirdiği düşünceleri islâm’a aykırı olmama halindeki kişi saflaşmış, olgunlaşmıştır.

Tas, Türkçe su içmeye yarayan kaba denir. Cinleri toplamak amacıyla, tasa doldurulan suya, efsun okumak manasında bir tâbir. Cinciler, hastaların el ve yüzlerini bu suyla yıkadıkları takdirde iyileşeceklerini söylerler.

Olup bir zaman ol dahi münkatı’

Hemen tas okurlardı lâ yankatı’

İzzet Molla

Arapça, birinin ardından gelmek, dua etmek gibi anlamları olan bir kelime. Bu, zikreden hakkında kullanılan bir tâbir olup, ehl-i zahir, ehl-i bâtın, evliya, enbiyâ ve ehl-i huzur kişiler için rahmetin var oluşunu ifade eder.

Mevlevî tâbiri. Konya’daki ana dergahta, büyük Mevlevî tekkelerinde iki meydancı dede bulunurdu. Birine “içeri meydancısı”, diğerine de “dışarı meydancısı”, yani “taşra maydancısı” denirdi. Küçük dergâhlarda taşra meydancılığını, kazancı dedeler yaparlardı. Meydancı dedeler direkt olarak şeyh’in emri altındaydılar. Bu dedelerin görevi; yaptığı gezilerde şeyhe arkadaşlık etmek, dergâhın iç ve dış hizmetlerini görmekti.

Arapça, yumuşamak, kendini itaate getirmek, nafile ibâdet yapmak anlamlarını ihtiva eden bir kelime. Cürcanî, farz ve vacipten ayrı yapılan ibâdetleri, nafile olarak tanımlar. Bu, şer’î mükellefiyetin dışındadır; tasavvufta önemi büyüktür. Farzlar ve vacipler, sûfîlerce fevkalade titizliği gerektiren tekliflerdir. Nafile denilen ve farzın, vacibin dışındaki ibadetler de , takva ve vera gereği olarak büyük önem arzederler. Bu husus şöyle zincirleme bir sıra arzeder: Edeblere önem vermek gerek. Edebi kaybeden sünnete bağlılıkta za’fa uğrar; sünneti yaşamakta za’fa uğrayan vaciplerde gevşek davranır. Vacibde ihmal gösteren, farzı uygulamakta za’fa uğrar. Farzlarda titiz olmayanın da imanı zayıflar. Bu formül çerçevesinde, edeb ve sünnetlere önem vermek, farzlara verilen önemi güçlendirici olarak görülür. Farzları tam yapan, kulluğu tam yapmış demektir. Bir kimse tam anlamıyla kul olursa, artık o tevhid ehlidir. İşte bu yüzden Hallâc-ı Mansûr, ruhsatları terkettiğini, dört mezhebin zor (azimet) yanlarından kendine yeni bir mezhep oluşturduğunu ve onunla amel ettiğini söyler. Mesela Hallaç, vera gereği olarak, her vakit namazını gusül abdesti ile kılardı. (K. Ahbâri’l-Hallâc) Azimetle amel, tasavvufta vazgeçilmez bir unsurdur.

Taûsu’l-Haremeyn (Tâvûsu’l-Harameyn) lakabıyla tanınmış Ebu’l-Hayr İkbal’e dayandırılan bir tasavvuf okulu. Cüneydiyye’nin kollarından biridir.

Arapça, dönmeyi ifâde eden bir kelime. Kişinin kendi mahiyetini, sınırını, menşeini ve bulunduğu yeri anlamasından ibarettir. Kişinin ilminin, gücünün, hayatının, iradesinin, konuşmasının, görmesinin ve duymasının (ki hepsi şer’î tavaftaki gibi yedi özelliktir) Allah’a râci olduğunu anlaması, bu bilince ulaşmasına tavaf denir. “Onun duyan kulağı, gören gözü, tutan eli olurum…” hadisi, bu hususa delâlet eder. Tavâfu’l – İfâda: İlâhî feyzin devam etmesini sağlamak üzere, manevî yükselişi sürdürmek. Tavâfu’l-Vedâ’: Hal yolu ile Allah’a ulaşan hidayete, denir.

Arapça tâli kelimesinin çoğuludur, pırıltılar ve doğuşlar anlamını ifade eder. Kaşanî bunu şöyle tanımlar: Kulun iç alemine doğan ilk tecelliye denir ki bu, onun ahlâkını, özelliklerini, içini aydınlatmak suretiyle güzelleştirir. Tavâli, levâih ve levâmi’den daha güçlü ve kalıcıdır.

Arapça, kapı çalanlar, gece gelenler ve doğanlar gibi anlamları olan çoğul bir kelime, tekili târık’tır. Gece münacât sırasında, kulun kalbine doğan müjdeci bir ilham.

