Osmanlı Devleti’nin son dönemlerinde esnaflar arasında yaşanan olayların hikâye edildiği eserin basım yeri ve yılı bilinmemektedir. 1860’lı yıllarda yazıldığı eserin dilinden tahmin edilmektedir.Letaif-i Esnaf, 55 sayfadan oluşmaktadır. Tıpkı basımı Milli Kütüphanede EHT 1948 A 2950 numarasıyla kayıtlıdır. Eserde ekmekçi, kasap, bakkal, sebzeci, pirinççi, manav,şekerci, aşçı kadın, mektep kalfası, su yolcı , kanun ustası, hattab, kömürcü, attar, çorapçı, tütüncü, sarrac, terzi yorgancı, berber, sahhaf, sarraf, dülger, hammam, saatçi, kürkçü, yorgancı esnaflarına ayrı ayrı yer verilmiştir. Eser, bu esnaflardan türediğine inanılan deyim ve atasözlerini biraraya getiren bir antoloji mahiyetinde olmakla beraber diyaloglarla zenginleştirilmiş, hikâye formunda yazılmıştır. Eser üzerinde pek fazla bir çalışma yapılmamıştır. Ancak sahaflıkla ilgili bölümü üzerinde bir makale yazılmıştır.
Letaif-i Esnaf hem yazım formu hem de dili açısından önemi yeterince ortaya konulmamış Osmanlı dönemi eserlerindendir. Eserin metin yayını ve incelemesinin yapılması hem meslek gruplarının hem de bu meslek gruplarından günümüze kalmış deyim, atasözü ve söz varlığının ortaya konulması açısından önem arzetmektedir.
Funda TOPRAK
KAYNAKÇA
Arslan Kaynardağ, “Eski Esnaflarımızla – Bu Arada Sahhaflıkla İlgili Bir Kitap, Letaif-i Esnaf”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Kütüphanecilik Dergisi, S. 3 (1992), s. 67-72.