Arapça, orta yolu tutmak, bir şeyin ortasında bulunmak anlamında bir kelime. İnsana ait berzahtan ikincisi. Bu, Rahman? hakikatlar vasıtasıyla insanlık köleliğinden kurtulmaktır.

Nureddin Ali b. Abdillahi’t-Tavâşî’ye dayandırılan bir tasavvuf okulu. Kadiriyye’nin kollarından biri.

Cezûliyye’nin Quezzen’deki Fas kolu.

Ebâ Yezid Tayfur el-Bistâmî (ö. 261/874)’nin bağlıları bu isimle anılmaktadır. Buna Bâyezidiyye de denilir.

Arapça, sarığın yukarıdan bırakılan sarılmayan kısmına denir. Bu, ya sağa ya da sola sarkıtılır. Bazen iki taylasan olur, biri sağa diğeri sola sarkıtılır. Taylasan, bazan aşağı sarkıtılmadan çene altından dolandırılır ki, buna “çene altı” anlamında olmak üzere “Tahte’l-Hanek” denir.

Tayy, Arapça dürülmek anlamını ifade eder. Allah’ın, dostlarına bahşettiği kerametlerden biri de, Miraç gecesinde Hz. Peygamber (s)’in yaşadığı türden olmak üzere, onlara bir anda, uzun mesafeler kat’ ettirmesidir. Zaman ve mekanla kayıtlı insan bedeninde, zaman ve mekan sınırlamasından kurtulmuş “ruh” denen varlığımıza (veya özümüz) dayandırılmak ile anlatılması basitleşen bu olay, evliya biyografilerinde sık sık rastlanır.

Şeyh Ebû Salim İbrahim et-Tâzî’ye dayandırılan ve Medyeniyye’nin kolu olan bir tasavvuf okulu.

Arapça, sığınmak, korunmak anlamında bir kelime. Sûfî cismanî veya ruhanî hayatında şeytanın hücumuna maruz kalırsa veyahut Allah’tan başka genel olarak neyle mübtelâ olursa, Allah’a sığınır.

Farsça, balta demektir. Bir sapa geçirilmiş, keskin yüzü kavisli, sapının iki ucuyla, keskin yerinin ters tarafından birer sivri ve süngü tarzında çelik bulunan sapından başka her yeri yekpare yapılmış bulunan keskin balta. Gezgin dervişler, yolculukta yırtıcı hayvan ve düşmandan korunmak için, ellerine teber alırlardı. Bu teberin “bir yüzlü teber”, “iki yüzlü teber” diye iki türü vardır. Teber, Osmanlı ordusunda savaş âleti olarak kullanılmıştır. Bazı teberler üzerinde şu ibareler yazılırdı:

Destime aldım teberi

Kimseden itmem hazeri.

“Tîğ-ı Teber, Şâh-ı Levend” deyimi çırılçıplak, hiç bir şeyi kalmamış iflas etmiş kişiye denir.

Yine seyyah oluban destime aldım teberi

Yine ben azm-i diyar itmeye kıldım seferi.

Seher Abdal

Teberdir sureta gerçi velî bir berk-i sûzândır

Hararetten ağız açmış şehid intikamiyçün.

Lâ-edrî

Ben erenler nacağıyım, o ışıklar teberi,

Ben savaş günü çeriyim, o hemen çerde çeri.

Taşlıcalı Yahya Bey

Tebettül, Arapça inkitâ1 yani kesilmek demektir. Bu ifâde Kur’ân-ı Kerim’de geçer: “Kendini tam olarak Allah’a ver” (Müzzemmil/7). Bir kişinin kendini dünyadan çekip tamamen Allah’a vermesine, tebettül denir. Hakikati müşahede etmek üzere, isteklerden ve hazlardan tam anlamıyla sıyrılmak. Hz. Fatıma’nın lâkabı, Betûl idi ki, dindar, iffetli anlamınadır. Ayrıca hiç evlenmemiş kadınlar için, Betûl tâbiri kullanılır.

Arapça, açık ve zahir olmak demektir. Kaşanî ve Cürcanî’ye göre; gaybden gelen ve kalbde ortaya çıkan nurlara tecellî denir. Her ilâhî ismin tecellî ettiği yere ve yöne göre, tecellînin kendisinden çıktığı gaybler yedidir: 1. Gaybu’t-Hak, 2. Gay-bu’l-Hafâ, 3. Gaybu’s-Sır, 4. Gaybu’r-Rûh, 5. Gaybu’l-Kalb, 6. Gay-bu’n-Nefs, 7. Gaybu’l-Letâifi’l-Bedeniyye. Bu gayblerin açıklaması şu şekildedir:

1. Gaybu’l-Hak : Hakk’ın gaybî ve ona ait hakikatlardır.
2. Gaybü’l-Hafâ : Ev Ednâ mertebesinde en hafi temyiz ile mutlak gaybdan etki alan gaybü’l-hafâdır.
3. Gaybü’s-Sır : Kabe Kavseyn mertebesinde, hafî temyiz ile gaybet-i ilâhîden ayrılan gaybu’s-sırdır.
4. Gaybü’r-Rûh : O da tâbi-i emri de temyiz-i ahfâ ve hafî ile ayrılan sırr-ı vücudî mertebesidir.
5. Gaybü’l-Kalb : Bu da, ruh ile nefsin kucaklaştığı yer olup, sırr-ı vücûdîyi istilâ mevkiidir ve cemî-i kemalin ehadiyyeti kisvesinde sırr-ı vücudînin ortaya çıktığı süslü gelin sandalyesidir.
6. Gaybü’n-Nefs : Bu da manevî manzaralara ısınma (yakınlaşma) derecesidir.
7. Letâif-i Bedeniyye Gaybi : Bu da toptan ve tafsilâtlı olarak latifelerin hak kazandığı şeyi keşfetmek üzere, fikrî nazarların atıldığı yerdir.

Sen tecellî eylemezsin perdede ben var iken,

Şart-ı izhâr-ı vücudundur adîm olmak bana.

Avnî

Yine tecellînin ikiye ayrıldığını görürüz: 1. Ruhanî tecellî, 2. Rabbani tecellî. Rabbanî tecellî de, ikidir: a) Ulûhiyyet tecellîsi: Bu, Hz. Mu-hammed (s)’e mahsustur, b) Rubûbiyyet tecellîsi: Hz. Musa’ya mahsus olan tecellî (A’râf/143).

Arapça, eserlerin tecellî etmesi (ortaya çıkması) demektir. Cismanî şekilde, gözle gördüğümüz, şu şehâdet âlemi.

Arapça fiillerin (eylemlerin) tecellî etmesi (ortaya çıkışı) demektir. Allah’ın fiilerinden birinin, kulun kalbine açılması. Yolun başında olanlar (mübtedî) için burası korkulu ve ayak kayacak tehlikeli bir yerdir. Burada sapıtmamak ve yanılmamak gerek. Bu mertebeyi atlatan tecellî-i esmâ’ya geçer. Mahiyetini erbabı bilir.

Arapça, isimlerin tecellîsi (ortaya çıkışı), demektir. Allah’ın güzel isimlerinden birinin, kulun kalbine açılması. Bu tecellî meydana gelince kul, o ismin nurları altında öylesine mağlub olur ve şaşırır ki, Allah’a o isimle seslense, Allah ona karşılık verir. Sülük mertebelerinin dördüncüsünde, tecellî-i esma olayı zuhur eder.

Arapça, Rahîm olan (Allah) a ait tecellîyi (ortaya çıkışı) belirten bir ifade. Allah tarafından, inananlara, sıddıklara verilen kemalâta Tecellî-i Rahîmî adı verilir. Buna, tecellî-i hâs da denir. Marifet, tevhid, rızâ, teslim, tevekkül, yasaklardan şiddetle kaçınmak şeklinde ortaya çıkan bu tecellîler sayesinde, mü’min, kafirden; mutî, âsîden; olgun, noksandan ayrılır.

Arapça, Rahman olan (Allah) a ait tecellîyi (ortaya çıkışı) ifâde eden bir sözcük. Allah tarafından mevcudata bahşedilen varlık, ki bu tecellîye, tecellî-yi âm denir.

Sıfatlara, ait tecellîyi (ortaya çıkışı) ifade eden Arapça bir sözcük. Allah’ın sıfatlarından bir sıfatın, kulun kalbinde ortaya çıkması. Allah’ın sıfatlarından biriyle, mesela işitme sıfatıyla tecellîye maruz kalan bir kimse, cansız varlıkların zikrini işitir hâle gelir. Buna, “Hakka’l-Yakîn” makamı denir.

Sıfatlara ait tecellîyi ifade Arapça bir sözlük. Mebdei, zatdan ayrılıp, ortaya çıkacak (belirecek) şekilde, ilâhî sıfatlardan biriyle meydana gelen tecellîye denir.

Arapça, şuhûdî (gözle görülür şekilde) ortaya çıkışı ifade eden bir sözcük. Nur adını almış olan varlığın, ortaya çıkışı, için kullanılan bir tâbirdir.Yani tecellî-i şuhûdî, Hakk’ın yaratmış olduğu kâinatta, isimlerin ortaya çıkışıdır ki buna, nefs-i Rahman da denir.